ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 10 สิ่งที่แม่ทิ้งไว้เบื้องหลัง
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 10 สิ่งที่แม่ทิ้งไว้เบื้องหลัง
เซลีนตัวแข็งขณะที่สีหน้าของเธอสลดลง
“พี่พูดกับฉันอย่างงี้ได้ยังไง?”
แซลลี่ยังฝืนยิ้ม “เนลล์ น้องเขาไม่ได้ตั้งใจ ทำไมเธอไม่คุยกับเขาล่ะ เพียงแค่พูดคุยกันทำความเข้าใจกัน เรายังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“ครอบครัว! ขอโทษ! ฉันสามารถเป็นครอบครัวกับทุกคนในบ้านนี้ยกเว้นคุณสองคน”
“นอกจากนี้แม่ของฉันมีลูกสาวเพียงคนเดียว ฉันมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่? กรุณาอย่ายุ่งเรื่องของฉัน ระวังผีแม่ของฉันจะมาเยี่ยมคุณกลางดึกเพื่อเรียกร้องขอชีวิตคุณ!”
“อ๊ะ -!”
เซลีนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวจากท่าทางที่เย็นชาและดุร้ายของเนลล์และเข้ามาในอ้อมแขนของแซลลี
ทันใดนั้นเองทันใดนั้นเสียงตะโกนอย่างรุนแรงก็ดังขึ้นจากบันได
“เนลล์ เจนนิงส์!”
เนลล์เงยหน้าขึ้นและเห็นซิลเวียเดินถือไม้เท้ามา
แม้ว่าคุณหญิงท่านชราจะมีอายุมาก แต่เธอก็มีสุขภาพดีและร่าเริงและมีสายตาที่เฉียบคม โดยปกติแล้วเธอจะมีการแสดงออกที่หนักหน่วงซึ่งมีออร่าที่น่ากลัว
อย่างไรก็ตามเนลล์ไม่กลัวเธอ เธอยืนอย่างมั่นคงด้วยสายตาเย็นชาและความหยิ่งทนง
ซิลเวียเกลียดส่วนนี้ของเธอมากที่สุด เธอดื้อรั้นและห่างเหินเช่นเดียวกับแม่ที่ตายไป ราวกับว่าเธอเกิดมาพร้อมกับยีนที่น่าภาคภูมิใจในสายเลือดดังนั้นเธอจึงไม่สนใจใครอื่น
เธอตะคอกอย่างเย็นชา “เมื่อกี้แกพูดอะไร?”
เนลล์ไม่ได้ตอบกลับ มีบางสิ่งที่ไม่มีประเด็นโต้แย้งมากกว่าครั้งเดียว
ไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอได้ทะเลาะกับพวกเขาเกี่ยวกับแม่ของเธอแล้ว
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไม่มีใครในครอบครัวนี้ที่ห่วงใยแม่ของเธอ เธอจึงไม่ต้องทะเลาะกับพวกเขาอีกต่อไป
ซิลเวียคิดว่าเนลล์นิ่งเงียบเพราะเธอกลัวและสีหน้าของเธอก็คลายลง
จากนั้นเธอก็มองไปที่เซลีนที่หดตัวลงในอ้อมแขนของแซลลี่ที่ใบหน้าเล็กบอบบางที่ดูเหมือนกวางตกใจจ้องมองมาที่เธอใบหน้าของเธอที่ไม่สามารถช่วยได้ แต่ผ่อนคลายขึ้นอีกนิด
“ดี!! เมื่อแกมาแล้ว ก็หยุดพูดถึงอดีต ไปกินข้าวได้แล้ว”
จากนั้นเธอก็เดินไปที่ห้องอาหาร
เนลล์ขมวดคิ้ว แต่เดินตามหลังเธอไป
“เนลล์ ฉันบอกให้ป้าแครอล ทำอาหารโปรดตั้งแต่เรารู้ว่าเธอจะกลับมา ลองชิมสิชอบไหม?”
