ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 109 ที่พักชั่วคราว

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 109 ที่พักชั่วคราว

เจเน็ตส่ายหัว

“ฉันไม่เป็นไร อย่าเรียกตำรวจ” เธอหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับพยายามอย่างหนักที่จะทำให้ตัวเองสงบลง

“เนลลี่ขอเสื้อผ้าของฉันได้ไหม?” เนลล์จ้องมองเธอด้วยความเงียบงัน

เธอรู้ว่าคนทั่วไปจะไม่กล้าปฏิบัติกับเจเน็ตอย่างน่าสยดสยอง เนื่องจากภูมิหลังครอบครัวของคนรุ่นหลัง นอกจากนี้เธอยังได้รับการปกป้องจากผู้คุ้มกันอยู่เสมอดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถเข้าใกล้เธอได้ง่ายๆ

บางที … อาจมีบางอย่างมากกว่านั้นสำหรับเหตุการณ์ที่โชคร้ายนี้ เธอหันกลับไปรวบรวมเสื้อผ้าของเจเน็ตโดยไม่ต้องเร่งรีบ จากนั้นเธอก็ช่วยหลังอาบน้ำในห้องน้ำให้สดชื่นก่อนออกจากห้องพักของโรงแรม

สวนลีย์

ป้าจอยซ์เมื่อรอเนลล์กลับบ้านพร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่ปรากฏทางโทรทัศน์ก่อนหน้านี้

“ป้าจอยซ์นี่คือเพื่อนของฉันเจเน็ต เธออาจจะอยู่กับเราสองสามวัน กรุณาเตรียมอาหารมื้อเย็นปรุงรสเบา ๆ ฉันจะขึ้นไปชั้นบน”

“อ่าได้สิ” เนลล์ช่วยเจเน็ตเข้าไปในห้อง

“เนลลี่ฉันอยากอาบน้ำ”

“ได้เลย”

ไม่มีใครเคยเข้าพักในห้องพักมาก่อน แต่มันก็มีสินค้าที่จำเป็นอยู่เสมอ เนลล์เติมน้ำให้เต็มแล้วทิ้งให้เพื่อนอยู่คนเดียว เธอก้าวออกจากห้องและสั่งให้ป้าจอยซ์ไปหาหมอ

แพทย์หญิงคนหนึ่งได้รับการว่าจ้างให้เป็นหนึ่งในแพทย์ประจำครอบครัว ตั้งแต่เธอย้ายมาที่สวนลีย์ แม้ว่าจะเป็นช่วงเกือบตรุษจีน แต่คุณหมอประจำอยู่ที่จินเฉิงและอาศัยอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา ไม่ใช่เรื่องยุ่งยากสำหรับหมอที่จะมาหาหมอ

เนลล์จัดให้เจเน็ตเข้ารับการตรวจโดยแพทย์หลังอาบน้ำเสร็จ

“เรารู้จักหมอคนนี้ดี ไม่ต้องกังวล! จะไม่มีใครได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้”

เนลล์อธิบายเมื่อสัมผัสได้ถึงการจ้องมองที่เกี่ยวข้องของเจเน็ต ในที่สุดเจเน็ตก็นั่งลง หมอสั่งให้เธอถอดเสื้อผ้า เนลล์ที่ไม่สามารถพาตัวเองไปดูกระบวนการได้หันหลังกลับเพื่อออกจากห้อง ประมาณสิบนาทีต่อมาหมอก็เดินออกจากห้องเพื่อประกาศยุติการตรวจ

เนลล์ถามถึงอาการของเพื่อน เธอได้รับแจ้งเกี่ยวกับบาดแผลและการฉีกขาดในพื้นที่ส่วนตัวของเจเน็ต ไม่มีการถามคำถามเพิ่มเติมเนื่องจากเนลล์รวบรวมข้อมูลได้เพียงพอแล้ว แพทย์กลับหลังจากสั่งยาบางชนิด

เธอกลับไปที่ห้องพักอีกครั้งเพื่อพบว่าเจเน็ตแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจ้องมองออกไปที่หน้าต่างโดยให้หลังพิงกับโครงเตียง

“เกิดอะไรขึ้น? เธอช่วยบอกฉันตอนนี้ได้ไหม”

“เนลลี่ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้” เธอดูค่อนข้างซีดและดวงตาของเธอดูมึนงงแม้กระทั่งเสียงของเธอก็หายวับไป การบอกว่าเธออ่อนแอก็คือการพูดน้อย เนลล์ขมวดคิ้ว

