ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 106 เหมือนแม่ของเธอ
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 106 เหมือนแม่ของเธอ
เนลล์กระพริบตาด้วยความสับสน
เธอไม่ได้คาดหวังว่ากิดเดียนจะโกรธกับคำพูดของเธออย่างจริงจัง เธอร้องครางเมื่อรู้สึกเจ็บเล็ก ๆ ที่คาง
“คุณกำลังทำอะไร? มันเจ็บ!” เธอบอกอย่างรำคาญ
“ตอบผมมา” ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชาน้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความหวาดกลัว เนลล์ยอมจำนนทันทีภายใต้การจ้องมองของเขา คิ้วของเธอกระตุก
“คำถามไหน?”
“ผมเป็นใคร?”
“ …” เนลล์พูดไม่ออก โง่หรือไง! เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร? มันน่าเสียดายที่เธอกล้าคิดแบบนั้นกับตัวเองเท่านั้น เธอจะไม่กล้าแสดงความคิดเห็นนี้ออกมาดัง ๆ เธอเผยรอยยิ้มที่ประจบประแจงก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า
“กิดเดียน ลีย์”
“ หืม?”
“???” เนลล์พูดไม่ออก นั่นเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้องเหรอ?
เธอลองอีกครั้งคราวนี้อย่างไม่แน่นอน
“ประธานลีย์ ?”
“ …” กิดเดียนยังคงเงียบ
“ฮ่าฮ่า…คุณคงไม่อยากให้ฉันเรียกคุณว่าท่านประธานหรอกนะ!” เนลล์รู้ว่านั่นเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้อง เมื่อพบความวุ่นวายของอารมณ์ที่พุ่งเข้ามาในลักษณะของผู้ชาย
“ฮึก! โอกาสสุดท้าย คิดให้ดี หืม?” เนลล์กัดริมฝีปากของเธอ
“อย่าทำอย่างนั้น!” การกัดริมฝีปากสีแดงด้วยฟันขาวของเธอทำให้เธอดูสวยอย่างน่าสงสาร มันทำให้ผู้ชายมีความต้องการที่จะจัดการมัน!
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงกดคางของเธอแรงขึ้นเพื่อหยุดเธอไม่ให้ทำเช่นนั้น เนลล์ฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวด
ในขณะเดียวกันความคิดก็แวบเข้ามาในใจของเธอ เธอมองเขาด้วยความไม่เชื่อราวกับว่าสำนึกได้ จากนั้นเธอก็พูดตะกุกตะกักด้วยความไม่แน่ใจ
“สะ…สามี?” กิดเดียนหัวเราะด้วยท่าทางเย็นชา
“จำคำนี้ไว้ นอกจากนี้ผมไม่อยากได้ยินแบบนั้นอีกแล้วแม้ว่าคุณจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม!” สายตาของชายคนนั้นดูเย็นชาและไม่ไยดีในขณะที่เขาเตือนเธอด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว
“เข้าใจไหม?” เนลล์ค่อนข้างสับสน แต่เธอก็พยักหน้าอย่างมีชั้นเชิง
ในที่สุดกิดเดียนก็ปล่อยมือและเดินข้ามไป ตอนที่เขากำลังจะเข้านอนเขาสังเกตเห็นโทรศัพท์มือถือของเขาบนโต๊ะข้างเตียง เขาเลิกคิ้วสวยและหันมาสนใจเธอ เนลล์รีบอธิบายตัวเอง
“มีคนโทรมาก่อนหน้านี้ ฉันพยายามบอกคุณแล้ว แต่คุณไม่ได้ยิน ฉันรับสายมันโดยบังเอิญ” เธอรู้สึกแตกต่างเล็กน้อยกับความคิดนี้ กิดเดียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูโดยไม่ได้ใส่ใจ
“เธอพูดอะไรกับคุณ?” เนลล์เผยรอยยิ้มเจื่อน
“ไม่มาก อืม…เธอเป็นลูกสาวของคุณใช่ไหม?” กิดเดียนหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ สองสามวินาทีต่อมาเขาแก้ไข
“ลูกสาวของเรา”
“ …” เนลล์ตกตะลึงในความเงียบ โชคดีที่ตอนนี้เธอไม่ได้ดื่มน้ำไม่งั้นคงสำลักไปเองอย่างไม่ต้องสงสัย
