ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 169
ตอนที่ 169
ฮับ!
อากาศเปล่าระหว่างฟ้าดินเป็นเหมือนระลอกคลื่น
บนปลายนิ้วของ ต้าจีออร่าสีขาวขนาดเล็กมากราวกับผ้าไหมพลิ้วไหวเหมือนไส้เดือนแม้ว่าจะมีออร่าสีขาวเพียงเล็กน้อย แต่ก็เป็นเหมือนแสงไฟส่องสว่างรอบ ๆ และย้อมทั้งโลกให้กลายเป็นสีขาว
กลิ่นอายของปราณเซียนที่แผ่ออกมา ทําให้หัวใจของผู้ที่เห็นสั่นไหวอย่างรุนแรง
จิ้งจอกน้อยจ้องไปที่แสงสีขาวอย่างว่างเปล่า ท่านพี่ นี่คือปราณเซียนหรือ?”
“ใช่!” ใบหน้าของ ต้าจีดูเคร่งขรึมและด้วยการสะบัดนิ้วของนางผ้าไหมสีขาวก็ตรงเข้าไปในร่างของจิ้งจอกน้อย
“ฮา”
ผ้าไหมสีขาวทะลวงเข้าไปในร่างกายของจิ้งจอกตัวน้อย มันเป็นกลายเส้นแสงจํานวนนับไม่ถ้วนหลั่งไหล ไปตามกระดูกและกล้ามเนื้อ
จิ้งจอกตัวน้อยรู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นวูบวาบก่อนจะหายไปในเวลารวดเร็ว
นางกอดหัวเล็ก ๆ ของตัวเองอย่างสงสัยคือท่านพี่เสร็จแล้วหรือ?”
ต้าจี ถึงกับผงะไปชั่วขณะ “ข้าไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเสร็จได้ในชั่วข้ามคืน ปราณเซียนจะทําให้สายเลือดของเจ้าตื่นขึ้นอย่างช้าๆ”
“โอ้.” จิ้งจอกน้อยพยักหน้า
ต้าจี กล่าวว่า “ยังไงก็ตามสองสามวันนี้เจ้าได้เลือกสัตว์อสูรสองสามตัวเพื่อแสร้งทําเป็นสัตว์ธรรมดา และให้พวกมันเดินไปมาตลอดเวลาบางทีเจ้าของอาจจะต้องใช้พวกมัน”
“ได้เจ้าคะ ท่านพี่”
“เลือกผู้ช่วยที่มีความสามารถสักสองสามคนและเจ้าต้องปลอมตัวเพื่อช่วยเหลือข้า” ต้าจี เตือน “หนูทดลองขาดไป น่าจะเป็นสิ่งนี้ใช่ไหม?…”
วันถัดไป
เหนียนฟานเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าตกใจเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าขมวดคิ้ว
แค่คืนเดียวเกิดอะไรขึ้นกับท้องฟ้า?
วันนี้ไม่มีดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า เพราะถูกเมฆหมอกขนาดใหญ่ปกคลุมไปหมด
เมฆดําหนาปกคลุมทั่วฟ้าและแสงฟ้าแลบส่องประกายออกมาเป็นระยะ ๆ มันดูน่ากลัว
“ข้าเพิ่งพูดไปหยกๆเมื่อสองวันก่อนว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้จะมีฟ้าร้องและฟ้าผ่าหลายครั้ง แต่มันกลับมาในวันนี้เลยเร็วเกินไป!” หลี่เหนียนฟานรีบถอดเสื้อผ้าออกไปข้างนอกบ้าน “นี่คือโลกของผู้ฝึกตนที่ชอบฟ้าร้องและถ้าไม่มีสายล่อฟ้ามันไว้ใจไม่ได้จริงๆ “
“เสี่ยวต้าจี ต้าเฮย ออกไปข้างนอกกัน”
หลี่เหนียนฟานถือว่าวและเดินออกจากประตู ในขณะที่ต้าจอและต้าเฮยเดินตามไปติดๆ
“ว้าว!”(ลม)
แม้ว่าจะเป็นเวลาเช้าตรู่ แต่ก็เป็นเหมือนคืนที่มืดมิด มีใบไม้จํานวนนับไม่ถ้วนที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกับลมแรง ในป่าต้นไม้ถูกพัดและโค่นล้ม กิ่งก้านของพวกมันก็แกว่งไปมาอย่างรุนแรง
“ฟ้าร้องขนาดนี้! ใครจะทนได้”
หลี่เหนียนฟานเผชิญหน้ากับสายลมที่รุนแรงและมองไปที่เมฆดําที่เกือบจะรวมตัวเป็นวังวนเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกงงเล็กน้อย
มันน่ากลัวมาก สายล่อฟ้าจะดูดพวกมันได้ใช่ไหม ?
