ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 6 เจอคนรู้จัก

บทที่ 6 เจอคนรู้จัก

ในขณะเดียวกัน

ห้องอาหารที่มีราคาแพงและหรูหราที่สุดของวิลล่า

วัยกลางคนที่มีใบหน้าสง่า เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม กำลังพูดคุยกับกลุ่มคนหนึ่งเป็นการพบปะที่มีค่าสูง

เขาก็คือผู้จัดการของถนนการค้าจินหลิงนั้นเอง และก็เป็นหลี่เจิ้นกั๋วของมหาเศรษฐีจินหลิง

เพียงแต่ว่าที่ทำให้กลุ่มคนมีความแปลกใจเล็กน้อยก็คือ

เมื่อครู่นี้ผู้จัดการหลี่รับโทรศัพท์ขึ้นมา เหมือนกับเกิดอะไรขึ้นมา เงยหน้าขึ้นในทันที จากนั้นรีบวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

“ผู้จัดการหลี่เป็นอะไรไป?”

ทุกคนไม่เข้าใจ

ส่วนข้างหน้า หลี่ซ่างเทียนที่ยังไม่เข้าไปเห็นเฉินเกอเข้ามา ช่วยเจิ้งยวี่แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า

“พี่เจิ้งยวี่ ตะโกนเรียกผู้รักษาความปลอดภัยเถอะ การรับมือกับคนบ้านนอกนี้ ไม่มีวิธีการอื่น!”

หลี่ซ่างเทียนยิ้มเย็นชา

เจิ้งยวี่พยักหน้า หลังจากนั้นก็มีผู้รักษาความปลอดภัยสองสามคนเข้ามาล้อมเฉินเกอเอาไว้

“หยุดนะ!!!”

ทันใดนั้น หลี่เจิ้นกั๋วรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องโถงด้วยความรวดเร็วที่สุด

มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ทุกคนหยุดนิ่ง!

“ผู้……ผู้จัดการหลี่?”

เจิ้งยวี่ต่างพากันโค้งคำนับด้วยความกลัว

ส่วนหลี่ซ่างเทียน ก็โค้งคำนับลงเล็กน้อยด้วยความเคารพ : “สวัสดีครับคุณอาหลี่ ผมชื่อหลี่ซ่างเทียน พ่อของผมเป็นหลี่เจี้ยน ในงานฉลองธุรกิจของครั้งที่แล้ว ท่านเคยเห็นผม……”

หลี่ซ่างเทียนรีบเข้าไปทำความเคารพ

คิดไม่ถึง หลี่เจิ้นกั๋วไม่มองเขาแม้แต่แวบเดียว

เดินตรงไปข้างหน้าของเฉินเกอ

และผลักเจิ้งยวี่พวกเธอออกอย่างรุนแรงมาก!

“ท่านคือเฉินเกอ?”

หลี่เจิ้นกั๋วถามด้วยใบหน้าที่มีความเคารพ

เฉินเกอพยักหน้า : “ใช่ครับ”

“สวัสดีครับผู้จัดการเฉินเสี่ยวเป็นอะไรกับท่าน?”

“เธอคือพี่สาวของผม!”

เฉินเกอพูดขึ้น

หลี่เจิ้นกั๋วรีบโค้งคำนับ 90 องศาทันที

“คุณชายเฉินสวัสดีครับท่าน! ผมคือหลี่เจิ้นกั๋ว!”

???

“หืม?”

ภาพนี้ ทำให้เจิ้งยวี่พวกเขายืนนิ่งทั้งหมดเลย

หลี่ซ่างเทียนหนังตากระตุกรุนแรงมาก

ผู้จัดการหลี่ โค้งคำนับให้คนบ้านนอกคนนี้อย่างไม่น่าเชื่อ?

เขาคือใคร?

