ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 34

ในตัวบ้าน

หลี่เหนียนฟ่านรู้สึกอารมณ์ดีมาก

ในที่สุดบ้านของเขาก็มีสมาชิกใหม่เข้ามาอยุ่ด้วย

หลายปีที่ผ่านมา เขาอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครให้คุยด้วย

แม้ว่าจะมีแขกจำนวนมากมาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้ แต่พวกเขาก็เป็นเพียงแค่แขกและพวกเขาก็เป็นผู้ฝึกตน พวกเขาไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกัน

วันนี้ในที่สุดบ้านก็มีสมาชิกคนที่สองแถมเป็นสาวงาม

แม้ว่า หลี่เหนียนฟ่าน ไม่ได้ชอบคนที่รูปลักษณ์ แต่ก็อยากได้ภรรยาเป็นสาวงามอยู่

ในโลกก่อนชีวิตของข้าถือว่าสมบูรณ์และพระเจ้าไม่ได้ให้เวลาสำหรับข้า

ตอนนี้ หลี่เหนียนฟ่าน กำลังแนะนำส่วนๆต่างในบ้านให้ ต้าจีฟัง

ตามที่ หลี่เหนียนฟ่าน คาดไว้ในตอนแรกใบหน้าของ ต้าจี ค่อยๆแสดงความตกใจ

เขารู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย สิ่งต่าง ๆ ที่นี่ถูกมอบใหก้จากระบบ แม้จะมีขนาดเล็ก แต่เจ้าภาพของสิ่งที่ส่งมอบนั้นเยี่ยมมากยิ่งไปกว่านั้นการตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์จำนวนมากยังอยู่ในรูปแบบของโลกก่อน ต่อให้มองทั่วโลกใบนี้กก็ไม่มีที่ไหรหรูหรากว่าบ้านหลังนี้หรอก

เจ้ารู้ไหมแม้แต่ผู้ฝึกตนเหล่านั้นก็ต้องประหลาดใจเมื่อพวกเขามาเห็

การอวดรวยครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก

ขั้นตอนต่อไปคือการแนะนำสมาชิกในครอบครัว

หลี่เหนียนฟานชี้ไปที่สุนัขสีดำตัวใหญ่และพูดว่า “สุนัขตัวใหญ่สีดำตัวนั้นเรียกว่า ต้าเฮย ต้สเฮยกระดิกหางหาต้าจีสิ”

ใบหน้าของ ต้าเฮยเย็นชา แต่มันก็แกว่งหางอย่างเชื่อฟัง

ต้าจี โบกมือให้กับ ต้าเฮยอย่างเป็นมิตร

”ถัดไปเป็นสมาชิกอีกตัวหนึ่ง มันเป็นพ่อบ้านของบ้านข้าด้วย”

หลี่ เหนียนฟ่าน จงใจแสดงเสี่ยวไป๋ให้นางเห็นและพูดกับ เสี่ยวไป๋: “เสี่ยวไป๋ มานี่ ต้าจี จะอยู่ที่นี่ในอนาคตอย่าลืมเชื่อฟังนางนะ?”

เสี่ยวไป๋ โค้งคำนับอย่างสุภาพ “เสี่ยวไป๋ ทราบแล้ว กรุณารับการคารวะนี้”

ปากเล็ก ๆ ของ ต้าจี อ้าขึ้นเล็กน้อยดวงตาของนางดูตกใจและนางพูดด้วยความประหลาดใจ: “อุปกรณ์วิญญาณ?”

”มันไม่ใช่อุปกรณ์ แต่เป็นเทคโนโลยีชั้นสูงถ้าเจ้ามีอะไรจะทำในอนาคตบอก เสี่ยวไป๋ แล้วเขาจะทำให้และมันก็ดีมาก หลี่เหนียนฟ่าน กล่าว

เห็นได้ชัดว่า ต้าจี ไม่ได้ฟังคำอธิบายของ หลี่เหนียนฟ่าน นางเคยเห็นสิ่งที่พิเศษมากเกินไปจากที่นี่และอาจมีสมบัติที่กองอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งที่เทียบได้กับอุปกรณ์เทพอยู่ก็ได้ การคิดว่า หลี่เหนียนฟ่าน เป็นมนุษย์ธรรมดาคงเป็นเรื่องโง่เขลา

ข้ากลัวว่าแม้แต่วังนางฟ้าก็เทียบกับที่นี่ไม่ได้

ไม่น่าแปลกใจที่ผู้ฝึกตนเหล่านั้นต้องการทำให้หลี่กงซ๊พอใจด้วยทุกวิถีทาง ที่จริงแล้วลี่กงซ๊เป็นปรมาจารย์ผู้สันโดษ!

