ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่77ซูมู่หานหายไป

บทที่ 77 ซูมู่หานหายไป

　　เฉินเกอได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะอึดอัด

　　รีบวิ่งเข้าไป

　　ที่คูเมืองค่อนข้างรกร้าง โดยแก่นแท้แล้วตรงนี้ก็ไม่มีสวนสาธารณะอะไร

　　ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้เต็มหน้า แล้วยังเปียกไปทั้งตัว

　　มองเห็นเฉินเกอ แทบจะคุกเข่าให้เฉินเกอ：“เร็วๆๆ ข้อร้องคุณล่ะช่วยลูกสาวฉันที！”

　　เธอมีใบหน้าที่สวยงาม บนร่างกายสวมเครื่องประดับ ฐานะดูไม่ธรรมดา

　　เธอรีบชี้ไปที่แม่น้ำ เฉินเกอก็มองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำ

　　ชัดเจน ว่าลูกสาวเธอจมน้ำ ผู้หญิงคนนี้วางลงไปช่วย แต่ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขอความช่วยเหลืออย่างน่าอนาถ

　　เฉินเกอดูการเคลื่อนไหวของเด็กผู้หญิงที่ค่อยๆนิ่งและจมลง

　　รู้ว่าขืนไม่ช่วยก็แย่แน่

　　ตอนนี้เลยไม่คิดอะไรมาก รีบกระโดดเข้าไปในแม่น้ำ

　　ครอบครัวเฉินเกอ เมื่อก่อนอยู่ในหมู่บ้านของเมืองเล็กๆ ที่หมู่บ้านมีแม่น้ำ เฉินเกอเลยว่ายน้ำเป็นตั้งแต่เด็ก

　　ดีที่ที่นี่คือเขตคูเมือง น้ำก็ไม่ลึกเท่าไหร่

　　บวกกับเด็กผู้หญิงคนนั้นเรียนว่ายน้ำพื้นฐานมา ดังนั้น จึงปลอดภัย เฉินเกอช่วยเธอขึ้นมาได้

　　ตอนที่อุ้มเธอขึ้นมาได้ เด็กสาวก็สำลักน้ำ หน้าแดงไปหมด

　　แม่ของเธอเจ็บปวดมาก ออกแรงตบไป ไม่ลืมที่จะขอบคุณเฉินเกอ！

　　“โทรไปหา120ก่อนสิ！”

　　“ใช่ เด็กยังเล็กมาก โอ๊ย คุณเป็นแม่ก็เกินไป ทำไมให้ลูกมาริมแม่น้ำเองล่ะ？”

　　ชาวบ้านสองสามคนได้ยินเสียงก็วิ่งออกมา

　　ต้องโทรไป และก็มีผู้หญิงจำนวนมากมาต่อว่าคุณแม่ยังสาวคนนี้

　　“อย่าว่าแม่ คุณลุงคุณป้า อย่าว่าแม่เลย เสี่ยวเถียนเองค่ะที่จะมาปล่อยเรือกระดาษ ไม่เกี่ยวกับแม่！”

　　พอเด็กสาวได้ยินแม่โดนว่า ก็ร้องไห้อธิบาย

　　“เด็กดีจริงๆเลย！”

　　“ใช่ เด็กดีมากเลย แม่คนนี้ คุณต้องดูลูกดีๆนะ ถ้าไม่ได้ผู้ชายคนนี้รีบวิ่งมาช่วย ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นไง！”

　　“ผู้ชายคนนี้ ไม่เลวจริงๆ！”

　　ชาวบ้านข้างๆมองเฉินเกอที่เหมือนลูกหมาตกน้ำ พร้อมกับสายตาชื่นชม

　　คุณแม่คนนั้นก็รีบดึงเสี่ยวเถียนที่ดูอ่อนแอเข้ามาตรงหน้าเฉินเกอ

　　“น้องชาย ขอบคุณคุณมากจริงๆ คุณชื่ออะไร？บ้านอยู่ไหน？”

　　เธออยากได้ที่อยู่ ก็เพื่อขอบคุณเฉินเกอ

　　เฉินเกอไม่รู้ได้ไง ก็แค่ช่วยคนไว้ เฉินเกอเชื่อว่า คนส่วนมากเจอสถานการณ์แบบนี้ก็ต้องช่วย

　　เวลานี้ได้แต่โบกมือ

　　“ไม่เป็นไรๆครับ คุณรีบพาลูกไปโรงพยาบาลเถอะ！”

　　เฉินเกอพูดไป และก็จะออกไป

　　“พี่ชาย เราจะยังได้เจอกันอีกไหมคะ？”

