ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 77

สองชั่วยามต่อมา
ท้องฟ้าเหนือศาลาอมตะหลิงหยุน
แสงหลบหนีสอดวงก็ผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุดพักและพุ่งตรงไปที่ประตู
”ผู้อาวุโสทั้งสาม ออกมาเร็วเข้า!”
ก่อนที่หลินมู่เฟิงจะเข้าประตู เขาตะโกนอย่างตื่นเต้นใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น
ศิษย์หลายคนของศาลาอมตะหลิงหยุนให้ความสนใจ
ใครก็ตามที่รู้จักปรมาจารย์ศาลา จะรู้ได้ว่าท่าทางเช่นนี้ของเจ้าศาลาจะเกิดก็ต่อเมื่อเขาได้สมบัติบางอย่างมาและมาเพื่อเสนอสมบัติ!
พวกเขามองเห็นกล่องสี่เหลี่ยมที่เจ้าศาลาถืออยู่กล่องนั้นโปร่งใสและดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน

สมบัติเป็นแบบไหนกัน?
ผู้อาวุโสทั้งสามคุ้นเคยกับฉากนี้เป็นอย่างดีและแทบจะไม่มีรีรอใด ๆ พวกเขารีบวิ่งออกจากห้องโถงโดยมีความคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยมและพูดว่า: “มีอะไรเหรอ?”
หลินมู่เฟิงลูบเคราของเขายิ้มอย่างมีเลศนัยและกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “วันนี้ที่เราไปเยี่ยมผู้เชี่ยวชาญ ข้าได้สมบัติชิ้นนี้มา มันอยู่เหนือจินตนาการของเจ้าอย่างแน่นอน!”
มากกว่าจินตนาการ?
หือหือ!
ลมหายใจของผู้อาวุโสทั้งสามอดไม่ได้ที่จะรุนแรงขึ้น นั้นสายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เจ้าศาลาของพวกเขา
“ จริงเหรอ?” ผู้อาวุโสใหญ่ถามอย่างสั่น ๆ
ผู้อาวุโสลำดับที่สองมีอารมณ์รุนแรงและแทบรอไม่ไหวก่อนที่จะถาม: “มันคืออะไรกัน รีบเอาออกมาให้เราดูเถิด!”
”เร็วเข้า อย่าทำให้มันเป็นปริศนา!” ผู้อาวุโสลำดับที่สามยังกระตุ้น
ใบหน้าของหลินมู่เฟิงแดงระเรื่อและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นเขายกกล่องในมือขึ้นสูงและพูดอย่างตื่นเต้น: “นี้ไง! ท้าดา !”
ผู้อาวุโสทั้งสามพร้อมเพรียงกัน กลั้นหายใจและมองไปที่กล่อง
ตะลึง
แสงเปล่งประกายที่พวกเขาจินตนาการไว้ไม่ปรากฏขึ้นท มันดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงกล่องธรรมดาที่มี … ซุป?
ผู้อาวุโสใหญ่รู้สึกสับสนเล็กน้อยและเขาไม่แน่ใจ: “นี่อาจเป็น … ซุปไก่หนึ่งกล่องหรือไม่?”
“ เปล่ามันคือซุปอินทรี!”
หลินมู่เฟิง แก้ไข “นี่คือซุปอินทรีที่ข้าได้มาจากผู้เชี่ยวชาญในตอนกำลงัประจบเขา!”
ซุปอินทรี?
มันแตกต่างกัน?
รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้อาวุโสทั้งสามค่อยๆเลือนหายไปและพวกเขาไม่รู้ว่าควรใช้ท่าทีใดตอบเจ้าศาลาของพวกเขา
ข้ารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยภายในใจ เขามองไปที่อีกฝ่ายและส่ายหัว
เป็นไปได้ไหมที่เจ้าศาลาออกไปพบศัตรูและถูกทำร้ายจนสติเลอะเลือน?
