ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 76

เมื่อพูดถึงตู้เย็น หลี่เหนียนฟ่านก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
สายตาของเขามองไปที่ไกลๆพร้อมกับหวนรำลึกความทรงจำ
เขาไม่ต้องการเก็บผักสดไว้ในตู้เย็นอันที่จริงเขาไม่เคยชอบกินอาหารแช่เย็น แต่สิ่งที่เขาต้องการคือเครื่องดื่มเย็นๆ!
เครื่องดื่มเย็น ๆ หรือแตงโมเย็น ๆ!
หลังจากดื่มซุปแล้วถ้าตอนนี้ ข้ามีน้ำอัดลมเย็นๆกับตัวเองสักขวดมันต้องรู้สึกสบายมากแน่ ๆ
ฉากที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของหลินมู่เฟิง
หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยดูเหมือนว่าตู้เย็นนี้ยังคงมีความสำคัญต่อหลี่กงซีมาก ดังนั้นเขาจึงต้องทำหน้าที่นี้ให้สำเร็จ!
วินาทีต่อมาเขาผงะ
เขาเห็นหลี่เหนียนฟ่านกำลังถือหม้อและเดินไปที่สวนหลังบ้าน
นั่นสิ ถ้าข้าเดาไม่ผิดเขาก็น่าจะเททิ้ง …
รูม่านตาของหลินมู่เฟิงอดไม่ได้ที่จะขยายออกและหัวใจของเขาก็กระตุกอย่างรุนแรง!
หากซุปดทพดังกล่าวถูกทิ้งมันจะเป็นการทรมานเขาชีเ
เมื่อเห็นหลี่เหนียนฟานกำลังจะเดินออกไปประตูสวนหลังบ้านเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนรนและโพล่งออกมา“ ปรมาจารย์หลี่โปรดรอก่อน”
”หือ?” หลี่เหนียนฟานมองไปที่หลินมู่เฟิง
หลินมู่เฟิงรู้สึกเพียงหนังศีรษะของเขาชาและเลือดในร่างกายของเขาแข็งตัวเขากัดฟันและพูดว่า “ปรมาจารย์หลี่ ท่านจะเทซุปในหม้อทิ้งหรือ?”
หลี่เหนียนฟานพยักหน้าและกล่าวว่า “ข้าเก็บมันไว้ไม่ได้”
“ นั่น … คงจะน่าเสียดายถ้าน้ำซุปแสนอร่อยนั้นสูญเปล่าข้าไม่รู้ว่าจะเป็นได้ไหม … ให้ข้าเอามันไปแทน?” หลินมู่เฟิงรู้สึกเพียงว่าเสียงของเขาแหบแห้งและคำพูดเหล่านี้ ดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง, เขาไม่กล้าที่จะมองลี่เหนียนฟาน
เขาพยายามทำให้ตัวเองดูปกติ แต่จริงๆแล้วเขากำลังจฉี่รดกางเกงอยู่ร่อมร่อ

”เจ้าต้องการเอากลับ?”
หลี่เหนียนฟานผงะไปชั่วขณะและความชื่นชอบของเขากับหลินมู่เฟิงก็เพิ่มขึ้นในทันที
ช่างใส่ใจจริงๆ!
แค่นี้ก็ไม่ต้องทิ้งอาหาร!
ในขณะเดียวกันความคิดของเขาก็รู้สึกว่าทัศนคติขยับขยายออกเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้ แม้แต่ผู้ฝึกตนที่ก็อยากจะห่ออาหารของข้าเห็นได้ชัดว่าท้องของเขาถูกมัดโดยข้า!
