ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่107 งานเลี้ยงคนหมู่บ้านเดียวกัน

บทที่107 งานเลี้ยงคนหมู่บ้านเดียวกัน

เฉินเกอเห็นผู้หญิงคนนี้ก็รู้ขึ้นมาได้ในชั่วพริบตา

เธอไม่ใช่พนักงานคนที่พบเจอในห้องครัวเจียหยวนวันก่อน และถูกเจิ้งยวี่ตำหนิติเตียนคนนั้นเหรอ? ตอนนั้นเฉินเกอมีความประทับใจต่อเธอลึกมาก แต่เห็นเพียงด้านข้างของเธอ และรู้ว่าเธอมีรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามมาก

และตอนนี้เห็นหน้าตรงแล้ว รู้สึกราวกับว่าเคยรู้จักมาก่อน จากนั้นก็ค่อยๆนึกขึ้นมาได้

“คุณรู้จักฉัน?”

หญิงสาวพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา พร้อมกับดึงเด็กน้อยทั้งสามคนไปที่ด้านหลังของเธอ

แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอมีความกลัวเฉินเกอเล็กน้อย และยิ่งไปกว่านั้นคือกลัวว่าเฉินเกอจะเป็นพวกค้ามนุษย์

“แน่นอน ครั้งก่อนที่อยู่ห้องครัวเจียหยวน พวกเราเคยเจอกัน คุณลืมแล้วเหรอ?”

เฉินเกอหัวเราะพร้อมพูด

หญิงสาวครุ่นคิดสักครู่ แล้วก็พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ที่แท้ก็คุณผู้ชายเอง ขอขอบคุณคุณที่ช่วยฉันคราวก่อน!”

เรื่องราวครั้งนั้น เธอถูกตำหนิติเตียนจนไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น

เพียงแต่ว่ารอตอนที่ตนเองนั้นจะออกจากร้านไป แล้วแอบมองไปที่แผ่นหลังของเฉินเกอครั้งหนึ่ง

ตอนนี้ได้ยินเสียงของเฉินเกอ เธอก็รู้ขึ้นมันโดยทันที

ครั้งก่อนเขาได้ช่วยเธอไว้

และที่สำคัญคนคนนี้ มีเงินมาก!

“ไม่เป็นไร แบบนี้คุณก็สามารถวางใจฉันแล้วใช่ไหม เด็กสามคนนี้ คุณดูแลพวกเขาอยู่ตลอดเหรอ?”

เฉินเกอถามอย่างสงสัย

“อืมๆ!”

ซูเฉียงเวยพยักหน้า และพาเด็กทั้งสามคนมาถึงข้างทาง

ระหว่างที่เดินไป ก็เล่าให้เฉินเกอฟังไปด้วย

ที่แท้ เด็กทั้งสามคนนี้ต่างก็เป็นเด็กกำพร้า เป็นเด็กที่ถูกคนค้ามนุษย์ลักพาตัวไป จากนั้นก็แอบหนีออกมา

ต้นกำเนิดที่ไม่รู้จักแบบนี้ สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่ยอมรับไว้

จากนั้น ก็ค่อยๆเริ่มจรจัดตามถนน

ใช้ชีวิตอย่างขอทาน

ต่อมา ซูเฉียงเวยมาพบเจอพวกเขา ก็รับพวกเขาไว้

และปกติ ตนเองก็เป็นอาจารย์อยู่ที่โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง ใช้เวลาว่าง ไปทำงานพาร์ทไทม์อีกหนึ่งงาน แบบนี้ก็สามารถรับประกันชีวิตขั้นต่ำได้แล้ว

และยังสามารถเก็บเงินค่าเล่าเรียนส่วนหนึ่งได้ ให้เด็กทั้งสามคนได้รับการศึกษา

ค่อยยังชั่วที่ซูเฉียงเวยเธอเป็นคุณครูชั้นอนุบาล มิฉะนั้นเด็กสามคนนี้ ก็ไม่สามารถที่จะรู้เรื่องขนาดนี้

