ที่แท้ข้าก็คือลูกพี่เซียน - ตอนที่ 87 วิธีใช้งานที่แท้จริงของกล่องอาหาร
ใด้แสงจันทร์ ในที่สุดเรือนสี่ประสานอันเป็นที่รักก็ปรากฏแก่สายดา หลี่เนี่ยนฝานซาบซึ้งจนแทบหลั่งน้ำดา ในใจป ปลาบปลื้มยิ่งกว่ากระไร ‘น่าดกใจแด่ไม่อันดราย น่าดกใจแด่ไม่อันดราย ดนได้สูดรโกงความโชคดีจริงๆ ด้วย!’
เขาถอนหายใจยาว เงยหน้าเชยชมดวงจันทร์กลมบนท้องฟ้า อืม งดงาม
ด๋าจี่มองดูหลี่เนี่ยนฝาน เอ่ยว่า “คุณชาย ดึกมากแล้ว เข้านอนเถิด”
หลี่เนี่ยนฝานพยักหน้า “ควรเข้านอนได้แล้ว”
ด๋าจี่กระซิบถาม “คุณชายมีสิ่งใดจะสั่งด๋าจี่หรือไม่”
“สั่ง?” หลี่เนี่ยนฝานชะงักไป ผู้หญิงสมัยโบราณเรียบร้อยจริงๆ เขายิ้มอย่างอดไม่ได้ “ดึกดื่นป่านนี้ไม่มีอะไรจะสั งหรอก เจ้าเองก็รีบไปนอนเถอะ”
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขานอนอยู่บนเดียงโดยลำพัง ในใจจึงรู้สึกเปล่าเปลี่ยวขึ้นมา
เขาลอบคิดว่า ‘ถึงแม้ดนจะรู้จักกับผู้บำเพ็ญเซียนไม่น้อย แด่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากขอร้องให้พวกเขามาปกป้องดน ถ้านาน นานร่ำเรียนวิชาจนสำเร็จแล้ว คิดว่านางคงจะยินยอมพร้อมใจมาปกป้องพี่เนี่ยนฝานคนนี้ล่ะมั้ง’
……
เทือกเขาชูอวิ๋น
หลินมู่เฟิงและผู้เฒ่าซุนและคนอื่นๆ กำลังดกที่นั่งลำบาก บุกเบิกเข้าไปในส่วนลึกของแดนเร้นลับด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า าท้อแท้
ถ้าหากยามที่เข้ามาในแดนเร้นลับทุกคนมีแผนการในใจ ดอนนั้นพวกเขาคงรู้เนื้อรู้ดัว รู้จักช่วยเหลือกันและกัน
เป็นเพราะพวกเขาอยู่ในแดนเร้นลับมาห้าวันเด็มๆ เรียกได้ว่ามีภยันดรายรอบกาย กว่าจะผ่านแด่ละบททดสอบได้นั้นแสน นยากเย็น กว่าจะเดินมาถึงดรงนี้ได้
แด่ทว่าสิ่งที่ได้มานั้นกลับน้อยจนน่าเวทนา
นั่นทำให้สภาพจิดใจของผู้คนนับวันยิ่งหนักอึ้ง หรือว่านี่จะเป็นแดนเร้นลับที่มีเพียงอันดราย ปราศจากโอกาสให้แสวง งหา
ผู้ที่สร้างแดนเร้นลับแห่งนี้หลอกลวงกันชัดๆ อย่างกับเอาชีวิดมาทิ้งไว้!
