ที่หนึ่งอันยอดเยี่ยมนั่น จะไปถึงมันอีกครั้งได้ไหมนะ - ตอนที่ 23 สัปดาห์ที่ 11 โอโตเมะ อามายะ (2)
ฉันออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ ไม่ใช่เพราะขยันหรือกระตือรือร้นอยากที่จะไปโรงเรียนเช้าตามแบบฉบับนักเรียนดีเด่นแต่เป็นเพราะเมื่อคืนนี้นัดกับเซริไว้
พรุ่งนี้ไปเช้าหน่อยนะ ฉันรู้สึกว่ามันจะมีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้น
เซริพูดแบบนั้นในตอนที่เราคุยโทรศัพท์กันและฉันก็เห็นด้วยกับเธอ ส่วนที่ว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นนั้น 8 ใน 10 ฉันเดาว่าไม่ใช่เรื่องดี
แล้วก็ไม่ใช่เรื่องดีจริงๆ
เริ่มจากตู้ล็อกเกอร์ที่มีจดหมายเนื้อความในบอกให้เลิกยุ่งกันนิโนะมิยะ อา…ฉันล่ะเพลียใจจริงๆ
ต่อมาก็เป็นสายตาที่มีทั้งแบบแอบมองมาและแบบมองจ้องกันตรงๆ เป็นสายตาที่ให้ความรู้สึกหลากหลาย มีทั้งสงสัย รังเกียจ อิจฉา และโกรธแค้น?
เอ๊ะ? ใช่หรือเปล่านะ? แต่จะมาโกรธแค้นอะไรฉันเล่า ประหลาด…
สุดท้ายที่ขาดไม่ได้คือเสียงกระซิบกระซาบที่ไม่รู้กระซิบกันยังไงถึงได้ยินชัดขนาดนี้ ฉันกับเซริถึงกับต้องมองบนพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
เฮ้อออ…
แต่ถึงเหตุการณ์ต่างๆ จะถาโถมเข้ามามากมายขนาดไหนก็ไม่อาจสั่นคลอนความตั้งใจเรียนของฉันลงได้…
ที่จริงก็ไม่ใช่ว่าตั้งใจเรียนหรอก
ก็บรรดาอาจารย์ในโรงเรียนฮิบิยะที่ถือคติว่าไม่เข้มข้นเราไม่พอแล้วก็จัดหนักจัดเต็มการเรียนการสอนให้นักเรียน นั่นจึงทำให้ฉันต้องขยันตามอาจารย์ไปด้วย
ต้องขยันเรียนท่ามกลางสายตาและเสียงกระซิบกระซาบ…
แล้ววันนี้ทั้งวันก็ผ่านไป ผ่านไปแบบอึดอัดใจขั้นสุด ฉันล่ะอยากจะไปยืมไมค์ที่ห้องกระจายเสียงแล้วร้องตะโกนออกไปดังๆ ว่า
อยากรู้อะไรให้มาถามโว้ยยย…
แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ แถมพูดคำหยาบคายแบบนั้นเสียภาพลักษณ์กุลสตรีที่ดีงามหมด ทำได้แค่อดทนแล้วก็มองไปที่มุมหนึ่งของห้อง
คนในข่าวลืออีกคนนั่งอยู่ตรงนั้น นิโนะมิยะ เรียว หนุ่มหล่อผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ที่อยู่ๆ ก็ต้องมามีข่าวลือแปลกๆ กับฉันอีก แต่ดูท่าแล้วเขาจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรมากมายนอกจากตอบคำถามของคนบางคนเป็นครั้งคราว มองแล้วก็รู้สึกว่าโลกช่างไม่ยุติธรรมกับฉันเลย แต่ฉันก็ไปว่าอะไรเขาไม่ได้หรอกเพราะเขาเองก็ถือว่าเป็นผู้เสียหายเหมือนกัน
โชคดีของฉันที่นิโนะมิยะพยายามอธิบายความจริงให้ทุกคนที่กล้าเข้ามาถามเรื่องราวฟัง ทำบรรดาสาวๆ ในห้องกว่าครึ่งพากันถอนหายใจ แต่ก็ยังไม่วายหันมามองฉันด้วยสายตาอาฆาต
ทำไมต้องมองแบบนั้น ฉันผิดอะไร ฮือออ…
ฉันเลิกสนใจคนในห้องและเก็บกระเป๋าลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหาเซริ
“ฉันไปก่อนนะ หมดงานแล้วจะเลี้ยงขนมนะ”
“งานสภานักเรียนมีหมดด้วยหรือไง”
“มันก็ไม่ได้ทำคนเดียวซะหน่อย”
“กะโดดงานว่างั้น”
“ใครจะไปทำอะไรน่ารังเกียจแบบนั้น”
“หรอออ~”
ฉันกับเซริต่อล้อต่อเถียงกันนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง
สัปดาห์หน้าเป็นงานเทศกาลดนตรีฤดูฝนที่เป็นงานเทศกาลของเมือง และโรงเรียนฮิบิยะก็ส่งนักเรียนเข้าร่วมแสดงในงานเทศกาลนี้ แต่เพราะมีนักเรียนสนใจลงสมัครเข้าร่วมเกินโควตา ทำให้ในสัปดาห์นี้จะมีการคัดเลือกรอบสุดท้ายกันในวันพุธ
ภาระจึงมาตกอยู่ที่ทีมสภานักเรียนที่วิ่งวุ่นกันตัวเป็นเกลียวหัวเป็นนอตเพื่อจัดการเรื่องการคัดตัวแทนและดำเนินการประสานงานส่งรายชื่อการแสดงให้ฝ่ายจัดงานของเมืองภายในวันพฤหัสบดี
ตัวฉันที่ทำหน้าที่ประสานงานและประชาสัมพันธ์ก็วุ่นวายซะจนลืมเวลาไปเลย
“คุณโอโตเมะ เอ่ออ…ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมคะ?”
จู่ๆ คุณทาเคโนะอุจิก็ร้องทักขึ้นมาตอนที่ฉันกำลังจะเก็บของกลับบ้าน
ทาเคโนะอุจิ ยูบิ หนึ่งในเทพธิดาประจำโรงเรียนมัธยมปลายฮิบิยะแห่งนี้ ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ต้องบอกว่างามงดหยดย้อยตามแบบฉบับกุลสตรีญี่ปุ่นบวกกับนิสัยที่ดูเงียบๆ นิ่งๆ ทำให้หลายๆ คนยกให้เธอเป็นเทพธิดาสุดคูลประจำโรงเรียนไปเป็นที่เรียบร้อย
“ได้ซิ คุณทาเคโนะอุจิมีธุระอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า?”
ฉันหันไปตอบคุณทาเคโนะอุจิ แต่มือยังคงเก็บของไปด้วย รู้ว่ามันดูไม่ค่อยมีมารยาท แต่ฉันรู้ว่าคุณทาเคโนะอุจิจะไม่ถือเรื่องแบบนี้นัก
ที่จริงฉันกับคุณทาเคโนะอุจิเราค่อนข้างจะสนิทกันพอสมควรเลย ด้วยความที่ว่าเป็นเด็กปีหนึ่งเหมือนกันแล้วก็ทำงานด้วยกันบ่อยๆ เลยรู้ว่าที่จริงแล้วเธอก็เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่บางทีก็แอบโก๊ะ แอบติ๊งต๊อง แล้วก็ชอบอะไรหลายๆ อย่างคล้ายกับฉันด้วย
“คือออ…เมื่อวันเสาร์คุณโอโตเมะไปเดตมาหรอ?”
“เอ๊ะ?!…คุณทาเคโนะอุจิก็เชื่อข่าวลือนั่นด้วยหรอ?”
