ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 17.2
”อืมข้าอยากกินบ้าง”
ทันใดนั้น ไป๋ ลั่วซวง กล่าวอย่างอ่อนแรง
เธอกัดริมฝีปากและพูดอย่างขมขื่น
ครั้งสุดท้ายที่เครื่องกรองน้ำและเครื่องฟอกอากาศทำให้เธอประทับใจอย่างมากเธอรู้สึกว่าสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญกินต้องไม่ธรรมดาดังนั้นเธอจึงควรลองดู
“ ลั่วซวงเจ้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้าที่บ้านหรือ?” ซูเจียน รีบดึงลูกสาวของเธอ
ทำไมเด็กคนนี้ถึงทำยังงี้? ไม่ใช่แค่โจ๊กชามเดียวหรือเปล่าเจ้าสามารถกินได้อิ่มเมื่อกลับไป คำถามอย่างสุภาพของผู้เชี่ยวชาญจะคิดเป็นจริงเป็นจังได้ยังไง
“ ลั่วซวงอย่าไร้มายาท!” ไป๋หวู่เฉินยังรีบดุ
ไป๋ลั่วซวงหน้ามุ่ยด้วยความเสียใจพ่อและแม่ของเขาคงลืมไปแล้วหลี่กงซีดื่มน้ำจิตวิญญาณเพียงอย่างเดียวเขาจะกินสิ่งธรรมดาได้อย่งไร? พวกเขาไม่สามารถเข้าใจอารมณ์นางได้
”ฮ่า ๆ ๆ มันก็แค่โจ๊กชามเดียว ไม่มีอะไรต้องสุภาพ”
หลี่ เหนียนฟ่าน คิดว่า ไป๋ ลั่วซวง น่ารักและหัวเราะ “เสี่ยง ไป๋ เสิร์ฟโจ๊กให้ สหายไป๋!”
ไป๋ลั่วซวงเดินออกมาและนั่งตรงข้ามหลี่เหนียนฟาน
ไป๋ลั่วซวงรับข้าวต้มจากมือของเสี่ยวไป๋ ไป๋ลั่วซวงมองอย่างระมัดระวัง
เห็นรวงข้าวที่อวบอิ่มชุ่มอยู่ในซุปข้าวสีขาวน้ำนมสะท้อนให้เห็นถึงความสุกสกาวราวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวค่ำคืน
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงข้าวต้มสีขาวหนึ่งชาม แต่ ไป๋ ลั่วซวง เชื่อว่าอาหารอันโอชะนี้จะไม่ทำให้ตัวเองผิดหวัง
หยิบชามขึ้นมาซดเบา ๆ
น้ำโจ๊กข้น ๆ ห่อริมฝีปากของนางและทะลวงเข้าไปในปากของนางอย่างราบรื่นทันใดนั้นความรู้สึกอบอุ่นราวกับอยู่เบื้องหน้าสวรรค์ก็หลั่งไหลเข้ามาในร่างกายของนาง
อร่อยมาก!
รสชาติที่ดีที่สุดและกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของข้าวต้มสีขาวทำให้แก้มของ ไป๋ ลั่วซวง ราวกับมีก้อนเมฆสีแดงลอยอยู่บนนั้น
ในขณะเดียวกันเธอก็พบว่าน้ำที่ใช้ปรุงโจ๊กคือน้ำวิญญาณที่เธอดื่มครั้งสุดท้าย!
ข้าวต้มขาวที่ไหนนี่มันอาหารเทพกินชัด ๆ !
มันอร่อยมากเธอพยายามชักชวนพ่อแม่ของเธอว่า “พ่อกับแม่พวกท่านก็มากินโจ๊กนี้สิ มันอร่อยมาก!”
นางไม่กล้าพูดถึงน้ำจิตวิญญาณนางทำได้เพียงคำใบ้ที่คลุมเครือ
”เจ้ากินไป ของเจ้าอย่าพูดมาก!” ไป๋หวูเฉินหน้าแดงด้วยความโกรธ
นี่ไม่น่าอายต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญเหรอ? จะเป็นอย่างไรหากเจ้าทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้กับผู้เชี่ยวชาญ
ไป๋ลั่วซวงไม่มีทางเลือกนอกจากนั่งกินโจ๊กต่อไป
“ ข้าจะทานอาหารเช้าเบา ๆ และตาม้วยผักดองมันหมาะกันมาก” หลี่เหนียนฟานยิ้ม
เขาปลูกผักต่างๆในสวนหลังบ้านพวกผักดองก็ดองด้วยตัวเองซึ่งไม่มีในโลกผู้ฝึกตน
“ ผักดองนี่คืออะไร?” ไป๋ลั่วซวงมองไปที่ผักดองจานเล็ก ๆ บนโต๊ะด้วยความอยากรู้อยากเห็น หลี่เหนียนฟานหยิบมันขึ้นกินเล็กน้อยแล้วก่อนกินกับข้าวต้ม
ข้าวต้มสีขาวอ่อนเข้ากันได้ดีกับรสชาติของผักดองและทั้งสองอย่างถูกทำให้เข้ากัน รสชาติสุดอ่อนช้อยที่ไม่สัมผัสมาก่อนกระจายไปทั่วปากของ ไป๋ ลั่วซวง
“ อร่อยจังเลย!”
เธอเบิกตาโพลงอ ราวกับเปิดประตูสู่โลกใหม่
ข้าวต้มขาวและผักดองเป็นส่วนผสมที่เรียบง่าย แต่อร่อยกว่าเนื้อเสือดาวที่เธอกินครั้งที่แล้ว!
ความเร็วในมือของเธอเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเธอหยิบผักดองอย่างชำนาญแล้วกินเข้าปากพร้อมกับข้าวต้มสีขาว
ในตอนนี้เธอมีความคิดเดียวที่หลงเหลืออยู่ในใจนั่นคือ “กินสิกินมัน!”
ใบหน้าของไป๋หวู่เฉินและซูเจียนเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน
นักกินคนนี้เป็นลูกสาวของเขาเองจริงหรือ
ไม่ใช่แค่ข้าวต้มขาวหนึ่งชามมันอร่อยเหรอ?
?
พวกเขายอมรับว่าพวกเขามีความโลภเช่นกัน
กลิ่นของข้าวต้มสีขาวไม่แรงในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไปกลิ่นนั้นก็แทรกซึมเข้าไปในจิตวิญญาณของพวกเขาเล็กน้อยทำให้พวกเขากลืนน้ำลายออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจและมีความปรารถนาในใจ
ควบคู่ไปกับการแสดงของ ไป๋ ลั่วซวง หัวใจของพวกเขาก็เหมือนมีแมวกำลังข่วนเล็บใส่มากขึ้นและพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะรีบกิน
แม้แต่หลินชิงหยุนก็มองไปที่ข้าวต้มสีขาวใสและช่วยไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายตัวเอง
