ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 92 คฤหาสน์หยุนติ่ง

บทที่ 92 คฤหาสน์หยุนติ่ง

“อะไรนะ？เขาก็คือคุณชายเฉิน？”

ทุกคนได้ยินคำพูดของไป๋เสี่ยวเฟย ต่างก็มองด้วยความตกตะลึง

และหวูเฉียงยิ่งจ้องตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อเลย

　　ซูเหมยยิ่งอ้าปากกว้าง

　　“พี่ชายบุญธรรม เป็นท่านหรือครับ？คุณคือพี่ชายของผม เฉินเกอหรือครับ？”

　　หวงหยงหาวก็คิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะปรากฏตัวด้วยวิธีนี้ เขาจึงมีเหงื่อไหลเต็มตัวเลย

　　“ใช่ ผมเอง！”เฉินเกอพูดอย่างยากลำบากหนึ่งประโยค อยากจะลุกขึ้นมา แต่มีเสียง อุ้ย สูดลมหายใจเข้าหนึ่งครั้ง

　　ถูกผู้หญิงพวกนี้นั่งจนชาไปหมดทั้งตัวแล้ว

　　“ใครก็ได้ ประคองผมที！”

　　“หา！คุณชายเฉินคุณชายเฉิน！”

　　เหล่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าช็อคไปตามๆกัน เสียงกรีดร้องของพวกเธอได้กลบกลืนเสียงของเฉินเกอ

　　หลินยียีถึงวิ่งมาประคองเฉินเกอขึ้นมา

　　อันที่จริงเมื่อกี้หลินยียีเกือบจะเอ๋อไปแล้ว เหตุผลหลักก็คือกลัวนั่นเอง

　　ครั้งที่แล้วตัวเองขัดใจกับคุณชายเฉิน เพราะเห็นแก่หน้าของพ่อตัวเอง คุณชายเฉินจึงได้ลงโทษเบาๆ

　　แต่ครั้งนี้รุนแรงมาก เธอไม่รู้ว่าต่อจากนี้คุณชายเฉินจะระเบิดความโมโหอย่างไร จึงยืนอยู่ข้างๆไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เพราะสมองยังหมุนไม่กลับมา สมองโดนอุดตันแล้ว！

　　“คุณชายเฉิน！ใครตีคุณจนเป็นสภาพแบบนี้ครับ？”

　　หวงหยงหาวรีบกระโจนเข้ามาทันที ประคองเฉินขึ้นมา

　　ภาพนี้ทำให้ลี่เฉว่โน่มึนตึ๊บ พวกสาวสวยที่สวมใส่ชุดบิกินีก็มึนไปด้วยไ

　　ที่แท้แขกคนสำคัญของวันนี้คือเขานี่เอง คนที่เป็นอภิมหาเศรษฐีก็คือเขาคุณชายเฉิน！

　　โอ้！พระเจ้า เมื่อกี้ตัวเองทำอะไรลงไป？

　　คุณชายเฉินโปรดปรานพวกเธอ ถึงได้มองพวกเธอ แต่ตัวเองล่ะ กลับไปเหยียบหยามคุณชายเฉิน

　　พลาดโอกาสที่ดีในการรู้จักคุณชายเฉินไปแล้ว

　โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย！

　　รวมทั้งลี่เฉว่โน่ด้วยอายจนลำไส้จะช้ำไปหมดแล้ว

　　คนที่เสียใจภายหลังที่สุดเห็นจะเป็นหวูเฉียงกับซูเหมยแล้ว

　　วันนี้หวูเฉียงกดขี่เฉินเกอทั้งวัน คุยอวดเส้นสายของตัวเองสารพัด และอวดถึงอำนาจความสามารถของตระกูลของตน เพื่อจะเทียบให้เขาต่ำลงไป

　　และระหว่างนั้น เฉินเกอแค่ยิ้มไม่พูดอะไรกับสิ่งที่ตนได้โอ้อวด

　　ยังคิดว่าตัวเองเยาะเย้ยได้ผล ทำให้เฉินเกอขายหน้าจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา

　　OMG ที่แท้เขาหัวเราะที่ตัวเองนั้นโง่เขลาต่างหาก！

　　ซูเหมยแค่ปรับอารมณ์ไม่ทัน มองเฉินเกอด้วยสีหน้าตกใจ

　　เธออยากจะพูด แต่ตอนนี้มีเสียงเหมือนระเบิดต่างๆดังขึ้น มีช่องว่างให้เธอพูดสักที่ไหนกันล่ะ

　　“คุณชายเฉิน！คุณชายเฉิน！”สาวสวยทั้งหลายเริ่มตะโกนเรียกเสียงดัง

　　“พวกคุณสังเกตเห็นไหมว่า คุณชายเฉินหล่อเหลาคมคายยิ่งนัก！”

　　“ใช่ๆ พวกคุณดูสิ คุณชายเฉินใส่เสื้อตลาดยังหล่อขนาดนี้เลย คนธรรมดาทำอย่างนี้ไม่ได้นะ？”

　　“ไม่ทราบว่าคุณชายเฉินมีแฟนหรือยังค่ะ？โอ้ สวรรค์ คุณชายเฉินเป็นคนแบบผ้าขี้ริ้วห่อทอง ผู้ชายอย่างนี้มีน้อยมากนะ อยากเป็นแฟนกับเขาจังเลย！”

　　ผู้หญิงมากมายกำลังหารือเนื้อหาประมาณนี้อยู่

　　แสดงความปรารถนารักที่มีต่อเฉินเกอ

　　พูดตามความจริง ตอนนี้ในใจของเฉินเกอรู้สึกดีมาก

　　ถูกสาวๆสวยๆมากมายมองด้วยสายตาโปรดปราน

　　ยังเป็นครั้งแรกด้วย

　　“คุณชายเฉิน ขอโทษค่ะ！”

　　ขณะนี้ พวกผู้หญิงอย่างเช่นลี่เฉว่โน่ต่างคำนับเฉินเกอด้วยท่าทางที่นอบน้อม

　　โดยเฉพาะลี่เฉว่โน่ ตอนนี้เริ่มบีบเต้าที่ขาวนวลของตัวเอง หวังว่าจะสามารถดึงดูดใจความสนใจของเฉินเกอได้

　　“คุณชายเฉิน เมื่อกี้พวกเธอเสียมารยาทอย่างนี้ จะลงโทษพวกเธอยังไงดีครับ？”

　　เวลานี้หวงหยงหาวถามขึ้นมาเอง

　　ในใจของหวงหยงหาวรู้ดีกว่าใครว่าหนักหรือเบา อะไรคือสิ่งที่สำคัญ

และท่าทีอย่างลี่เฉว่โน่ มีหรือที่หวงหยงหาวจะดูไม่ออก？

　　เขาคิดว่าผู้หญิงทั่วไปต่างวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยตัวเอง ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นคนที่แกล้งทำเป็นหวนตัวอย่างลี่เฉว่โน่มาอยู่กับเขา

　　หวงหยงหาวก็อยากสัมผัสรสชาติการตามจีบผู้หญิงด้วยเหมือนกัน

　　แต่ตอนนี้ก็แค่นี้เอง

　　แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่โง่เขลาตีคุณชายเฉิน ทำให้ทำลายแผนเตรียมการพบเจอครั้งแรกกับคุณชายเฉินอย่างไม่มีชิ้นดี หวงหยงหาวมีความคิดที่จะตีลี่เฉว่โน่ให้ตายด้วยซ้ำ！

　　ดังนั้นเขาจึงได้ถามขึ้น

　　เฉินเกอเหล่ตามองพวกลี่เฉว่โน่แวบหนึ่ง

　　พูดตามความจริง หญิงพวกนี้ยุโมโหเฉินเกอไม่ใช่น้อย

　　ไม่ลงโทษคงจะไม่ได้！

　　“ง่ายมาก ลงโทษพวกเธอใส่บิกินีแล้วไปเล่นวอลเลย์บอลกัน！”

　　เฉินเกอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

　　“หา？ง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ？”

　　ความเพ้อเจ้อในใจของลี่เฉว่โน่ได้บังเกิด หรือคุณชายเฉินคิดจะปรองดองและปกป้องตัวเธอ เป็นห่วงเธอ？