ส่วนเฉินเกอก็สับสน เขารู้ว่าพี่สาวเป็นผู้จัดการของถนนการค้านี้ แต่เขาไม่คิดว่าพี่สาวจะมีศักดิ์ศรีมากขนาดนี้ ทำให้ผู้จัดการท่านนี้ถึงขั้นต้องปฏิบัติกับตัวเองแบบนี้?

พูดความจริง จนตอนนี้เฉินเกอก็ยังปรับตัวกับชีวิตของทายาทเศรษฐีไม่ได้!

และเพียงแค่มองถนนการค้าเส้นนี้ก็เป็นของครอบครัวตัวเอง ทำให้ยากที่จะอธิบายจริงๆ!

“เหอะเหอะ ผู้จัดการหลี่ พี่สาวของผมบอกว่า ทำให้ผมมาเซ็นชื่ออะไรสักอย่าง!” เฉินเกอพูดอย่างมีมารยาท

“คุณชายเฉิน เป็นการต่อสัญญา ถนนการค้าเส้นนี้ รวมทั้งวิลล่านี้ ครึ่งหนึ่งผู้จัดการเซ็นชื่อ อีกครึ่งหนึ่งท่านเป็นคนลงชื่อ ลูกน้องจะไปเยี่ยมเยือนนานแล้ว แต่ผู้จัดการใหญ่ย้ำเตือนว่าไม่ให้ไป!”

หลี่เจิ้นกั๋วเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผาก

เฉินเกอปฏิบัติต่อเขาอย่างเกรงใจ ที่จริงทำให้เขามีความสุขมากเกินกว่าที่คาดหวัง

ส่วนเจิ้งยวี่กับหลี่ซ่างเทียนพวกเขาตกตะลึงกันไปโดยสิ้นเชิง

อะไร!

ถนนการค้าทั้งเส้น ล้วนเป็นของครอบครัวเขา?

คนยากจนคนนี้ เป็นผู้จัดการใหญ่ที่แท้จริง?

“ฮึ! เมื่อครู่นี้ใครกั้นคุณชาย เฉินไว้?”

หลี่เจิ้นกั๋วตอนนี้หันหัวมา มองดูกลุ่มคนที่อยู่ในห้องโถงอย่างเย็นชา

สถานะของผู้จัดการใหญ่เฉินเสี่ยวค่อนข้างพิเศษ และที่หลี่เจิ้นกั๋วมีชีวิตในตอนนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะอาศัยการให้ความช่วยเหลือของเฉินเสี่ยว

ตอนนี้ ผู้จัดการคนที่สองมาแล้ว เกือบจะถูกคนอื่นขับไล่ออกไปอย่างคาดไม่ถึงอีก

หากผู้จัดการใหญ่เฉินเสี่ยวรู้เรื่องเข้า อย่างนั้นหลี่เจิ้นกั๋วไม่ต้องกลับไปสมัยก่อนปลดปล่อยภายในชั่วค่ำคืนเดียวเลยหรอ?

เจิ้งยวี่หน้าแดงรีบก้มหัวลงโดยเร็ว ไม่พูดไม่จา

ส่วนหลี่ซ่างเทียนที่อยู่ข้างๆก็พูดด้วยความตกใจว่า :“คุณอาหลี่ ท่านไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม คนยากจนคนนี้เป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์ของถนนการค้าเส้นนี้?

“เพี๊ยะ!”

หลี่เจิ้นกั๋วได้ยินคำนี้ ก็ตบลงไปที่แก้มหนึ่งครั้ง “ไอ้สารเลว เมื่อกี้แกพูดอะไร?”

“คุณอาหลี่ ผมไม่ได้พูดอะไร……”

หลี่ซ่างเทียนที่โดนตบไปหนึ่งครั้ง ปิดปากในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เป็นธรรม

ครอบครัวเขาร่ำรวย แต่เมื่อเทียบกับ หลี่เจิ้นกั๋ว ไม่มีฐานะเลย

“ผู้รักษาความปลอดภัย ไล่คนๆนี้ออกไปให้ผมเดี๋ยวนี้!”

