ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่143 เรื่องราวพลิกพลัน

บทที่143 เรื่องราวพลิกพลัน

“น้องชาย โดนคนตีมาจริงเหรอ? แถมยังตีแรงขนาดนี้เลย? เพราะอะไรกัน?”

พอมองเห็นสองคนเดินมา ซูเจี๋ยก็ถามอย่างห่วงใย

ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองคนนั้น เมื่อก่อนตอนที่ตนเองไม่อยู่ ก็หลงระเริงนิดหน่อยอยู่ที่มหาวิทยาลัยจินหลิง

ไอ้เวร ตอนนี้ตัวเองกับคุณชายจ้าวย้ายที่เรียนเข้ามาแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็น่าเกรงขามอยู่ในมหาวิทยาลัยจินหลิงชัดเจน ลูกพี่ลูกน้องยังโดนคนต่อยเข้าให้

นี่ช่างเป็นการเหยียดหยามสุดๆ

และหลี่ปินที่อยู่ด้านข้างกับหยางฮุย พอมองเห็นสองคนนี้ ยิ่งก้มหน้าอย่างเหงื่อตกทันที

สองคนนี้ ตอนที่สู้ยังไม่เป็นอะไร กล้าบ้าบิ่นมาก

ทว่าตอนนี้พอใจเย็นลงมาแล้ว ทั้งสองคนต่างก็กลัวอยู่บ้าง โดยเฉพาะซูเจี๋ยเป็นคนที่ตามคุณชายจ้าว ไม่พูดถึงคุณชายจ้าว เพียงแค่ซูเจี๋ยคนนี้ เดิมทีก็เป็นคนที่หลายคนหาเรื่องไม่ได้

ช่างซวยจริงๆ

“แค่กๆ อย่าพูดเลยพี่ ที่จริงวันนี้ไปเจอสาวๆ ใช้ได้สามคนเข้า อยากจีบมาหน่อย ผลสุดท้ายก็……ไอ้สาด”

เวลานี้ผู้ชายที่ชื่อซูไค่พูดอย่างไม่พอใจ

พอหันหน้ามาเจอกับหลี่ปินหยางฮุยเข้าพอดี เวลานี้จึงร้องด้วยความตกใจ

“พี่ชาย พี่รู้จักกับพวกเขาเหรอ?”

ซูไค่ถลึงตาชี้ไปทางพวกหลี่ปิน

“ไม่รู้จัก แต่ว่าหลินเจียวพี่สะใภ้นายรู้จักกับพวกเขา”

ซูเจี๋ยหัวเราะอย่างขมขื่น “มีอะไรเสี่ยวไค่?”

“แม่ง พี่ชายพี่สะใภ้ พวกเราสองคนโดนพวกเขาสามคนนี้แหละต่อยมา”

“อะไรนะ? โดนพวกเขาสามคนนี้ทำ? เสี่ยวไค่นายแน่ใจ?”

ซูเจี๋ยตกใจพอสมควร จากนั้นใช้สายตาเย็นเฉียบคมมองทางพวกเฉินเกอสามคน

“มั่นใจแน่นอน สองคนนี้ตีพี่สาม ส่วนคนนี้ต่อยผม ใช่แล้ว ตาผมถูกไอนี้ต่อยให้”

ซูไค่ชี้ไปทางหลี่ปินอย่างดุเดือด

หลี่ปินกับหยางฮุยกลืนน้ำลายเสียงอึกๆ ยิ่งกังวลอะไรมักจะเกิดสิ่งนั้นขึ้นจริงๆ

“ให้ตายเถอะ หลี่ปินหยางฮุยนามสกุลเฉิน พวกนายสามคนใจกล้ากันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร? แม้แต่น้องชายของซูเจี๋ยยังกล้าต่อย?”

หลินเจียวอยู่ตรงนี้ กลับกอดหน้าอกดีใจที่เห็นหายนะของคนอื่น

เวลานี้ภายในโถงของห้องครัวเจียหยวน รายล้อมไปด้วยแขกที่กำลังมาดูเรื่องสนุกอยู่ไม่น้อย

“พี่สะใภ้ คนพวกนี้พี่รู้จักจริงเหรอ? ผมกำลังอยากพี่ถามหน่อยว่ารู้จักหลี่ปินคุณชายหลี่หรือเปล่า โดยเฉพาะพี่รู้จักคนมากมาย คิดไม่ถึงว่าพี่จะรู้จักคุณชายหลี่คนนี้จริงๆ ด้วย!”

