ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 72 งานเลี้ยงวันเกิดเริ่มขึ้น

บทที่ 72 งานเลี้ยงเริ่มขึ้น

เมื่อเฉินเกอได้ยินเสียงจากคู่สาย เขากลับไม่คิดอะไรมาก

รีบเหยียบคันเร่งตรงไปที่วิลล่ายู่หลง

ที่นี่เป็นอุทยานที่คล้ายกับอุทยานน้ำพุร้อนบนภูเขา

จัดงานเลี้ยงสังสรรค์

แต่ทว่า หากพูดถึงสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ เทียบไม่ได้กับวิลล่าสปาเลย ความเพรียบพร้อมคนละระดับ　　

แน่นอน ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ที่นี่ถือว่าเป็นสถานที่หรูหราต้นๆที่เหมาะกับการเลี้ยงฉลองภายในครอบครัว

วันนี้ เป็นวันเกิดของคุณย่าซูมู่หาน จึงเลือกจัดงานที่นี่

หลังจากถึงแล้ว เฉินเกอขับรถไปจอดตรงที่จอดรถด้านข้าง

“โอ…โอเคๆๆๆ…เรียบร้อยครับ!”

คุณลุงยามอายุราวห้าสิบกว่า แต่เวลาพูดดูติดๆขัดๆ

สำหรับการบอกทางของเขา ถ้ารถลัมโบร์กีนี ของตัวเองคันนี้ไม่มีระบบเซนเซอร์จอดรถอัตโนมัติ คงจะถอยตกเหวไปแล้ว

เฉินเกอยิ้มด้วยความเหนื่อยใจ

สุดท้ายเขายังยื่นเงินให้คุณลุงหนึ่งร้อยหยวน

ให้เขาไปซื้อบุหรี่สักห่อ

“ขอบคุณครับ….ขอบคุณมากๆครับ!”

เสียงขอบคุณอันอ่อนโยนและดีใจของคุณลุงดังมาจากด้านหลัง

ในขณะเดียวกัน

หน้าประตูคฤหาสน์

“ตายแล้ว มู่หาน นี่จะสิบเอ็ดโมงแล้วนะ เฉินเกอแฟนของเธอทำไมยังไม่มาอีกล่ะ?”

ด้านข้างของซูมู่หาน มีหญิงสาววัยรุ่นยืนอยู่

อายุน่าจะประมาณยี่สิบสี่ปี ใส่แว่น หยิ่งผยอง และแน่นอนว่าสวยมาก

“พี่รอง พี่อย่าเพิ่งรีบร้อยสิ เฉินเกอกำลังจะมาถึงแล้ว!”

ซูมู่หานยิ้มพูดขึ้น

พี่รองเป็นลูกสาวของอา หล่อนชื่อถังหราน หน้าตาสวยงาม สนิทกับซูมู่หานตั้งแต่เด็ก

ตอนเรียนหนังสือ หล่อนคือดาวมหาลัยเชียวล่ะ

ตอนนี้เรียนจบแล้ว ทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง มีหนุ่มๆตามจีบมากมาย

แต่ทว่า ถังหรานนิสัยหยิ่งเย็นชา มาตรฐานสูง ผู้ชายธรรมดาทั่วไปไม่มีทางอยู่ในสายตาของหล่อน

ดังนั้น หล่อนเรียนจบมาเกือบสามปีแล้ว

ยังไม่เคยคบใครเป็นแฟนจริงจังสักคน แต่กลับสนใจในตัวแฟนของลูกพี่ลูกน้องอย่างซูมู่หาน

ความสนใจนี้หมายถึงความสนิทผูกพัน

น้องสาวมีแฟนแล้ว หล่อนเป็นถึงพี่ คงต้องไล่ตามให้ทันบ้างแล้วล่ะ

“มู่หาน ให้พวกเธอรอนานเลย!”

ขณะเดียวกันนั้น เสียงของเฉินเกอดังขึ้นมาพอดี

ซูมู่หานคิดว่าเฉินเกอนั่งแท็กซี่มา จึงคิดข้ออ้างว่าจะพูดยังไงกับพี่สาวได้แล้ว แต่ทว่าเฉินเกอกลับเดินมาจากอีกทางหนึ่ง ทำให้ซูมู่หานประหลาดใจ

“เฉินเกอ มาแล้วเหรอ! รีบเข้ามาสิ ฉันจะแนะนำพี่สาวที่ดีมากที่สุดให้นายรู้จัก”

ซูมู่หานควงแขนเฉินเกออย่างสนิทสนม

“นี่คือลูกพี่ลูกน้องของฉันชื่อถังหราน โตกว่าฉันสี่ปี เป็นยังไงล่ะ สวยไหม?”