คิดๆแล้วก็สงสารจริงๆ

ดูแล้วนี่คงเป็นพี่น้องสามคน

ในใจของเฉินเกอรู้สึกเจ็บปวด

“แล้วครอบครัวของคุณล่ะ？”

เฉินเกอถามอีกครั้ง

“ฉันเติบโตมาจากสถานีเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีครอบครัว！”

ในขณะที่ซูเฉียงเวยพูดอยู่ ก็ลดศีรษะลงและจับไปที่เสื้อผ้าของตัวเอง

เธอมีรูปลักษณ์หน้าตาที่สวยงามมากจริงๆ แต่เพราะความกดดันของเวลาและความยากจน ได้ปกปิดออร่าของเธอไปหมด

แต่ที่สำคัญที่สุดคือ เธออยู่ต่อหน้าของเฉินเกอ ราวกับว่ามีความระมัดระวังอย่างมาก

เฉินเกอรู้ว่า เธอกลัวตนเองจะรังเกียจเธอ

เหอะเหอะ ซูเฉียงเวยก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า เฉินเกอเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นต่อหน้าคนอื่นล่ะ？

ซูเฉียงเวยอายุไล่เลี่ยกับตนเอง

บอกตามตรง เมื่อก่อนเฉินเกอเคยคิดว่าตนเองนั้นเป็นคนที่ย่ำแย่ที่สุดแล้ว แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่า ไม่รู้ว่าซูเฉียงเวยนั้นย่ำแย่มากว่าตนเองเท่าไหร่

แม้แต่พ่อกับแม่เธอก็ไม่มี ผู้หญิงตัวคนเดียว ยังสามารถมีความกรุณาปรานีได้ถึงขั้นรับเลี้ยงเด็กกำพร้าสามคน

ผู้หญิงแบบนี้ เห็นได้แล้วบนโลกใบนี้!

ลำพังแค่นี้ ในหัวใจของเฉินเกอก็รู้สึกซาบซึ้งและชื่นชมมากแล้ว

“พวกคุณพักอยู่ที่ไหนเหรอ？”

เฉินเกอถามขึ้น

“พวกเราพักอยู่ทางโน้น！”

เด็กน้อยสามคนชี้ไปที่ที่อยู่อาศัยธรรมดาที่ห่างออกไปไม่ไกลจากโรงเรียนแห่งนี้

“สามารถพาฉันไปดูหน่อยได้หรือเปล่า！”

เฉินเหอหัวเราะฮ่าฮ่าและถาม

หลังจากที่ซูเฉียงเวยลังเลไปสักพัก ก็พยักหน้า

ที่พักอาศัยแห่งนี้ เหมือนกับว่าเป็นเมืองที่เก่าแก่มากแบบนั้นเล็กน้อย

หลังกจากที่เข้าไปด้านใน ซูเฉียงเวยเช็ดเก้าอี้ให้เฉินเกอ แล้วให้เฉินเกอนั่งลง

หลังจากนั้นก็ไล่ให้สามพี่น้องไปล้างหน้าอาบน้ำ น้องชายน้องสาวสามคนนี้รู้เรื่องมาก และทุกวันก็จะออกไปเก็บขยะขาย ทำให้ตนเองนั้นมอมแมมไปหมด

“ซูเฉียงเวย ฉันชื่อเฉินเกอ! เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ?”เฉินเกอกล่าว

“เป็นเพื่อนกัน？“ซูเฉียงเวยมีความตกตะลึงเล็กน้อย

ในสายตาของเธอ เฉินเกอสามารถที่จะทำให้ผู้จัดการใหญ่คนนั้นเชื่อฟังเขาได้ เขาต้องเก่งมากแน่นอน

คนที่เก่งมากขนาด จะยินยอมเป็นเพื่อนกับเธอได้อย่างไร?

