ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 113 การเผชิญหน้าตอนเที่ยงคืน

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 113 การเผชิญหน้าตอนเที่ยงคืน

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์กิดเดียนฟังดูประหลาดใจ

“จริงๆนะ?”

“ใช่จริง ๆ” ชายคนนั้นวางสายด้วยความพึงพอใจหลังจากได้รับคำตอบที่หวังไว้ เนลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอก จู่ ๆ เธอก็จำอะไรบางอย่างได้และโทรหาอาวุโสเค

“อาวุโสเคมีอะไรอัพเดทหรือเปล่าคะ?”

“ฉันกำลังทำอยู่! แต่ไม่มีอะไรในขณะนี้” เนลล์ขมวดคิ้ว คลื่นแห่งความผิดหวังซัดสาดเข้ามาหาเธอ อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตรวจสอบอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน เธอยังคงเงียบอาวุโสเคตั้งคำถามออกมาจากสีน้ำเงิน

“เฮ้ เนลล์คุณมีญาติในเมืองหลวงหรือเปล่า?” เนลล์ผู้นี้ประหลาดใจ

“คุณหมายถึงอะไร?”

“ฉันพบว่าเจนนิงส์ มีการแลกเปลี่ยนบ่อยมากในเมืองหลวงเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่ได้พูดถึงการเชื่อมต่อทางธุรกิจ แต่ฉันระบุอีกฝ่ายไม่ได้ก็เลยคิดว่าอาจจะถาม”

เมืองหลวง? เท่าที่เธอรู้ ฌอร์น เจนนิงส์ เคยเป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ยากจนก่อนที่เขาจะแต่งงานกับแม่ของเธอ

ย้อนกลับไปในสมัยก่อน มอร์ริสันถือเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในบรรดาจินเฉิง พวกเขาให้เจ้าบ่าวย้ายเข้ามาอยู่ในครอบครัวเพราะลูกสาวคนเดียวที่รัก ปู่ให้พรกับการแต่งงานเพราะเขาชื่นชมความสามารถและประสิทธิภาพของฌอน

ส่วนที่เหลือเป็นประวัติศาสตร์ ฌอร์นหลอกลวงทุกคนมานานกว่าทศวรรษรวมทั้งปู่และแม่ของเธอด้วย

หลังจากแม่ของเธอเสียชีวิตชายคนนั้นได้เปลี่ยนชื่อบริษัท บริษัทมอร์ริสันในขณะนั้นเป็นบริษัทเจนนิ่งส์ในที่สุดก็ครอบครองสมบัติทั้งหมดของเจนนิ่งส์ โดยการบังคับนี่เป็นวิธีการที่ไร้ยางอายในการได้ที่นั่งบนสุดอย่างไม่ต้องสงสัย

แม้ว่า ฌอร์นจะได้รับความสำเร็จในตอนท้าย แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีมากที่เขาสามารถขยายธุรกิจใน จินเฉิงได้โดยใช้อิทธิพลที่เหลืออยู่ที่ตระกูลมอร์ริสันทิ้งไว้เบื้องหลัง ทำไมเขาถึงได้รู้จักกับผู้คนในเมืองหลวง? เนลล์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ข้อสรุปหลังจากพิจารณาชั่วครู่

“ฉันไม่รู้ สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่แม่ของฉันทำอย่างไร?”

“ทั้งสองไม่เกี่ยวข้องกันทั้งหมด แต่ฉันมีความเฉลียวฉลาด บุคคลนั้นสวมเสื้อกันลมและหน้ากากสีดำทุกครั้งและการเยี่ยมชมทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นในเวลาเที่ยงคืน คุณคิดว่าเป็นเวลาที่เหมาะสมในการพูดคุยธุรกิจหรือไม่?” เนลล์ดูตะลึงเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนมีอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

“คุณพูดถูก สืบตามต่อไป! ต่อสู้เพื่อโอกาสในการระบุตัวบุคคลนั้น”

“แน่นอนฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้ แต่คน ๆ นั้นดูไม่เหมือนทั่วไป มันอาจจะไม่ใช่เรื่องง่าย”

“แค่พยายามให้ดีที่สุด ขอบคุณมากนะคะ” เนลล์เงียบหลังจากการสนทนา

เธอจำได้ว่าฌอร์นพูดว่าตำแหน่งของเจนนิงส์ในจินเฉิงได้รับความเดือดร้อนลดลงอย่างต่อเนื่อง หลังจากการตายของแม่ของเธอไม่ต้องพูดถึงการกดขี่ที่มาจากแฮนค็อก ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะค้นหาทางออกในเมืองหลวง

บางทีคนที่มาเคาะประตูบ้านตอนเที่ยงคืนก็อยู่ที่นั่นเพื่อทำธุรกิจมากกว่า มันคืออะไร? คิ้วของเธอขมวดมุ่น

แทนที่จะรีบกลับบ้านตอนกลางคืนเธอกลับไปที่สตูดิโอเพื่อตรวจสอบสมาชิกเหล่านั้นที่วางแผนจะเข้าร่วมการแสดงความสามารถพิเศษหลังวันหยุดเทศกาล แม้จะเป็นช่วงเทศกาล แต่สมาชิกก็ได้รับมอบหมายตารางการฝึกซ้อมที่วุ่นวายเนื่องจากการแข่งขันกำลังใกล้เข้ามา