คนที่นางต้องการตอบแทนมาโดยตลอดนั้นเป็นคนใหญ่คนโตและจิตใจของ ต้าจี ก็ซับซ้อนมากขึ้น

นางกำลังคิดที่จะแต่งงานกับหลี่เหนียนฟานหลังจากเปลี่ยนร่างและมีลูกให้เขา

ตอนนี้ … หลี่กงซีมองนางออกแล้วรึเปล่า?

ต้าจีถามอย่างประหม่า “ปรมาจารย์หลี่ข้าจะอยู่ที่นี่ได้ไหม”

“ แน่นอนเจ้าสามารถอยู่อย่างที่นี่ได้อย่างสบายใจและถือว่าที่นี่เป็นบ้านของเจ้าเอง” หลี่เหนียนฟานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ ขอบคุณ ท่านหลี่ ข้าจะรับใช้ท่านอย่างดีที่สุด” ต้าจีถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

ข้าตัดสินใจแล้วว่าในเมื่อข้าไม่มีความสามารถที่จะตอบแทนได้ ข้าจะใช้วิธีอื่นตอบแทนเขาแม้เขาจะให้ข้าเป็นวัวหนือม้าก็ตาม

“ เจ้าไม่ต้องรับใช้ข้า เรามีสถานะม่ากัน” หลี่เหนียนฟานพูดไม่ออก

แม้ว่าเขาจะมีความสุขมากเมื่อนางอยากรับใช้เขา แต่ หลี่เหนียนฟ่าน ก็ยังรู้สึกว่าจำเป็นต้องแก้ไขความคิดของนาง

“ นายน้อยหลี่ เท่านช่วยชีวิตข้าไว้และยินดีที่จะให้ข้าเข้ามา ข้าต้องเป็นวัวหรือม้าตอบแทนท่าน ข้ารู้สึกละอาย ข้าจะเทียบเท่าท่านได้อย่างไร?” ต้าจีมองหลี่เหนียนฟานด้วยน้ำตาและกัดริมฝีปาก“ เป็นได้ไหม เจ้าต้องการที่จะขับไล่ข้าออกไป?”

นอกจากนี้นางยังเพิ่มประโยคในใจ: เจ้าอาจลืมสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยที่เจ้าช่วยไว้ในตอนแรก แต่ข้าไม่มีวันลืมท่าน!

นับแต่ที่หลี่เหนียนฟานได้ช่วยชีวิตของนางสองครั้งและตอนนี้เขางก็ยังเต็มใจที่จะพานางเข้ามาในบ้านซึ่งเท่ากับว่านางจะหลีกเลี่ยงการไล่ตามของทุกๆคน

มันเทียบเท่ากับการช่วยชีวิตนางอีกครั้งดังนั้นความเมตตาของเขายิ่งใหญ่เท่าภูเขาไทซาน
หลี่เหนียนฟานกำลังจะร้องไห้เมื่อเห็นต้าจี้ไม่เห็นด้วย ได้แต่พูดอย่างช่วยไม่ได้: “ทำตามที่เจ้าต้องการ”

ดูสิผู้หญิงโบราณช่างน่ารักและไร้เดียงสาขนาดไหน

”ยังไงก็ตามเจ้าสามารถเล่นหมากรุกได้หรือไม่?

เขาเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย

กิจกรรมบันเทิงที่นี่มีน้อยเกินไปและการเล่นหมากรุกถือได้ว่าเป็นความสุขที่หาได้ยากสำหรับหลี่เหนียนฟาน

ปกติข้าจะเล่นหมากรุกกับเสี่ยวไป๋ แต่เสี่ยวไป๋เป็นแค่หุ่นยนต์มันไม่ได้รู้สึกเหมือนเล่นหมากรุกกับคนเท่าไหร่ มันรู้สึกเหมือนเล่นคนเดียวมากว่า

“ ไม่รู้ มันเล่นอย่างไร” ต้าจีรู้สึกอายเล็กน้อย

“ ไม่เป็นไรข้าสอนเจ้าได้” หลี่เหนียนฟานยิ้ม

เขาก็หยิบกระดานหมากรุกออกมาและนำมาวางบนโต๊ะหินที่ลานด้านใน

”เสี่ยวไป๋ไปคั้นน้ำแตงโมสักแก้วสองแก้วมาให้ที” หลี่เหนียนฟานสั่ง

สาว ๆ ชอบดื่มน้ำผลไม้แน่นอน

หลี่ เหนียนฟ่าน และ ต้าจี นั่งตรงข้ามกัน หลี่เหนียนฟ่าน ถืออักขระสีดำและ ต้าจี ถืออักขระสีขาว (ผมไม่มีความรู้เรื่องหมากรุกจีนเลยนะครับ แปลผิดก็ขออภัย)

”ouj”

หลี่เหนียนฟ่าน เป็นผู้นำในการเล่น

ทันทีที่ตัวหมากรุกตกลงบนกระดานหมากรุกการแสดงออกของ ต้าจี ก็ถึงกับผงะและทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้านางก็เปลี่ยนไป

ในสายตาของนางกระดานหมากรุกตรงหน้านางขยายขึ้นอย่างรวดเร็วสภาพแวดล้อมโดยรอบหายไปและมีเพียงสีดำและสีขาวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในโลก

การผสมผสานของทั้งสองสีนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์ของเส้นทางแห่งเต๋า

นี่คือ … วิถีแห่งหยินและหยาง?