เฉินเกอมองดู พยักหน้าลง

“หึ นายบอกว่าพี่สาวสวย งั้นก็หมายความว่าฉันไม่สวยใช่ไหม?”

ซูมู่หานพูดด้วยความงอน

ไม่ต้องพูดถึง หล่อนแสดงได้เหมือนมาก

“เปล่าสักหน่อย ยังไงมู่หาน เอ่อ…สวยทั้งคู่!”

เฉินเกอปาดเหงื่อที่หน้าผาก

“พอแล้วมู่หาน ไม่ต้องแกล้งเฉินเกอแล้ว!”

มองดูทั้งสองหยอกล้อกันตรงหน้า จู่ๆถังหรานรู้สึกทำตัวไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะหล่อนโสดมานาน จึงทนไม่ได้ที่จะเห็นคนจีบกัน

รวมถึงน้องสาวด้วย

ถังหรานกอดอกมองไปที่เฉินเกอ

เขาคือแฟนของมู่หานเหรอ!

การแต่งตัวดูดีมาก รูปร่างหน้าตาหล่อเท่ห์ สายตามุ่งมั่น แสดงออกถึงความมั่นใจ

ความประทับใจครั้งแรกให้90คะแนน ถ้าเป็น100คะแนนเต็ม

คงจะเป็นเหตุผลที่ถังหรานหาแฟนไม่ได้

“สวัสดีค่ะเฉินเกอ ได้ยินมู่หานเล่าว่า ครอบครัวของคุณทำธุรกิจ ไม่ทราบว่าทำธุรกิจด้านไหนเหรอคะ?”

ถังหรานกอดอกพลางถามขึ้น

“อ๋อ ดูเหมือนว่าจะครอบคลุมไปทุกธุรกิจเลยล่ะ!”

หากจะให้พูดตามความจริง คำถามนี้เฉินเกอก็ตอบไม่ถูกจริงๆ

เพียงแค่เคยได้ยินพี่สาวพูดว่าธุรกิจในครอบครัวมีเยอะแยะมากมาย เกือบจะครึ่งโลกล้วนแล้วแต่มีทุนและธุรกิจของตระกูลพวกเขา

อีกอย่างดูเหมือนว่าครอบครัวนี้จะมีการสืบทอดมามากกว่าร้อยปีแล้ว

เรื่องพวกนี้เฉินเสี่ยวไม่ได้พูดอธิบายให้ฟังละเอียด

ดังนั้นเฉินเกอจึงเข้าใจเพียงคร่าวๆ

จึงตอบไปรวมๆเช่นนี้

“พูดลอยๆไม่มีใจความ! ความหมายคลุมเครือ!”

ถังหรานยิ้มอย่างเหนื่อยใจพลางส่ายหน้าไปมา

“ได้ข่าวว่านายกับมู่หานรู้จักกันตอนเรียนขับรถ ใบขับขี่ก็ได้แล้ว! ซื้อรถแล้วยังล่ะ?”

หล่อนถามขึ้นอีก

“ซื้อแล้วค่ะพี่ เป็นรถลัมโบร์กีนี ซีรีย์7 ครอบครัวเขาบอกให้เขาหัดขับไปกก่อน! แต่เฉินเกอ ตอนนี้ยังไม่กล้าขับ ฉันก็เลยให้เขานั่งแท็กซี่มา! ”

อันที่จริงเรื่องบางเรื่องซูมู่หานรู้ดีว่าปิดบังพี่สาวสุดที่รักไปก็ไม่ได้ แต่เพื่อไม่ให้เฉินเกอรู้สึกกดดัน หล่อนจึงจำต้องยอมปิดบัง

“เหอะๆ รถลัมโบร์กีนี ซีรีย์7 มีเพื่อนโง่ซื่อที่บริษัทก็ขับรถแบบนี้ ยังอยากมาจีบฉัน ฉันก็ปฏิเสธไล่เขาออกไปทันที!”