หลี่เจิ้นกั๋วสั่งผู้รักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่ง

“ครับ!”

ผู้รักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งรีบล้อมเข้ามา ผลักดันหลี่ซ่างเทียนกับคนที่เคยเป็นดารา2คนนั้นออกไป

ขายหน้า! วันนี้หลี่ซ่างเทียนขายหน้าเหลือเกิน!

เฉินเกอยืนดูอยู่ข้างๆ ไม่ได้หักห้ามอะไร

เขาคาดไม่ถึงว่า หลี่เจิ้นกั๋วดูมีความซื่อตรง กลับมีความเผด็จการขนาดนี้

เฉินเกอก็คิดว่า ถ้าหากวันหนึ่งตัวเอง มีความเผด็จการแบบนี้ก็ดีสิ!

ฮึ!

เดินตามหลี่เจิ้นกั๋วเข้าไปในวิลล่า

จากการแนะนำของหลี่เจิ้นกั๋ว

เฉินเกอก็เข้าใจแล้วว่า ที่แท้เดิมทีหลี่เจิ้นกั๋วกับภรรยาของเขาเป็นเพียงร้านขายซาลาเปาเท่านั้น

ตอนนั้นเฉินเสี่ยวพี่สาวก็ถูกเลี้ยงด้วยความยากจน

ตอนนั้นพี่สาวไม่มีเงินจนแทบจะไปขอข้าวกิน หลี่เจิ้นกั๋วกับภรรยาของเขาให้พี่สาวมีงานทำ

จากนั้นพี่สาวสิ้นสุดระยะเวลาที่ถูกเลี้ยงดูด้วยความยากจน มีทรัพย์สินเงินทอง หลี่เจิ้นกั๋วก็ดีขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงตำแหน่งในปัจจุบัน

ไม่อย่างนั้นแล้วทำไมหลี่เจิ้นกั๋วถึงได้เคารพครอบครัวเฉินขนาดนี้!

ต่อมา เฉินเกอไปเซ็นสัญญา เป็นไปตามที่คิดไว้ ร้านค้าที่อยู่ในถนนการค้าจินหลิง ส่วนใหญ่พี่สาวใช้ชื่อของตนในการจดทะเบียน

บอกว่าตนเองเป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์ของถนนการค้าจินหลิงก็ไม่เกินเลย!

เฉินเกอฝันก็ยังคาดไม่ถึง ตัวเองจะสุดยอดขนาดนี้!

จากนั้น หลี่เจิ้นกั๋วก็จัดโต๊ะอาหารให้เฉินเกอโดยเฉพาะหนึ่งโต๊ะ

ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ บวกกับกลางวันที่ไปหม่าเสี่ยวหนานนั้น ยังไม่กินอะไรเลยสักคำ เฉินเกอหิวจนจะแย่แล้วจริงๆ

ตอนที่กินได้พอประมาณแล้ว หลี่เจิ้นกั๋วที่อยู่ข้างๆก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า:

“คุณชายเฉิน ท่านทานก่อนเลย ทานเสร็จแล้ว ท่านค่อยเยี่ยมชมกิจการใหญ่เหล่านี้ของท่าน นี้เป็นคำสั่งของผู้จัดการใหญ่เฉินเสี่ยว เพื่อให้ท่านคุ้นเคยกับกิจการของครอบครัวตนเอง เดินออกมาจากผลกระทบของความยากจน!”

พูดพลาง ในตาหลี่เจิ้นกั๋วมีความคิดขึ้นมาแวบหนึ่ง

“คุณชายเฉิน ผมขอตัวสักครู่ก่อนนะครับ!”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นไป จากนั้นก็ไปโทรศัพท์ พูดเพียงประโยคเดียว : “พวกคุณขึ้นมาให้หมด!”