ในความคิดที่สองตอนนี้เธอและกิดเดียนแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายดังนั้นลูกสาวของเขาก็จะกลายเป็นลูกสาวของเธอตามธรรมชาติเช่นกัน
เธอมีลูกสาวคนหนึ่ง เนลล์ซึ่งในตอนแรกตกตะลึงเล็กน้อยก็รู้สึกยินดีในเวลาไม่กี่วินาที
“ถูกต้อง ดูเหมือนว่าจะเป็นข่าวดี”
เธอไม่ได้รังเกียจเด็ก นอกจากนี้ด้วยเหตุผลที่ไม่รู้จักตัวเองในขณะที่ฟังเสียงทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคยกับเด็กทั้งๆที่ไม่เคยพบเธอมาก่อน
เนลล์คิดว่ามันน่าสนใจ เสียงหัวเราะดังออกมาจากปากของเธอในไม่กี่วินาทีต่อมา
“ฉันสงสัยว่าเธอเป็นคนน่ารัก อืม…จะดีที่สุดถ้าเธอไม่ได้เอาอารมณ์ที่ไม่ดีของคุณมา ไม่ใช่เรื่องดีที่เด็กผู้หญิงจะมีพฤติกรรมอารมณ์แปรปรวน” กิดเดียนจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ
“ถ้างั้นเธอควรได้รับมันจากใคร?”
“แม่ของเธอแน่นอน!” ตอนนั้นเองที่เนลล์ตระหนักว่าเธอไม่รู้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเด็กคือใคร
เธอถามทันทีว่า
“เธอเป็นลูกของแฟนเก่าของคุณหรือเปล่า? คุณเคยแต่งงานมาก่อนใช่ไหม?!”
“ …” กิดเดียนพูดไม่ออก ค้อนของธอร์อยู่ที่ไหนอีกแล้ว? เขาขอยืมมันสักหน่อยได้ไหม?
จู่ ๆ เนลล์ก็เริ่มคิดว่าสิ่งนี้จะเป็นไปไม่ได้
ท้ายที่สุดแล้วถ้ากิดเดียนเคยแต่งงานมาก่อนเธอจะได้รับรู้เมื่อพวกเขาไปที่สำนักงานเขตเพื่อเข้าพิธีแต่งงาน
เนลล์ยิ้มอย่างเย้ยหยัน ในทางกลับกันกิดเดียนไม่ได้แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม แต่เห็นด้วยกับเธอ
“ที่จริงเธอต้องได้มาจากแม่ของเธอ” หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็คว้าโทรศัพท์มือถือและมุ่งหน้าไปที่ระเบียง
“ผมควรโทรกลับหาเธอ” เนลล์พยักหน้า
เธอเดินตามชายคนนั้นออกไปข้างนอกด้วยหางตา ภายใต้ท้องฟ้าอันเวิ้งว้างและการส่องสว่างของแสงสีเหลืองอันอบอุ่นชายคนนั้นยืนตัวสูงตรงขณะที่เขาพูดเบา ๆ ในโทรศัพท์
เนลล์นอนบนเตียงเพื่อเฝ้าดูชายคนนั้นอย่างตั้งใจ เธอยกคางขึ้นด้วยมือเดียว ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าชายคนนี้ไม่ได้โหดร้ายและไร้หัวใจอย่างที่สาธารณชนทำให้เขาเป็น อย่างน้อยเขาก็ปฏิบัติกับเธออย่างดีและปฏิบัติตามหน้าที่ของพ่อที่ดี มุมริมฝีปากของเนลล์กระตุกเป็นรอยยิ้มในจิตใต้สำนึก
กิดเดียนคุยโทรศัพท์อยู่นาน มันเป็นปกติของเขาที่จะทำให้เด็กน้อยคนนี้นิสัยเสียไปแล้ว เด็กไม่พอใจที่เขาพลาดสายแรก ไม่ต้องพูดถึงว่าเนลล์รับสายที่สองโดยไม่ตอบกลับ เด็กคิดว่าพ่อของเธอจงใจที่จะหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับเธอ
ในที่สุดปีศาจน้อยก็พอใจในที่สุดหลังจากสนทนากับพ่อของเธอเป็นเวลานาน กิดเดียนพูดอย่างอ่อนโยนว่า
“มันดึกมากแล้ว เป็นเด็กดีแล้วไปนอนได้ไหม?” เสียงหวานของเด็กดังเข้ามาในโทรศัพท์
“ตกลง! แต่พ่อต้องไม่เพิกเฉยต่อโทรศัพท์ของหนูอีกแล้วใช่ไหม?” กิดเดียนถูคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
“บางครั้งพ่ออาจจะพลาด เหมือนตอนที่เปิดโหมดเงียบระหว่างการประชุม”
“หนูจะไม่โทรหาเมื่อพ่ออยู่ในการประชุม”
“จริง ๆ นะ?”
