ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 174
ตอนที่ 174
“ท่านปู่!” กู่ฉางชิงตะโกนและรีบปิดภาพวาด อย่างไรก็ตามเขาช้าเกินไป ร่างนั้นได้จางหายไปแล้ว
นี้…
ทุกคนมองไปยังจุดที่ว่างเปล่าด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง
กู่ฉางชิงมองไปที่ม้วนภาพวาดในมือ อย่างงุนงงจากนั้นมองไปที่จุดที่ปู่ของเขาเคยอยู่ เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และรู้สึกหวาดกลัว
ปรมาจารย์คือปรมาจารย์จริงๆ เขาเพิ่งเปิดภาพลงเพียงครึ่งหนึ่ง แต่มันทําให้ร่างอวตารของเซียนแตกสลาย มันทรงพลังมาก!
เขารีบเก็บม้วนภาพวาดและพูดว่า “เอาล่ะเราอัญเชิญเขาอีกครั้งเถอะ”
พวกเขาทําพิธีอัญเชิญอีกครั้ง – พวกเขาโค้งคํานับพ่นเลือดจุดธูปและอัญเชิญเขา
กู่ฉางชิงหน้าซีดเล็กน้อยขณะที่เขาพ่นเลือดแท้จริงออกมาจํานวนมาก เขาต้องใช้เวลาฝึกเป็นสิบปี เพื่อรักษาให้พลังกลับมาดั้งเดิม
ค่าใช้จ่ายในการเรียกเซียนนั้นแพง
ฉวัดเฉวียน!
แสงปราณพุ่งสู่ท้องฟ้าและร่างอวตารก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
เขามองไปที่ม้วนภาพวาดที่กู่ฉางชิงถืออยู่อย่างหวาดกลัว
วิถีเต่ําในภาพวาดนั้นทรงพลังเกินไป ร่างอวตารของเขาไม่สามารถรับมือกับมันได้ แม้กระทั่งตัวตนที่แท้จริงของเขาอาจไม่สามารถรับมือกับมันได้เช่นกัน เขาอยากจะโค้งคํานับและบูชาภาพวาด
ภาพวาดนี้ถือได้เป็นสมบัติที่อยู่เหนือขอบเขตเซียน
มีนักบุญที่อาศัยอยู่ในโลกผู้ฝึกตน?
เขาตกใจ ในขณะเดียวกันเขาก็หน้าแดงจากความลําบากใจ
เขาอวดดีต่อหน้าหลานชายของเขาเพียงเพื่อจะพิสูจน์ความจริง มันแย่มาก!
เขาต้องการแสดงให้พวกเขาเห็นว่าการเป็นเซียนนั้นเจ๋งแค่ไหน แต่สุดท้ายทั้งหมดมันก็ล้มเหลว
เฮ้อชีวิตช่างยากเย็น
“ช่างน่าประหลาดใจ!” เขาอุทานขณะลูบเครา เขาพยายามทําตัวให้สงบและเยือกเย็นเพื่อรักษาภาพลักษณ์เซียนผู้สูงส่งของเขา
เขาพูดเบา ๆ ว่าเจ้ายังไม่ถึงระดับข้า บางทีเจ้าอาจจะไม่รู้สึก แต่ภาพวาดนี้ไม่ได้มีแค่วิถีเต๋ามัน … มีอยู่! ข้าไม่อาจเห็นภาพวาดทั้งหมด แต่ข้าก็บอกได้มันมีวิญญาณอย่างแน่นอน กล่าวอีกนัยหนึ่งภาพวาดนี้…มันมีชีวิต!”
“มะ – มันมีชีวิตอยู่?”
กู่ฉางชิงและคนอื่น ๆ อ้าปากค้างและจ้องไปที่ภาพวาด พวกเขารู้สึกขนลุก พวกเขาหวาดกลัวอย่างมาก
“ไม่ต้องกังวล แม้มันอาจยังมีชีวิตอยู่ แต่เนื่องจากปรมาจารย์มอบมันให้กับเจ้านั่นหมายความว่ามันจะไม่เป็นอันตรายต่อเจ้า ไม่อย่างนั้น…ข้าเกรงว่าหุบเขาเมฆครามคงไม่เหลืออยู่”
ร่างนั้นยิ้มเบา ๆ และถามต่อว่า“อ๋อใช่แล้ว มีอะไรอยู่ในภาพวาด”
กู่ฉางชิงรีบตอบท่านปู่ภาพวาดเป็นรูปอีกาสามขา เราไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ปรมาจารย์บอกว่ามันคืออีกาทองคําสามขา”
“อะไร? อีกาสามขา?!”
ร่างนั้นสั่นะนสะท้านอย่างหนักอีกครั้ง เขาตกใจดู “เจ้าแน่ใจไหม?”
“ข้าแน่ใจ” กู่ฉางชิงกล่าว เขาพยายามเปิดม้วนภาพวาดอีกครั้ง “ถ้าท่านไม่เชื่อข้าจะเปิดให้ท่านด”
“ไม่ หยุด!” รูปดุ “เจ้าต้องการให้ข้าหายไปเหรอ?!”
กู่ฉางชิงดูอึดอัดและหยุดทันที
“ในโลกเซียน มันคือสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่ที่บันทึกไว้ในปริศนาโบราณเท่านั้น! เป็นไปได้ไหมว่าจะตัวที่รอดชีวิตมาตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน” พึมพํากับร่าง เขาดูหวาดกลัว “มันไม่สําคัญแล้ว ข้าต้องรายงานต่อเจ้านิกายโดยเร็วที่สุด!”
