ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่106 ความเห็นอกเห็นใจของเฉินเกอ

บทที่106 ความเห็นอกเห็นใจของเฉินเกอ

“เรื่องอะไร？”

เฉินเกอเงยหน้าขึ้นแล้วถาม

“คืนนี้ฉันมีกินเลี้ยงคนหมู่บ้านเดียวกัน โดยเฉลี่ยแล้วในทุก ๆหนึ่งถึงสองเดือนพวกเราจะกินเลี้ยงหนึ่งครั้ง และเมื่อก่อนก็ไม่เคยเรียกคุณเลย ตอนนี้เจอคุณ ก็เลยแจ้งให้คุณทราบ！”

“ใช่แล้ว ชือหานก็ไปด้วยนะ ฮึฮึ พูดถึงชือหานฉันก็นึกขึ้นได้แล้ว ตอนนั้นที่เรียนชั้นมัธยมตอนปลายนั้น เกรดเฉลี่ยของคุณคือที่หนึ่ง ส่วนของเธอที่สอง และความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนดีมาก และคุณก็เคยจีบชือหานด้วยใช่ไหม？”

เฉินหลินจับปากแล้วหัวเราะ

เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร

ชือหานมีชื่อว่าหลี่ชือหาน เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเฉินเกอ และช่วงที่เรียนชั้นมัธยมตอนปลายนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นดีมากจริง ๆ

เฉินเกอเองก็เคยชอบเขาจริง ๆ แต่ในตอนนั้นเข้าใจสิ่งเหล่านี้สักที่ไหน

ส่วนเรื่องจีบ เฉินเกอยิ่งไม่มีความกล้าหาญ

จำได้ว่าตอนเปิดเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ หลี่ชือหานมักจะคุยกับเฉินเกอบ่อย ๆ แต่หลังจากนั้น เฉินเกอเคยริเริ่มไปคุยกับเธอก่อนหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้ตอบ เวลาผ่านไปนานก็ห่างเหินกัน

ชั่วพริบตา ก็ผ่านไปสามปีแล้ว！

“เหอะๆ ไปเถอะ เมื่อเดือนที่แล้วแฟนของชือหานเชิญเราไปทานอาหารด้วยกัน ก็พูดถึงคุณเช่นกัน ชือหานยังถามอีกว่าคนที่ชื่อเฉินเกอคนนั้นตอนนี้ทำเกี่ยวกับอะไร？พวกเราทุกคนต่างก็ไม่รู้ และตอนนี้พอดีเลย คุณสามารถไปได้แล้ว คืนนี้คุณว่างหรือเปล่า？”

ในขณะที่เฉินหลินพูดอยู่นั้น ก็ยังมองไปที่เฉินเกอ เพื่อดูท่าทางที่ผิดหวังของเฉินเกอ

แต่ว่าบนใบหน้าของเฉินเกอ มองไม่เห็นความผิดหวังเลยแม้แต่น้อย

“คืนนี้ฉันมีเวลาว่าง！”

“ดีดีดี งั้นก็ไปเถอะ และก็ให้ทุกคนได้เห็นคุณด้วย！”

ในขณะที่พูดอยู่ เฉินหลินก็แอบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วถ่ายรูปของเฉินเกอไปหนึ่งภาพ

จากนั้นก็ส่งไปที่กลุ่มของคนหมู่บ้านเดียวกัน

“พวกคุณทายกันเร็วๆ ไอ่ห่วยคนนี้คือใคร？”

“อือ？ใครเหรอ ทำไมหน้าคุ้นขนาดนี้？เคยเห็น ต้องเคยเห็นแน่นอน！”

“หน้าคุ้นจริง ๆนะ แต่ไอ่นี้มันธรรมดาเกินไป！พวกคุณใครนึกออกไหมว่าเขาชื่ออะไร？”

หลี่ชือหาน：“เขาคือเฉินเกอ？”

“โอเย่！อย่างไรก็ตามยังคงเป็นความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนดีมากในสมัยเรียนมัธยมตอนปลาย คุณสามารถรับรู้ได้ในชั่วพริบตา ว่าเขาก็คือเฉินเกอ！”

เฉินหลินกล่าวอย่างตื่นเต้น

ทำไมถึงตื่นเต้น เพราะเธอรู้สึกว่าเธอกระตุ้นเกี่ยวกับหัวข้อและความคิดเห็นของสาธารณชนนี้ และรู้สึกเติมเต็มมาก

นี่ก็เป็นเหตุผลว่าเพราะอะไรจู่ ๆเฉินหลินก็อยากให้เฉินเกอไปร่วมงานกินเลี้ยงของคนหมู่บ้านเดียวกัน

เพื่อนร่วมชั้นหมู่บ้านเดียวกันที่มาจากเมืองมณฑลไปเรียนที่จินหลิงไม่น้อย ลำพังในชั้นเรียนของตัวเองก็มีสี่ถึงห้าคนแล้ว