ซูไค่เวลานี้พูดพลางหัวเราะขึ้น

“ฮ่าๆๆ? อะไรนะ หลี่ปินคุณชายหลี่? เขาน่ะเหรอ! ถุย ฉันจะบอกนายให้นะ พวกเขาสามคน นอกจากหยางฮุยที่มีอะไรอยู่บ้าง คนที่ชื่อหลี่ปินก็ไม่มีเงินอะไร เป็นนักศึกษาจนๆ สำหรับนามสกุลเฉินคนนั้นที่อยู่ด้านข้างเขา ฮ่าๆๆ เขาก็เป็นพวกคนจน เสี่ยวไค่นายรู้รึเปล่า ดังนั้นวันนี้นายถูกคนจนสามคนต่อยเข้าให้แล้ว!”

หลินเจียวพูดพลางบิดสะโพกขึ้นอย่างตื่นเต้น

พวกฉินเฟยที่อยู่ด้านข้างยิ่งหน้าแดงกันไปหมด มองหลี่ปินที่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา พวกฉินเฟยก็ถือว่ารับรู้เรื่องราวแล้วว่ามันคืออะไร

มิน่าเมื่อสักครู่หลินเจียวถึงพูดฉอดๆ เช่นนั้น ส่วนหลี่ปินก็ไม่เอ่ยปากอะไร หรือว่าหลี่ปินกำลังหลอกตนเองจริงๆ?

“ที่แท้ก็หลอกลวงสินะ ถึงว่าฉันไม่เคยได้ยินชื่อคุณชายหลี่มาก่อน ตอนนี้ดีเลย พวกฉันขอมาคิดบัญชีที่นี่แล้วกัน!”

ซูไค่แกว่งคอหัวเราะเยาะไปด้วย หยิบขวดเบียร์ที่เปิดแล้วบนเคาน์เตอร์มาด้วยขวดหนึ่ง

กำแน่นๆ แล้วแกว่งไปมาทันที จากนั้นหันหน้ามองทางซูเจี๋ยก่อนจะยิ้มถาม “พี่ชาย ผมขอกำเริบเสิบสานที่นี่สักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง?”

ซูเจี๋ยพยักหน้า “ไม่เป็นไร พี่ยวี่ ผู้จัดการที่นี่เป็นพี่บุญธรรมของคุณชายจ้าว และเป็นพี่สาวบุญธรรมของฉัน หึๆ นายตามสบายได้เลย”

“ได้เลย!”

“แม่ง ให้แกมาแกล้งหลอกต่อหน้าฉัน คุณชายหลี่ ฉันจะเลี้ยงเบียร์แกให้”

“พรวด!”

ซูไค่พ่นออกมาจากปากทีหนึ่ง เบียร์จำนวนมากก็พ่นลงมาบนหน้าหลี่ปิน

พอๆ กับฉากในหนังที่พวกแก๊งนักเลงอะคุนพ่นใส่เจี๋ยงหนาน

“เชี่ยแม่ง!”

ด้านหลัง ซูไค่ยกขวดเหล้าขึ้นมา อยากจะทุบเข้าไปบนศีรษะของหลี่ปิน

ส่วนหลี่ปินล่ะ เพียงแค่กำหมัดแน่นยอมรับฉากนี้ไป

เดิมทีซูเจี๋ยเป็นคนที่เขาหาเรื่องไม่ได้ นี่เป็นสิ่งที่ต้องเกิด

เดี่ยวจะจบการศึกษาแล้ว เขาเชื่อว่าซูเจี๋ยมีวิธีการล้านแปดจะทำให้ตนเองอยู่ต่อไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงต้องยอมรับแต่โดยดี

ไม่มีเงินไม่มีอิทธิพลจึงเลี่ยงไม่ได้แบบนี้ แม้แต่สิทธิ์ปกป้องแฟนก็ยังไม่มี

เขาหลับตาแน่น รอคอยขวดเหล้าฟาดลงมา

แล้วก็ได้ยินเสียงปึงดังขึ้น

เหล้าหกกระจาย

จากนั้นมองเห็นซูไค่จับศีรษะที่เลือดสดไหลเต็มล้มไปกองที่พื้นในทันที

เป็นเฉินเกอที่หยิบขวดเหล้าเข้ามาอยู่นานแล้ว ก่อนจะตีที่ศีรษะของเขาไป

“กล้ามาตีคุณชายหลี่ของฉัน ฉันว่านายคงไม่อยากอยู่แล้วมั้ง!”

