ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่144 คฤหาสน์หยุนติ่งงานได้สำเร็จลุล่วงลง

บทที่144 คฤหาสน์หยุนติ่งงานได้สำเร็จลุล่วงลง

“พี่ยวี่ เป็นพวกเขาที่มาทุบน้องชายผม!”

เวลานี้ซูเจี๋ยพูดอย่างยากลำบาก

ป๊าบ!

จากนั้นสิ่งที่ตอบเขามามีเพียงเสียงตบของเจิ้งยวี่ดังมาทีหนึ่ง

“ซูเจี๋ย ฉันว่านายไปกินหัวใจหมีตับเสือมารึไง ถึงได้กล้ามาก่อเรื่องที่นี่ แถมยังหาเรื่องกับเฉิน……คุณชายหลี่อีก!”

ซูเจี๋ยโดนตบหน้ามาทีหนึ่ง

ขณะเดียวกันแม้เขาจะไม่ได้รับความเป็นธรรม ก็หุบปากลงอย่างเชื่อฟัง

เขาไม่ใช่คนโง่ วันนี้คนที่ชื่อคุณชายหลี่คนนี้ เห็นได้ชัดมากว่ามีที่มาที่ไป และไม่ใช่พวกคนจนแบบที่หลินเจียวพูด

ถ้าไม่อย่างนั้นปกติเจิ้งยวี่ที่โอหังเช่นนี้ จะไว้หน้าหลี่ปินมากขนาดนี้ได้อย่างไร

เวลานี้จึงได้แต่ก้มหน้าลง

“ตายแล้ว เหตุการณ์นี้ช่างโหดมากจริงๆ เลย!”

หลินเยว่ที่มากับฉินเฟยก็รู้สึกตกใจมากเช่นกัน

โดยเฉพาะท่วงท่าของสาวแกร่งอย่างเจิ้งยวี่ ทำให้หลินเยว่อิจฉาอย่างยิ่ง รอเมื่อไรตนเองสามารถรู้จักคุณชายเฉินผู้ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้บ้างคงจะดี จากนั้นเห็นลูกคนรวยคนไหนไม่เข้าตา ก็ขึ้นไปตบสักที ฮ่าๆๆ

“ถ้ารู้จักเอาตัวรอดก็รีบไสหัวไป ซูเจี๋ย นายยื่นอยู่แบบนี้ ไม่อย่างนั้นวันนี้คงเดินออกไม่ได้แน่”

เจิ้งยวี่กอดหน้าอกพูดอย่างเย็นชา

ซูเจี๋ยหนาวสั่นไปทั้งตัว

ตอนนี้อยากขอโทษกับหลี่ปินแล้วรีบไสหัวออกไป

“เดี๋ยวก่อน!”

จากนั้นก็ได้ยินหลินเจียวตะโกนเสียงดัง

“พี่ยวี่ รอก่อนสักนิด ถึงแม้ก่อนหน้านี้พวกเราจะเคยขัดแย้งกัน ก็ขอให้คุณฟังฉันพูดให้จบ หลังจากพูดจบ การที่คุณช่วยคนบางคนวันนี้ อาจจะเสียใจทีหลัง!”

หลินเจียวกอดหน้าอกไว้ เวลานี้มองทางเฉินเกออย่างเย็นชา

ราวกับมั่นใจว่าจะมองเห็นภาพที่อีกสักพักเฉินเกอจะโดนเจิ้งยวี่สับให้แหลกเป็นชิ้นๆ

“หึๆ เป็นเธอเองเหรอยัยขี้ฟ้อง เธอมีเรื่องอะไรจะพูด? ดีที่สุดเอาที่มีประโยชน์กับฉัน ไม่อย่างนั้นแค้นเก่าของพวกเราคงต้องเอามาคิดรวมกับบัญชีใหม่เลย!”