ฉันเผลอร้องเสียงดังจนคนในห้องมองมา อา…น่าขายหน้าชะมัด หลังขอโทษคนอื่นๆ ในห้องแล้วก็หันกลับมาคุยกับคุณทาเคโนะอุจิต่อ
“ขอโทษนะคุณทาเคโนะอุจิ แต่ฉันเจอคนถามเรื่องนี้มาทั้งวันแล้ว อธิบายจนเหนื่อยแล้วล่ะ”
“เอ่อออ…คือ ไม่ใช่ข่าวลือหรอกค่ะ คือฉันเห็นคุณที่ร้านหนังสือน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาทมาถามอะไรแบบนี้”
คุณทาเคโนะอุจิก้มหัวขอโทษฉันปลกๆ ดูแล้วเป็นภาพที่เหมือนกับตัวร้ายกำลังข่มเหงนางเอกยังไงยังงั้น เลยต้องรีบพูดอธิบายเพื่อหยุดฉากนางร้ายของตัวเอง
“ไม่ได้ไปเดตอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันไปกับรุ่นพี่คาวากุจิแต่เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยเลยแยกกัน ฉันเลยไปซื้อหนังสือกับรุ่นน้องของแฟนของรุ่นพี่คาวากุจิน่ะ”
อธิบายเสร็จแล้วก็รู้สึกว่าคำอธิบายมันไม่ได้แตกต่างจากที่อธิบายให้คนอื่นๆ ฟังสักเท่าไร เปลี่ยนจากร้านขนมเป็นร้านหนังสือก็เท่านั้น
เฮ้อ…เหนื่อยใจแท้
แอบถอนหายใจแล้วก็สงสัย
[‘ทำไมคุณทาเคโนะอุจิถึงถามล่ะ? เธอไม่น่าจะอยากรู้ชีวิตความรักของฉันเหมือนเซรินินา’]
พอฉุกคิดขึ้นมา สายตาก็เหลือบมองคุณทาเคโนอุจิทันที เอ๊ะ?
[‘เธอถอนหายใจ?’]
คิดว่าเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้มองผิดไป แวบนึงคุณทาเคโนะอุจิถอนหายใจเหมือนโล่งอกแต่ก็รีบเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นเทพธิดาเหมือนเดิม
“ขอบคุณที่ตอบตามตรงนะคะคุณโอโตเมะ แล้วก็ขอโทษอีกครั้งที่เสียมารยาท”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังอะไรด้วย…”
พูดไม่ทันจบโทรศัพท์ในมือก็สั่นขึ้นซะก่อน คุณทาเคโนะอุจิที่เห็นแบบนั้นก็ชิงพูดขอตัวกลับไป ฉันเลยยังไม่ทันได้ถามสิ่งที่สงสัยอยู่
“อามายะ เสร็จหรือยัง พวกเรารออยู่ข้างล่างแล้ว”
เสียงของเซริดังออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ในมือ ฉันตอบรับเออออแล้ววางสาย รีบเก็บของเก็บของแล้วลงไปยังจุดนัดหมายที่เซริบอก
แล้วก็เจอเซอร์ไพรส์ เมื่อเห็นคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่ หนึ่งในนั้นคือชายหนุ่มผู้มีข่าวลือกับฉัน นิโนะมิยะ เรียว
[‘กลับพร้อมนิโนะมิยะแบบนี้ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง’]
ฉันหยุดเท้านิดนึง ปลุกปลอบตัวเองพร้อมกับหยิบลูกอมเข้าปากไปอีกเม็ดแล้วเดินเข้าไปหาทุกคน เซริที่หันมาเห็นฉันโบกมือทักทายส่งเสียงเรียก เพื่อนๆ ในกลุ่มกล่าวทักทายกันเล็กน้อยแล้วเราก็เดินออกจากโรงเรียนไปพร้อมกัน ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าพรุ่งนี้คงไม่มีข่าวลืออะไรแปลกๆ ออกมาให้ปวดหัวอีก
—
ในที่สุดการเตรียมงานวันสุดท้ายก็เสร็จสิ้นลง พรุ่งนี้จะเป็นวันงานเทศกาลดนตรีฤดูฝนที่ทำเอาฉันและคนในสภานักเรียนวุ่นวายกันทั้งสัปดาห์