　　ตอนนี้เสี่ยวเถียนพูดอย่างอ่อนแอ

　　เมื่อกี้เธอคิดว่าตัวเองจะตายเสียแล้ว ตกใจมาก

　　แต่ในตอนนี้ เฉินเกอกระโดดเข้าไปช่วยโดยไม่สนอันตรายใดๆ ทำให้เด็กสาวมองเห็นความหวังใหม่อีกครั้ง

　　ตอนนี้ เธอถามเบาๆ

　　“แน่นอน！”เฉินเกอไม่อยากโจมตีใส่เด็กสาว พอหัวเราะเสร็จ ก็ไม่สนที่คุณแม่ยังสาวคนนั้นเรียก เดินออกไปเลย

　　เรื่องนี้ ก็คือตอนเล็กๆตอนหนึ่ง

　　จากนั้นเฉินเกอก็วิ่งกลับไปที่ถนน

　　ตอนนี้เอง ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว

　　ซูมู่หานน่าจะซื้อเสร็จออกมาแล้ว

　　แต่พอไปดูที่ข้างถนน ก็ไม่เห็นร่างของซูมู่หาน

　　เอ๋？

　　นานขนาดนี้ยังซื้อไม่เสร็จอีกหรอ？

　　หยิบโทรศัพท์มาดู ก็เปียกไปหมด น้ำเข้าจนทำให้เครื่องดับ

　　คงไม่ใช่ว่าซูมู่หานโทรหาตัวเองไม่ได้ เลยกลับไปที่ร้าน 4sคนเดียวหรอกนะ？

　　ไปดูที่ร้านชานม ก็ไม่เจอ

　　เฉินเกอเลยเตรียมจะกลับไปหาที่ร้าน 4s

　　ดีที่ตอนนี้ หวังเฉียงโทรศัพท์มา

　　บอกว่ารถของเฉินเกอซ่อนเสร็จแล้ว

　　สี่สิบกว่านาที ช่างที่มีประสบการณ์สองสามคนต้องเอาชิ้นส่วนของรถที่เสียหายทั้งหมดถเออดออกแล้วเปลี่ยนใหม่ นี่ไม่ใช่เรื่องยาก

　　“ใช่สิ ผู้จัดการหวัง ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่กับผม ได้กลับมาไหมครับ？”

　　“โอ๊ย！ไม่มีนี่！หลังจากออกไปกับคุณ ก็ไม่ได้กลับมาอีก！ทำไมหรอคุณชายเฉิน เกิดอะไรขึ้นหรอ？ถ้ามีเรื่องด่วนคุณรีบไปจัดการเถอะ！”

　　“ขอบคุณครับผู้จัดการหวัง ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร！”

　　พอวางสาย เฉินเกอก็หดหู่ แปลกใจ ซูมู่หานไปไหนกันแน่？

　　ไม่มีทางกลับบ้านแน่ รอตัวเองไม่ไหว เธอไม่มีทางกลับไปคนเดียวแน่

　　ที่นี่ไม่มี ร้านรถก็ไม่มี

　　เธอจะไปไหนได้？

　　เฉินเกอก็หารอบๆ สุดท้ายก็หาไม่เจอ

　　จนชั่วโมงถัดมา เฉินเกอก็เริ่มเหงื่อออก

　　ซูมู่หานออกมากับตัวเอง หรือจะเกิดเรื่อง？เพราะอาจจะเป็นไปได้ว่าถูกเฉินเกอเอาออก อีกอย่างเฉินเกอก็รออยู่แถวนี้นานมาก

　　ไม่เห็นเงาของซูมู่หาน

　　ยิ่งคิดหัวของเฉินเกอก็เหงื่อออกมากขึ้น

　　เฉินเกอกลับไปที่ร้าน4s เอาโทรศัพท์มาดูว่าเปิดเครื่องได้หรือไม่

　　ทำอยู่สักพัก ก็โชคดีที่เปิดติด

　　ด้านบนแสดงให้เห็นว่าซูมู่หานโทรหาตัวเองหลายสายและยังส่งข้อความมาด้วย

　　แต่บังเอิญว่า โทรศัพท์ตัวเองปิดเครื่องไป

　　เฉินเกอรีบโทรกลับ แต่ซูมู่หานปิดเครื่องแล้ว

　　สรุปอะไรกันแน่！

　　เฉินเกอก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว！

　　พอโทรหาครอบครัวซูมู่หาน ก็ไม่ได้กลับบ้าน！

　　เกิดเรื่องแล้ว！

　　เฉินเกอเงยหน้าขึ้นมา

　　เรื่องตอนนี้ ยิ่งผิดปกติมากขึ้น

　　“ผู้จัดการหวัง คุณรู้จักผู้จัดการร้านชานมตรงนั้นไหม ผมจะดูกล้องวงจรปิด！ต้องเร็วหน่อย！”