“ฉันกำลังหิวโหย มีอาหารไหม?” ราวกับสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ เจเน็ตหันมาส่งยิ้มจาง ๆ ให้กับเนลล์ ตอนหลังรู้สึกถึงความไม่พอใจที่เกิดขึ้นกับเธอ

“หิว? อย่างน้อยก็หมายความว่าคุณยังห่างไกลจากความตาย” แม้จะแสดงความคิดเห็นอย่างโกรธแค้น แต่เธอก็ลงไปชั้นล่างเป็นการส่วนตัวเพื่อส่งอาหารมื้อเย็นที่ป้าจอยซ์เตรียมไว้ให้ เจเน็ตรู้สึกสับสนเมื่อเธอทานอาหารเสร็จ

เนลล์ไม่สามารถพาตัวเองไปรบกวนผู้หญิงได้ อย่างหลังต้องมีเหตุผลที่ดีเพื่อให้ความโชคร้ายเกิดขึ้นกับตัวเอง

แม้ว่าเธอจะยังคงรำคาญ แต่เธอก็ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนโดยไม่ต้องกดอะไรอีก

เช้าวันรุ่งขึ้น

เป็นวันที่สามสิบของเดือนที่สิบสองของปฏิทินจันทรคติ กิดเดียนโทรมาแจ้งว่าเขาจะกลับบ้านในช่วงบ่ายเพื่อใช้จ่ายในวันตรุษจีนด้วยกัน

สิ่งนี้ทำให้เนลล์ประหลาดใจ ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นก่อนว่าเขาจะไปเมืองหลวง เธอคิดว่าเขาจะอยู่ที่นั่นในช่วงเทศกาลเช่นกัน

เธอใช้ชีวิตอย่างเร่ร่อนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาดังนั้นจึงไม่มีญาติหรือเพื่อน ๆ รอเธอแม้ว่าเธอจะกลับบ้านแล้วก็ตาม เจสันไม่ได้มากับเธอในช่วงเทศกาลเนื่องจากปกติเขาจะกลับบ้านเพื่อใช้เวลากับมอร์ตัน สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยกระตือรือร้นเกี่ยวกับวันตรุษจีน เธอคิดมาตลอดว่าการอยู่คนเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่

ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นกับเธอจนเธอต้องเคยชินกับสิ่งนั้นมากเกินไป! ป้าจอยซ์รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับการกลับมาของกิดเดียน เธอปรุงอาหารมากขึ้นและเตรียมแอลกอฮอล์ด้วย มันจะเป็นมื้อค่ำที่น่ารัก

ในคืนนี้ ชายคนดังกล่าวกลับมาบ้านเวลา 17.00 น.

ตาคมของเขาสังเกตเห็นรองเท้าที่ไม่คุ้นเคยวางอยู่ข้างประตูและรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าพวกเขามีแขก อันที่จริงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเขาเห็นเจเน็ตเดินลงบันไดพร้อมกับถ้วย

“สวัสดีประธานลีย์ ! แล้วพบกันใหม่” กิดเดียนขมวดคิ้ว

“ทำไมเธอถึงมาที่นี่?” คำถามถูกส่งไปยังป้าจอยซ์ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

“ค่ะ คุณแฮนค็อกเป็นเพื่อนของคุณผู้หญิง เธอจะอยู่ที่นี่สองสามวัน”

“ไม่มีทาง!” เนลล์เดินออกจากห้องนอนแทบจะพร้อมกัน

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับแขนเจเน็ตคิ้วของเธอเลิกขึ้น

“แจนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ไม่มีผลกับคุณที่เธอจะอยู่ด้วยกันเพื่อใช้ฉลองปีใหม่จีนด้วยกัน แล้วทำไมไม่ได้ล่ะ?” อารมณ์พลุ่งพล่านอยู่ทั่วใบหน้าของกิดเดียน

เนลล์ได้รับรู้ว่าชายคนนี้ไม่เห็นด้วยกับเจเน็ตเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถทิ้งเจเน็ตได้หลังจากผ่านไปแล้ว เธอเร่งฝีเท้าเพื่อเข้าใกล้กิดเดียนและดึงที่มุมแขนเสื้อ

ท่าทางอ่อนน้อมเข้ามาแทนที่ใบหน้าของเธอขณะที่เธอกระซิบว่า

“เอาน่า เธอเป็นเพื่อนของฉัน” เธอเคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเหรอ?

