ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่137ตอกกลับเบาๆ

บทที่137ตอกกลับเบาๆ

“อ๋อๆ ฉันรู้แล้ว ก็คือที่มีข่าวลือดังๆในหมู่คนรวยนั่น คุณชายเฉินแห่งจินหลิงจ่ายเงินแปดร้อยล้านซื้อเพื่อซื้อคฤหาสน์หยุนติ่ง？”

“พระเจ้าพระเจ้า ที่แท้ก็อยู่ตรงนี้นี่เองเหรอ ช่างใหญ่โตโอ่อ่าจริงๆ!”

“ใช่แล้วยียี ครอบครัวของเธอเป็นคนของถนนการค้าจินหลิง พาพวกเราไปดูรอบๆตีนเขาของตึกคฤหาสน์หยุนติ่งได้ไหม?”

คุณป้าทั้งสองคนนี้อิจฉาจนแทบแย่

หลินยียีหันไปมองเฉินเกอ เห็นว่าเฉินเกอไม่ได้คัดค้านถึงได้พยักหน้า

ไม่นานทุกๆคนก็มาถึงที่นี่

ตึกคฤหาสน์หยุนติ่งนี้ ตอนที่เฉินเกอไม่อยู่ แน่นอนว่าจะต้องมีรปภ.ยืนเฝ้าอยู่

ตอนที่เพิ่งจะถึงแค่ครึ่งทาง ก็มีรปภ.ลุกขึ้นยืนขวาง ไม่ให้เดินทางไปด้านหน้าต่อได้แล้ว!

“ทำอะไร? ที่นี่คนนอกห้ามเข้า ไม่ใช่จุดชมวิว! “

รปภ.ทั้งสองอายุประมาณสามสิบต้นๆ ท่าทางเอาเรื่อง

“เหอะ พวกฉันไม่ใช่คนนอก ผู้หญิงคนนี้เป็นถึงลูกสาวของสายธุรกิจการค้าจินหลิงตระกูลหลิน หลินยียี พวกเราขอเข้าไปดูหน่อยไม่ได้หรือไง? ไม่ใช่มีข่าวมาว่าคุณชายเฉินยังไม่ได้เข้าอยู่หรือยังไง?”

หลินหงเซียะทำเสียงไม่พอใจแล้วเอ่ยขึ้น

“โอ้! ที่แท้ก็เป็นคุณหนูยียีของตระฉันลหลินนี่เอง ขอโทษด้วยครับ พวกเราเพิ่งจะมองออก!”

ถนนการค้ากับวิลล่าสปานับอยู่ในระบบเดียวกัน

พวกเขาเป็นคนที่จ้าวจื่อซิ่งส่งมา

แน่นอนว่าก็ต้องรู้จักคนสำคัญๆของถนนการค้าจินหลิงอยู่บ้าง

ทันใดนั้นก็มองเห็นหลินยียีที่ยืนอยู่ข้างๆเฉินเกอ รปภ.ทั้งสองก็ยิ้มให้

“คุณหนูยียีถ้าเกิดว่าไม่ได้คิดที่จะเข้าไปด้านในวิลล่า แค่จะดูวิวรอบๆละก็ เรื่องนี้ไม่มีปัญหาครับ!”

คนที่อยากขึ้นมาดูบนภูเขาส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่มีหน้ามีตากันทั้งนั้น

อย่างเช่นไม่กี่วันก่อนมีคุณชายหวง ชอบที่จะพาคนอื่นๆขึ้นมาเที่ยว บอกว่าคุณชายเฉินเป็นพี่ที่สนิทด้วยของเขา

ไม่ต้องพูดว่าเรื่องจริงหรือเปล่า แค่ได้ชื่อว่าคุณชายหวงพวกเขาก็ไม่กล้ารั้งเอาไว้แล้ว!

แต่ว่าภายในวิลล่า ไม่มีใครที่กล้าเข้าไป

ตอนนี้หลินยียีมา ยังไงก็มีชื่อเสียงของตระฉันลหลิน รปภ.ทั้งสองก็ไม่กล้าที่จะห้าม

“อือๆ ได้ค่ะ พวกเราก็แค่ขึ้นไปดูวิวรอบๆภูเขา!”

หันไปมองเฉินเกอที่เงียบมาตลอด หลินยียีก็พูดขึ้น

“ยังมีอีกนิดครับคุณหนูยียี วันนี้คุณพาคนมาเยอะใช่ไหม? ถ้าเกิดว่าขึ้นไปทั้งหมด ถ้าเกิดว่าโดนกลุ่มผู้จัดการเจอเข้า พวกเราคงจะต้องตกงานแน่ๆ!”