พวกเขาอาจจะไม่รู้จักเฉินเกอ แต่ต้องเคยได้ยินชื่อเฉินเกอสองคำนี้แน่นอน

การพาเขาไปที่นั่น จะทำให้เกิดผลงานปาร์ตี้ที่ดีอย่างแน่นอน

เพียงแค่มองไปในกลุ่มที่ขนฟูขณะนี้ก็รู้แล้ว

หลี่ชือหาน：“เราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีมาเหรอในช่วงเรียนมัธยมตอนปลาย？ทำไมฉันลืมแล้ว？เหอะเหอะ……”

เฉินหลินพิมพ์ตัวหนังสืออย่างรวดเร็ว：“อุ๊ย หลังจากที่หาแฟนหนุ่มที่หล่อเหลาในมหาวิทยาลัยเจียงหนานของคุณ ก็ลืมแฟนเก่าแล้วเหรอ？”

หลี่ชือหาน：“ไปให้พ้น แฟนเก่าอะไร ฉันว่าเอาอย่างนี้เถอะ ให้เขามาด้วย จะได้เจอกันด้วย อย่างไรก็ตามก็ยังเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน！”

“ได้เลย！”

เฉินหลินมองไปที่เฉินเกออีกครั้งแล้วพูดว่า：“เฉินเกอ ทุกคนต่างก็อยากเห็นคุณ โดยเฉพาะชือหาน เธอก็อยากจะเห็นคุณ ในเมื่อคืนนี้คุณว่าง งั้นก็ไปเถอะ อย่างมากสุดเงินที่AA ฉันช่วยคุณเอาก็ได้！”

เฉินเกออยากจะพูดว่าตนเองนั้นไม่อยากไป

บอกตามตรง ว่าโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลาย เพื่อนของตนเองนั้นน้อยมาก ๆ

ไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับคนอื่น

แต่ตอนนี้ เฉินหลินพูดอย่างนี้ เฉินเกอก็ไม่สะดวกที่จะปฏิเสธเลย

“งั้นก็ดี คืนนี้ไป！”

เฉินเกอพยักหน้า

หลังจากที่เฉินหลินบอกที่อยู่งานปาร์ตี้ให้เฉินเกอเสร็จแล้ว เธอก็จากไป

“ช่างบังเอิญจริง ๆเลย เฉินหลินไปเป็นคุณครูอยู่ที่โรงเรียนที่เขาสร้างขึ้น！”

เกาหัวสักพัก เฉินเกอพูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

เขากำลังเตรียมเดินเล่นอีกหน่อย แต่การสนทนาของเฉินหลิน ก็ทำให้เฉินเกอไม่มีอารมณ์แล้ว

ตอนเที่ยงพอดี และก็รู้สึกหิวข้าวแล้ว เฉินเกอจึงเดินออกมา

ในเวลาเดียวกัน หน้าประตูของโรงเรียน มีเด็กสามคนในชุดที่ขาดรุ่งริ่งยืนอยู่ ดูแล้วอายุราวสี่ถึงห้าขวบ มองตรงเข้าไปที่ด้านใน

“พี่ชาย นี้เป็นโรงเรียนแล้วเหรอ？ทำไมไม่เหมือนกับที่พี่เฉียงเวยพูดเลย？”

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆหน้าตาสกปรกคนหนึ่ง ถามเด็กผู้ชายตัวเล็กอีกคนด้วยความสงสัย

“อาจจะยังไม่เปิดโรงเรียน……หลังจากเปิดเรียนแล้วก็เหมือนกันแล้ว！”เด็กผู้ชายเช็ดขี้มูกไปทีหนึ่ง

“ฉันอยากไปโรงเรียน！”

เด็กผู้ชายที่อ้วนเล็กน้อยอีกคนหนึ่งถามขึ้น

“ไปโรงเรียนต้องใช้เงิน พวกเราไม่มีเงิน พี่เฉียงเวยทำงานหนักขนาดนั้นด้วยตัวคนเดียวเพื่อเลี้ยงพวกเรา ก็เหนื่อยมากแล้ว！”

“พี่ชาย ฉันหิวแล้ว！”

เด็กผู้หญิงพูดขึ้นอีกครั้ง

“เดี๋ยวซื้อหมั่นโถวกิน！”

“ขอทานสามคนอย่างพวกหนูมาบังอยู่ที่หน้าประตูทำไม ออกไปให้พ้นจากที่นี่！”

ในขณะนี้เอง มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งเดินออกมา แล้วดุพวกเขา

ทำให้เด็กน้อยทั้งสามคนผงะ

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้อายุราวห้าสิบปี เหมือนคนที่ดูไซต์งานก่อสร้าง