　　เฉินเกอก็ยืนขึ้นทันที

　　พอเฉินเกอกลับมา หวังเฉียงก็อยู่ข้างเฉินเกอตลอด

　　ตอนนี้เห็นว่าแฟนสาวของคุณชายเฉินน่าจะเกิดเรื่อง เขาจะเพิกเฉยได้ไง

　　รีบพยักหน้าว่ารู้จัก จากนั้นก็รีบพาเฉินเกอมาที่ร้านชานม

　　พอเปิดกล้องวงจรปิด เฉินเกอจึงเห็นที่มาที่ไปของเรื่อง

　　ที่นี่ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน

　　แต่พอซูมู่หานซื้อชานมเสร็จออกมา ก็ไม่เห็นเฉินเกออยู่แล้ว

　　เธอโทรหาเฉินเกออย่างร้อนรน

　　แต่พบว่าเฉินเกอปิดเครื่องอีก

　　ซูมู่หานก็ยิ่งร้อนใจ

　　อยู่ที่นั่นคนเดียว รออยู่สิบนาที เฉินเกอก็ไม่กลับมา

　　ในตอนนี้เอง รถPassatสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ข้างๆซูมู่หาน

　　และมีชายวัยรุ่นสวมหมวกคนหนึ่งลงมาจากรถ

　　“คุณชื่อซูมู่หาน？”ชายหนุ่มถามยิ้มๆ

　　ซูมู่หานพยักหน้า“คุณคือ？”

　　“อ้อ ผมคือคนขับรถ DDที่คุณชายเฉินเฉินเกอเรียกมา เขาบอกว่าให้ผมมาหาคุณ ที่บ้านมีเรื่องด่วน เขาเลยไปก่อนแล้ว ให้ผมพาคุณกลับไปที่ชุมชนหยูนกุ้ย！”

　　ผู้ชายสวมหมวกคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม

　　ขณะเดียวกันตายังมองไปที่คูเมืองอย่างระมัดระวัง

　　“อ้อๆ อย่างนั้นขอบคุณ เดี๋ยวฉันโทรหาเฉินเกออีกครั้ง ทำไมเขาปิดเครื่องนะ？”

　　พูดตามจริง ชายหนุ่มพูดชื่อเฉินเกอ และยังเรียกชื่อเธออีก ซูมู่หานก็ไม่คิดอะไรมากแล้ว

　　ที่บ้านเฉินเกอเป็นอะไรซูมู่หานไม่รู้ แต่เขาร้อนรนอย่างนี้ มีเรื่องแน่นอน และยังเป็นห่วงตัวเอง ก็เลยเรียกรถมาให้

　　บวกกับผู้ชายคนนี้ ยังรู้ว่าบ้านตัวเองอยู่ที่ชุมชนหยูนกุ้ย ดูเหมือนว่าเฉินเกอจะบอกเขา

　　พวกนี้ ซูมู่หานไม่สงสัย

　　แต่ ติดต่อเฉินเกอไม่ได้ ก็ทำให้ซูมู่หานคิดว่าไม่น่าไว้ใจ

　　สุดท้ายโทรไป ก็โทรไม่ติด

　　“คุณหนูซูมู่หาน คุณจะไปไหม？ผมยังมีอีกที่！”

　　คนขับรถเร่ง

　　“อ้อ ไปๆๆ！คุณส่งฉันกลับบ้านก่อนละกัน！”

　　ซูมู่หานก็ไม่อยากให้เขารอ จึงขึ้นรถ

　　ในใจโกรธเฉินเกอเล็กน้อย อะไรเนี่ย พอจะไปก็ไป ไม่โทรมาบอกเลย

　　เรียกรถตัวเองเรียกไม่ได้หรอไง

　　รถก็เลยขับไปแบบนี้

　　และตอนที่รถออกไปแล้วสิบนาที

　　เฉินเกอถือเสื้อผ้าเปียกๆ เดินเข้ามา

　　“หยุด！ย้อนภาพหลับ！หน้าของคนขับรถคนนั้น ขยายหน่อย！”

　　ดูถึงตรงนี้ เฉินเกอก็ร้องออกมา

　　เจ้าของร้านชานมก็ไม่รู้จักเขา อย่างไรก็ตามพอผู้จัดการหวังเฉียงอยู่ตรงหน้าเขากับชายหนุ่มที่ดูอายุน้อยคนนี้ ก็ไม่กล้าเมินเฉย

　　จากที่เฉินเกอกำชับ พอย้อนกลับแล้วขยายใหญ่

　　เฉินเกอก็จ้องไปที่คนขับรถคนนี้อย่างละเอียด

　　ถึงแม้หมวกเขาจะกดต่ำลง และมีตอหนวดเล็กน้อยที่ริมฝีปาก

　　แต่เฉินเกอจำได้

　　เป็นเขา！