”ใช่แล้ว” หลินมู่เฟิงพยักหน้าจากนั้นก็รีบกล่าวเสริม: “ถ้าเป็นไปไม่ได้ นายนอยก็ลืมสิ่งที่ข้ากล่าวก่อนหน้านี้ “
มันเป็นเรื่องเล็กน้อย” หลี่เหนียนฟานยิ้มและหันกลับมา
อย่างที่ทุกคนทราบที่ลานด้านในมีรากจำนวนนับไม่ถ้วนโผล่ขึ้นมาจากพื้นโบกสะบัดอย่างดุเดือดและบ้าคลั่ง
ในขณะเดียวกันหลินมู่เฟิงก็สั่นสะท้านโดยไม่ได้ตั้งใจ เขารู้สึกอยู่เสมอว่าเขาถูกจับตามองจากการมีอยู่ที่ทรงพลังและชั่วขณะหนึ่งเขาก็รู้สึกหนาวสั่น
เขามองไปรอบ ๆ เขามีสีหน้าไม่สบายใจและว่างเปล่า เมื่อกี้คืออะไรกัน?
ข้าฝึกฝนตัวเองมาหลายพันปีแล้วและข้าก็แสดงท่าทีที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งใดมาโดยตลอด
มันเป็นเพียงภาพลวงตา?
เขาข่มใจและมองไปที่ หลี่เหนียนฟ่าน
แต่เขากฌเห็นว่าหลี่เหนียนฟานหยิบกล่องใสทรงสี่เหลี่ยมออกมาและเทน้ำซุปครึ่งหม้อลงในกล่อง
”ป๊อก”
หลี่เหนียนฟานปิดฝากล่องส่งให้หลินมู่เฟิงและกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “อย่าแปลกใจนี่เป็นกล่องบรรจุที่ใช้สำหรับพกพาอาหารติดตัวโดยเฉพาะ”
ข้าไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งข้าจะใช้มันเพื่อใส่ของ มันยังคงมีสิ่งเหล่านี้อยู่ในระบบมากมาย หลี่เหนียนฟ่านมองว่าพวกมันเป็นสิ่งที่ธรรมดาที่สุด
”ถ้าอย่างนั้นข้าจะยอมรับมันขอบคุณ หลี่กงซี” หลินมู่เฟิงหยิบกล่องบรรจุด้วยมือทั้งสองข้างแล้วกล่าวด้วยความเคารพ: “หลี่กงซี เราทำให้เจ้ารำคาญมานานแล้วและถึงเวลากล่าวคำอำลาแล้ว”
หลินชิงหยุนก็ยืนขึ้นและกล่าวลา: “ปรมาจารย์หลี่ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับในวันนี้”
หลี่ เหนียนฟ่าน โบกมือและกล่าวว่า “ยินดี ไว้พบกันใหม่”
…
เมื่อเขาเดินออกจากลานบ้านหลินมู่เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะย่อตัวลงและพูดว่า “ชิงหยุนเจ้าเดาได้ไหมว่าสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญเรียกว่าตู้เย็นคืออะไร”
”ท่านพ่อ ขนาดท่านไม่รู้ข้าจะรู้ได้อย่างไร “หลินชิงหยุนส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยวและพูดสักครู่” อย่างไรก็ตามมันจะต้องไม่ใช่ของธรรมดาอย่างน้อยก็ต้องเป็นสมบัติ! ” “
”ข้าคิดไว้ว่ามูลค่าของมันต้องไม่ต่ำกว่าพระธาตุแน่ๆ!” หลินมู่เฟิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “แม้ว่าผู้เชี่ยวชาญจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่คำใบ้ก็ชัดเจนเจ้าต้องพยายามหามัน ปรมาจารย์หลี่ไว้ใจเรา เราต้องไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”
อย่างเงียบ ๆ แสงสีดำค่อยๆปรากฏขึ้นที่แขนขวาของเขาจากนั้นก็หายไป
ในเวลาเดียวกันมุมมืดๆมุมหนึ่งที่ห่างออกไปไกลล้านลี้
เงาสีดำสั่นไหวทันใดนั้น ดวงตาของมันก็เปิดออก!
ว้าว!
ชั้นของอากาศสีดำกระจายออกจากร่างกายของเขา กลายเป็นระลอกคลื่น เห็นได้ว่าหัวใจของเขาไม่มั่นคงอย่างยิ่ง
”มันคือร่องรอยของดาบปีศาจที่ร่วงหล่น!” เสียงของเขาแหบแห้งดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงที่มืดมนและเขาเงยหน้ามองไปที่ขอบฟ้า
ตั้งแต่ปีศาจดาบหายตัวไปอย่างลึกลับดาบปีศาจที่ร่วงหล่นมาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยและในที่สุดมันก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง!