พอเจิ้งยวี่มองเห็นหลินเจียว ก็นึกถึงตอนนั้นที่ตนเองไปส่งเฉินเกอกลับมหาวิทยาลัย จนถูกผู้หญิงคนนี้ปรักปรำว่าเลี้ยงเด็ก ทำให้คุณชายเฉินสุดจะรับได้มาครั้งหนึ่ง

“ได้พี่ยวี่ ฉันอธิบายไปตามตรงเลยแล้วกัน คนที่ชื่อเฉินเกอคนนั้นเนรคุณต่อความไว้วางใจของคุณ เขามีแฟนอยู่ในมหาวิทยาลัยของพวกเรา แถมแฟนยังเป็นคนในสาขาของพวกเราด้วย!”

นี่คือไพ่ใบใหญ่ที่สุดของหลินเจียว

พูดจบยังชี้ไปทางเฉินเกอแล้วพูดว่า “นายเป็นผู้ชายก็บอกพี่ยวี่ไปซะ ที่ฉันพูดมาถูกหรือไม่!”

เฉินเกอพยักหน้าตอบ “ใช่ แฟนของผมชื่อซูมู่หาน เป็นคนในสาขาของพวกเรา หึๆ หลายวันก่อนพึ่งเป็นแฟนกันเอง”

“ฮ่าๆๆ พี่ยวี่ คุณได้ยินแล้วรึยัง? เขายอมรับแล้ว เขาพูดเอง……”

หลินเจียวหัวเราะเสียงดังขึ้นมา จากนั้นรอยยิ้มของหล่อนค่อยๆ หดหายไป

ตอนแรกหล่อนยังคิดว่าจะเห็นความโกรธเคืองแบบนั้นบนหน้าเจิ้งยวี่ โมโหจนสุก แม้กระทั่งเต็มไปด้วยอารมณ์อาฆาต

โดยเฉพาะโดนผู้ชายมาหลอกเล่น ผู้หญิงด้วยกัน ใครเลยจะไม่เข้าใจอารมณ์เดือดดาลอยากฆ่าคนแบบนั้นของผู้หญิงล่ะ

ทว่าสิ่งที่หลินเจียวเห็นบนหน้าเจิ้งยวี่เป็นเพียงเจิ้งยวี่ที่มองทางตนเองด้วยความรำคาญและโกรธเคือง

“นี่เป็นเรื่องที่เธออยากจะบอกกับฉันเหรอ? หึๆ ลูกน้องคนหนึ่งของคุณชายหลี่หาเมียเท่านั้น เธอเอาพวกนี้มาบอกฉันทำไม? เธอคงไม่คิดจริงๆ ว่าลูกน้องที่นามสกุลเฉินคนนี้เป็นเด็กเลี้ยงของฉันหรอกมั้ง?”

เจิ้งยวี่หัวเราะเยาะ

“หา? ไม่ใช่เหรอ?” หลินเจียวตกใจ

“ป๊าบ!”

“ยัยขี้ฟ้อง ครั้งที่แล้วก็มาปรักปรำฉัน ตอนนี้ยังกล้าพูดจาบ้าคลั่ง”

เจิ้งยวี่ตบปากขึ้นไปแล้วทีหนึ่ง

ตบหลินเจียวจนโง่ไปหมด

ที่แท้เป็นตัวเองที่คาดเดาผิดแล้ว

“ยังไม่รีบไสหัวไปให้พ้นอีก!”

เจิ้งยวี่ด่าด้วยความโมโห

“อ่อๆ ไสหัวไปแล้ว!”

หลินเจียวถูกตบจนน้ำตาไหล ตอนนี้จับหน้าไว้อยากออกไป

“เดี๋ยวก่อน”

เป็นหลินเยว่ที่เดินออกมาแล้ว

“ทำไม?” หลินเจียวถาม

“ป๊าบ!”