“แน่นอน นานาบอกหนูว่าพ่อทำงานหนักมากดังนั้นหนูไม่ควรรบกวนพ่อ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหนูถึงโทรหาคุณตอนกลางคืนเท่านั้น!” กิดเดียนไม่คิดว่าปีศาจน้อยเจ้าเล่ห์จะเกรงใจเช่นกัน รอยยิ้มเข้าปกคลุมใบหน้าของเขา
“เอาล่ะ พ่อสัญญาว่าพ่อจะรับสายของหนูเสมอ” เด็กน้อยพอใจในที่สุด อย่างไรก็ตามในไม่ช้าเสียงของเธอก็เจือไปด้วยความเศร้า
“พ่อ ที่จริงหนูโทรหาพ่อเพราะหนูคิดถึงพ่อ” กิดเดียนตัวแข็งทื่อ อารมณ์แปลกประหลาดปรากฏขึ้นในใจของเขา เด็กพูดต่อไป
“แต่นานาไม่ยอมให้หนูไปหาพ่อ พ่อจะกลับมาเมื่อไหร่? หนูคิดถึงพ่อมากเหลือเกิน คนอื่น ๆ มีพ่อและแม่ แต่หนูไม่มี ลิซซี่น่าสงสาร! ไม่มีใครชอบหนู ว้า…” เขารู้ว่าเด็กคนนั้นเอาแต่เสแสร้ง หลังจากนั้นเขาได้แวะพักเพื่อพบหญิงสาวในระหว่างการเดินทางไปทำงานครั้งสุดท้ายของเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกหวั่นไหวเมื่อได้ยินเสียงอ้อนวอนเบา ๆ และแสร้งทำเป็นร้องไห้
“เป็นเด็กดี พ่อจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”
“เร็ว ๆ นี้เร็วแค่ไหน?” เด็กหน้าใสคงไม่โดนหลอกง่ายๆ!
“หนึ่งเดือน!”
“ฮึก…พ่อไม่ชอบลิซซี่อีกแล้ว พ่อไม่ชอบลิซซี่อีกต่อไป แง้…ฮึก…” เสียงครวญครางของเด็กดังผ่านลำโพง กิดเดียนกุมหน้าผากอย่างช่วยไม่ได้
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยายามเกลี้ยกล่อมเด็กอีกครั้ง มันเป็นความผิดของเขาเองที่ทำให้เด็กเสียนิสัยอย่างมาก
“หนึ่งเดือนเป็นเวลาที่เร็วที่สุดที่พ่อทำได้ พ่อจะไม่กลับไปในอีกหนึ่งเดือนถ้าหนูเอาแต่ร้องไห้ ไม่ใช่แค่พ่อแต่ยังรวมถึงแม่ที่รอพบคุณด้วย” เขาตอบอย่างอดทน
เด็กหยุดร้องครวญครางทันที