”ตามร่องรอยนี้ไป ส่งคนไปเอามันกลับมา!”
…
หลินมู่เฟิงที่กำลังคุยเรื่องตู้เย็นกับหลินชิงหยุนอดไม่ได้ที่จะสั่นและรู้สึกหนาวอีกครั้ง มันทำให้เขาคิ้วขมวด
สถานการณ์เป็นอย่างไร?
เขาไม่ได้ถูกกำหนดเป้าหมายจากการผู้แข็งแกร่งกว่าอยู่จริงๆหรือ?
เป็นไปได้ไหมว่าข้าโชคร้ายขนาดนั้น
เขากำซุปไว้ในมือด้วยความกังวล กล่าวอย่างระมัดระวัง: “ชิงหยุน เรามีซุปแกล้ำค่าเช่นนี้เพื่อป้องกันอุบัติเหตุบนท้องถนนเราต้องรีบกลับเร็วขึ้น!”
หลินชิงหยุนพยักหน้าเห็นด้วย
ทั้งสองขับรถหนีทันทีและรีบไปที่ ศาลาอมตะหลิงหยุน
ที่ลานบ้าน หลี่เหนียนฟ่านให้เสี่ยวไป๋ทำความสะอาดขยะในขณะที่เขายังคงเล่นหมากรุกกับต้าจี
”อะไร?”
หลี่เหนียนฟานมองไปที่กระดานหมากรุกอย่างอดไม่ได้ที่จะผงะแล้วยิ้ม: “เจ้าเล่นเกมหมากรุกแตกต่างจากเดิมหรือเปล่า?”
“อยู่ๆข้า ก็เกิดแรงบันดาลใจบางอย่างขึ้นมาเจ้าคะ” ต้าจีพยักหน้ามองไปที่ หลี่เหนียนฟ่านด้วยสายตาที่กระตือรือร้น นางเกือบจะพูดบอกว่าให้หลี่เหนียนฟ่านชมนาง
”ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่มีความคืบหน้าเล็ก ๆ เจ้าฉลามาก แต่เกมนี้เป็นเพียงเกมพื้นฐานสำหรับผู้เริ่มต้นและเจ้าต้องฝึกให้หนักขึ้น”
หลี่ เหนียนฟ่าน หัวเราะและเกาจมูกของต้าจีจากนั้นก็พูดว่า: “ข้าทำตามที่ข้าพูดเสมอ ตราบใดที่เจ้าสามารถแก้เกมหมากรุกได้ ข้าจะให้รางวัล”
เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งเดินไปที่ประตูถอดจี้หยกทรงกลมและยื่นให้ต้าจี๋ “ของส่วนใหญ่ของข้าเป็นของผู้ชายมากกว่าจี้หยกนี้จึงเหมาะกับเจ้าที่สุดแล้ว”
จี้หยกนี้เดิมทีเป็นของที่ลั่วซือหยูมอบให้ มันเป็นวัสดุที่ยอดเยี่ยมมากและหลังจากการแกะสลักของหลี่เหนียนฟ่าน มันก็สมบูรณ์แบบมาก
และมันเป็นของผู้หญิง เขาอยากจะมอบให้ต้าจีมานานแล้ว
”ขอบคุณ นายน้อย!” ใบหน้าของ ต้าจีมีความสุขมากและนางก็หยิบจี้หยกและสัมผัสนางด้วยความรัก “นายน้ยใจดีกับข้าจริงๆถ้าท่านมีอะไรต้องการในอนาคตโปรดบอกต้าจี ข้าจะทำให้ดีที่สุด”
หัวใจของ หลี่เหนียนฟ่านเต้นเร็วขึ้น“ อะแฮ่ม ข้าบอกแล้วว่าอย่าสุภาพกับข้า”