”ฮ่า ๆ “
ในขณะนี้มีเสียงหัวเราะดังออกมาจากทางเข้าห้องโถง“ เฒ่าหลินเจ้าโง่ขนาดนี้เชียวเหรอ เจ้านำซุปอินทรีกลับมาและทำอย่างกับเป็นสมบัติ ทำไมศาลาอมตะหลิงหยุนถึงน่าสงสารนัก? มันยากจริงๆมาเอาซาลาเปาเนื้อสับจากข้า! “
หลินมู่เฟิง อดไม่ได้ที่จะตะลึงจากนั้นเขาก็เห็นว่าด้านหลังผู้อาวุโสทั้งสาม มีชายชราคนหนึ่งในชุดซิงยี่ ชายชราคนนี้มีผิวคล้ำและมีริ้วรอยบนใบหน้ามากมายเขาไม่มีออร่าของผู้ฝึกตนเลย เขาเหมือนชาวนาแก่ๆจากชนบท
“ เฒ่าซุนเหรอเจ้ามาที่นี่ทำไม?” หลินมู่เฟิงตะลึง
”ข้ามาที่นี่เพื่อให้โอกาสดีๆกับเข้า!” ชายชราซุนหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “โอกาสนี้มีค่ามากกว่าชามซุปอินทรีของเจ้ามหาศาล เม่าหลินไม่ใช่ว่า ข้าว่าเจ้าเป็นคนที่อยู่มาพันปี อย่าไร้เดียงสาขนาดนั้น เจ้าเอามันออกไปเถอะ “
”เจ้าจะให้โอกาสดีๆข้า?” หลินมู่เฟิงยิ้มด้วยความรังเกียจที่มุมปากของเขาและหัวเราะเยาะ: “ไม่มีโอกาสดีๆเท่ากับซุปนี้! ข้าคิดว่าเจ้ามาที่นี่เพื่อใช้โอกาสนี้!”
”เฒ่าหลิน สมองของเจ้าค่อนข้างผิดปกติหรือไม่ แม้จะเป้นชาชั้นยอด ไวน์ชั้นเลิศ ข้าจะไม่มองด้วยซ้ำเมื่อเจ้าวางมันต่อหน้าข้า? เจ้าคิดว่าข้าจะสนซุปนี่เหรอ
ดูถูก,

นี่เป็นการดูถูกผู้ยิ่งใหญ่!
”ฮ่า ๆ กบที่อยู่ก้นบ่อน้ำ จะรู้ได้อย่างไรว่าซุปนี้ไม่ธรรมดา”
หลินมู่เฟิงมองไปที่ฝูงชนด้วยสายตาเหยียดหยามและจากนั้น เขาเปิดฝากล่องอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าจะทำน้ำซุปหก
กล่องเป็นกล่องสุญญากาศและมีผลพิเศษสามารถป้องกันความร้อนไม่ให้รั่วไหลออกไปได้ซุปอินทรีจึงร้อนเหมือนเพิ่งเสิร์ฟใหม่ๆ
สิ่งต่างๆของผู้เชี่ยวชาญนั้นไม่ธรรมดาจริงๆแม้แต่กล่องบรรจุภัณฑ์ที่ให้ไปก็ยังมีเจ้าภาพสูง
”โฮ้.”
เมื่อฝาถูกยกขึ้นกลิ่นหอมที่รุนแรงมากก็กระจายราวกับภูเขาไฟเก่าแก่กำลังปะทุ
เฒ่าซุนกำลังจะพูดเหน็บแนมต่อ แต่เขาไม่สามารถพูดมันได้อีกต่อไปเขารู้สึกเพียงว่ากลิ่นนั้นปิดกั้นลำคอของเขา มันแทรกไปตามรูจมูกของเขาและเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
ใบหน้าของผู้อาวุโสทั้งสามก็หดลงในทันทีจมูกของพวกเขากระตุก และพวกเขามองไปที่ซุปอินทรีด้วยความประหลาดใจ
หอม.
มันหอมมาก!
“ กูตง.”