ทันทีที่พวกเขานั่งที่โต๊ะแซลลี่ก็เริ่มหยิบอาหารให้เธออย่างกระตือรือร้น
เนลล์อดทนต่อความรู้สึกขยะแขยงในใจ เธอไม่ขยับตะเกียบและไม่ตอบสนองใด ๆ
อารมณ์ของฌอร์นลุกเป็นไฟทันทีที่เห็นเธอนั่งอยู่ที่นี่เหมือนภูเขาน้ำแข็ง
“อะไรกัน? เรียกแกมากินข้าวด้วยมันผิดเหรอ? แซลลี่เขาอายุมากกว่าแกอีก แกไม่คิดจะพูดคำว่า ‘ขอบคุณ’ เมื่อเธอตักอาหารให้แกเลยเหรอ”
เนลล์ยังคงเงียบต่อไป
แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการทะเลาะกับพวกเขา แต่พวกเขาไม่สามารถคาดหวังว่าเธอจะพอใจกับผู้หญิงที่ขับไล่แม่ของเธอให้ฆ่าตัวตาย และก็ไม่ค่อยได้ทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกันกับเธอ
เธอวางตะเกียบลงและพูดอย่างเย็นชา “งั้นจำเอาไว้! หนูไม่หิวและหนูก็ไม่ได้อยากกินด้วย ทำไมวันนี้พ่อถึงโทรชวนหนู เพียงแค่เบื่อกับการไล่ตามหนู!”
ดวงตาของซิลเวียเป็นประกายแวววาว
คราวนี้เธอไม่โกรธ แต่พูดเสียงเบาว่า “ดูเหมือนว่าแกจะเกลียดครอบครัวนี้มาก ดี ไม่มีใครบังคับแกถ้าแกไม่อยากกิน เหตุผลที่ฉันโทรหาแกในวันนี้ก็เพื่อจะบอกบางสิ่งบางอย่างกับแกเกี่ยว
“วันมะรืนนี้เป็นวันเกิดน้องสาวของแก และจะมีงานเลี้ยงสำหรับเธอ ฉันได้พูดคุยตกลงกับครอบครัวมอร์ตัน แล้วและจะประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขาในงานปาร์ตี้ แกจะต้องมาด้วย
“ถ้าใครถามก็แค่บอกว่า เจสัน มอร์ตัน หมั้นกับน้องสาวของแกมาตลอด นี้เพื่อประโยชน์ของแกเอง เนื่องจากความสัมพันธ์ของแกเป็นอดีตไปแล้วก็ปล่อยมันไป!”
เนลล์มองเธอด้วยความตกใจ
เธอไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะกระโดดผ่านห่วงมากมายเพื่อบังคับให้เธอกลับบ้านเพื่อสิ่งนี้
เธอมองไปที่ซิลเวียหลังจากนั้นไม่นานจู่ ๆ ก็หัวเราะด้วยเสียงเบา
“ย่าหมายความว่า ย่าต้องการให้หนูเป็นโล่ของพวกเขาเหรอ? ย่าต้องการให้หนูเป็นสักขีพยานในการประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขาใช่หรือไม่”
การแสดงออกของซิลเวียมืดลงด้วยความไม่พอใจ “ระวังคำพูดของแก นี่ไม่ใช่แค่สำหรับน้องสาวของแก แต่สำหรับแกด้วยเช่นกัน!”
หลังจากหยุดไปชั่วขณะเธอกล่าวเสริมว่า “แกก็เป็นเด็กผู้หญิงและต้องแต่งงานสักวัน มันจะดีไหมที่คนอื่นจะรู้ว่าแกเคยถูกทิ้งมาก่อน”
“ถ้าหนูปฏิเสธล่ะ”
“แกห้ามปฏิเสธ! ฉันตัดสินใจแล้ว! แกไม่มีทางคัดค้าน!”
“แล้วถ้าหนูยืนกรานจะไม่ไปล่ะ”
ซิลเวียหัวเราะอย่างเย็นชามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและดูถูก
“แกจะไม่ไปก็ได้ เว้นแต่…แกไม่ต้องการของที่แม่แกทิ้งไว้ให้”
ห้องอาหารถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบทันที
จู่ ๆ เนลล์ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
เธอจ้องมองซิลเวียด้วยใบหน้าซีดเซียวและดวงตาที่เย็นชา
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หัวเราะอย่างเย็นชา
“ดี! เยี่ยมมาก! ย่าสามารถบังคับหนูได้แค่ตอนนี้ แต่ย่าไม่สามารถบังคับหนูได้ตลอดไป!”