จากนั้น เดินลงไปด้วยความรู้อยู่แก่ใจดี

แต่เฉินเกอไม่รู้ว่าผู้จัดการหลี่ทำอะไรอยู่ตั้งนานสองนาน เขาที่กำลังหิวจะแย่ หยิบหอยเป๋าฮื้อออสเตรเลียขึ้นมากินเป็นกับข้าวแห้ง

ผลปรากฏว่าขณะที่กำลังกินอย่างมีความสุข

ทันใดนั้นห้องอาหารก็เปิดออกกะทันหัน

จากนั้น เฉินเกอก็มองดูผู้หญิง5-6คนเดินเข้ามา

นั้นเป็นเจิ้งยวี่กับพนักงานสาวเหล่านั้นไม่ใช่หรอ

ตอนนี้พวกเธอมองดูเฉินเกอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ดวงตาของเจิ้งยวี่แสดงออกถึงแววตาที่ประจบ:

“คุณชายเฉิน เรื่องราวเมื่อครู่นี้ ขอโทษจริงๆ!”

“คุณชายเฉิน ขอโทษค่ะ!”

พนักงานเหล่านั้นพูดความตกใจ

“นี้พวกเธอ?”

เฉินเกอเช็ดปาก

พูดความจริง แม้ในห้องโถงเมื่อครู่นี้ พวกเธอจะดูถูกตัวเอง แต่เฉินเกอก็ไม่ได้มีความหมายที่จะหักหน้าพวกเธอ

เพียงแค่อยากจะทำธุระแทนพี่สาวให้เสร็จเร็วๆ

จากนั้นก็ออกไป

ตอนนี้ดูท่าแล้ว หลี่เจิ้นกั๋วก็ได้ตำหนิพวกเธอแล้วนี่

“พวกเรา หญิงสาว6 คน มาอยู่เป็นเพื่อนคุณชายเฉินโดยเฉพาะ เพียงแค่คุณชายเฉินให้อภัยพวกเรา พวกเรายอมที่จะสละอะไรให้ได้หมดเลย……”

เจิ้งยวี่พูดด้วยความเย้ายวน

สาวสวยที่เป็นพนักงานของเวินฉวนซาน ไม่มีคำถามใดๆ ต่างก็มีเป้าหมายเดียว นั่นก็คือจีบผู้ชายร่ำรวยให้ได้หนึ่งคน จากนั้นเข้าสู่ครอบครัวที่ร่ำรวย

อย่าบอกนะว่าตอนนี้ผู้จัดการหลี่จัดให้พวกเธอขึ้นมาขอโทษ

แม้ว่าไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้ เจิ้งยวี่พวกเธอก็อดไม่ได้ที่จะกระโจนเข้ามา

อะไรคือคนรวย?

วัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้านี้ ถึงจะเป็นคนรวยที่แท้จริง และเป็นคนที่รวยมากโดยสิ้นเชิง!!!

เฉินเกอจะไม่เข้าใจความหมายของพวกเธอเสียที่ไหนกัน ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นขึ้นมา

ให้ตาย 6คน?

นี่มันก็……

และในขณะที่เฉินเกอนิ่งอยู่นั้น เจิ้งยวี่ก็เอารีโมท์มาหนึ่งตัว กดไปบนฝาผนังทีละจุดทีละจุด

จากนั้น ผ้าที่อยู่บนฝาผนังค่อยๆคลายออกไป ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเฉินเกอคือ สระว่ายน้ำภายในห้องและเตียงนอนน้ำที่มีขนาดหลายตารางเมตร!

ภายในห้องอาหาร ที่แท้มีความลับซ่อนอยู่!

