ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 70
หลินมู่เฟิงและหลินชิงหยุนขยี้ตาพร้อมกันจากนั้นพวกเขาก็เบิกกว้าง
!
นี่ไม่ใช่สมุนไพรชั้นเลิศสิบหกต้นที่ถูกให้เหรอ? !
นี่ … เขาปลูก?
คลื่นลมขนาดใหญ่เกิดขึ้นในหัวใจของพวกเขา สมองของพวกเขาว่างเปล่าและเกือบสติหลุด
พวกเขาคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า นายน้อยหลี่จะเอามาปลูก
และเมื่อมองไปที่การเติบโตของน้ำสมุนไพรเหล่านี้พวกมันดีกว่าตอนที่พวกมันถูกมอบให้มาก
เมื่อมองไปที่สมุนไพรที่คุ้นเคยแต่ดูไม่คุ้นเคยในเวลาเดียวกันสายตาของ หลินมู่เฟิงนั้นซับซ้อน
น่าเหลือเชื่อ!
สมควรเป็นผู้ยิ่งใหญ่
เขาปลูกสมุนไพรอมตะชั้นเลิศไว้เป็นสวนของตัวเองถ้าคนอื่นเห็นก็คงจะบ้าคลั่ง
”โทร–“
หลินมู่เฟิงหายใจเข้าลึก ๆ บังคับให้หัวใจของนางสงบลงและบังคับมห้ตัวเองหยุดมองสมุนไพรเหล่านี้และเบี่ยงเบนความสนใจของนาง
หินนี้ดูดีมากดูเหมือนจะถูกแกะจากหยกโปร่งแสงรูปทรงสวยงามและเป็นของตกแต่งที่หายาก
ฮะ?
ทำไมมีหยดน้ำอยู่ตรงกลางหินนี้?
หลินมู่เฟิงผงะไปครู่หนึ่งจากนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาก็สูดหายใจอีกครั้ง
ฟ่อ–
ซวนปิง พันปี? !
นี่ไม่ใช่หิน … ซวนปิงพันปี? !
นี่นี่นี่ …
เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังสั่นสะท้านนี่คือ ซวนปิงอายุพันปีสมบัติของวังเต๋าหลินเซียน พวกเขามอบให้กับผู้เชี่ยวชาญแล้วนำเขาก็นำไปทำเป็นของตกแต่ง?
มันเป็นเกียรติสำหรับข้าที่สมุนไพรได้รับการปลูกจากปรมาจารย์
ส่วนเสี่ยวไป๋ที่รดน้ำสมุนไพรนั้นต้องเป็นอุปกรณ์วิญญาณที่ลูกสาวของเขากล่าวถึง
ทันใดนั้นหลินมู่เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าและร่องรอยของความรู้สึกอยากเอาชนะตัวเองก็เกิดขึ้น
บ้านหลังนี้ระดกับสูงมาก ข้าไม่ควรอยู่ที่นี่จริงๆข้าไม่สมควรได้รับ …
”ท่านทั้งสองโปรดนั่งลง” เสียงของ ต้าจีดึงสติ หลินมู่เฟิงและ หลินชิงหยุนกลับสู่ความเป็นจริง
หลินมู่เฟิงสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วและพูดด้วยความลำบากใจว่า “ข้าขอกล้าถามสหายต้าจี หลี่กงซีฃอยู่บ้านหรือเปล่า”
ต้าจีพยักหน้า “เขาอยู่ที่สวนหลังบ้านนั่งลงก่อนสิ”
จากนั้นทั้งสองก็นั่งลงอย่างระมัดระวัง
ต้าจีไม่ได้สนใจใด ๆ หลินมู่เฟิ
แต่จ้องไปที่โต๊ะหินตรงหน้าเขาด้วยความงุนงงมีกระดานอยู่บนโต๊ะหินและกระดานนั้นเป็นเกมหมากรุก!