เมื่อสักครู่เฉินเกอมองเห็นซูไค่เหยียดหยามหลี่ปินแบบนั้น เขารับไม่ได้ไปตั้งแต่แรกแล้ว

ตอนนี้คิดในใจ ในเมื่อแสดงทั้งที งั้นก็แสดงให้ถึงที่สุดไปเลย

หลี่ปินกับหยางฮุย และพวกฉินเฟยต่างตะลึงกันหมด

ซูเจี๋ยกับหลินเจียวก็อึ้งเช่นกัน

“นามสกุลเฉิน แกกล้าตีน้องชายฉัน ฉันว่าแกคงไม่อยากอยู่แล้วสินะ รู้ไหมว่านี่เป็นถิ่นของใคร? แกคิดว่าฉันจะให้แกที่ยืนอยู่ตรงนี้เดินออกไปไม่ได้งั้นเหรอ?”

ซูเจี๋ยด่าไปด้วยความดุเดือดทันที

จากนั้นเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านหลัง “ไปเรียกพี่สาวฉันมา วันนี้น้องชายฉันกำลังถูกคนทุบในร้านเธอ ให้พี่ยวี่ออกมาตัดสินความยุติธรรมสิ!”

พูดจบ มองทางเฉินเกออย่างหัวเราะเยาะ

“โอ๊ย เจ้าพวกนี้ทำไมถึงอาละวาดกันใหญ่โตเนี่ย นี่คือที่ไหน? ห้องครัวเจียหยวนในถนนการค้า ถิ่นของเจิ้งยวี่ เจ้าหมอนี่มาถิ่นคนอื่น โดนน้องชายบุญธรรมของเจิ้งยวี่ทุบเข้าให้ ไม่หวงชีวิตเอาเสียจริงๆ”

“เฮ้ย ได้ยินมานานแล้วว่าเจิ้งยวี่เป็นสตรีหมายเลขหนึ่งของถนนการค้าจินหลิง ได้ยินว่าแม้แต่ประธานจ้าวที่มาใหม่ยังไม่กล้าก้าวร้าวกับเจิ้งยวี่ เจิ้งยวี่มีที่มายังไง?”

“เชี่ย นายไม่เคยได้ยินเหรอ เจิ้งยวี่มีความสัมพันธ์ลับๆ กับคุณชายเฉินผู้ลึกลับของจินหลิง มีคนบอกว่าเจิ้งยวี่เป็นผู้หญิงของคุณชายเฉิน งั้นประธานจ้าวคงไม่ไว้หน้าหรอก!”

“โหๆ นี่ก็เยี่ยมยอดไปเลย วันนี้เจ้าพวกนี้ได้พังอยู่ที่นี่แน่”

เวลานี้แขกที่มาดูด้านข้างต่างค่อยๆ พูดอย่างกังวล

แน่นอนว่าคนที่มาดูเรื่องสนุกไม่รังเกียจอยู่แล้วว่าจะเรื่องใหญ่ขึ้น

“หลี่ปินเฉินเกอ พวกนายรีบหนีเถอะ ถ้าไม่ได้เหลือฉันไว้อยู่ที่นี่เอง พวกเขาอยากจัดการยังไงก็จัดการมา พวกนายหาเรื่องพวกเขาไม่ได้ รีบไปเถอะ!”

เวลานี้ฉินเฟยได้ยินคนรอบด้านฮือฮาขึ้น ใกล้จะตกใจแทบแย่แล้ว

“ไม่! เหล่าเฉินหยางฮุย นายพาพวกฉินเฟยไปก่อน ฉันจะอยู่คนเดียวเอง” เวลานี้หลี่ปินเลือดร้อนขึ้นมา รอรับจุดจบที่ทำให้ประสบความพินาศกับคนอื่นไว้

“วันนี้ใครก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!”