“แค่บังคับแกได้ตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว”
ซิลเวียปัดความโกรธและวางตะเกียบลงอย่างใจเย็น
“ 20:00 น. ของวันมะรืนนี้ที่โรงแรมพาลาซโซ่ มาให้ตรงเวลาด้วย”
…
เมื่อเนลล์ออกจากบ้านตอนเย็นก็สองทุ่มแล้ว
ลมในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงทำให้ร่างกายของเธอเย็นลง แต่ก็ไม่สามารถทำให้ความโกรธในใจของเธอหายไปได้
เธอรู้มาตลอดว่าซิลเวียชอบเซลีน แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นขนาดนี้
ซิลเวียไม่แม้แต่จะใส่ใจกับการกระทำแบบผิวเผินในฐานะย่าของเธอและใช้สิ่งที่แม่ทิ้งไว้คอยแบล็กเมล์เพื่อให้เซลีนเดินข้ามจุดยืนของเธอ?
ไร้สาระที่จะคิดมัน!
เนลยืนอยู่ริมถนนและโกรธอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็จมลงอย่างรวดเร็ว
ในปีนั้นก่อนเกิดเหตุ เคธี่ มอร์ริสัน แม่ของเธอได้มอบหมายให้ทนายความทำพินัยกรรม
เนื้อหาของพินัยกรรมนั้นเรียบง่ายมาก เธอมีตู้เซฟในธนาคารและถ้าวันหนึ่งเธอเสียชีวิตเนื้อหาทั้งหมดในตู้เซฟจะเป็นของเนลล์
เงื่อนไขเดียวคือต้องรอจนกว่าเธอจะแต่งงาน จนกว่าจะถึงเวลานั้นทนายความจะเก็บมันไว้ให้เธอ
เนลล์ไม่รู้ว่าทำไมแม่ของเธอจึงทำพินัยกรรมเช่นนั้นและเธอก็ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ในตู้เซฟนั้น
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาครอบครัวเจนนิงส์ พยายามให้เธอสละมรดกนี้ด้วยวิธีการอ้อมทุกประเภท
โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่เต็มใจ ทิ้งมูลค่าของสิ่งของไว้ข้างในเพียงแค่ความจริงที่ว่ามันเป็นสิ่งที่แม่ของเธอทิ้งไว้ทำให้เธอไม่สามารถปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือของคนอื่นได้
อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ข้างในจะต้องไม่ใช่สิ่งที่เรียบง่าย
มิฉะนั้นครอบครัวของเจนนิงส์ที่ร่ำรวยจะไม่อยากได้มันมากนัก
ขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่ในใจออดี้สีดำขับผ่านเธอมาและหยุดอยู่ที่ประตูหน้า
ในขณะที่เนลกำลังมึนงงเสียงผู้ชายที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหูของเธอ
“เนลล์? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”
เนลล์เอียงศีรษะเพื่อมอง เจสัน มอร์ตัน ที่เพิ่งลงจากรถ เขาแต่งกายด้วยชุดอาร์มานี่ สีน้ำเงินเข้มซึ่งแสดงให้เห็นถึงท่าทางและความมีชีวิตชีวาของเขา
เธอเม้มริมฝีปากอย่างเยาะเย้ยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณชายมอร์ตัน เป็นคนยุ่งมากดังนั้นเขาอาจลืมไปว่านามสกุลของฉันคืออะไร”
เจสันอ้ำอึ้งใบหน้าของเขาค่อนข้างแข็ง
แน่นอนเขาไม่ลืมว่าเนลล์เป็นเจนนิงส์ สถานที่แห่งนี้เป็นบ้านของเธอในทางพฤตินัยเช่นกัน
เป็นเพียงการที่เธอตัดสัมพันธ์กับเจนนิงส์ เมื่อสองสามปีก่อนและไม่กลับมาอีกดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะแปลกใจที่ได้เห็นเธอที่นี่ในวันนี้