จากนั้น หญิงสาว5-6คน ภายใต้การชี้นำของเจิ้งยวี่ ถอดกระโปรงตัวเองอย่างพร้อมเพรียงกัน

ส่วนเจิ้งยวี่ ปลดเสื้อบนออกให้กว้าง นั่งข้างๆเฉินเกอถูไถไปมา อ่อนโยนนิ่มนวล ทำให้เฉินเกอเกิดความเบลอสักพัก

“ตู๊ดตู๊ดตู๊ด……”

ขณะที่เฉินเกอใกล้จะอดไม่ไหวที่จะสละโสด ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

พี่สาวตัวเองโทรมา

ทำให้เฉินเกอใจเย็นลงทันที: “สาวสาวทั้งหลาย ผมไปรับโทรศัพท์สักครู่!”

จากนั้น เฉินเกอก็วิ่งออกไป

ที่แท้ เป็นพี่สาวถามถึงเรื่องเซ็นชื่อของตัวเอง พร้อมทั้งย้ำเตือนเฉินเกอต้องรีบออกมาจากผลกระทบของการเลี้ยงดูจากความยากจนเป็นต้น

อย่างไรก็ตามแต่พูดมาเยอะแยะมากมาย

หลังจากที่วางโทรศัพท์ เฉินเกอก็คิดคำนึง จะกลับไปหรือไม่กลับไป

เฉินเกออายุ22ปี ยังเป็นผู้ชายบริสุทธิ์จริงๆ จะบอกว่าไม่มีแรงจูงใจเลยไม่จริง

แม้ว่าก่อนหน้านี้คบกับหยางเสว่ แต่เฉินเกอรักหยางเสว่มาก และเคารพความคิดของเธอ ดังนั้นจึงไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยจริงๆ

เมื่อนึกถึงหยางเสว่ เฉินเกอรู้สึกเจ็บใจขึ้นมากะทันหัน

หากหยางเสว่ รู้ว่าตอนนี้ตนร่ำรวยแล้ว จะกลับใจหรือเปล่านะ?

ฮึ!

เมื่อนึกถึงเรื่องราวความรักในอดีตกับหยางเสว่ ทั้งสองจับมือกันในโรงอาหาร ห้องสมุด สวนสาธารณะเป็นต้น ภาพที่เดินไปหยุดไปหยอกล้อแกล้งกัน

ความพลุกพล่านของเฉินเกอก็เพิ่งจะลดมาลงไม่น้อย ครั้งแรกของตัวเอง จะเป็นแบบนี้ไม่ได้มั้ง?

เฉินเกอสุดท้ายตัดสินใจ ไม่กลับไปแล้ว โทรศัพท์ไปหาหลี่เจิ้นกั๋ว บอกว่าเขาอยากออกไปเดินดู

ออกจากวิลล่า ก็ไปเดินบนถนนการค้าจินหลิง

ผู้คนที่เดินไปเดินมา ล้วนเป็นวัยรุ่นหรือเถ้าแก่ที่แต่งกายไม่ธรรมดาเดินเข้าออก

ถนนการค้าเส้นนี้เป็นของตัวเอง! เฉินเกอนายจะคิดว่าตัวเองด้วยไม่ได้แล้วนะ!

เฉินเกอเตือนตัวเอง

และในตอนนี้นี่เอง

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหูอย่างฉับพลัน:

“เฉินเกอ!”

เฉินเกอหันกลับไป ก็เห็นทางเข้าของร้านหนึ่งที่มีชื่อว่าตี้หวางKTV คาดไม่ถึงว่าหม่าเสี่ยวหนานจ้าวยีฟานพวกเธอก็อยู่

อีกทั้งยังมีเพื่อนในหอของสวี่ตงหวงเหมา

“เฉินเกอนายตัวดี นายจริงๆด้วย! นายบอกว่านายจะกลับหอพักไม่ใช่หรอ ทำไมนายมาที่ถนนการค้าละ! ฮึฮึ! นายโกหกฉันสินะ!”

หม่าเสี่ยวหนานเห็นเฉินเกอวิ่งไปพูดด้วยความโกรธ

เฉินเกอ: “……”