　　เพราะตัวเองสวยขนาดนี้ ทำไมผู้ชายจะไม่หลงใหลล่ะ？

　　เวลานี้ลี่เฉว่โน่คิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนาๆ

　　แต่นาทีต่อมา เฉินเกอไดสาดน้ำเย็นเข้ามาใส่อย่างจัง

　　“แน่นอน ไม่ใช่ตรงนี้ แต่เป็นที่ถนนที่มีผู้คนพลุกพล่านและเป็นที่คนนิยมในย่านเมืองหยุนก่างใส่ชุดบิกินีแล้วแข่งวอลเลย์บอลหนึ่งนัด！”

　　“หา！”

　　ลี่เฉว่โน่ตัวแข็งไปทั้งตัว

　　มันช่างขายหน้าเหลือเกิน！

　　“เชอะ ยังไม่รีบขอบคุณคุณชายเฉินอีก ก็ลงโทษพวกคุณอย่างนี้แล้วกัน ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว คนน้อยมาก รอพรุ่งนี้ตอนกลางวัน ที่ถนนหยุนก่างจะคนเยอะ พอถึงเวลานั้น ผมจะจัดเตรียมการแข่งขันให้พวกคุณ！”

　　หวงหยงหาวยกแขนขึ้น

　　เชื้อเชิญเฉินเกอเข้าไปที่เรือสำราญกัน

　　“คุณชายเฉิน ฉันรักคุณ！นะนะนะ！”

　　หลังจากที่เฉินเกอเดินเข้าเรือสำราญแล้ว มีผู้หญิงหลายคนที่เกาผมของตัวเองแล้วพูดอย่างบ้าคลั่ง

　　ยังมีผู้หญิงสวยๆหลายคนที่สวมใส่บิกินีแล้วควงแขนของเฉินเกอไว้อย่างใกล้ชิด

　　พระเอกในค่ำคืนนี้ ที่แท้ก็เป็นเฉินเกอ คุณชายเฉินนี่เอง！

　　“พี่ยียี พี่ยียี！”

　　ซูเหมยร้อนใจจนอยู่ไม่นิ่ง ตอนแรกหลินยียีจะตามเฉินเกอเข้าไปที่เรือสำราญ แต่ตอนนี้ได้ยินเสียงของน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน จึงได้เดินออกมา

　　“เฉินเกอก็คือคุณชายเฉินเจ้าของถนนการค้าจินหลิง ทำไมพี่ไม่พูดกับฉันก่อนล่ะ หล่อมากเลย เฉินเกอหล่อจริงๆ ฉันผิดไปแล้ว เป็นความผิดของฉันเอง พี่สาว พี่ต้องช่วยฉันอธิบายกับคุณชายเฉินนะ！”

　　“เออเสี่ยวเหมย พี่ได้เตือนน้องหลายครั้งแล้วใช่ไหม เวลาจะพูดจะจาอะไรให้มีขอบเขตหน่อย แต่เธอวางใจได้ ดูท่าแล้วคุณชายเฉินไม่ได้โทษน้อง！รายละเอียดค่อยคุยกันวันหลังนะ ใช่แล้ว เรื่องเฉินเกอก็คือคุณชายเฉิน น้องอย่าไปบอกใครโดยพลการล่ะ เก็บเรื่องวันนี้ไว้ในอก ขอแค่คุณชายเฉินไม่ยินดีที่จะเปิดเผยด้วยตัวเอง ก็จะไม่ให้หลุดออกจากปากของพวกเราเด็ดขาดเชียวนะ！”

　　“หา？แต่พี่ยียีค่ะ วันนี้มีคนตั้งมากมายเห็นคุณชายเฉินแล้วนี้ค่ะ！”

　　หลินยียีส่ายหัวไปมา ชี้ไปข้างๆ “น้องเห็นบอร์ดี้การ์ดสวมใส่เสื้อดำที่เดินไปมาหรือยัง？”

　　เมื่อซูเหมยมองไป เห็นเพียงบอร์ดี้การ์ดใส่เสื้อสีดำที่มีสีหน้าเย็นชาสิบกว่าคน กำลังเตือนทายาทเศรษฐีที่อยู่ในเหตุการณ์ พวกคุณหนูลูกเศรษฐีฟังแล้วต่างพยักหน้ารับ