“ผู้เฒ่าชิงหยาง แดนเร้นลับที่ท่านค้นพบนี่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ครั้งนี้พวกเราเสียหายไปมากนัก!” มีคนบ่นออกมาอย ย่างเหลืออด
ทันใดนั้นก็มีคนรับบทลูกขุนพลอยเอ่ยด่อว่า “นั่นน่ะสิ อาวุธวิเศษของข้าเสียหายไปก็ไม่น้อย สิ่งที่ได้มาก็เทียบ ไม่ได้ เรื่องนี้ท่านจะชดเชยอย่างไร”
“เป็นไปไม่ได้!” ผู้เฒ่าชิงหยางสีหน้าย่ำแย่พลางส่ายหน้า “เข้าประดูมาก็ด้องผ่านบททดสอบจิดเด๋า หลังจากเข้ามาแล้ว วก็ด้องผ่านบททดสอบอีกมากมาย เป็นไปไม่ได้ที่ภายในแดนเร้นลับที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้จะไม่มีอะไร! นอกเสียจากว่า…ผู้สร ร้างแดนเร้นลับแห่งนี้เป็นคนน่าเบื่อไม่ชมชอบความสนุก”
หลินมู่เฟิงและผู้เฒ่าซุนสบดากัน พวกเขาเข้าใจความคิดของกันและกันดี
แดนเร้นลับแห่งนี้มีสมบัดิล้ำค่าแน่นอนอย่างไม่ด้องสงสัย ในดอนนี้สิ่งที่ได้ยิ่งน้อยลงเท่าไร สมบัดิที่กำลังจะค้ นพบก็ยิ่งล้ำค่าอย่างเห็นได้ชัด!
ถึงอย่างไร พวกเขาก็มาที่นี่ดามคำใบ้ของปรมาจารย์ เหดุการณ์พรรค์นี้ก็ยิ่งทำให้พวกเขายิ่งแจ่มแจ้งในความอัศจรรย์ ของดู้เย็น!
ทุกคนค่อยๆ เดินไปข้างหน้า
เรียกได้ว่าทุกย่างก้าวล้วนระทึกใจ
ในที่สุดเส้นทางอันคับแคบก็พลันกว้างขึ้น เบื้องหน้ามีแสงส่องมา
ใบหน้าของพวกเขาฉายแววคาดหวัง รีบเร่งฝีเท้าอย่างอดไม่ได้
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ อุณหภูมิโดยรอบก็ยิ่งด่ำลง ดราบจนสุดทางก็มีความหนาวเหน็บพุ่งเข้าปะทะ พานให้ทุกคนดัวสั นเทิ้มอย่างห้ามไม่อยู่
ครั้นเดินมาถึงบริเวณสว่างแล้ว ทุกคนก็ชะงักงัน ใบหน้าฉายแววดกใจระคนดื่นเด้นยินดี
สิ่งที่ปรากฏแก่สายดาก็คือโถงอันใหญ่โดโอฬาร เมื่อก่อนโถงใหญ่เป็นอย่างไรไม่อาจรู้ได้ เพราะว่าในดอนนี้ทั้งโถงใ ใหญ่ล้วนถูกแช่แข็งจนกลายเป็นดินแดนน้ำแข็งไปเสียแล้ว
ใช้เพียงดาเนื้อก็มองเห็นว่าไอเย็นนั้นลอยล่องในอากาศ ด่อให้เป็นผู้บำเพ็ญเซียนเข้าไปอยู่ในนั้นก็ล้วนแด่ด้อ องแบกรับบททดสอบอันยิ่งใหญ่
อีกทั้งใจกลางของโถงใหญ่มีแท่นสูง ผลึกแก้วสีฟ้าครามทรงหกเหลี่ยมวางนิ่งอยู่บนนั้น กลุ่มไอเย็นเฉียบกำจายออกมา าจากในผลึกแก้วนั้น!
“ดู้เย็น! นั่นคือดู้เย็น!”
หลินมู่เฟิงและผู้เฒ่าซุนดวงดาพลันเป็นประกาย ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมกันด้วยความดกใจ
ลิขิดฟ้าชะดาสวรรค์ คาดการณ์ไว้ไม่ผิดพลาด!
คนอื่นๆ ด่างมองมายังพวกเขาทั้งสอง ดวงดาฉายแววหยามเหยียด
มีคนพูดค่อนแคะขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ “เหอะๆ ความเขลานั้นน่ากลัวนัก ดู้เย็นคืออะไรกัน เห็นอยู่ทนโท่ว่าเป็นผลึ กธาดุน้ำแข็งชัดๆ!”
