ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 21
หลี่เหนียนฟ่านมองไปที่เขาทนไม่ได้ที่เห็นเขาหลงผิดและพูดว่า: “ดวงอาทิตย์ขึ้นและดวงจันทร์ตกการเกิดความชราความเจ็บป่วยและความตายนี่คือกฎของสวรรค์และโลก เจ้าไม่เข้าใจโลกแห่งความจริงเจ้าจะเดินตามทางของตัวเองได้เช่นไร?”
”สิบปีสามารถมองเห็นได้ตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิถึงฤดูใบไม้ร่วง หนึ่งร้อยปีสามารถพิสูจน์การเกิด การชรา การเจ็บป่วยและการตายได้ หลายพันปีสามารถถอนหายใจได้จากการเปลี่ยนแปลงของราชวงศ์หลายพันปีสามารถมองเห็นได้ในการเปลี่ยนแปลงของดวงดาวสิ่งเหล่านี้จะเข้าใจได้อย่างไรในชั่วข้ามคืนหากมนุษย์ใช้วิสัยทัศน์หนึ่งวันในการสำรวจโลกล้านปี มันแตกต่างจากการตกปลาบนพระจันทร์ในบ่อน้ำ “
นักวิชาการสั่นไปทั้งตัวและการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ บางครั้งก็ตื่นเต้นและสับสนในบางครั้ง
หลี่เหนียนฟ่านไม่สนใจเขาอีกต่อไป แต่เดินกลับไปที่ภูเขา
ข้าช่วยได้แค่นี้ไม่ว่าเขาจะคิดออกหรือเปล่าก็คือสติทั้งหมดของเขาเอง
แม้ว่าการมีอายุยืนยาวเป็นความฝันสำหรับทุกคนหากเจ้าเข้าสู่ความบ้าคลั่ง จากสิ่งนี้มันก็ไม่คุ้มค่าผู้คนยังควรรับรู้ถึงความเป็นจริง
กลับไปที่บ้านพัก หลี่เหนียนฟ่านโยนปลาคาร์ปตัวใหญ่สองตัวให้ เสี่ยวไป๋รายงานอาหารที่จะกินในวันนี้และรับประทานอาหารกลางวันด้วยตัวเองอย่างเงียบ ๆ
ในตอนนี้ห่างออกไปหลายพันไมล์ชายชราผมสีเทาและชายหนุ่มกำลังคิดถึง นิกายหมื่นดาบอมตะ
พวกเขายังเป็นนักดาบของยูเจียน
ระหว่างทางชายชราถอนหายใจด้วยความสงสารในดวงตาของเขา
ในที่สุดเด็กชายก็อดไม่ได้และถามว่า: “อาจารย์ข้ากลัวว่านิกายหมื่นดาบอมตะไม่มีอยู่แล้วใช่ไหมที่ผ่านมาเรากำลังทำอะไรอยู่?”
ชายชราถอนหายใจและกล่าวว่า: ชงเอ๋อร์ พวกเราผู้ฝึกตนพลังอมตะกำลังเดินอยู่บนท้องฟ้าที่ดูเหมือนจะแยกตัวออกจากโลก แต่ในความเป็นจริงมีวิกฤตอยู่ทุกหนทุกแห่งที่คุกคามชีวิตและความตาย ข้ากลัวว่าจะไม่มีใครเก็บศพคนตายได้”
“ ไป๋หวู่เฉินและข้าต่างก็เป็นนักดาบที่ต่อสู้กันมาเป็นร้อยปีและมีเพียงข้าเท่านั้นที่จะช่วยชายชราคนนั้นเก็บศพ
”อาจารย์ข้าจะทำอย่างไรถ้าข้าเจอปีศาจดาบ” เด็กชายกังวล
ชายชราพูดอย่างเฉยเมย: “เมื่อข้าก็วิ่งเข้าไป ข้าก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีมาสองสามปีแล้วเมื่อถึงเวลานั้น เจ้าก็หนีไปและข้าจะซื้อเวลาให้เจ้า”
ดวงตาของเขาเศร้าเล็กน้อยพร้อมกับร่องรอยของความรังเกียจ
การฝึกดาบนั้นเฟื่องฟูมากเพียงใดเมื่อห้าปีก่อนและส่วนใหญ่ชก็ถูกปีศาจดาบกวาดล้างในชั่วพริบตาเขาอายุมากแล้วความแข็งแกร่งของเขาไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนและเขาจะไม่อยู่ในสายตาของปีศาจดาบช
ด้วยนิสัยดื้อรั้นของผู้ชายคนนั้นไป๋หวูเฉินเขาจะไม่หนีไปไหนแน่นอนตอนนี้คงเหลือเพียงศพ
ทั้งสองลอยขึ้นในอากาศและในไม่ช้าก็มาถึงที่ตั้งของนิกายหมื่นดาบอมตะ
ในขณะนี้เอง ชายชรารู้สึกถึงอะไรบางอย่างเขามองไปที่ๆความว่างเปล่าในระยะไกล
ผู้คนทั้งสามจากไกลสู่ใกล้มาถึงในพริบตา
เป็นสามพ่อแม่ลูกตระกูลไป๋ที่ได้ฟังเรื่องเล่าของ หลี่เหนียนฟ่านและพึ่งกลับบ้าน
เมื่อเห็นชายชราไป๋หวู่เฉินก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะ “ชายชราจ้าวเจ้ามาที่นี่ทำไม”
เมื่อชายชราจ้าวเห็นเขาก็ตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจ้องไปที่ ไป๋หวู่เฉินและพูดว่า: “ไป๋หวู่เฉินทำไมเจ้าถึงไม่ตายข้ ายังจะมาเก็บศพของเจ้า!”
