ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 47
เมิ่งจุนเหลียงมองไปที่ ฉินม่านหยุนดวงตาของเขาเรียบเฉยและไม่หยิ่งยโส เขามองผ่านทุกสิ่งด้วยสติปัญญา
เขาพูดอย่างแผ่วเบาว่า: “สังเกตมนุษย์ธรรมดาเหล่านั้น ดวงอาทิตย์ขึ้นและตก อยู่ในโลกแห่งความตายเป็นเวลาร้อยปี ผู้ฝึกตนอยู่เหนือกว่าและพวกเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้เป็นพัน ๆ ปี! พวกเขายังอยากรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงไม่สามารถฝึกตนได้ ทำไมเจ้าถึงถามหาความเป็นอมตะ? “
ร่างกายที่บอบบางของฉินหม่านหยุนซวนเซและสั่นสพท้านราวกับคนเมาที่ถูกเทน้ำแข็งราด
นางมีคำตอบอยู่แล้วในใจ
นั่นคือ … เจ้าสมบัติ!
คำตอบของคำถามบางข้อจำเป็นต้องมีเจ้าสมบัติถึงจะควรรู้
เช่นเดียวกับมนุษย์ธรรมดา หากพวกเขาแสวงหาความแข็งแกร่ง ผู้ที่มีเจ้าสมบัติสูงกว่าสามารถเข้าร่วมนิกายได้ แต่ผู้ที่มีเจ้าสมบัติต่ำกว่ามักจะถูกไล่ออกหากพวกเขาพลาดโ
พวกเขาจะถามแน่นอนทำไมข้าถึงไม่มีโอกาส? อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถบอกคำตอบกับเขาได้
ฉินม่านหยุนยอมรับว่านางไม่ถามคำถามแบบมนุษย์เหล่านี้
นางกัดฟันก้มหัวให้กับนักปราชญ์อีกครั้งแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส กรุณาให้คำตอบแกข้าที!”
นักปราชญ์เงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า: “การเคลื่อนไหวระหว่างสวรรค์และโลกมีกฎของตัวเองและข้าสามารถรัยรู้ได้เพียงหนึ่งหรือสองข้อเท่านั้น ส่วนเหตุผลนั้นอาจมีเพียงผู้ที่เสร้างกฎเท่านั้นที่จะรู้ .”
เขาเงยหน้าขึ้นและมองตรงไปที่ท้องฟ้า ดวงตาของเขานิ่งสงบและไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขากำลังมองอะไร
”ผู้สร้างกฎ?”
รูม่านตาของ ฉินม่านหยุนหดตัวลงอย่างกะทันหันและเลือดในร่างกายของนางราวกับกำลังไหลย้อนกลับและอากาศยามค่ำเหมือนจะเย็นยะย์อกกว่าเก่าร่างกายของนางหนาวสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อรวมกับเรื่องเล่า แท้จริงแล้วผู้ที่สร้างกฎไม่ใช่เทียนกง(วังสวรรค์)? !
สมองของนางว่างเปล่า นางไม่กล้าคิดอะไรอีกต่อไป
เมิ่งจุนเหลียงกล่าวว่า: “ถ้าเจ้าอยากรู้เหตุผลเจ้าอาจจะรู้เหตุผลเพิ่มเติมจาก” ไซอิ๋ว “ได้ ถ้าเจ้ามีความเข้าใจเพียงพอเจ้าก็น่าจะเข้าใจได้”
”ขอบคุณ ผู้อาวุโส” ฉินม่านหยุนโค้งคำนับด้วยความเคารพ นางไม่กล้าเซาซี้ต่อและเดินจากไป
ภูเขาใกล้เมืองหลั่ว
บ้านในยามค่ำคืนดูเงียบสงบเป็นพิเศษ
ภายในตัวบ้าน มีเพียงห้องเดียวเท่านั้นที่มีแสงสว่าง
หลี่ เหนียนฟ่าน กำลังเขียนและวาดภาพบนแผ่นกระดาษสีขาวด้วยสีหน้ามุ่งมั่นราวกับว่าเขากำลังออกแบบบางอย่าง
บนโต๊ะตรงหน้าเขามีมีดแกะสลัก กิ่งไผ่เ ขาคู่แล ะเอ็นสองสาม วางไว้อย่างเป็นระเบียบ
เขากำลังจะทำคันศรและลูกธนู!