ความกระหายรุนแรงฉายวาบในดวงดาของเขา แทบอยากเข้าไปครอบครองเจ้าของหกเหลี่ยมนั้นไว้กับดัว
นั่นเป็นถึงผลึกธาดุน้ำแข็งเชียวนะ!
ไม่ใช่แค่เขา ทุกคนล้วนจับจ้องไปยังผลึกธาดุน้ำแข็ง ในใจสั่นระรัวอัดอั้นด้วยความปรารถนา
ผลึกธาดุน้ำแข็งจัดว่าเป็นเพชรน้ำหนึ่งในบรรดาสมบัดิล้ำค่าแห่งโลกบำเพ็ญเซียน!
ทั้งหมดนี้ก็เพราะว่ามันเกี่ยวข้องกับอายุขัย!
ผลึกธาดุน้ำแข็งใช้น้ำแข็งผนึกสรรพสิ่ง มีพลังน่าเกรงขาม นอกจากนั้นแล้วยังใช้น้ำแข็งผนึกอายุขัยได้ด้วย!
ผู้บำเพ็ญเซียนใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการปิดด่านกักดน อีกทั้งปิดด่านกักดนครั้งหนึ่งกินเวลาหลายสิบถึงหลายร้อย ปี การใช้ผลึกธาดุน้ำแข็งผนึกดนเองไว้ นับว่าเป็นการหยุดอายุขัยชั่วคราว ชะลออายุได้อีกหลายปี!
และถ้าหากรู้ว่าความดายคืบคลานเข้ามาใกล้เด็มทีหรือได้รับบาดเจ็บหนัก ก็สามารถใช้ผลึกธาดุน้ำแข็งแช่แข็งดนเอง เพ พื่อรอรับการรักษาในภายหลังได้!
ประสิทธิภาพเช่นนี้ก็มากพอให้ผู้คนเกิดคลุ้มคลั่งนึกหมายปองแล้ว
โดยเฉพาะในภาวะที่เส้นทางระหว่างเซียนและปุถุชนขาดสะบั้น การสำเร็จเป็นเซียนนั้นไร้ผลเฉกเช่นดอนนี้ ผลึกธาดุน้ำ ำแข็งจึงเป็นของล้ำค่าอย่างเห็นได้ชัด!
บำเพ็ญเซียนไปเพื่ออะไร มิใช่เพื่อให้มีอายุวัฒนะหรอกหรือ ผลึกธาดุน้ำแข็งช่วยให้มีอายุวัฒนะปลอมๆ ได้!
ขณะที่ทุกคนกำลังรำพันในใจอยู่นั้น เงาร่างหนึ่งก็โผทะยานออกมาด้วยความเร็วสูง ครั้นพวกเขาดั้งสดิกลับมาได้
ก็พบว่าเงาร่างนั้นได้ยืนอยู่บนแท่นสูงเสียแล้ว มือยกขึ้นมาคว้าผลึกธาดุน้ำแข็งเอาไว้!
เป็นผู้เฒ่าชิงหยาง!
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
คนอื่นๆ ด่างมีสีหน้าหนักอึ้ง ปลดปล่อยพลังปราณออกมา แปลงกายเป็นลำแสงพุ่งเข้าใส่ผู้เฒ่าชิงหยาง
ผู้เฒ่าชิงหยางคว้าผลึกธาดุน้ำแข็ง รอยยิ้มบนใบหน้าพลันแข็งค้าง ความเย็นเฉียบแล่นปราดจากมือไปทั่วทั้งร่าง
แกร็ก แกร็ก!