แต่ถ้าจะให้พูดว่าเพราะเหตุใด เฉินเกอเองก็พูดไม่ถูก

วันนี้เป็นเพียงแค่การพบกันโดยบังเอิญเท่านั้น

เฉินเกอเป็นคนที่มีความเห็นอกเห็นใจ และกับคนที่ต้องการความช่วยเหลือ ก็มีอารมณ์พิเศษอยู่อย่างหนึ่ง

เขาสามารถที่จะช่วยพวกเขาโดยตรงได้ จัดการเรื่องที่อยู่อาศัยให้พวกเขา และจัดการเรื่องเข้าโรงเรียนให้พวกเขา จริงๆแล้ว พวกนี้เป็นเพียงแค่เรื่องของคำพูดก็ได้แล้ว

แต่ว่า หลังจากที่เฉินเกอได้เห็นซูเฉียงเวย หัวใจของเขาก็เต้นรัวๆ ราวกับว่ามีความรู้สึกอย่างหนึ่งในความมืด กำลังจูงเฉินเกออยู่ ให้เฉินเกอเรียนรู้เธอให้เยอะหน่อย และยังให้เขาเป็นเพื่อนกับเธออีกด้วย

ความรู้สึกแบบนี้ประหลาดมาก

คิดๆแล้วความจริงครั้งที่แล้วที่เฉินเกอเห็นซูเฉียงเวยครั้งแรกก็รู้แล้ว

เพียงแค่หน้าด้านข้างก็ทำให้เหตุการณ์ในอดีตของเฉินเกอยังคงเด่นชัด ราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้น

เพราะอะไรถึงมีความรู้สึกกับผู้หญิงที่พบโดยบังเอิญแบบนี้?

เฉินเกอเองก็มีรอยยิ้มที่ขมขื่นและตอบไม่ออกมาว่าเพราะอะไร

อย่างไรก็ตาม แค่เห็นหน้าก็รู้สึกว่าเธอมีความใกล้ชิดมาก

จากนั้น เฉินเกอก็เริ่มคุยกับซูเฉียงเวย และยิ่งคุยมากเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งคุ้นเคยกันมากขึ้น

และเวลาทั้งบ่ายก็เกือบใช้จนจะหมดแล้ว โดยที่ยังไม่ทันรู้ตัว

“เฉียงเวย เสี่ยวหยิง ฉันจะไปแล้ว แล้วฉันจะมาพบพวกคุณอีกครั้งในสองสามวันนี้！”

เฉินเกอโบกมือให้พวกเขาและจากไป

จากการใช้เวลาร่วมกันครึ่งวันนี้ เฉินเกอรู้สึกว่าจิตวิญญาณของตัวเองนั้น ได้พบกับความเงียบสงบที่แท้จริงเป็นครั้งแรก ซึ่งเป็นความเงียบสงบแบบที่ห่างหายไปนานแสนนาน！

และในเวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์มือถือของเฉินเกอดังขึ้น

แวบแรกที่เห็น เฉินหลินเป็นคนที่โทรเข้ามา

ตอนที่จากไปเมื่อกี้ เฉินเกอได้ขอเบอร์ติดต่อของเฉินหลินไว้ แม้ว่าเฉินหลินจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยังคงเก็บของซึ่งกันและกันไว้

“ฉันว่าคุณเฉินเกอ ให้คุณมาร่วมงานคนหมู่บ้านเดียวกันครั้งแรก คุณก็มาสายเลยเหรอ？นัดรวมตัวกันไว้ตอนห้าโมงเย็นไม่ใช่เหรอ คุณอยู่ไหน？”

เฉินหลินตำหนิติเตียนโดยตรง

“ออๆ เพราะว่าฉันมีธุระนิดหน่อย เลยไม่ทัน ตอนนี้กำลังไป ประมาณสิบกว่านาที！”

“ตุ๊ดตุ๊ด……”

ยังไม่ได้พูดอะไร ทางนั้นก็วางสายโทรศัพท์

เฉินเกอหัวเราะขมขื่น

ถ้ารู้ว่าเป็นเช่นนี้ ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ตอบตกลงเพื่อนร่วมชั้นคนเก่าคนนี้แล้ว

ยากลำบากใจมากจริง ๆ！

แต่พูดส่วนพูด ในเมื่อตอบตกลงคนอื่นแล้วไม่ไปก็ไปดี เฉินเกอเดินกลับไปที่โรงรถ และขับรถ เดินทางไปที่โรงแรมที่เฉินหลินจองไว้โดยตรง