รปภ.ลำบากใจ

“ฉันว่าพวกรปภ.นี่มันยังไงนะ บ่นอยู่ได้ไม่จบไม่สิ้น ว่าพวกเราคนเยอะใช่ไหม เอาอย่างนี้ พวกเราจะทิ้งไว้คนนึง แล้วมีพวกเราแค่เก้าคนขึ้นไปดูบนภูเขา!”

หลินหงจู๋วพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ

ทิ้งใครล่ะ?

แน่นอนว่าจะต้องเป็นเฉินเกออยู่แล้ว

เฉินเกอเองก็เหนื่อยหน่ายกับพวกเธอเต็มทน แม่งเอ๊ย บ้านของตัวเองแท้ๆ จะขึ้นไปดูยังยากเย็นขนาดนี้?

อีกอย่าง ต่อจากนี้เฉินเกอเองก็ไม่คิดจะไว้หน้าคุณป้าของหลินยียีแล้ว

ตอนแรกเฉินเกอโดนเยาะเย้ย ก็ยังใช้ท่าทางนิ่งๆเงียบๆมีมารยาทคุยกับพวกเธอ

แต่ว่าไม่มีประโยชน์นี่! พวกเขาไม่สนใจเลยด้วยซ้ำนี่!

“พอๆ ตกลงเอาอย่างนี้แหละ ยียี พวกเราไปกันเถอะ！”

“รีบไปกันเถอะ ให้คนแบบนี้ขึ้นไปก็ไม่มีประโยชน์ เขามีปัญญาซื้อบ้านของคนทั่วไปก็ดีแล้ว ดูวิลล่าไปทำอะไร!”

หลินหงเซียะว่าขึ้นอย่างเยาะเย้ย

กลุ่มคนกลุ่มใหญ่ขึ้นไปบนภูเขาอย่างอารมณ์ดี

ฉันเกอทำแค่ยิ้มหยันแล้วส่ายหน้า แน่นอนว่าเขาไม่มีทางรอ ยังไงก็มาแล้ว ขึ้นไปดูหน่อยว่าจ้าวจื่อซิ่งตกแต่งเสร็จหรือยัง?

“แม่นาย นายขึ้นไปทำอะไร!”

คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆก็โดนรปภ.ผลักในทันที

เฉินเกอชะงัก “หืม? พวกคุณไม่รู้จักผมเหรอ?”

เมื่อกี้เฉินเกอคิดในใจยังไงก็เป็นถึงรปภ.ที่มาจากวิลล่าสปา จะไม่รู้จักตัวเขาได้ยังไงกัน

แต่คงเป็นเพราะได้รับคำสั่งพิเศษมา ถึงแม้ว่าจะเห็นตัวเองก็เลยทำเหมือนไม่รู้จัก

แต่คิดไม่ถึงว่า เขาไม่รู้จักจริงๆ!

“รู้จักนาย? นายเป็นใครถึงจะต้องรู้จักนาย? ไอ้หนุ่ม เป็นลูกเขยของพวกเขาใช่ไหม? ทำไมถึงโดนเมินขนาดนี้ล่ะ?”

“ดูว่านายเป็นแบบนี้ สงสัยคงจะเกาะผู้หญิงกินแน่ๆ ที่รองรับอารมณ์! ฮ่าๆๆ!”

รปภ.ทั้งสองพูดดูถูก

“เฉิน….คุณชายเฉิน!”

แต่ในเวลานี้ ที่ตีนเขาก็มีเสียงหวานของผู้หญิงดังขึ้น แถมยังเจือไปด้วยความเคารพ

เอื๊อก!

รปภ.ทั้งสองคนเห็นหญิงสาวคนนี้ขึ้นมา ก็เลิกยิ้มในทันที

แถมบนหน้าผากของพวกเขาก็เริ่มมีเหงื่อไหลออกมา เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ?

คุณชายเฉิน?

เฉินเกอหันหน้าไปมอง คิ้วกระตุกขึ้นเบา?

พี่ถังหราน ไม่เจอกันตั้งนานนะครับ!”

ผู้หญิงที่มา เป็นสถาปนิกของคฤหาสน์หยุนติ่งพอดี แล้วก็เป็นผู้ดูแลตึกคฤหาสน์หยุนติ่งตึกนี้อีกด้วย

ส่วนคนที่อยู่ด้านข้างถังหราน ยังเป็นคนที่ยืนซื้อวิลล่าเมื่อครั้งที่แล้ว เจอเพื่อนสาวสองสามคน ชื่ออะไรนะ สวี่น่าก็มากับเธอ

“เคยเจอคุณชายเฉิน!”

ในดวงตาของพวกสวี่น่าตรงไหนจะมีแววตาดูถูกเฉินเกอหลงเหลืออยู่ ถ้าเกิดบอกว่ามี ทั้งหมดนั่นคงจะเป็นแววตาประจบทั้งสิ้น

ยังไงก็มีอำนาจในการควบคุมถนนการค้าจินหลิง แต่คุณชายกลับคุยกับคนธรรมดาอย่างไม่ถือตัวแบบนี้ ช่างพบเจอได้ยากจริงๆ

ทำให้พวกเธอคิดว่าขอแค่พวกเธอพยายาม ก็น่าจะมีโอกาส

มีโอกาสทำอะไร? แต่งงานกับคนมีเงินไง!