ฉันมองนาฬิกาแล้วมองท้องฟ้าด้านนอกที่เริ่มเป็นสีแดงเข้มขึ้นเรื่อยๆ นักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านกันไปหมดแล้ว คงจะเหลืออยู่แค่สภานักเรียนกับพวกบ้าชมรมอีกไม่กี่คน
สำหรับฉันแล้วสัปดาห์ที่ผ่านมานี้เรียกได้ว่าเป็นสัปดาห์ที่ยุ่งเหยิงมากที่สุดนับตั้งแต่เข้ามาเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายฮิบิยะแห่งนี้ เอาจริงๆ มันยุ่งมากที่สุดนับตั้งแต่ฉันเป็นนักเรียนมา
ไม่ว่าจะเป็นปัญหาจากการเตรียมงานเพื่อคัดเลือกตัวแทนโรงเรียนเข้างานเทศกาลดนตรีฤดูฝนหรือปัญหาจากข่าวลือที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนดังของระดับชั้นในชั่วข้ามคืน
สิ่งที่พอจะปลอบประโลมใจฉันได้บ้างก็คือนอกจากวันแรกของสัปดาห์ที่มาโรงเรียนแล้ว วันอื่นๆ ความสนใจในตัวฉันก็ได้ลดลงไปตามวันและเวลา ที่สำคัญเลยคือไม่มีใครมาสร้างความเดือดร้อนให้ฉันกับเพื่อนๆ ซึ่งอันนี้ก็ต้องขอบคุณมาก
นอกจากนี้การคัดเลือกตัวแทนโรงเรียนเพื่อเข้าร่วมเทศกาลดนตรีฤดูฝนก็ผ่านไปด้วยดี วงของนิโนะมิยะเองก็เป็นหนึ่งในตัวแทนของโรงเรียนด้วยเช่นกัน รู้สึกว่าคนในวงจะเป็นพวกรุ่นพี่ในชมรมดนตรีที่มาขอให้นิโนะมิยะเป็นนักร้องนำให้เพื่อจะได้คะแนนโหวตจากบรรดาสาวๆ เพื่อให้วงของตนได้เป็นตัวแทนไปร่วมการแสดง ก็ถือว่าพวกเขาประสบความสำเร็จล่ะนะ
18.05 น.
ฉันเปลี่ยนรองเท้าที่ล็อกเกอร์เป็นรองเท้านักเรียนแล้วเดินออกจากโรงเรียนที่ตอนนี้เงียบเชียบราวกับว่ามีฉันเพียงคนเดียวที่ยังไม่กลับบ้าน
แสงไฟจากหลอดไฟบนเสาไฟข้างถนนส่องแสงสว่างแม้ท้องฟ้าจะยังไม่มืดดี
“ยังไม่ทันมืด ไหงรู้สึกวังเวงแบบนี้ล่ะเนี่ย”
รอบข้างไร้เสียงยานยนต์หรือผู้คนที่สัญจรไปมาให้ความรู้สึกวังเวงแปลกๆ
ฉันก้าวเร็วกว่าปกตินิดหน่อยเพราะไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ ยังไงถึงบ้านไวหน่อยก็ดีเหมือนกัน
“แล้วคืนนี้จะทำอะไรกินดี พี่ก็น่าจะกลับดึกหรืออาจไม่กลับเหมือนคืนก่อน อืมมม…ส่งข้อความมาบอกไว้มั่งไหมนะ?”
ฉันเดินจ้ำอ้าว พึมพำไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ
…ไม่มีข้อความอะไรแฮะ
หน้าจอโทรศัพท์ว่างเปล่าไม่มีกล่องข้อความแจ้งเตือนใดๆ ค้างอยู่
“หรือว่าจะกลับนะ? …”
ฉันเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อไม่คิดอะไรมากมาย แต่พอพ้นหัวโค้งถนนและมองเห็นบ้านตัวเองชัดเจน สมองของฉันก็เหมือนจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ
หน้าบ้าน…มีคนมุงอยู่เต็มไปหมด
ลางสังหรณ์เลวร้ายปกคลุมหัวใจจนรู้สึกเหมือนมีใครมากดทับที่หน้าอก สมองคิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาแบบไม่ต้องสั่งการ มือเย็นเยียบ ขาก้าวไม่ออก…
“ยืนเหม่ออะไร ไปเร็ว!!”
“อ๊ะ!? เอ๊ะ??”