เวลานี้เสียงผู้หญิงที่สูงแหลมดังขึ้นมา

มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งค่อยๆ เดินลงมาจากด้านบน

นั่นคือเจิ้งยวี่ผู้จัดการของห้องครัวเจียหยวน

“พี่ยวี่ มีคนตีน้องชายผมแล้ว”

ซูเจี๋ยรีบเข้าไปต้อนรับทันที พูดเหมือนเอาใจ

ส่วนเจิ้งยวี่เวลานี้กวาดสายตาไปทางคนที่ตี

ตอนที่เห็นเฉินเกอซึ่งมือข้างหนึ่งกำลังล้วงกระเป๋า สีหน้านิ่งเรียบ ร่างกายสง่างามของเจิ้งยวี่อดจะสั่นเทานิดหน่อยไม่ได้

วันนี้เฉินเกอจองที่นั่งในห้องครัวเจียหยวน ย่อมมีการเตรียมแผนล่วงหน้าไว้กับเธอก่อนแล้ว และให้เธอร่วมแสดงละครฉากหนึ่ง ให้หลี่ปินแสดงเป็นคุณชายประเภทนั้น

นี่จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเจิ้งยวี่ถึงอยู่ข้างบนมาตลอด เธอเก็บกวาดห้องอาหารด้วยตนเอง

ได้ยินว่ามีคนทะเลาะกันถึงได้ลงมา นึกไม่ถึงว่าคือคุณชายเฉิน

“เฉิน……”

เจิ้งยวี่พูดด้วยความตื่นเต้น

เพิ่งพูดมาได้คำหนึ่ง ก็ถูกเฉินเกอแจ้งเตือนทางสายตา

“อ่อๆ ท่านคือคุณชายหลี่สินะคะ? ที่แท้คุณชายหลี่ก็มาแล้ว”

เจิ้งยวี่มองหลี่ปินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมืออาชีพ

หลี่ปินใกล้จะไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน? ไม่น่าจะใช่ตนเองโดนเจิ้งยวี่สาวแกร่งจัดการเข้าให้แล้วเหรอ?

เฉินเกอเข้ามาใกล้ด้านข้างหลี่ปิน บอกให้หลี่ปินหนักแน่นหน่อย ตนเองคือคุณชายหลี่

หลี่ปินเชื่อว่าเฉินเกอจะไม่หลอกตนเองแน่นอน

จากนั้นจึงฝืนบังคับพยักหน้าตอบ “ผมเอง!”

“โธ่ คุณชายหลี่ ท่านมาถึงนานแล้วก็น่าจะบอก ฉันควรลงมาต้อนรับด้วยตัวเอง คุณชายหลี่ มีคนมาล่วงเกินท่านรึเปล่าคะ?”

เจิ้งยวี่พูดพลางกวาดสายตาเย็นยะเยือกไปทางซูเจี๋ยกับหลินเจียว

ซูเจี๋ยเบิกตาโต มึนงงไปตั้งนานแล้ว

ส่วนหลินเจียวนั้น หล่อนยืนยันว่าหลี่ปินเป็นขี้แพ้คนหนึ่งแน่นอน คุณชายหลี่กำมะลอน่ะสิ

ถึงแม้ตอนนี้จะใช่ ก็เป็นเพราะเจิ้งยวี่ช่วยเขาอยู่แน่ เพราะหลินเจียวรู้จักเจิ้งยวี่ตั้งแต่แรก ยังรู้ว่าก่อนหน้านี้เฉินเกอเป็นเด็กเลี้ยงของเจิ้งยวี่

เพราะเมื่อก่อนเคยเกิดการปะทะนิดหน่อยกับเจิ้งยวี่ เดิมทีวันนี้ยังอยากพยายามอธิบายผ่านซูเจี๋ย ผลลัพธ์เห็นได้ชัดว่าเจิ้งยวี่มาช่วยเฉินเกอทางนั้น

แต่เฉินเกอมีแฟนแล้วนี่หน่า? แถมยังเป็นเด็กในสังกัดที่เจิ้งยวี่เลี้ยงไว้อยู่?

ไม่ใช่สิ หรือเรื่องเฉินเกอมีแฟนนี้ เจิ้งยวี่ไม่รู้เรื่อง?

เห็นเรื่องราวไปกันคนละทิศทาง ในสายตาของหลินเจียว ทันใดนั้นความว่างเปล่าก็ยิงรอบด้าน……