หัวใจของ ต้าจี สั่นอย่างรุนแรงและเส้นทางของหยินและหยางเกือบทำให้นางหายใจไม่ออกมันทำให้การหายใจของนางหนักและยากมากขึ้น

ในไม่ช้านางก็เหงื่อออกอย่างมากมายละนางก็ไม่มีแรงที่จะยืน

แม้ว่านางจะสูญเสียการฝึกตนไป แต่นางก็ได้รับการฝึกฝนมาเป็นพันปีและระดับจิตวิญญาณยังคงอยู่ อย่างไรก็ตามวิถีเต๋าของนางก็ไรค่าเมื่ออยู่ตรงหน้า หลี่เหนียนฟ่าน

หมากรุกที่ไหนกันนี่มันการทอสอบเต๋าชัด ๆ !

“ ดูเหมือนว่าเจ้าจะเล่นหมากรุกไม่ได้จริงๆ” หลี่เหนียนฟานถอนหายใจ

เขาคิดว่าต้าจีนั้นเจียมเนื้อเจียมตัว แต่เขาไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง

”ข้าจะสอนเจ้าเจ้าสามารถทิ้งวางหมากที่นี่ วิธีนี้มันบีบบังคับตำแหน่งของข้ารุกคืบโจมตีถอยและป้องกันและขั้นตอนต่อไปที่ตะวันฉายทำได้คือตกในตำแหน่งนี้ ,เจ้าสามารถ……”

หลี่เหนียนฟานอธิบายเรื่องมหารุกให้กับต้าจีพร้อมหัวใจที่เต้นแรงขึ้น

ต้าจีฟังอย่างตั้งใจ

เบื้องหน้าของนางโลกสีดำและสีขาวพันกันอยู่ตลอดเวลามีตัวข้าอยู่ในนางและนางอยู่ในตัวข้าเช่นเดียวกับวิธีการเปลี่ยนแปลงระหว่างสวรรค์และโลกมีหลายวิธีที่จะเปลี่ยนแปลงมัน มะนมีเรื่องมากมายที่ให้ข้าได้ค้นหา จู่ๆต้าจีก็เปิดประตูสู่วิถีเต๋า… นี่ นี่คือความจริง!

”ไม่น่าแปลกใจเลยที่ข้าไม่สามารถต้านทานายนะเมื่อข้าแปลงร่างได้ แท้จริงแล้ววิธีของขช้ามันผิด” หัวใจของ ต้าจี ตื่นเต้นอย่างมาก “หลี่กงซัมีเจตนาดีจริงๆเขาต้องเห็นว่าข้าล้มเหลวในการเอาชีวิตรอดจากทัณฑ์ เขากำลังแนะนำให้ข้า! “

หลังจากฟังคำอธิบาย ระดับของนางก็ไม่หยุดเพิ่มขึ้น อาการบาดเจ็บในร่างกายของนางหายดีแล้วนางก็รู้สึกว่าในไม่ช้านางจะสามารถกลับสู่จุดสูงสุดหรือแข็งแกร่งกว่าเดิมได้!

ปากของ หลี่เหนียนฟ่าน แห้งและ เสี่ยวไป๋ ก็มาพร้อมกับน้ำแตงโมสองแก้ว

“ ดื่มน้ำผลไม้ก่อน เจ้าน่าจะชอบมัน”

ต้าจี พยักหน้า แต่ยังคงสับสนเล็กน้อยในสายตาของนาง

หลี่ เหนียนฟ่าน พูดอย่างระมัดระวัง แต่หลักการที่ยิ่งใหญ่นั้นลึกซึ้งเกินไปและนางยังคงรู้สึกสับสนในหลาย ๆ ที่มันอยู่ต่าหน้านางแต่ก็เหมือนมีเมฆหมอกมาบดบังไว้

“ความเข้าใจของข้าแย่จริงๆ” ต้าจี รู้สึกละอายใจเล็กน้อยกับการสอนของ หลี่เหนียนฟ่าน

นางเพ่งมองน้ำแตงโมที่อยู่ตรงหน้า

ในถ้วยใสน้ำผลไม้สีแดงสะท้อนแสงแวววาวภายใต้แสงจากดวงอาทิตย์ ถ้วยนี้ดูเหมือนจะเย็นแล้วและด้านนอกปกคลุมไปด้วยหยดน้ำเล็ก ๆ มันทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นสบายเพียงแค่ได้มอง .