หลินเยว่รวบรวมความกล้าตบไปที่หน้าของหลินเจียวทีหนึ่ง

เมื่อสักครู่ใครให้หลินเจียวคนนี้มาเหลิงขนาดนั้น มาเหยียดหยามพวกหล่อนขนาดนั้น

ตอนนี้ล่ะ แม้แต่เจิ้งยวี่ ผู้หญิงอันดับหนึ่งยังเคารพต่อคุณชายหลี่ งั้นหล่อนหลินเยว่ในฐานะเพื่อนสนิทของฉินเฟย ยังจะกลัวอะไรล่ะ!

นี่เป็นการตบหน้าคนอื่นเป็นครั้งแรกของหลินเยว่ เห็นหลินเจียวโดนตบจนมึนงงก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ช่างสบายใจจริงๆ

เฉินเกอเพียงแค่หัวเราะ มองดูอยู่ด้านข้าง

วันนี้หลินเจียวคนนี้ขายหน้าจนถึงบ้านยายเลย ฮ่าๆ

หลังจากไล่ซูเจี๋ยพวกหลินเจียวไปแล้ว อารมณ์ผิดหวังบนหน้าของเจิ้งยวี่ถึงเผยออกมา ตอนที่เสิร์ฟอาหารไปให้พวกเฉินเกอ เกือบจะทำอาหารหกอยู่หลายครั้ง

เฮ้อ!

เมื่อสักครู่ที่เจิ้งยวี่แสดงนั้น ตอนที่ได้ยินเฉินเกอยอมรับจากปากว่ามีแฟนแล้ว

ในความเป็นจริงหัวใจของเจิ้งยวี่ถูกบีบอย่างแรงไปแล้ว

แต่ด้วยประสบการณ์มืออาชีพเป็นเวลานาน ทำให้หล่อนซ่อนตนเองไว้ได้ดีมาก

ขั้นตอนการทานข้าวย่อมไม่มีอะไร หลังทานข้าวเสร็จ ส่วนสถานที่ต่อไปที่ไปเที่ยวเล่นและพักค้างในคืนนี้ เฉินเกอเป็นคนสั่งจัดเตรียมให้หลี่ปินล่วงหน้า

มาตรฐานจัดอยู่ในประเภทค่อนข้างสูงและไม่ได้ห่างไกลเกินไปด้วย

“คุณชายหลี่ แฟนผมโทรศัพท์มาหาผมตลอดเลย” เวลานี้หยางฮุยพูดกับหลี่ปิน

พวกเขากำลังเตรียมไปภัตตาคารแบบบูไวด์เอากระเป๋าเดินทางอะไรสักหน่อย

“ได้ เหล่าหยางนายกลับไปก่อนเถอะ!”

หลี่ปินพูดไป

หยางฮุยจึงเรียกรถออกไปแล้ว

“คุณชายหลี่ๆ ให้คนคนนี้ไปด้วยสิ พาเขาไปด้วยคงขายขี้หน้า”

เวลานี้ หลินเยว่กลับมองเฉินเกอด้วยหน้าตาเบื่อหน่าย

เมื่อสักครู่ตอนที่ทานข้าว หลินเยว่เอาวีแชทของพี่เจิ้งยวี่ที่เห็นว่าเป็นไอดอลมาได้แล้ว คิดว่าต่อไปตนเองได้รู้จักผู้หญิงแกร่งแห่งจินหลิงแล้ว ต้องระวังภาพลักษณ์ของตนเองสักหน่อย

อะไรนะ?

เฉินเกอมึนงง

คนคนนี้ คือชี้มาทางตัวเอง

คาดไม่ถึงว่าตนเองในวันนี้เป็นเหมือนคนใช้ รับใช้พวกเธอสามสาวมาวันหนึ่ง ผลสุดท้ายได้รับความรังเกียจกลับมา?