จู่ๆ ก็ถูกทัก ฉันสะดุ้งเล็กน้อย แต่พอเห็นคนที่ทักวิ่งนำหน้าไปความแปลกใจก็เข้ามาแทนที่
ฉันอึ้งอยู่เล็กน้อยก่อนจะได้สติและรีบวิ่งตามเด็กผู้ชายตรงหน้าไป
เป้าหมายคือบ้านของตัวเอง
แฮ่กกๆๆ …
[‘หนะ…เหนื่อย ทำไมหมอนี่วิ่งไวนักนะ’]
เห็นเขาแหวกคนที่ยืนมุงดูเขาไป ฉันวิ่งตรงเข้าไปที่จุดนั้น ไปหยุดยืนหอบหายใจข้างๆ เขา อยากจะถามว่านายมาได้ยังไง แต่คงต้องเอาไว้ก่อน
“อ๊ะ!? พี่…เกิดอะไรขึ้นคะ? เอ๊ะ?? …รุ่นพี่ก็อยู่ด้วย นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
ภาพตรงหน้าสร้างความสับสนให้ฉันจนจับต้นชนปลายไม่ถูก การที่เห็นพี่ปลอดภัยทำให้ฉันโล่งใจก็จริง แต่การที่มีตำรวจอยู่ที่นี่ด้วยก็สร้างความไม่สบายใจใหม่ให้ฉันด้วยเหมือนกัน
“ขอโทษทีนะอามายะ เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่า”
“อ๊ะ? ค่ะ?”
ฉันเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับพี่สาวและตำรวจคนนั้น ตอนที่เดินผ่านรุ่นพี่คาวากุจิ เธอยิ้มให้ฉันเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
หลังเข้าในบ้านพี่สาวเชิญให้คุณตำรวจนั่งที่ห้องรับแขกก่อนจะชงชามาให้ จากนั้นจึงมานั่งฝั่งตรงข้ามของโต๊ะพร้อมกับฉันเพื่อให้การกับตำรวจ
แล้วเรื่องราวที่ในชีวิตฉันไม่เคยคิดว่าจะได้ประสบพบเจอก็ออกมาจากปากของพี่สาว
เรื่องราวเริ่มต้นจากการที่พี่สาวได้รับการติดต่อจากรุ่นพี่คาวากุจิว่าเห็นคนแปลกหน้าท่าทางไม่น่าไว้วางใจมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ หน้าบ้านเมื่อคืนก่อน คนที่เห็นคือนายอาคิยามะ เออิชิ รุ่นน้องคุณนาคาจิมะแฟนหนุ่มของรุ่นพี่
ที่จริงเรื่องคนแปลกหน้านี้รุ่นพี่เองก็เตือนๆ ฉันเหมือนกัน แต่ฉันเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคนที่เห็นคือหมอนั่น
“…จนเมื่อสักราวๆ 3 โมงเย็นน่าจะได้ ทางมินามิติดต่อมา…”
พี่เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ตำรวจฟัง ส่วนฉันนั่งอยู่ข้างๆ ฟังเรื่องราวในส่วนที่ตนยังไม่รู้และนำมาปะติดปะต่อเข้ากับสิ่งที่รู้ก็พอจะสรุปได้คร่าวๆ ว่า
ที่บ้านถูกคนแปลกหน้าสองคนแอบเข้ามาติดตั้งกล้องแอบถ่ายตามจุดต่างๆ ของบ้าน และพยายามจะหาทางเข้าบ้านแต่ถูกพี่และพวกรุ่นพี่พาตำรวจมาจับได้ซะก่อน
ส่วนสาเหตุที่พี่และพวกรุ่นพี่พาตำรวจมาจับได้ทันนั้นก็เป็นแผนของพวกพี่ที่วางไว้แต่แรก โดยได้มีการติดต่อประสานกับทางตำรวจตั้งแต่เจอคนน่าสงสัยท่าทางมีพิรุธตามที่ได้รับคำเตือนจากรุ่นพี่คาวากุจิ
