ที่แท้ข้าก็คือลูกพี่เซียน - ตอนที่ 52 คำใบ้ของคุณชายหลี่ เยลลี่นี้ไม่เลว

ตอนที่ 52 คำใบ้ของคุณชายหลี่ เยลลี่นี้ไม่เลว

ความรู้สึกตกตะลึงยามที่โอสถวิเศษและหญ้าเซียนมากมายถึงเพียงนี้ล้อมรอบตนเองอยู่นี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเช่นไร

แต่กระนั้น สิ่งที่ลั่วซืออวี่และฉินม่านอวิ๋นคิดมิได้มีเพียงเท่านี้ พวกนางอดนึกถึงคำถามซึ่งถกเถียงกันในโรงน้ำชาไม่ได้

คุณชายหลี่มีผลท้อสวรรค์หรือไม่

บัดนี้พวกนางได้คำตอบของคำถามนี้แล้ว

ในบันทึกท่องประจิม ตำหนักสวรรค์มีสวนท้อสวรรค์แห่งหนึ่ง คุณชายหลี่คงไม่ได้มีสวนท้อสวรรค์เป็นของตนเองเหมือนกันหรอกกระมัง

นะ นะ น่า…น่าตกใจเกินไปแล้ว!

พวกนางเนื้อตัวสั่นเทิ่ม รู้สึกหนาววาบอย่างห้ามไม่อยู่

ในตอนนี้เอง เสี่ยวไป๋ก็เดินยกน้ำเข้ามา “แม่นางทั้งสอง เชิญดื่มน้ำ”

“ขอบคุณ”

ลั่วซืออวี่และฉินม่านอวิ๋นรับน้ำมาจากมือของเสี่ยวไป๋อย่างนอบน้อม รู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความกรุณา

ฉินม่านอวิ๋นมองไปยังน้ำในถ้วย น้ำนี้ใสสะอาดบริสุทธิ์ บริเวณปากถ้วยมีอายปราณกำจายออกมา

‘เป็นธาราปราณจริงๆ ด้วย!’ ฉินม่านอวิ๋นกู่ร้องอยู่ในใจ ภายนอกแสร้งว่าสุขุมเยือกเย็น แท้จริงแล้วอดรนทนไม่ไหวแทบอยากยกถ้วยน้ำขึ้นมาจิบสักคำ

ดวงตะวันสาดแสงแผดเผา แต่น้ำนี้กลับไม่ได้รับผลกระทบใด มิหนำซ้ำยังเย็นเฉียบยามไหลเข้าปาก ประหนึ่งแพรไหม เติมเต็มริมฝีปากของตน จากนั้นก็สัมผัสปลายลิ้น ไอร้อนในร่างกายพลันมลายไปในชั่วพริบตา สมองโปร่งสบายขึ้นทันที

น้ำหยดหนึ่งไหลจากมุมปากไปตามลำคอขาวดุจเกล็ดหิมะของนาง สัมผัสเย็นเฉียบทำให้หัวใจของนางสั่นไหว

อึกๆ

มุมปากของฉินม่านอวิ๋นยกยิ้มขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างกายอันแห้งเหี่ยวก็ชุ่มชื่นขึ้นมา

อร่อย!

สมแล้วที่เป็นธาราปราณ!

นี่สิถึงเป็นผู้ยิ่งใหญ่ น้ำที่ดื่มยังเป็นถึงของล้ำค่าซึ่งทั่วไปไม่อาจเอื้อม

ความเปรมปรีดิ์ของการเป็นผู้ยิ่งใหญ่นั้นเหนือจินตนาการ

นางพลันรู้สึกเต็มตื้น อึกๆๆ ดื่มน้ำในถ้วยจนหมดเกลี้ยงในรวดเดียว ยังคงไม่หนำใจ

หลี่เนี่ยนฝานจึงพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เสี่ยวไป๋ เติมน้ำให้แม่นางทั้งสองหน่อย”

ทั้งสองคนเป็นอะไรไป ชาติตระกูลไม่เลวนี่นา รีบร้อนดื่มน้ำยังพอทำเนา แต่ทำไมดื่มน้ำแล้วต้องยิ้มกรุ้มกริ่มแบบ

นี้ด้วยล่ะ

หรือว่าตนจะตาฝาดไป? หรือว่าพวกนางเมาน้ำเปล่า?