การดุดังกล่าวนี้ ทำให้เด็กทั้งสามคนผงะ

และอยากจะวิ่งหนีไป แต่ก็ยังมองไปที่โรงเรียนอย่างอาลัยอาวรณ์

“ให้พวกเขาดูหน่อยก็ไม่ได้หรืออย่างไร？นี้เป็นของบ้านคุณเหรอ？”

ในเวลานี้เอง เฉินเกอที่ยืนอยู่ด้านข้างตลอดพูดขึ้น

“ไอ้นี่ เมื่อกี้ให้คุณเข้าไปฉันไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้คุณกลับให้เกียรติแล้วคุณยังไม่เห็นค่ามันใช่ไหม？ ฟังความหมายนั้นของคุณ โรงเรียนแห่งนี้ไม่ใช่ของบ้านฉัน เหมือนกับว่าเป็นของบ้านคุณงั้นแหละ！ คุณก็ออกไป！”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้ค่อนข้างซ่านิ ไม่รู้ว่าตอนเที่ยงทานอาหารกี่อย่าง แต่ที่แน่ ๆดื่มไปไม่น้อยเลย กลิ่นเหล้าเต็มปากไปหมด

“ซื้อเหล้าแท้กินเถอะ！”

เฉินเกอยิ้มจางๆ และโยนเงินหนึ่งพันหยวนที่ล้วงออกมาจากกระเป๋าของเขาต่อหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

เงินหนึ่งพันหยวนนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่รางวัล แล้วฉันจะบอกกับลุงเหลียงภายหลังอีกที ว่าคนคนนี้ควรที่จะออกไปได้แล้ว！คนขี้เมาคนหนึ่งมารับหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ไม่รู้ว่าเป็นญาติของใครกัน

“อุ๊ย ขอบคุณครับคุณผู้ชาย！”

หลังจากที่คนคนนั้นจากไป

เฉินเกอก็นั่งลงยิ้มและมองไปที่เด็กน้อยสามคนแล้วพูดว่า“พวกหนูสามคนก็อยากเข้าโรงเรียนเหรอ？”

เด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงกลางพยักหน้าอย่างหนัก

“ฉันอยาก！”

อีกสองคนมองไปที่เฉินเกออย่างระมัดระวัง และไม่พูดอะไรสักอย่าง

บอกตามตรง เมื่อเห็นเด็กน้อยสามคนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าตาที่อยากไปโรงเรียนของพวกเขา

ทำให้หัวใจของเฉินเกอปวดร้าวเป็นทีๆ

ไม่มีใครรู้ความหวังนี้ดีไปกว่าเฉินเกออีกแล้ว！

เฉินเกอเลยต้องการช่วยพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“พวกหนูหิวหรือยัง？อยากให้พี่พาพวกหนูไปทานข้าวไหม？”

“พี่เฉียงเวยบอกว่า ไม่ให้พวกเราคุยกับคนแปลกหน้า และยิ่งไม่ให้ไปกับคนแปลกหน้า！”

เด็กผู้ชายสองคนมายืนอยู่ด้านหน้าของเด็กผู้หญิงอย่างอัตโนมัติ

เฉินเกอหัวเราะพร้อมกับพยักหน้า：“งั้นดี ฉันซื้อมาเอาให้พวกหนู！”

พูดจบ เฉินเกอก็วิ่งไปที่ร้านKFCตรงข้าม และซื้อแฮมเบอร์เกอร์น่องไก่กับน้ำโค้กมากมาย

“ฉันไม่ให้พวกหนูไปกับฉัน พวกหนูรีบกินเถอะ นอกจากนั้น ฉันจะทำให้พวกหนูได้ไปโรงเรียนอย่างสมหวัง！”

เฉินเกอแตะไปที่ศีรษะของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก

และส่งแฮมเบอร์เกอร์กับน้ำโค้กไปให้พวกเขา

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย！”

ดวงตาของเด็กทั้งสามคนสว่างขึ้น

หลังจากได้รับมัน พวกเขาก็เริ่มหม่ำเข้าไปอย่างตะกละตะกลาม

“ทำไมพวกหนูสามคนถึงกินของที่คนอื่นให้มั่วแบบนี้！”

ในขณะนี้เอง ก็มีเสียงที่ใสๆสวยๆของผู้หญิงดังขึ้น เสียงเขาไพเราะมาก แต่มีความรู้สึกตึงเครียดอยู่

“คุณผู้ชายท่านนี้ ต้องขออภัยจริง ๆ ของเหล่านี้คุณเสียเงินไปเท่าไหร่ ฉันจ่ายให้คุณ！”

หญิงสาวคนนี้พูดขึ้นด้วยความหวั่นเกรง และมีความหวาดกลัวเล็กน้อย

แต่เฉินเกอเห็นผู้หญิงคนนี้ ดวงตาของเขากลับสว่างขึ้น

“เป็นคุณนั้นเอง？”