“ใช่ค่ะ เมื่อวานพี่สาวฉันยังถามเรื่องของคุณชายไปทั่วเลย แต่ว่าคุณชายเฉินสบายใจได้ เรื่องราวของคุณฉันไม่ได้เปิดปากแม้แต่น้อย!”

ถังหรานรีบบอก

เฉินเกอเริ่มเข้าใจขึ้นบ้างแล้ว สงสัยหลังจากวันนั้นที่เขาไปแล้ว พวกถังฉู่เธอคงจะไปกินข้าวที่ห้องครัวอีกแน่ๆ เหอะๆ ถ้าพวกเธอยังไปอีก ก็คงไม่มีการลดราคาอีกแล้ว

ดังนั้นตัวเองคงจะดึงความสนใจจากถังฉู่ได้ เธอตรวจสอบตัวเขา!

“เลิกพูดถึงพี่สาวคนนั้นเถอะ ยิ่งกว่าแกอีก!”

เฉินเกอหัวเราะขื่นๆ “พี่ก็พาพวกเธอมาเที่ยวเหรอ?”

ถังหรานหน้าแดงขึ้นในทันที เธอแค่พยักหน้า จริงเลย โดนเพื่อนๆรบเร้าอยู่นาน เธอเลยตัดสินใจพาเพื่อนๆมาดูหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอเข้ากับคุณชายเฉินเข้าอย่างจัง!

“เอาเถอะ อย่างนั้นก็มากับผมเถอะ จะได้เข้าไปดูวิลล่าเป็นเพื่อนผมด้วยว่าตกแต่งไปเป็นยังไงบ้าง!”

เฉินเกอหัวเราะอย่างฝืนๆ

ถังหรานรีบล้วงกุญแจสำรองอีกดอกออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้เฉินเกอในทันที

เฉินเกอโยนกุญแจ ตอนนี้เขาก็ขึ้นไปบนเขาในสายตาอึ้งๆของรปภ.ทั้งสอง

“เร็วเข้ายียี ช่วยถ่ายรูปให้พวกเราหน่อย!”

“ฉันจะขยับให้ชิดกับประตูวิลล่าอีกนิด อีกเดี๋ยวลงโมเมนต์ให้คนอื่นดู ฮ่าๆๆ!”

“พี่ยียี ถ่ายให้พวกเราด้วย พวกเราก็อยากถ่าย!”

หน้าประตูคฤหาสน์หยุนติ่ง พวกหลินหงเซียะกำลังสนุกสนานกันเลย

วิวบนภูเขาแล้วก็วิลล่าหลังงานหลังนี้ ทำให้คนรู้สึกทึ่งจริงๆ!

สามสาวพี่น้องเองก็กำลังอารมณ์ดี

ในแต่เวลานี้ พวกเธอก็เห็นเฉินเหอที่ขึ้นเขามาด้วย

“ต๊ายตาย เฉินเกอขึ้นมาได้ยังไงเนี่ย?”

“โอ๊ย คงไม่ได้แอบขึ้นมาหรอกใช่ไหม ถ้าเกิดว่าโดนจับได้ต้องน่าอายมากแน่ๆ!”

พี่น้องทั้งสามคนกอดอกแล้วพูดขึ้นอย่างกังวล

“เฉินเกอ แกขึ้นมาได้ยังไง? แอบไปปีนขึ้นมาจากทางอื่นใช่ไหม? ต๊าย ถ้าอยากจะเปิดหูเปิดตา แกก็ขอดูวิดีโอจากยียีสิ ตอนนี้แกแอบขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น?”

หลินหงเซียะเอามืดเท้าสะเอวแล้วขมวดคิ้วแล้วค่อยพูดขึ้น

“เอ่อ คุณป้าทั้งสองคน พี่สาว น้องสาว ผมไม่ขึ้นมา พวกคุณจะเข้าไปดูว่าข้างในวิลล่าหลังนี้ตกแต่งแบบไหนได้ยังไงกันล่ะครับ! ผมเองก็จะได้แสดงการเป็นเจ้าบ้านที่ดีด้วย แล้วค่อยเชิญให้ทุกคนมาดื่มชานม!”

เฉินเกอยกถุงชานมที่ไม่มีใครยอมดื่มขึ้น มืออีกข้างก็ถือกุญแจ แค่กด

เสียงติ๊ดก็ดังขึ้นหนึ่งครั้ง

ก็เห็นว่าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หยุนติ่ง เปิดออกเองโดยอัตโนมัติ!

“อะไร?”

“เชี้ย!”