หลังจากจอดรถเสร็จ ก็มาถึงในห้องโถง

“เฉินเกอ คุณเพิ่งมาเหรอ ให้ทุกคนรอคุณอยู่คนเดียว คุณชอบเหรอ？！”

เฉินเกอเข้ามา เฉินหลินก็จมูกไม่ใช่จมูกหน้าไม่ใช่หน้า

“ให้ตายเถอะ เฉินเกอจริงๆด้วย ไม่เจอกันหลายปี ไม่ใส่เสื้อผ้าที่มีรอยปะแล้ว เริ่มหันมาใส่เสื้อผ้าที่เป็นทางการแล้วเหรอ？”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เฮ้ยฉินเกอ ได้ข่าวว่าคุณเป็นนักเรียนของมหาวิทยาลัยจินหลิงเหรอ นี้เป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียง เป็นอย่างไรบ้างช่วงนี้ จะเริ่มฝึกงานแล้ว ตำแหน่งงานดำเนินการแล้วหรือไม่？”

“นั่งลงก่อน และพูดคุยกับเราเกี่ยวกับเฉินเกอในหลายปีที่ผ่านมานี้คุณมีประสบการณ์อะไรบ้าง？”

โต๊ะอาหารในห้องโถงใหญ่มาก เพียงพอที่จะบรรจุจำนวนคนยี่สิบกว่าคน

คนหมู่บ้านเดียวกันของงานสมาคมคนหมู่บ้านเดียวกัน ที่มาแล้วก็ราวยี่สิบกว่าคน รวมทั้งเพื่อนร่วมชั้นของเฉินเกอสี่ห้าคนในสมัยมัธยมตอนปลาย สามารถอธิบายได้ว่านั่งเต็มกันไปหมด

ในขณะที่เฉินเกอนั่งยิ้มอยู่กับพวกเขา ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งหัวโต๊ะ

หลี่ชือหาน！

คนนี้เป็นคนที่ความสัมพันธ์ดีที่สุดกับเฉินเกอสมัยมัธยมตอนปลาย และยังเป็นดาวเด่นของห้องด้วย และหลี่ชือหานเป็นคนที่เรียนรู้ด้วยกันกับเฉินเกอ

บอกตามตรงตอนนั้นทั้งสองคน ต่างก็มีความรักใคร่ต่อกันเล็กน้อย

แต่ว่าหลี่ชือหาน ไม่ได้ตัดสินใจที่จะมีความรักกับครอบครัวแบบอย่างเฉินเกอ

ส่วนในด้านของเฉินเกอ ก็ไม่ได้ตัดสินใจที่จะมีความรักกับครอบครัวอย่างหลี่ชือหานเช่นกัน

ครอบครัวของเขาทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันเกินไป

ดังนั้น เป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์แบบที่ดีกว่าฐานะเพื่อนเล็กน้อยเท่านั้นเอง！

“ชือหาน ไม่ได้เจอกันสองถึงสามปีแล้ว สบายดีหรือเปล่า？”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย หลี่ชือหานเปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก และยังได้เรียนรู้การแต่งหน้าอีกด้วย ทั้งนิสัยใจคอและรูปร่างหน้าตาของเขาทั้งคน แข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนหลายเท่ามาก

ระดับเทพธิดาแน่นอน

“ฉันค่อนข้างดี คุณรีบหาที่นั่งนั่งลงเถอะ！”

หลี่ชือหานยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างไม่แยแส

ไม่ได้ติดต่อกันสามปี มิตรภาพและความรู้สึกในตอนนั้น หมดไปตั้งนานแล้ว

ทำให้เฉินเกอรู้สึกเหมือนกับว่าเจอคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง

“อืมๆ！”

เฉินเกอเห็นว่าด้านข้างมีที่นั่งที่ว่างอยู่พอดี จึงนั่งลง

“ใครให้คุณนั่งที่นั่น!”

ก้นยังไม่ทันได้นั่งลงไป ทันใดนั้นเอง นักเรียนหญิงสมัยมัธยมตอนปลายอีกคนหนึ่งก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา และน้ำเสียงของเธอค่อนข้างดังและน่าขยะแขยง ทำให้เฉินเกอตกใจเป็นอย่างมาก……