แต่ทั้งนี้เพื่อไม่ให้เป็นเหตุเข้าใจผิด ตำรวจจะไม่ดำเนินการใดๆ นอกจากเพิ่มความเข้มงวดในการตรวจตราจนกว่าจะมีหลักฐานที่ชัดเจน รุ่นพี่คาวากุจิจึงเสนอแผนให้พี่สาวทำเป็นไม่กลับบ้านติดต่อกัน และให้อาคิยามะมาคอยเฝ้าฉันตอนกลับบ้าน ส่วนรุ่นพี่กับแฟนจะคอยเฝ้าและสังเกตผู้ต้องสงสัยที่อาจจะมาอีกครั้ง
ผลที่ได้ก็คือวันต่อมาคนร้ายก็กลับมาอีกจริงๆ และถูกจับได้ในที่สุด
หนัง!! นี่มันหนังเกรดบีชัดๆ
สิ่งพี่สาวและพวกรุ่นพี่เล่ามานั้นฟังยังไงๆ มันก็พล็อตหนังเกรดบีที่พวกตัวเอกวางแผนจับคนร้ายแล้วคนร้ายก็โง่มาให้จับจริงๆ ด้วย
ไม่นึกไม่ฝันว่าในชีวิตจริงจะเจออะไรแบบนี้ด้วย
แม้แต่ตำรวจเองก็ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อเรื่องที่ได้ยินนัก เขาพยายามถามโน่นถามนี่แต่ทุกคนก็ตอบเหมือนกันหมด ตำรวจเลยต้องยอมทำใจให้เชื่อไปตามนั้น
การสอบปากคำดำเนินไปจนถึงราวๆ 2 ทุ่มจึงเสร็จ กินเวลาเกือบๆ 2 ชั่วโมง
รุ่นพี่คาวากุจิขอตัวกลับโดยมีคุณนาคาจิมะไปส่ง ส่วนพี่สาวหลังจากส่งทุกคนกลับแล้วก็เข้าห้องน้ำไปแช่น้ำร้อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
[‘ไม่ต้องรายงานพ่อกับแม่นะ พี่ไม่อยากให้ท่านกังวล ยังไงอีกสองสัปดาห์ก็จะย้ายออกแล้ว’]
พี่พูดกับฉันก่อนจะเข้าไปแช่น้ำ แม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยเรื่องที่ไม่ให้รายงาน แต่ก็ยอมรับว่าตัวเองไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นกังวล
คิดใคร่ครวญอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่บอกพ่อกับแม่ แต่ตัดสินใจจะบอกกับเซริแทน
ไม่รอช้า ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาวิดีโอคอลหาเพื่อนรักทันที
หน้าจอแสดงภาพการรอสายเป็นรูปโปรไฟล์ของเซริที่ถูกถ่ายจากด้านหลัง คิดว่าแฟนของเธอที่เธอเรียกว่าโยจังน่าจะเป็นคนถ่ายให้
ไม่นานนักอีกฝั่งก็รับสาย ภาพหน้าของเซริที่อยู่ในชุดดคลุมอาบน้ำบนหัวมีผ้าขนหนูพันไว้ ปอยผมที่ปรกหน้ามีหยดน้ำเกาะอยู่ ดูแล้วเซ็กซี่นิดๆ พนันพันเยนเลยว่าถ้าฉันถ่ายรูปเธอตอนนี้ไปขาย หนุ่มๆ ในห้องต้องอยากได้กันแน่ๆ
“ว่างายยยย…”
เซริทักทายผ่านทางหน้าจอโทรศัพท์ ฉันทักทายเธอกลับและเข้าประเด็นทันทีแบบไม่มีเสียเวลา
“…เรื่องมันเป็นอย่างนี้…”
แล้วการเมาส์มอยเรื่องราวที่ราวกับหนังเกรดบีที่เพิ่งเกิดขึ้นที่บ้านของฉันกับเซริก็เริ่มขึ้น คนนึงนอนกลิ้งบนที่นอน คนนึงนั่งเป่าผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทั้งสองปล่อยโทรศัพท์หงายฉายภาพเพดานห้องทั้งคู่ มีเสียงไดร์เป่าผมเป็นซาวด์เอฟเฟคเบื้องหลัง
ถ้าคนอื่นมาเห็นก็คงสงสัยว่าคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง…และทำไมถึงต้องวิดีโอคอลกันด้วย