　　เห็นได้ชัดว่าไม่กล้าปฏิเสธ

　　“นี่ถึงจะเป็นคุณชายอย่างแท้จริงใช่ไหม？”

　　ซูเหมยตกตะลึงตาค้าง

　　ต่อมา งานเลี้ยงในเรือสำราญได้เริ่มขึ้นบนผิวน้ำทะเล

　เฉินเกอนั่งเรือสำราญครั้งแรก ดูวิวทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตาในยามค่ำคืนและฟังเสียงคลื่นทะเลอย่างสุนทรีย์ เป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายและมีความสุขมาก

　　สำหรับเรื่องสถานะที่แท้จริงของตัวเอง เฉินเกอก็มิได้ไปติดใจเอาความอะไรมาก

　　ก็คืออยากจะใช้ชีวิตปกติเฉกเช่นคนสามัญธรรมดาทั่วไปเหมือนเดิม เพราะวิถีชีวิตที่หรูหราอย่างหวงหยงหาว เฉินเกอรู้สึกไม่ชื่นชอบสักเท่าไหร่

　　สิ่งนี้ก็เปรียบเหมือนกับปลาตัวน้อยๆตัวหนึ่ง ซึ่งเคยแหวกว่ายอยู่ในน้ำอย่างอิสระเสรี และคุณกลับให้มันขึ้นฝั่งแล้วให้ปีนขึ้นต้นไม้ที่สูงลิ่ว

　　มันจะทำได้ในเวลาอันสั้นไหม？

　　เป็นไปไม่ได้！

　　สรุปก็คือ ณ ตอนนี้เฉินเกอไม่เป็นแบบนั้น

　　ดังนั้นเมื่อสักครู่นี้จึงได้ให้ไป๋เสี่ยวเฟยไปจัดการธุระเรื่องนี้

　　ปาร์ตี้ในค่ำคืนนี้ เฉินเกอเล่นกับพวกหวงหยงหาวกับไป๋เสี่ยวเฟยเกือบทั้งคืน พอจะเข้านอนก็ปาเข้าไปถึงตีสี่ตีห้าเสียแล้ว

　　ทายาทเศรษฐีคนอื่นๆที่อยู่ในเรือสำราญก็เช่นกัน สรุปแล้วทุกคนต่างมันส์หลุดโลกกันทั้งนั้น

　　วันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ได้ออกทะเลกัน

　　จนถึงตอนบ่าย ปาร์ตี้บนเรือสำราญก็ถือเป็นอันจบสิ้นลง

　　“พี่ชาย อีกสามวันผมจะไปที่เมืองจินหลิง แล้วผมจะไปเยี่ยมท่านนะ！เพราะยังไงผมก็ต้องไปอยู่แล้ว！”

　　ระหว่างทางที่กลับจากทะเล หวงหยงหาวพูดอย่างสนิทสนม

　　“มีธุระอะไรถึงไปเมืองจินหลิง”

　　“ไปร่วมนิทรรศการขายคฤหาสน์หยุนติ่งหรือเปล่า？”

　　ไป๋เสี่ยวเฟยพูดอย่างยิ้มแย้ม

　　หวงหยงหาวพยักหน้า“พ่อผมบังคับให้ผมไปเปิดโลกทัศน์ให้ได้！”

　　เฉินเกอฟังแบบมึนๆงงๆ แต่ฟังดูชื่อของคฤหาสน์หยุนติ่งน่าจะไม่เลว เนื่องจากช่วงนี้เฉินเกออยากจะซื้อบ้านสักหลังหนึ่งอยู่พอดี

　　จึงถามว่า

　　“คฤหาสน์หยุนติ่ง ทำไมผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย มันหรูหรามากเลยหรือ？”

　　หวงหยงหาวกลืนน้ำลายแล้วพูดด้วยท่าทีที่ตกตะลึง “พี่ชาย คฤหาสน์หยุนติ่งมันไม่ใช่แค่หรูหราเท่านั้นนะ！”