ในลักษณะนิสัยเอาใจแบบนี้?

ชายคนนั้นยอมจำนนแทบจะในทันที เขาเหลือบมองเธออย่างรวดเร็วและในที่สุดก็ตอบด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา

“สองวัน” เจเน็ตตะคอกประชดประชัน

“เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่อยู่อีกต่อไปแม้ว่าเธอจะขอร้องฉันก็ตาม!” ด้วยเหตุนี้เธอจึงเดินหนีเข้าไปในห้องพัก

ใบหน้าของกิดเดียนมืดครึ้ม เนลล์ยิ้มเขินและพยายามอย่างที่สุดที่จะทำให้เขาสงบลง

“คุณต้องเหนื่อยหลังจากเที่ยวบิน นั่งลง ฉันจะเอาน้ำมาให้ รอสักครู่” เจเน็ตดูดีขึ้นหลังจากนอนหลับพักผ่อนตลอดทั้งคืน

รอยฟกช้ำของเธอส่วนใหญ่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อถักคอสูง คนอื่น ๆ คงคิดว่าเธอไม่ต่างจากปกตินอกจากอาจจะดูซีดเซียวไปหน่อย

ไม่มีอะไรที่เนลล์จะทำได้ ถ้าเจเน็ตยืนกรานที่จะไม่บอกความจริงกับเธอ ประธานบริษัทแฮนค็อกอีธาน แฮนค็อกโทรมาในบ่ายวันนี้ เนลล์เริ่มทะเลาะกันเมื่อเธอเดินผ่านห้องแขก

นี่ต้องเป็นเหตุผลที่เจเน็ตไม่ยอมกลับบ้าน เธอทำได้เพียงปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ เลื่อนออกไปแม้ว่าจะกังวลมากก็ตาม เป็นวันส่งท้ายปีเก่าของจีน ดอกไม้ไฟเป็นสิ่งต้องห้ามในเมือง แต่กฎหมายผ่อนปรนมากกว่าในเขตชานเมือง

เนลล์คิดจะเดินเล่นเพื่อช่วยย่อยอาหารหลังอาหารเย็น กิดเดียนตัดสินใจพาเธอไปที่ สวนน้ำเบิร์ชในชานเมืองเพื่อชมการแสดงดอกไม้ไฟ เจเน็ตซึ่งขี้เกียจเกินไป เธอชอบนอนในห้องของเธอแทน

พวกเขาสองคนมาถึงที่หมายหลังจากขับรถ สถานที่นั้นแออัด กิดเดียนจองไว้ที่ร้านอาหารชั้นบนสุด แต่พวกเขาจะได้เพลิดเพลินกับการแสดงดอกไม้ไฟจากที่นี่ ยังได้สังเกตการจราจรหนาแน่นบนทางหลวงในคืนที่ยิ่งใหญ่ ทั้งสองมีบรรยากาศที่ไม่เหมือนใคร

“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงเครื่องดื่มของคุณอยู่นี่แล้ว” พนักงานเข้ามาที่โต๊ะพร้อมถาดเสิร์ฟ เนลล์ซึ่งมองออกไปที่หน้าต่างไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนั้น

เธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่สัมผัสปลายนิ้วของเธอเมื่อเธอยื่นแขนออกไปเพื่อรับเครื่องดื่ม สิ่งนี้ทำให้เธอประหลาดใจ เธอได้พบกับการจ้องมองที่มีความหมายของพนักงานเมื่อเธอหันหัวไปรอบ ๆ

อารมณ์ของเธอเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว โชคดีที่กิดเดียน กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ในขณะนี้และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอดึงแขนของเธอทันที ปลายนิ้วของเธอยังคงสั่นอยู่หลังจากพนักงานจากไปด้วยความเคารพ

“ขอโทษนะฉันต้องใช้ห้องน้ำ” เนลล์พูดกับกิดเดียนขณะลุกขึ้นยืน จนกระทั่งหลังประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่เธอก็คลี่กระดาษโน้ตในมือออก

คำหลายคำถูกขีดเขียนลงบนกระดาษด้วยลายมือที่เลอะเทอะ

“เซเว่น ไม่เจอกันนาน!” เงามืดปกคลุมเธอ มันคือเขา?