ทุกคนกลืนน้ำลาย รู้สึกแค่ว่าปากของตนแห้งผากและพวกเขาต้องการน้ำซุปนี้เพื่อบรรเทาอาการเหล่านี้
”เจ้าศาลา ซุปนี้มีสีขาวและหนาเหมือนหยกน้ำ ซุปดูกลมกล่อมใสมาก ข้าคิดว่ามันเป็นซุปที่ดีและหายากข้าคิดว่ามันควรค่าแก่การศึกษาอย่างรอบคอบของเรา” ทันทีที่เสียงของผู้อาวุโสใหญ่พูดจบร่างของเขากลายเป็นแสง เขารีบวิ่งไปที่ห้องครัวของศาลาอมตะหลิงหยุนและเมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งมีชามและตะเกียบอยู่ในมือแล้ว
”สิ่งที่ผู้อาวุโสใหญ่กล่าวมาช่างถูกต้อง” ผู้อาวุโสสองพยักหน้าซ้ำ ๆ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในครัวอีกคน
”มันมีเหตุผลเพียงพอจะชนะใจข้า” ผู้อาวุโสคนสามไม่เต็มใจที่จะแสดงความอ่อนแอ
ส่วนเฒ่าซุนแม้สายตาจะจ้องไปที่กล่องซุป แต่เขาก็ยังคงยืนยัน“ หึหึไม่ว่ารสชาติจะอร่อยแค่ไหนมันก็แค่ซุปชามหนึ่งเท่านั้นยังไงก็เทียบกับโอกาส?”
ในตอนนั้นเอง ผู้อาวุโสตกตะลึงอย่างกะทันหันและกล่าวด้วยความตกใจ: “เปากนี้คือ … ปากของจักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงิน?!”
ฟ่อ–
ทุกคนเงยหน้าขึ้นและอ้าปากค้าง
จักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงิน!
มันคือจักรพรรดิจันทร์สีเงินจริงๆ!
”เอะอะอะไรกัน!” หลินมู่เฟิงยิ้มเล็กน้อยและหยุนดานเฟิงพูดเบา ๆ : “มันเป็นเพียงจักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงิน มันเป็นเพียงนกอินทรีตัวเล็ก ๆ ไม่ต้องสนใจ”
นกอินทรีตัวเล็กๆ?
ผู้อาวุโสทั้งสามมองไปที่หลินมู่เฟิงและใบหน้าของพวกเขาก็แปลกกระหลาด
เจ้าศาลาของข้าปลี่ยนไปจริงๆ มันไม่เหมือนการเสแสร้ง?
ถ้าข้าจำไม่ผิดจักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงินสามารถทำเจ้าตายได้ตามต้องการใช่ไหม?
”ก็แค่เนื้อสัตว์อสูร มันเป็นเพียงเนื้อสัตว์มีอะไรแปลกมาก” เม่าซุนยังคงหยิ่งชเนเดิม
ฝูงชนเมไปด้วยความตกใจ พวกเขามีน้ำลายอยู่เต็มปากแล้วพวกเขาก็ตักซุปให้ตัวเองหนึ่งชาม
ฮะ?
ทำไมรากในน้ำซุปถึงเหมือน โสมเก้าเพลง?
แล้วใบหญ้านี่มันเหมือนใบหญ้าแสงเปี๊ยบเลย?
ส่วนนี้น่าจะเป็นเห็ดสวรรค์?
พวกเขามองไปที่สว่นผสมในชามของพวกเขาและก็เกิดฟ้าผ่าในใจ พวกเขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่พวกเขาเห็นต่อหน้าพวกเขา
”นี่นี่มัน … ” ผู้อาวุโสใหญ่มองไปที่หลินมู่เฟิงด้วยความไม่เชื่อ
”ใช่ อย่างที่ท่านคิด”
หลินมู่เฟิงยิ้มและพยักหน้า“ รีบดื่มในขณะที่มันยังร้อนอย่างที่บอกนี่เป็นโอกาสที่ดีมาก!”