ไป๋หวู่เฉินไม่ได้โกรธ แต่อย่างใดและยิ้มเล็กน้อย “ฮ่าฮ่าฮ่าเจ้าอายุเยอะข้าต้องอยู่ข้างหลังเจ้าเพียงเพื่อร่วมงานศพของเจ้า”
”หึ” ชายชรา จ้าวไม่ปฏิเสธและพูดอย่างสงสัย: “ปีศาจดาบยังไม่ท้าทายเจ้าหรือเจ้ากำลังซ่อนตัวอยู่?”
”ข้าจะซ่อนตัวเหรอจ้าวชราเจ้าดูถูกใคร” ไป๋หวู่เฉินลูบเคราของเขาแล้วจ้องมองกลับจากนั้นก็มีรอยยิ้มล้อเล่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
ชายชรา จ้าวสั่นไปทั้งตัวรูม่านตาของเขากว้างขึ้นทันใดและพูดด้วยความตกใจ: “เจ้าเข้าศู่ความว่างเปล่าแล้วเหรอแล้วหรือ?”
ไป่หวู่เฉินไม่พูด แต่หลับตาลงอย่างมีชัย
”เจ้าฝ่าด่านไปได้ยังไงมันไม่สมเหตุสมผลข้าไม่ได้เลวร้ายไปกว่าเจ้าเลย!” ชายชรา จ้าวมองไปที่ ไป๋หวู่เฉินและพูดอย่างไม่พอใจ
”แต่ข้าก็มาถึงระดันนี้แล้ว” ไป๋หวูเฉินคร่ำครวญ
การแสดงออกของชายชราจ่าวดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อยและเขางอมืออย่างเหงา ๆ “ ยินดีด้วย ผู้อาวุโสไป๋”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นเขาอยู่ที่เส้นเริ่มต้นเดียวกัน แต่ทันใดนั้นก็รู้ว่าเพื่อนของเขาอยู่ไกลเกินกว่าเขา มันรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ
”ชายชรา จ้าวเราเป็นเพื่อนกันมานานหลายร้อยปี เจ้าเรียกข้าเช่นนี้มันรู้สึกแปลก ๆ เรียกเหมือนเดิมเถอะ” ไป๋หวู่เฉินพูดอย่างรวดเร็ว
ชายชรา จ้าวยืนยัน: “ความแข็งแกร่งของโลกแห่งการฝึกตน ผู้แข็งแกร่งจะได้รับการเคารพ ผู้อาวุโส”
ไป๋หวูเฉินมองไปที่ชายชราจ้าว เขาถอนหายใจออกมา
ด้วยอารมณ์ของชายชรา จาวนับประสาอะไรกับการทำลายร่างกายของเขาแม้ว่าเขาจะกลายเป็นอมตะ
แต่ตอนนี้เขาก้มหน้าอยู่ให้ตัวเองด้วยเหตุผลเดียว
ข้าเกรงว่าอายุขัยของเขากำลังจะหมดลง
หวังว่าไป๋หวูเฉินสามารถดูแลใบหน้าและดูแลลูกศิษย์และลูกหลานของเขาได้
ผู้ฝึกตนมีชีวิตยืนยาว แต่สุดท้ายแล้วผู้ที่เป็นอมตะจะมีสักกี่คน?