“อ่า? เขาไปไม่ได้”

พอหลี่ปินฟังคำพูดนี้ก็ลนลานอยู่บ้าง

ถึงแม้จะไม่รู้ชัดเจนว่าสรุปแล้วเหล่าเฉินมีเบื้องหลังอะไร แต่หัวใจหลักของหลี่ปินตอนนี้ก็คือเฉินเกอ

“ทำไมกันคุณชายหลี่ ยังต้องให้เขาตามอยู่เหรอ?”

หลินเยว่พูดอย่างวิงวอน

“เฮ้อ ก็ได้คุณชายหลี่ คุณไม่ต้องลำบากใจ กิจกรรมต่อไปของพวกคุณ ผมจัดการให้เรียบร้อยตามที่คุณสั่งมาแล้ว คุณไปได้เลยทันที ผมออกไปก่อนนะ”

พูดแล้วเฉินเกอก็กะพริบตาส่งสัญญาณให้หลี่ปินแสดงต่อไป

หลี่ปินได้แต่พยักหน้าอย่างจำใจ

เฉินเกอกำลังจะออกไปพอดี เที่ยวมาทั้งวัน ยังเหนื่อยพอสมควร หยางฮุยก็ไปหาสวีเสีย คาดว่าเป็นเพราะหลินเจียวคุยอะไรกันในกลุ่มหอพักของพวกหล่อน ถึงทำให้สวีเสียรีบเรียกหยางฮุยไปถามสถานการณ์อย่างเร่งด่วน

สำหรับตนเองล่ะ ซูมู่หานก็ออกไปฝึก พอไม่มีอะไรทำ จึงได้แต่เตรียมกลับหอพักนอน

เวลานี้มือถือของเฉินเกอดังขึ้นมากะทันหัน

พอมองก็เห็นว่าเป็นจ้าวจื่อซิ่งโทรมา

“คุณชายเฉิน บ้านตกแต่งเสร็จทั้งหมดแล้ว และทำตามคำสั่งของคุณ สร้างโรงรถที่ตีนเขาเพื่อคุณโดยเฉพาะ งานทางสายเคเบิลบนเขาก็เสร็จลุล่วงแล้ว คุณคิดว่าคุณจะย้ายเข้ามาเมื่อไรครับ?”

“ประธานจ้าว รบกวนคุณแล้วจริงๆ คิดไม่ถึงว่าแค่เจ็ดวัน แม้แต่โรงรถก็สร้างเสร็จแล้ว สำหรับเรื่องย้ายบ้านนั้น ฉันเลือกวันได้แล้ว อีกสามวันเถอะ ส่วนกุญแจบ้าน คุณเก็บไว้ก่อน อีกสามวันตอนย้ายบ้าน คุณให้คนเข้าไปช่วยเตรียมให้ผมล่วงหน้าก่อนหน่อยแล้วกัน”

ตอนที่เฉินเกอขึ้นเขาไปเป็นเพื่อนหลินยียี เห็นว่าตกแต่งไปได้พอสมควร จึงมอบให้ถังหรานอีกสามวันจะย้ายบ้านแล้ว

“ได้ครับคุณชายเฉิน วางใจได้ จะทำให้คุณพอใจแน่นอน”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เฉินเกอคิดอยู่ว่าตอนนี้ในเมื่อโรงรถสร้างเสร็จแล้ว แลมโบกินีของตนเองไม่จำเป็นต้องจอดไว้ที่สวนสาธารณะเล็กๆ อีกตลอดไป เอารถไปจอดในโรงรถที่ตีนเขาของตนเองก่อนเถอะ

พอเก็บมือถือ เฉินเกอเตรียมเรียกรถ ออกไปจากถนนการค้าจินหลิง

“คนขับ รีบตามรถคันข้างหน้านั้นให้ฉันด้วย”

ส่วนที่ตามหลังมานั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งเข้ามาในรถแท็กซี่ ดวงตาจ้องเฉินเกอไม่ขยับมาตลอด……