ฉินม่านอวิ๋นและลั่วซืออวี่ก็รับรู้ได้ว่าตนเองเสียอาการ ก็รู้สึกขวยเขินอยู่สักหน่อย พูดเสียงค่อยใบหน้าแดงก่ำ “ขอบคุณคุณชายหลี่”

หลี่เนี่ยนฝานยิ้ม “ไม่ต้องเกรงใจ พวกเจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ”

“ข้าได้ยินเรื่องราวของคุณชายหลี่มามาก จึงขอร้องลั่วซืออวี่ให้พามาเยี่ยมเยียนคุณชาย” ฉินม่านอวิ๋นเอ่ย

ขณะเดียวกัน นางก็หยิบขวดหยกใสออกมายื่นให้หลี่เนี่ยนฝานอย่างนบนอบ “นี่เป็นของพิเศษของสำนักข้า ขอคุณชายหลี่อย่าได้รังเกียจ”

นางมาเยือนเป็นครั้งแรก ย่อมไม่อยากมามือเปล่า

เพียงแต่นางเค้นสมองขบคิดอย่างหนัก ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะหยิบยื่นสิ่งใด

ปรมาจารย์ระดับนี้ ต่อให้เป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลกบำเพ็ญเซียน ก็คงไม่อยู่ในสายตากระมัง

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ความจริงใจย่อมต้องเหมาะสม ฉะนั้นนางจึงนำของมีค่าที่สุดของตนออกมา

หลี่เนี่ยนฝานยิ้มบาง “เกรงใจเกินไปแล้ว มาก็มาแล้ว ยังนำของขึ้นชื่ออะไรมาด้วยหรือ”

เขาได้แปะป้ายในทันใดว่าฉินม่านอวิ๋นเป็นคนดี เป็นแม่นางน้อยที่รู้มารยาทเสียจริง

เป็นไปได้มากว่าจะเป็นผู้มีอารยะ ได้ยินเรื่องของตนจากลั่วซืออวี่ จึงได้ตามชื่อเสียงของฉันมา

หลี่เนี่ยนฝานรับขวดหยกมาจากฉินม่านอวิ๋น จึงพบว่าในขวดหยกมีของเหลวอยู่สิบกว่าหยด!

ทำไมถึงนับเป็นหยดน่ะหรือ ก็เพราะแต่ละหยดนั้นแบ่งแยกกันชัดเจน

นี่เป็นของเหลวที่พิสดารมากชนิดหนึ่ง ดูประหนึ่งหยดน้ำ แต่ใหญ่กว่าหยดน้ำทั่วไปอยู่ไม่น้อย ดูคล้ายกับเคลื่อน

ไหวได้ แต่ก็แบ่งตัวเป็นก้อนๆ พิลึกพิลั่นเสียจริง

ลั่วซืออวี่เห็นสิ่งของในขวดหยก ดวงตาคู่งามก็จ้องเขม็งอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจเต้นระรัว

หยาดน้ำแข็งทมิฬพันปี!

มารดาเถอะ หยาดน้ำแข็งทมิฬพันปีสิบหยดเต็มๆ ร่ำรวยเกินไปแล้วกระมัง!

ต่อให้ฉินม่านอวิ๋นเป็นถึงเทพธิดาแห่งอารามเต๋าหลินเซียน นึกอยากมีหยาดน้ำแข็งทมิฬพันปีมากมายเพียงนี้ ก็ย่อมต้องใช้เวลาไม่น้อย

หลี่เนี่ยนฝานเทออกมาใส่มือเพื่อมองประเมิน จากนั้นจึงใช้ปากดูดดุนเบาๆ แล้วจึงงับเข้าปากไป

รสชาติไม่เลว เย็นๆ สดชื่นสบายปากดีนะ

ฉินม่านอวิ๋นและลั่วซืออวี่จ้องมองหลี่เนี่ยนฝานกลืนหยาดน้ำแข็งทมิฬพันปีลงท้องไปอย่างง่ายดาย หน้าพลันเปลี่ยนสี พร้อมพูดอย่างวิตกกังวล “คุณชายหลี่ ท่าน นั่น…”

“หืม? มีปัญหาอะไรหรือ” หลี่เนี่ยนฝานมองทั้งสองด้วยความสงสัย

เมื่อฉินม่านอวิ๋นเห็นหลี่เนี่ยนฝานไม่เป็นไร จึงเก็บคำพูดกลับไปทันใด “มะ ไม่มีอะไร…”

คลื่นยักษ์ถั่งโถมในใจของนางทันใด นั่นมันหยาดน้ำแข็งทมิฬพันปีเชียวนะ ในนั้นเจือปนแก่นน้ำแข็งทมิฬพันปี แม้ว่าจะเป็นของดี ทว่าหากผู้ที่มีพลังไม่ถึงขั้นมาแตะต้องโดยตรงย่อมถูกแช่แข็งจนบาดเจ็บ และต่อให้มีพลังถึงขั้นแล้ว ก็จำเป็นต้องเตรียมตัวเป็นอย่างดีก่อนกลืน จึงจะมั่นใจได้ว่าปลอดภัยหายห่วง