เขามองไปที่ กู่ฉางชิงและพูดด้วยน้ําเสียงจริงจังว่า“คน ๆ นี้มีพลังมาก เจ้า ไม่เคยทําให้เขาขุ่นเคืองใช่ไหม”
กู่ฉางชิงพยักหน้าอย่างเข้าใจและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวลท่านปู่ พวกเรารู้อยู่แล้ว เราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทําให้เขาพอใจ”
“การพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาใจเขายังไม่ดีพอ! เป็นโชคดีที่เราได้พบปรมาจารย์เช่นนี้! มันคือการพัฒนา! เจ้ารู้ไหมว่าทําไมข้าถึงมีชีวิตอยู่ในดินแดนเซียนได้ เพราะข้าได้รับความช่วยเหลือจากเจ้าหุบเขาคนแรก การแข่งขันโลกแห่งนี้สูงมาก ข้ามีชีวิตที่ดีเพราะข้ามีความสัมพันธ์ที่ดี! จําไว้, การมีสายสัมพันธ์ที่ดีที่มีความสําคัญมากกว่าการฝึกตนอย่างหนัก เจ้าเข้าใจไหม”
ร่างนั้นยังคงจู่จี้ต่อไปคนแบบนั้นต้องมีคนที่ต้องการรับใช้เขามากมายอยู่รอบตัวเขา เราต้องทําอะไรให้โดดเด่น!”
กู่ฉางชิงและคนอื่น ๆ มองไปที่ร่างนั้นพร้อมกับอ้าปากเล็กน้อย
ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกเหมือนว่าเซียนก็ไม่ต่างจากคนธรรมดา พวกเขาก็สามารถประจบคนอ่านได้เช่นกัน ในความเป็นจริงพวกเขาเป็นปรมาจารย์ด้านการประจบเนื่องจากการแข่งขันที่รุนแรงกว่า
กู่ฉางชิงกล่าวด้วยความเคารพว่า”รับทราบ ท่านปู่ กู่ฉางชิงเข้าใจ”
ร่างอวตารดูเหมือนจะภูมิใจในตัวหลานชายของเขา เขากล่าวว่า เนื่องจากปรมาจารย์ให้อะไรเจ้ามาเขาได้ บอกให้เจ้าทําอะไรหรือไม่?”
“เนื่…ท่านปู่” คู่จือเหยากล่าวอย่างประหม่า “ปรมาจารย์ดูเหมือนจะต้องการอสูรบินได้”
“จริงๆเหรอ? นี่คือข้อมูลสําคัญ!“ร่างนั้นรู้สึกที่งทันที” นี่เป็นโอกาสสําหรับเรา! มันเป็นโอกาสที่หายากมาก!”
กู่ฉางชิงกล่าวว่า “ท่านปู่ข้าก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน แต่ดูเหมือนข้าจะคิดไม่ออกว่าจะให้อสูรอะไรแก่เขา”
ร่างนั้นหัวเราะและพูดว่า “เราให้อสูรทั่วไปไม่ได้หรอก อย่างน้อยก็ต้องเป็นสัตว์เซียน เจ้าคงจะหาไม่ได้ในโลกผู้ฝึกตนแน่ แต่ข้าสามารถหาให้ได้ ข้าจะเลือกมาให้และส่งลงไป”
ทุกคนดูตกใจ
กู่ฉางชิงพูดด้วยน้ําเสียงประหลาดใจ“ท่านปู่ ท่านจะหาสัตว์อสูรเซียนมาให้เราหรือ?”
ร่างนั้นหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ “ฮ่าๆ มันน่าตกใจตรงไหน? มันเป็นแค่สัตว์อสูรเซียน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่สําหรับข้า”
“เอาล่ะ เจ้ามาอัญเชิญข้าอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ข้าจะส่งสัตว์อสูรเซียนให้เจ้า ลาก่อน!”
กู่ฉางชิงและคนอื่น ๆ ต่างพูดว่า “ลาก่อน ท่านบรรพบุรุษ
อย่างไรก็ตามเมื่อร่างเริ่มจางหายไปเขาก็กลับมาพูดอีกครั้งว่า “โอ้ภาพวาดนั้นมีค่ามาก เจ้าต้องรักษาให้ดี!”
“เราเข้าใจแล้ว”
“เอาล่ะ ดี ข้าไปก่อน”
“ลาก่อน บรรพบุรุษ
ร่างเริ่มเลือนลางก่อนจะกลับมาอีกครั้ง
เขาจ้องมองไปที่ภาพวาด “มันเป็นภาพวาดที่ไม่ธรรมดา เจ้าทุกคนยังอ่อนแอเกินไปที่จะปกป้อองมัน เจ้าต้องแน่ใจว่ามันปลอดภัย”
“เราเข้าใจแล้ว ท่านบรรพบุรุษ
“เอาล่ะข้าจะไปแล้ว”
“ลาก่อนบรรพบุรุษ
แต่ร่างอวตารไม่ได้จางหายไปในเวลานี้ เขามองไปที่กู่ฉางชิงและถอนหายใจ “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้า แต่ภาพวาดมีความสําคัญมากเกินไป มันยากที่จะผ่อนคลาย
กู่ฉางชิงคิ้วกระตุก เขาถือภาพวาดขึ้นและพูดว่า”ถ้าอย่างนั้นบางที…ท่านสามารถช่วยเรารักษาได้ไหม”
“ดีถ้าเจ้ายืนยันเช่นั้น ข้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรักษามันให้เจ้า” ร่างนั้นพยักหน้า เขายกมือขึ้นและดูดภาพวาดไป ม้วนภาพวาดปรากฏขึ้นในมือของเขา
“ครั้งนี้ข้าต้องไปแล้วจริงๆ อย่าลืมเรียกข้าอีกครั้งในวันพรุ่งนี้”
“ลาก่อน บรรพบุรุษ