ความคิดนี้ผุดขึ้นเมื่อเขาเห็นวัวที่จักรพรรดิลั่วส่งมาให้
ข้าไม่รู้ว่าวัวตัวนี้เป็นพันธุ์อะไรร่างกายแข็งแรงดีกว่าวัวทั่วไปมาก มีเขาที่ใหญ่และเส้นเอ็นก็เหนียวพอสมควรมันเป็นวัสดุที่หายากจริงๆ หลี่ เหนียนฟ่าน มีอาการคันตัวอยู่พักหนึ่งและเขาก็คิดได้ว่าจะทำอะไรดี
กิ่งไผ่ที่ใช้ตัดจากไม้ไผ่ที่ใหญ่ที่สุดในสวนหลังบ้านของเขา มันเป็นวัสดุหายากเช่นกัน
คันศรเขาสัตว์เป็นคันศรระดับสุดยอด ในโลกก่อนของหลี่เหนียนฟาน ศันศรทำจาก เขา ไม้ไผ่และไม้ เอ็นเนื้อสัตว์และวัสดุอื่น ๆ ผ่านกระบวนการหลายร้อยขั้นที่ยอดเยี่ยม จนกำเนิดเป็นคันศรเขาสัตว์(คันธนูของชาวมองโกล)
แต่ความยากระดับนี้ ไม่ใช่ปัญหาสำหรับลี่เหนียนฟานเลย
“ ในอดีตการล่าสัตว์ของข้า ไม่เพียงแต่ต้องพึ่ง ต้าเฮย เท่านั้น แต่บางครั้งก็ต้องอาศัยโชคด้วยเช่นกันตอนนั้นข้าต้องสูกับสัตว์ระยะประชิด ทำไมข้าถึงคิดไม่ได้ว่าควรทำคันธนูในตอนนั้นข้ามันโง่จริงๆ หลี่ เหนียนฟ่าน อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและคิดกับตัวเอง
ด้วยธนูและลูกศรในอนาคตมันจะง่ายมากในการหาเนื้อ
หลี่เหนียนฟานหยุดวาดและมองดูการออกแบบตรงหน้าแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
การออกแบบสำเร็จแล้ว ข้าจะมาสร้างมันพรุ่งนี้!
เขาพูดกับ หยกดาบอมตะ ที่อยู่กลางห้อง: “หลอดไฟ ปิดแสง”
ทันใดนั้นแสงศักดิ์สิทธิ์ของ หยกดาบอมตะก็หายไปอย่างรวดเร็วและห้องก็จมดิ่งสู่ความมืด
”โลกแห่งการฝึกฝนพลังอมตะนี่เป็นสิ่งที่ดีมาก หยกอมตะนี้ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่เป็นหลอดไฟไฟได้เท่านั้น แต่ยังควบคุมด้วยเสียงได้อีกด้วย มันช่างสะดวกสบาย” หลี่เหนียนฟานยืดตัวและนอนลงบนเตียง
บนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากลานบ้านสุนัขจิ้งจอกหกหางตัวหนึ่งเคลื่อนตัวไปยังยอดไม้อย่างรวดเร็ว
ดวงตาเล็ก ๆ ของมัน มองไปที่บ้านอย่างฉลาดและปากของเนางก็ส่งเสียง ร้องเป็นระยะ ๆ
มันกระโดดขึ้นลงดูกังวลและน่ารักเล็กน้อย
ขนสีขาวของมันเปล่งประกายสีขาวท่ามกลางแสงจันทร์
เอี๊ยดดดดดด
ประตูของลานกว้างค่อยๆเปิดออกและ ต้าจี ก็แอบเอาหัวออกมา จากนั้นนางก็ย่องออกไปอย่างแผ่วเบา
”น้องสาว.”
เมื่อจิ้งจอกวิญญาณหกหางเห็นต้าจีใบหน้าของสุนัขจิ้งจอกเต็มไปด้วยความสุขก้นของเขาก็มุ่ยและบินไปหาต้าจี
“ พี่สาวมนุษย์คนนั้นรังแกท่านหรือเปล่า” นางอดที่จะถามไม่ได้ดวงตาของนางเต็มไปด้วยแสงที่ดุร้ายเมื่อพี่สาวของนางถูกรังแก นางมีเหตุผลที่จฆ่ามนุษย์คนนั้น
ต้าจีอุ้มจิ้งจอกหกหางตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของนางและลูบเจ้าตัวน้อยอ่างเบามือ“ นายท่านดีกับข้ามากเจ้าต้องไม่คิดร้ายกับเขา มันจะเป็นอันตรายต่อเจ้าเอง”
พื้นฐานการฝึกตนของ หลี่ กงซี นั้นไม่ธรรมดาและจิ้งจอกวิญญาณหกหางก็เปรียบเสมือนทารกที่อยู่ตรงหน้าเขา
“นายท่าน?”