แต่ว่า นี่กลืนไปง่ายๆ เยี่ยงนี้เลยรึ

ฉินม่านอวิ๋นยิ้มขื่นอยู่ในใจอย่างเสียไม่ได้

ใช่แล้วละ ปรมาจารย์ระดับคุณชายหลี่ ปราณเหมันต์ของหยาดน้ำแข็งทมิฬพันปีจะไปคณามือหรือ เกรงว่าก็คงไม่ต่างอะไรกับน้ำแข็งธรรมดากระมัง

กลับเห็นหลี่เนี่ยนฝานสูดปาก ใบหน้าฉายแววคล้ายกับกำลังหวนระลึกถึงอดีต “นึกไม่ถึงว่าที่นี่จะมีเยลลี่ให้กินด้วย คิดถึงจังเลย”

“เยลลี่?” ลั่วซืออวี่ชะงักไป “คือสิ่งใดหรือ”

หลี่เนี่ยนฝานยิ้ม “โอ้ เป็นขนมชนิดหนึ่ง เมื่อก่อนข้ากินเล่นบ่อยมาก เพียงแต่หลังจากมาที่นี่ก็ไม่ได้กินอีกเลย”

ขนม?

กินเล่น?

ฉินม่านอวิ๋นและลั่วซืออวี่สมองแทบระเบิดแล้ว

เมื่อก่อนกินบ่อย เช่นนั้นก็ต้องหมายถึงตอนที่อยู่แดนเซียน หลังจากที่ลงมาบนโลกมนุษย์ก็ไม่ได้กินมานาน

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย ของล้ำค่าขั้นสุดของตน เป็นเพียงขนมกินเล่นแก้เบื่อในสายตาของปรมาจารย์

ทว่าสิ่งที่น่ายินดีก็คือปรมาจารย์ชื่นชอบขนมนี้มาก

หลี่เนี่ยนฝานส่งขวดหยกให้กับต๋าจี่ ยิ้มเอ่ย “ต๋าจี่ เยลลี่นี้รสชาติไม่เลว เจ้าก็ลองดูสิ”

ต๋าจี่รับขวดหยกมาอย่างระแวดระวัง “คุณชายหลี่ ท่านชอบกิน เช่นนั้นข้าเก็บไว้ให้ท่านดีกว่า”

“เจ้าอย่าคิดว่าตนเองเป็นคนนอกสิ ถึงของนี้จะมีไม่มาก แต่จะให้ข้ากินหมดคนเดียวไม่ได้” หลี่เนี่ยนฝานส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

คำใบ้!

คำใบ้มาแล้ว!

ฉินม่านอวิ๋นแทบจะโพล่งออกไปแล้วว่า ‘ถ้าหากคุณชายหลี่ชอบละก็ ครั้งหน้าข้าจะนำมาให้อีก’

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้กัดฟันพูดออกไป ในใจคำรามลั่น น้ำเสียงสั่นเครือ “กิน…กินตามสบาย!”

ใครบ้างจะรู้ว่ากว่าจะพูดคำนี้ออกมาได้ต้องเปลืองแรงไปมากเท่าใด

นี่คือหยาดน้ำแข็งทมิฬพันปีเชียวนะ อารามเต๋าหลินเซียนใช้เวลาสิบปีกว่าจะควบแน่นออกมาได้แต่ละหยด ล้ำค่าหาสิ่งใดเปรียบ

กินตามสบายนี่มาจากไหนกัน

อารามเต๋าหลินเซียนใกล้จะล้มละลายอยู่รอมร่อแล้ว

นางอวดอ้างเช่นนี้ ทั้งที่ยังไม่ได้ปรึกษาสำนักเสียด้วยซ้ำ

เพียงเพราะคำใบ้ของปรมาจารย์เป็นโอกาสทอง ไม่อาจลังเล!

‘เป็นคนดีจริงๆ!’

ความประทับใจที่หลี่เนี่ยนฝานมีต่อฉินม่านอวิ๋นพุ่งพรวดทันใด เด็กคนนี้สีหน้าอมทุกข์อยู่แท้ๆ แต่ก็ยังยอม

มอบของให้ตนอย่างไม่ตระหนี่ถี่เหนียว ใจต้องกว้างขนาดไหนกัน!

“เช่นนั้นก็ขอบคุณแม่นางฉินมาก” หลี่เนี่ยนฝานไม่ได้ปฏิเสธ เขาเองก็ชอบกินเยลลี่จริงๆ นั่นแหละ ได้มาแล้วก็ไม่อยากบอกปัด “ไม่ต้องถึงกับกินเต็มที่หรอก ให้ข้าได้กินแก้อยากก็พอแล้ว”

………………………………………………….