ถังหรานส่ายหน้าเล็กน้อย

แต่แม้จะพูดกันเช่นนี้ ธุรกิจของครอบครัวของเฉินเกอก็ถือว่าไม่เลวเลย

แต่ทว่า ถ้าจะให้มาเป็นแฟน คงต่างกันมากเกินไป

ถังหรานสวยมากจริงๆ

ในความจริง ความฝันของหล่อนคือการได้แต่งงานกับตระกูลเศรษฐี หาสามีไฮโซที่พร้อมจ่ายและสนองความต้องการของเธอได้ทั้งหมด

พูดความจริง แม้ว่าสามีคนนั้นจะอายุมากกว่าตัวเองก็ไม่เป็นไร เด็กกว่าตัวเองก็ไม่เป็นไร

ที่สำคัญคือต้องเข้ากับตระกูลเศรษฐีให้ได้!

เศรษฐีไม่ได้หมายถึงเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง มีเงินและสมบัติเป็นสิบล้าน

แต่หมายถึงมีธุรกิจครอบครัวขนาดใหญ่

ความคิดเช่นนี้ไม่รู้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันเด่นชัดมาก

เมื่อยิ้มอย่างขมขื่นเสร็จ จึงพูดขึ้นต่อ “โอเคมู่หาน งานเลี้ยงวันเกิดของคุณยายใกล้จะเริ่มแล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะ!”

จนถึงตอนนี้ ถังหรานไม่รู้สึกสนใจจะคุยกับเฉินเกอต่อแล้ว

ซูมู่หานพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “เฉินเกอนายอย่าถือสาเลยนะ พี่สาวฉันก็เป็นแบบนี้แหละ ฉันคิดว่า นอกจากลูกมหาเศรษฐีแล้ว คงไม่มีใครเข้าตาหล่อนได้เลย เฮ้อ ขืนพี่ฉันเป็นแบบนี้ต่อไปคงแย่แน่!”

เฉินเกอจะพูดอะไรได้ หรือบอกหล่อนว่าตัวเองก็คือลูกมหาเศรษฐี จากนั้นให้แต่งงานกับพี่สาวเหรอ?

ไม่มีทางแน่นอน　　

แต่ลูกพี่ลูกน้องของหล่อนก็หยิ่งเกินไป

ช่างเถอะ! วันนี้ฉันมาช่วยซูมู่หานเล่นละครเท่านั้น ไม่ต้องจริงจังอะไรมากมาย!

จากนั้น ทั้งสามจึงเดินเข้าไป

งานเลี้ยงวันเกิดของคุณยาย มีคนเกือบทั้งครอบครัวมาร่วมเลี้ยงฉลองด้วยกัน

คุณลุง คุณพ่อ ลุงสาม อาใหญ่ อาเล็ก และยังมีลูกพี่ลูกน้อง ญาติสนิท เหมือนจะเป็นลุง ก็มาด้วยเช่นกัน

สรุปแล้วโซนด้านหน้าของวิลล่ายู่หลงถูกพวกเขาเหมาจัดงานไปหมดแล้ว

ผู้คนหลายสิบคน รีบมากันที่งานเลี้ยง

“คุณยาย ขอให้คุณยายอายุยืนหมื่นปี คิดหวังสิ่งใดสมปรารถนานะคะ!”

พื้นที่ตรงกลาง มีหญิงสาวผมขาวใส่ชุดมงคลยืนยิ้มกล่าวอยู่

“ซูหยิ่ง ยายไม่กล้าหวังให้มีอายุหมื่นปีหรอกนะ หากจะพูดถึงเรื่องสมความปรารถนา ยายแค่หวังให้พวกเธอรีบแต่งงานมีครอบครัวกันได้แล้ว!”

ยังไงคนสูงอายุก็ไม่สามรถเปรียบเทียบได้กับพ่อแม่วัยรุ่นในปัจจุบัน พวกเขาเฝ้ารอให้ลูกสาวที่อายุครบยี่สิบสามหรือยี่สิบสี่ แต่งงานมีครอบครัว!

“นั่นสิคะคุณยาย หนูขอแนะนำให้คุณยายรู้จักแฟนของหนูค่ะ เขาชื่อหลี่เจี้ยนหนาน”

ซูหยิ่งยิ้มและดึงหลี่เจี้ยนมาอยู่ใกล้ๆ

แต่เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้น

คนใกล้ชิดมากมายต่างพากันหัวเราะ “คุณชายหลี่ท่านนี้ คงเป็นคนมีความสามารถมาก!”

“ได้ยินมาว่าบ้านเขารวยมาก!”

“คุณยายครับ นี่เป็นของขวัญสำหรับคุณยายครับ เชิญคุณยายเปิดดูได้เลย!”

หลี่เจี้ยนหนานยิ้ม หยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

เมื่อเขาหยิบของสิ่งนั้นออกมา ทำให้ทุกคนถึงกับร้องอุทานด้วยความตกใจ…