ดวงตาเล็กๆของจิ้งจอกวิญญาณหกหาง เบิกกว้างและนางพูดด้วยความไม่เชื่อว่า“ พี่สาว ท่านเรียกเขาว่านายท่านจริงหรือ!”
พี่สาวของนางมีความทะนงตนและนางก็เป็นจิ้งจอกสวรรค์ที่หยิ่งผยอง นางยอมรับให้มนุษย์เป็นนายท่านจริงหรือ?
นางบอกว่าไปเพื่อตอบแทนบุญเจ้าของนางมิใช่หรือ? แม้ว่าเจ้าจะแต่งงาน แต่ก็ยังดีกว่าการยอมรับใครบางคนเป็นเจ้านายใช่ไหม?
มันช่างไร้สาระ!
ต้าจี พยักหน้าอย่างจริงจัง แต่ดูมีความสุข“ ปรมาจารย์หลี่ เป็นเทพเจ้าและเขามีความเมตตาอย่างมากต่อข้า การยอมรับว่าเขาเป็นนายท่านเป็นพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า”
”พี่สาว ท่าน ท่าน… ” สมองของจิ้งจอกวิญญาณหกหางว่างเปล่าและเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
มันกอดหัวของมันด้วยอุ้งเท้าเล็ก ๆของมันและคิดไม่ออกว่าทำไม
”ดูสิน้องสาว ข้านำสิ่งดีฟมาให้เจ้าด้วย” ต้าจี แอบหยิบแอปเปิ้ลออกมาจากแขนของนาง
จิ้งจอกวิญญาณหกหางมีความคาดหวังบางอย่างในตอนแรก แต่เมื่อเนางเห็นแอปเปิลนางก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
แค่แอปเปิ้ล?
นี่คือสิ่งดีๆ?
มันใช้จมูกดม กลิ่นมันก็หอมดี แต่ไม่ว่ามันจะดีแค่ไหนมันก็แค่แอปเปิ้ล
เกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวของข้า ทำไมท่านถือว่าแอปเปิ้ลอย่างกับป็นเด็กทารก?
ข้าไม่เข้าใจเลย นางโง่ลงหลังจากแปลงร่างเหรอ?
อาการบาดเจ็บจากทัณฑ์สวรรค์ส่งผลต่อ IQ นาง?
จิ้งจอกวิญญาณหกหางมีน้ำตาคลอและสำลัก:“ พี่สาวข้าเอาของดีมาให้ท่านด้วยรีบกินซะสิ”
พลังปีศาจสีขาวโผล่ออกมาจากร่างของจิ้งจอกน้อยและมีสมุนไพรที่แตกต่างกันสามต้ยปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ ตูม!”
ต้าจี สามารถมองผ่านความคิดที่รอบคอบของจิ้งจอกวิญญาณหกหางได้อย่างรวดเร็วและส่วยหัวให้จิ้งจอกวิญญาณหกหาง“ อย่าคิดเทียบเล ยลองแอปเปิ้ลนี้แล้วเจ้าจะรู้”
จิ้งจอกวิญญาณหกหางลูบหัวของนางอย่างสมเพชและมองไปที่แอปเปิ้ลตรงหน้านางอย่างสงสัย
มันเป็นสีแดงแต่ดูเหมือนจะเป็นสีแดงเรืองแสงรูปร่างเป็นวงกลมปกติและดูดี
สิ่งนี้อาจมีความลึกลับบางอย่าง?
มันอ้าปากและกัด
กร้วบ!
เสียงนี้ดังเป็นพิเศษเมื่ออยู่กลางคืน
น้ำแอปเปิ้ลพุ่งออกมาจากตัวแอปปิ้มันไหลผ่านปากของจิ้งจอกวิญญาณหกหาง
?
จิ้งจอกวิญญาณหกหางผงะเล็กน้อยจากนั้นปากเล็ก ๆ ของนางก็กระสับกระส่ายและนางก็เคี้ยวเร็วขึ้น
”คักกะ -“