“นอกจากนี้ฟ้าร้องยังมาเร็วกว่าที่ข้าคิดไว้ ตอนนี้ข้าไม่พบหนูทดลองเลย!” หลี่เหนียนฟานมองไปรอบ ๆ ไม่สามารถช่วยได้ แต่รู้สึกฉุกคิดขึ้นมา “มันจะดีมากถ้าข้าสามารถหาสัตว์ได้ ”
“โฮ่ง!”
ในขณะนี้ ต้าเฮยเห่าสองครั้งในทางๆหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในป่า
“ต้าเฮย อย่าวิ่งเล่นในอากาศแบบนี้สิ”หลี่เหนียนฟานกังวลทันที แต่ในช่วงเวลาต่อมาเขาต้องตะลึงเมื่อเห็นตาเฮยยกหมูสีดําและแข็งแรงมาที่นี่
“หือ มีหมูอยู่ที่นี่หรือ” หลี่เหนียนฟานรู้สึกดีใจ “ต้าเฮย บางทีมันอาจจะออกมาจากบ้านของใครบางคนที่ลงจากภูเขา!”
หลีเหนียนฟานหยิบเครื่องมือจับของเขาออกมาและในไม่ช้ก็ใส่มันให้หมู
“หมูน้อย เจ้าจงวิ่งไปยังทิศทางของฟ้าร้องและฟ้าผ่าถ้าเจ้าทําตัวดี ข้าจะไม่กินเจ้า ถ้าเจ้าไปทางอื่นเจ้าจะกลายเป็นหมูย่าง”หลี่เหนียนฟานตบหมูเขาเริ่มผูกว่าวกับมัน
“ไม่ต้องกลัวข้าแยกกระดานไม้ที่ตัวเจ้าเป็นฉนวนไม่มีอุบัติเหตุ เจ้าจะไม่ตายอย่าสั่นสิ เจ้าต้องให้กําลังใจตัวเอง! มันแค่โหดร้ายนิด ๆ หน่อย ๆ เจ้าควรคิดว่าเจ้าได้ทุ่มเทที่ทําให้เกิดวิทยาศาสตร์และเป็นแบบอย่างของหมูทั่วโลก “
หมูดูเหมือนจะตกใจ
มีความสิ้นหวังในดวงตาเล็ก ๆ ของมัน
เมื่อมองไปที่ ต้าเฮยข้างๆเขาแล้วมองไปที่ต้าจีที่อยู่ด้านข้าง ความสิ้นหวังในดวงตาของเขาก็ยิ่งมากขึ้น
ไม่เพียง แต่มันต้องแสร้งทําเป็นหมูธรรมดาเท่านั้น แต่ยังต้องรีบวิ่งไปที่อื่นและชักว่าวขึ้นอีกด้วย
ฆาตกรรมนี้เป็นการฆาตกรรมชัดๆ!
มันจบแล้วข้าจะตายข้าแน่ๆ!
ในป่าอสูรหมีดําและงูหลามยักษ์สีเขียวมองดูอสูรหมูป่าที่ถูกมัดกับว่าวด้วยน้ําตา สหาย ขอบคุณที่เป็นโล่ให้พวกเรา
หลังจากนั้นพวกมันก็หันกลับมาและพูดกับปีศาจที่เหลือว่า: “ราชาหมูป่า น่าจะตายแน่ ต่อไปเราจะเลือกราชาปีศาจคนใหม่มาแทนที่เขา จงมาเถิดทุกคน”
“เอาล่ะทุกอย่างพร้อมแล้ว! มันขึ้นอยู่กับผลของสายล่อฟ้า” หลี่เหนียนฟาานตบกันหมูของหมูป่า“หมูน้อยไป!”
อสูรหมูป่าสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว และหันหัวอย่างน่าสมเพชโดยมีร่องรอยของความปรารถนาที่จะมีชีวิต
“โบ!” ต้าเฮยเห่าไล่
ต้าจีขมวดคิ้วเล็กน้อยและทันใดนั้นความหนาวเย็นก็แทงทะลุตูดของหมูป่า
อสูรหมูป่าส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวชและหลั่งน้ําตาออกมาทันทีและเริ่มวิ่งไปยังใจกลางเมฆดํา
ในขณะที่มันวิ่ง ว่าวที่แขวนอยู่กับมันนั้นก็ลอยขึ้นไปตามลม และบินขึ้นไปบนท้องฟ้าในพริบตานอกจากนี้ยังมีการงสายล่อฟ้าก็ขึ้นสูงอีกด้วย
ด้ายของว่าวยังร้อยด้วยสายไฟซึ่งเชื่อมต่อพันร่างกายของของหมูป่าข้ามกระดานไม้บนตัวหมูป่า จากนั้นลากไปถึงเข็มที่ตอกลงกับสายดิน
ตูม!