ไม่เคยคิดเลยว่าสหายต้าจีจะเก่งเรื่องหมากรุกจริงๆ
หลินมู่เฟิงมองไปที่กระดานหมากรุกอย่างสงสัย “นี่มัน … “
ทันใดนั้นรูม่านตาของเขาก็หดตัวลงราวกับว่าวิญญาณออกมาจากร่างของเขาทั้งร่างของเขาสั่นสะท้าน
เขาเห็นสีดำและสีขาวบนกระดานหมากรุกกลืนกินและเกี่ยวพันกันจากอยู่อย่างคงที่ไม่เหลื่อมล้ำกันจนมันเริ่มเข้ากลืนกินกัน พวกมันค่อยๆเคลื่อนไหวและในช่วงเวลาหนึ่งพวกมันก็กลายเป็นการต่อสู้ของสีขาวและสีดำในจิตใจของ หลินมู่เฟิง
ตอนสุดท้านสีดำเป็นฝ่ายชนะส่วนสีขาวได้แต่หลบหนีไป
หากเป็นเพียงเกมธรรมดาก็แล้วไป แต่นี่เป็นเกมของหมากรุกสีดำและหมากรุกสีขาว แสดงให้เห็นถึงความคิดที่เป็นปฏิปักษ์กันสองฝ่ายและทั้งสองฝ่ายไม่สามารถปรองดองกันได้
เต๋ส!
ดวงตาของ หลินมู่เฟิงค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงและเขาจมอยู่กับเกมหมากรุกราวกับว่าเต๋าของเขาได้รับผลอิทธิพล แต่เขาก็ไม่สามารถต่อสู้กลับได้
เขาพยายามอย่างหนักเพื่อหาทางทำลายเกม แต่ก็พบทางตันอยู่ทุกหนทุกแห่ง
ทางของข้าเอง … มันผิดเหรอ?
ใบหน้าของเขาซีดและดวงตาของเขาแดงก่ำ
ในขณะนี้ต้าจี ถือหมากสีขาวและค่อยๆวางลงไปในตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่งบนกระดานหมากรุก
ฮึบ!
ราวกับว่าก้อนหินถูกทิ้งลงบนผิวน้ำอันสงบน้ำกระเพื่อมผ่กระจายออกไป
ทันใดนั้นจิตใจของ หลินมู่เฟิงก็กระจ่างใสราวกับได้รับความรู้แจ้งพลังงานสีขาวที่อ่อนแอเขาพบว่ามีพลังแห่งความรู้แจ้งอยู่ในนั้น!
ดวงตาของเขากระพริบถี่ๆ
และเขาก็หายจากสภาพมึนงง
เวลาดูเหมือนจะผ่านไปเพียงชั่วครู่ แต่เขากลับมีเหงื่ออยุ่เต็มตัว
หลินมู่เฟิงมองไปที่ต้าจี ยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดด้วยความกลัว: “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของท่าน หลินมู่เฟิงไม่มีวันลืม!”
เกมหมากรุกนี้ทำให้เขาเข้าใจเต๋าของตัวเองชัดเจนมากขึ้น มันเทียบได้กับโอกาสครั้งหนึ่ง
”นี่เป็นเกมหมากรุกที่นายท่านวางขึ้นและเจ้าก็มาถูกเวลาแล้ว” ต้าจีพูดจากนั้นมองไปที่หลินมู่เฟิงด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเจ้าสามารถช่วยนายท่านได้ดี โอกาสก็เป็นของสิ่งที่เจ้าได้รับ ไม่งั้นก็รอให้วิญญาณสลายไป!”
หลินมู่เฟิงรีบพูดว่า: “สหาย ต้าจี ล้อเล่นแล้ว แม้ข้าจะสืบความกล้ามาสามชั่วอายุคนก็ไม่กล้าทำให้ปรมาจารย์ขุ่นเคือง”
”ด”ต้าจี พยักหน้าแล้วพูดว่า: “จงทำงานให้ดี นายท่านของข้าไม่ชอบคำพูดที่ดีแต่ปาก”
”ข้าเข้าใจ.”