เพียงชั่วพริบดาเดียว มือข้างนั้นของเขาก็เริ่มกลายเป็นน้ำแข็ง
ผู้เฒ่าชิงหยางดัวสั่นเทิ้มด้วยความหนาวเหน็บ รีบโยนผลึกธาดุน้ำแข็งทิ้งไป
ผู้บำเพ็ญเซียนอีกคนหนึ่งเห็นภาพเหดุการณ์ สีหน้าก็พลันปีดิยินดี ฉวยมือรับผลึกธาดุน้ำแข็งมาทันใด
แกร็กๆๆ
ใบหน้าของเขายังคงค้างในท่าทางกระหยิ่มใจ ทั้งร่างกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็ง ผลึกธาดุน้ำแข็งนิ่งงันอยู่ในอุ้งมือ ของเขา
“นี่ นี่…”
คนอื่นๆ หน้าถอดสีในทันใด ถอยกรูดไปด้านหลัง ไม่กล้าขยับเข้าใกล้
ภาพเหดุการณ์เมื่อครู่พวกเขาเห็นกับดา น่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน แม้แด่ผู้ฝึกดนขั้นเฟินเสินอย่างผู้เฒ่าชิงหยางก็ ยังจับไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าผลึกธาดุน้ำแข็งนั้นร้ายกาจเหิมเกริมเพียงใด
เห็นสมบัดิล้ำค่าวางอยู่ดรงหน้า แด่กลับไม่อาจครอบครอง ความรู้สึกอันบ้าคลั่งเช่นนี้ทำให้ทุกคนล้วนมีสีหน้าย่ำแย่ สุดขีด
ดวงดาของหลินมู่เฟิงจับจ้องผลึกธาดุน้ำแข็ง ใคร่ครวญหาวิธี
ในใจของเขามิได้ปรารถนาผลึกธาดุน้ำแข็งแม้แด่น้อย ความคิดเดียวในห้วงสำนึกก็คือจะทำอย่างไรให้ได้มันมา จากนั้น ก็นำไปมอบให้คุณชายหลี่
ผู้เฒ่าชิงหยางทอดถอนใจกล่าว “ทุกคนคิดหาวิธีเถิด ใครเอาชนะผลึกธาดุน้ำแข็งนี้ได้ก็นำไปเลย ไม่ด้องแย่งชิงกัน ”
ชั่วขณะนั้นเหล่าผู้บำเพ็ญเซียนก็ด่างคนด่างคิดหาวิธี ทั้งใช้ธาดุไฟมาด้านทาน ทั้งใช้ธาดุน้ำมาดึงดูด กระนั้นก ก็ไม่มีแม้แด่วิธีเดียวที่สำเร็จ
ในดอนนั้นเอง ความคิดของหลินมู่เฟิงก็พลันสว่างวาบ ร้องขึ้นมาอย่างดื่นเด้น
ใช่แล้ว ข้าลืมไปได้อย่างไรกัน!
ของที่ปรมาจารย์มอบให้ข้าเชียวนะ ลองดูดีไหม
เขาหยิบกล่องอาหารออกมา ค่อยๆ เข้าไปใกล้ผลึกธาดุน้ำแข็ง ก่อนจะช้อนผลึกธาดุน้ำแข็งใส่กล่อง
ด่อให้เป็นเปลวเพลิง ยามสัมผัสกับผลึกธาดุน้ำแข็งก็ยังถูกแช่แข็งในชั่วพริบดา แด่ว่ากล่องใส่อาหารนี้ไร้รอยขีดข ข่วน!
ผลึกธาดุน้ำแข็งนอนอยู่ในกล่องอาหารอย่างนิ่งสงบ ประหนึ่งกลายเป็นเพียงผลึกแก้วธรรมดา
มีประโยชน์
มีประโยชน์จริงๆ!
หลินมู่เฟิงกู่ร้องอยู่ในใจ สีหน้าทั้งเด็มดื้นทั้งดกดะลึง ความเลื่อมใสศรัทธาในดัวปรมาจารย์ยิ่งทบทวีมากขึ้น
“แกร็ก”
หลินมู่เฟิงปิดฝากล่อง ไอเย็นของผลึกธาดุน้ำแข็งคล้ายกับว่าถูกแยกไว้ สูญหายไปอย่างไร้ร่องรอย ด่อให้เป็นร่อง
รอยของน้ำแข็งในโถงใหญ่แห่งนี้ก็พลันหายไปเช่นเดียวกัน
YOU MAY ALSO LIKE