แสงฟ้าแลบส่องผ่านเมฆดําและต้นไม้ก็สว่างวาบ
เหยาเพิ่งจี้ยืนอยู่บนขอบหน้าผามองไปที่ท้องฟ้า หน้าอกของเขากระเพื่อมเป็นคลื่น
เขาอยู่ในใจกลางของเมฆทมิฬโดยมีเมฆสีดําที่เหมือนกระแสน้ําวนปกคลุมอยู่เหนือศีรษะ และมีสายฟ้ามากมายตกลงมาจากท้องฟ้า เกือบจะทําให้เขาหายใจไม่ออกและหนาวสั่นไปทั่วร่างกายของเขา
ทัณฑ์เช่นนี้ข้าไม่รู้ว่ามันจะเกิดกี่ครั้ง มันน่ากลัวสุดขีดและไม่สามารถคิดหนทางต่อต้านได้เลย
ในที่สุดในวังวนเมฆดํามืดก็ค่อยๆโปร่งแสงและรังสีฟ้าผ่าจํานวนนับไม่ถ้วนเริ่มมาบรรจบกันที่นั่นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จากใต้น้ําวนดูเหมือนว่าจะมีทัณฑ์สายฟ้าที่แท้จริงกําลังก่อตัวขึ้น.
ทัณฑ์สววรค์กําลังจะมา!
เนื่องจากผลกระทบของกระแสน้ําบนท้องฟ้าทําให้ผมของเหยาเพิ่งลอยขึ้นพลิ้วไหวและก่อนที่เขาจะตาย เขาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่า ๆ ๆ พระเจ้า ทําไมเจ้าถึงต้องการให้เป็นเช่นนั้น มันก็แค่ทัณฑ์สวรรค์โง่ๆ ข้าคือผู้กําหนดชีวิตของตัวเอง เจ้าจงดูข้าเปลี่ยนโชคชะตาซะ! “
ผมยาวของเขาปลิวไสวอย่างดุร้ายและเต็มไปด้วยความดื้อด้านไม่ถอย เขาก้าวไปข้างหน้าและลอยขึ้นไปเหนืออากาศ!
“ตูม!”
สายฟ้าผ่าลงมา มันใหญ่กว่าตัวของเหยาเพิ่งจี้ มันผ่าใส่เข้าตรงๆ !
“ตูม!”
เขาลอยขึ้นอย่างหยิ่งทะนง แต่ก็ถูกสายฟ้าถีบตกลงมาอย่างน่าอนาถ “ว้าว” เหยาเพิ่งจี้กระอักเลือดและเสื้อผ้าของเขาก็ขาดวิ่น
“ไม่มีทางมัน แข็งแกร่งเกินไป”
เหยาเพิ่งขึ้นอนอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง
เพียงเสียงทัณฑ์สายฟ้าครั้งแรกก็ทําให้เขาพ่ายแพ้แล้ว“พระเจ้า ข้าคิดผิด ปล่อยข้าไปเถิด ข้าเป็นคนดีนะ”
ดูม สนั่น!
อย่างไรก็ตามสายฟ้าบนฟ้ายิ่งใหญ่กว่าครั้งที่แล้ว
เหยาเพิ่งจิ้มองไปที่ทัณฑ์สวรรค์ที่สองที่เริ่มรวมตัวกันบนท้องฟ้า ด้วยดวงตาที่พร่ามัวเตรียมตัวรอความตายอย่างเงียบ ๆ
ในขณะนั้นเอง เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่บินอยู่บนท้องฟ้า
หะ?
นั่นมัน … ว่าวเหรอ?
เขามองดูอีกครั้ง
ว่าวจริง ๆ ด้วย แล้วมีหมูป่ากําลังวิ่งอยู่!
มันคืออะไร?
หมูป่าตัวนี้เป็นบ้าเหรอ มันอยากตายใช่ไหม?
เขารู้สึกมึนงง จากนั้นเขาก็มองไปที่ว่าวบนท้องฟ้าดวงตาของเขาก็จ้องเขม็งทันที
ดูเหมือนจะมีอะไรเขียนอยู่!
“มานี่สิ!”
นี่คือ… ลายมือของปรมาจารย์? !
ถูกต้องแล้ว มันเป็นลายมือของปรมาจารย์!
ปรมาจารย์อยู่ที่นี่เพื่อช่วยข้า ปรากฏว่าปรมาจารย์จะไม่ให้ข้าตาย!
ทันใดนั้นดวงตาของเหยาเพิ่งจี้ก็เป็นสีแดงด้วยความตื่นเต้นราวกับว่าเด็กที่สิ้นหวังได้เห็นพ่อแม่ของเขา
เขาช่วยข้าข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์หรือ?
ถ้าอย่างนั้นข้าต้องรีบแล้ว!