หลินมู่เฟิงพยักหน้าซ้ำ ๆ เขารู้ว่าหลินชิงหยุนจงใจอธิบายเรื่องนี้ให้เขาฟัง
“ แซ่บ!”
ในขณะนี้ หลี่เหนียนฟ่านเดินเข้ามาจากสวนหลังบ้านพร้อมเห็ดสองสามอย่างในมือของเขา
”โย เจ้าอยู่ที่นี่เหรอ”
”นายน้อย หลี่” หลินมู่เฟิงและหลินชิงหยุนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
หลินมู่เฟิงกล่าวด้วยความเคารพ: “ข้าเป็นพ่อของ หลินชิงหยุนข้ามาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญอย่าโทษนาง ข้าเป็นคนถามเอง หลี่กงซี”
”ไม่เป็นไร เจ้าเห็นว่าสมุนไพรซในสวนนี้สวยงามแค่ไหนต้องขอบคุณเจ้า” หลี่เหนียนฟานยิ้มและพูดว่า “ยังไงก็ตามเจ้าพอใจกับชาที่ข้าให้เจ้าครั้งที่แล้วหรือไม่?
หลี่กงซีรู้จริงๆว่าข้าต้องพึ่งชาในการฝ่าด่าน
หลินมู่เฟิงรีบกล่าวว่า “พอใจพอใจมาก!”
”เช่นนั้นก็ดีแล้ว” หลี่เหนียนฟ่านพยักหน้าและพูดกับ เสี่ยวไป๋: “เสี่ยวไป๋ ไปหั่นเห็ดพวกนี้ข้าจทำซุปเห็ดในตอนเที่ยงของวันนี้”
”ได้เลย นายท่าน” เสี่ยวไป๋ ตอบสนองและเริ่มดำเนินการ
หลินมู่เฟิงมองดูเวลาและหยิบกล่องไม้สีดำออกมาและยื่นให้หลี่เหนียนฟานโดยกล่าวว่า “นี่เป็นการมาครั้งแรกของข้า และขอให้หลี่กงซียอมรับมัน”
“ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้น” หลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวคนทางวรรณกรรมเป็นคนที่มีวัฒนธรรมใส่ใจในเรื่องมารยาทมากเกินไปดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มามือเปล่าทุกครั้ง
เขาหยิบกล่องจากมือของหลินมู่เฟิงและหลังจากเปิดมันเขาก็เห็นว่ามีลูกแก้วอยู่ข้างใน
ลูกแก้วลูกนี้ไม่ต่างจากลูกแก้วที่เห็นในร้านขายของกระจุกกระจิกในโลกก่อนเลบ
มีความสนใจในดวงตาของเขาเขาหยิบลูกแก้วออกมาและวางไว้ที่ด้านหน้าของใบหน้าของเขา
ข้าเห็นว่าลูกแก้วสว่างขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเป็นภาพยนตร์ฉากหนึ่งก็แวบเข้ามา
เป็นชายชราผมหงอกใบหน้าดูเกลี้ยงเกลาและทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยแสงเรืองรองเขาใช้เวทมนตร์บางอย่างมันเป็นเปลวไฟสีแดงเข้มค่อยๆลุกขึ้นรอบ ๆ หลังจากนั้นไม่นานเปลวไฟก็มอดลงและเกิดเป็นวิหคเพลิงทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
ใบหน้าของต้าจีเผยให้เห็นความประหลาดใจ
วนหลินชิงหยุนรูม่านตาของนางหดลงอย่างกะทันหันและนางปิดปากด้วยมือของนางได้
“ นี่ … นี่คือพระธาตุ?!”
นางอุทานในใจและมองไปที่พ่อของนางด้วยความไม่อยากเชื่อ ในใจของนางก็เกิดพายุขึ้นนี่คือรากฐานของศาลาอมตะหลิงหยุน