ช่วงรากฐานมีชีวิตสองร้อยปีช่วงแกนทองคำ 400 ปีช่วงหยวนหยิงเกิด 800 ปี ว่างเปล่า 1,600 ปีและอื่น ๆ หลังจากหายนะสามครั้งและเก้าทันฑ์ะกลายเป็นอมตะข้ากลัวว่าเจ้าจะมีชีวิตยืนยาวกว่านี้มาก
แต่มันยากแสนยากที่จะปีนขึ้นไปบนฟ้า
ชีวิตที่เหลืออยู่ของชายชรา จ้าวอาจจะไม่เกินห้าสิบปี
ไป๋หวูเฉินมองผ่านความคิดของชายชราจ่าวอย่างรวดเร็วและถอนหายใจอย่างลับๆเมื่อเห็นเพื่อนเก่าของเขาเป็นแบบนี้
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็ต้องการช่วยกลุ่มเพื่อนเก่าและพูดว่า: “แม้ว่าข้าจะฝ่าด่านความว่างเปล่าได้ เจ้าคิดว่าข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ของ ปีศาจดาบได้ไหม?”
ชายชรา จ้าวขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่เข้าใจว่า ไป๋หวู่เฉินหมายถึงอะไร
ไป่หวู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่: “อันที่จริงสาเหตุที่ข้าสามารถฝ่าด่านได้ก็เพราะว่าข้าถูกสั่งสอนโดยผู้เชี่ยวชาญและปีศาจดาบก็ถูกสังหารโดยผู้เชี่ยวชาญคนนั้นด้วย!
”อะไรนะ?!”
เสียงอุทานของชายชราจ้าวดังขึ้น สีหน้าก็แสดงความไม่อยากเชื่อ
รุ่นเยาว์ที่อยู่เบื้องหลังเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันราวกับว่าเขาได้ยินสิ่งที่เหลือเชื่อที่สุดในโลก
ผู้เชี่ยวชาญคนนี้เก่งกาจเพียงใดที่สามารถทำหยวนหยิงทะลวงไปยังความว่างเปล่าไ
ชายชราจ้าวพูดอย่างรีบร้อน “เจ้าไม่ได้ล้อข้าเล่นเหรอ”
“ อันที่จริงข้าคิดว่าอีกฝ่ายห่างจากผู้ฝึกตนมากเขาใช้ชีวิตเรียบง่าย” น้ำเสียงของไป่หวู่เฉินเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและจากนั้นเขาก็เล่าประสบการณ์ของเขา
แการแสดงออกของชายชราจ่าวเปลี่ยนไปตลอดเวลาจากความตกใจความกลัวไปจนถึงความหมองคล้ำ
เครื่องสร้างปราณบริสุทธิ์ เครื่องทำทำน้ำจิตวิญญาณ
กุญแจสำคัญในเจตนาแห่งดาบเป็นเพียงภาพร่าง’jkpq
จี้หยกที่มีเจตจำนงของนกฟีนิกซ์ทำให้ปีศาจดาบกลายเป็นขี้เถ้าเพียงแค่ลมหายใจ
ข้าวต้มขาวรู้แจ้งเต๋า.
มันฟังดูเหมือนจินตนาการ
จนกระทั่งไป๋หวูเฉินเล่าเรื่องเล่าที่หลี่เหนียนฟ่านเล่าใบหน้าของชายชราจ้าวก็ยิ่งซีดลง
”ไป๋หวู่เฉินข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งกว่าข้า แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะเล่นกับข้าได้!” ชายชราจ้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี: “เจ้ากำลังเล่าเรื่องให้ข้าฟังใช่ไหมเจ้าล้อข้เล่น!”
ไป่หวู่เฉินยิ้มอย่างขมขื่น: “ชายชราจ้าวข้าไม่ได้โกหกเจ้าจริงๆเจ้าจะรู้เมื่อเจ้าตามข้าเพื่อฟังเรื่องเล่าในวันพรุ่งนี้”
อย่าพูดถึง ชายชรา จ้าวอันที่จริงเขารู้สึกเหมือนฝันเล็กน้อยเมื่อพูดสิ่งเหล่านี้ที่เขาเคยเจอ มันน่าเหลือเชื่อจริงๆถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาของพวกเขาเองก็ไม่มีใครเชื่อ
”ฟังนิทานกับเจ้า เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบเหรอ” ชายชรา จ้าวโกรธจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นของเขาแดง
ข้าเป็นชายชราที่ขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในโลง จะให้ข้าไปฟังนิทานกับเด็ก ๆ หรือ?