ด้วยเหตุนี้เองที่พวกเขาไม่ได้กลับบ้านเพื่อฉลอง เนลล์ปลอบใจพวกเขาด้วยซองจดหมายสีแดง ในที่สุดเธอก็จากไปด้วยเสียงปรบมือและให้กำลังใจอีกรอบ

เป็นเวลา 21.00 น. เมื่อเธอมุ่งหน้ากลับบ้าน

คืนฤดูหนาวที่หนาวจนจะแข็ง นั่นไม่ได้หยุดการจราจรหรือคนเดินถนน ในทางตรงกันข้ามพื้นที่นี้ดูมีชีวิตชีวาและคึกคักกว่าปกติ การจราจรคับคั่งเนื่องจากเป็นชั่วโมงเร่งด่วน รถยนต์พุ่งไปข้างหน้าช้าๆทุกๆนาที เนลล์ซึ่งเบื่อหน่ายกับแกนกลางมองออกไปทางหน้าต่าง

จู่ ๆ เธอก็พบรถหน้าตาคุ้นเคยอยู่ใกล้ ๆ ทางด้านซ้าย มันเป็นเบนท์ลีย์สีแชมเปญพร้อมป้ายทะเบียนรถที่คุ้นเคย มันควรจะเป็นรถของเซลีนถ้าความจำของเธอจำไม่ผิด เซลีนรักษาความเป็นส่วนตัวมาตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครบรอบงานโรงเรียน

ไม่มีข่าวคราวใด ๆ จากเธอมานานกว่าครึ่งเดือน เนลล์เข้าใจดีว่าเซลีนพยายามเก็บตัว แต่ถึงอย่างนั้นเหตุการณ์นั้นก็ยังคงเป็นรอยด่างที่ใหญ่ที่สุดในอาชีพบันเทิง

เธอมาทำอะไรที่นี่ในชั่วโมงนี้? นี่ไม่ใช่เส้นทางไปยังบ้านพักของเจนนิงส์ แน่นอนว่ามันไม่ใช่ทางไปที่อยู่อาศัยของมอร์ตันเช่นกัน

เนลล์สับสนอย่างมาก ตามหลักเหตุผลเซลีนควรจัดลำดับความสำคัญในการอยู่บ้านอย่างเชื่อฟังและไม่ปรากฏตัวใด ๆ จนกว่าการนินทาจะดังไปทั่ว ที่นี่เธอกำลังขุดหลุมฝังศพของตัวเองปรากฏในย่านใจกลางเมืองในตอนกลางดึก

จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนค้นพบเธอ? เนลล์ตัดสินใจตามรถคันนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เบนท์ลีย์สีแชมเปญขับไปตามทางหลวง เมื่อมาถึงทางแยกรถได้หักเลี้ยวซ้ายเข้าเลน เลนมีไฟสลัว เนลล์รักษาระยะห่างของเธอไว้เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้

พวกเขาขับต่อไปบนถนนนานกว่าสิบนาทีหลังจากออกจากเลน ในที่สุดรถเบนท์ลีย์สีแชมเปญก็หยุดชะงักเมื่อมาถึงประตูของทาวน์เฮาส์หลังหนึ่ง ประตูเปิดออกและภาพเงาสีดำก็รีบออกจากรถ

ท่ามกลางสายหมอกสามารถมองเห็นบุคคลดังกล่าวสวมหมวกชาวประมงสีดำ ปีกหมวกถูกกดลงจนเหลือทั้งใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในเงามืด

เธอถืออะไรบางอย่างไว้ในมือขณะที่เดินไปที่วิลล่าอย่างรวดเร็วพร้อมกับก้มหัวลง ไม่นานก็มีคนออกมาจากวิลล่าเพื่อรับเธอ เนลล์ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของบุคคลนั้นได้เนื่องจากระยะทาง แต่ดูเหมือนจากภาษากายที่บุคคลนั้นแสดงท่าทีเคารพเซลีนเป็นพิเศษ

คิ้วของเธอขมวดเป็นปมโดยไม่รู้ตัว เธอครุ่นคิดเป็นเวลานาน แต่ก็ยังไม่สามารถหาใครในสายสัมพันธ์ของเซลีน ที่จะปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพเช่นนี้ บุคคลนั้นพาเซลีนเข้าไปในวิลล่าและประตูก็ปิดลง เนลล์ยังคงนั่งอยู่ในรถของเธอเนื่องจากเห็นได้ชัดว่าเธอไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้อีก เธออยู่ที่นั่นสักครู่รอ

เมื่อตระหนักว่าไม่ใช่แผนการที่เป็นไปได้ที่จะดำเนินต่อไปเช่นนี้เธอจึงตัดสินใจว่าอาจถึงเวลาที่ต้องกลับ

ในขณะนี้จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงเด็กร้องโหยหวน เนลล์ตกใจหมดเลย คิดว่าเธออาจจะได้ยินผิดเธอจึงลดหน้าต่างลงเพื่อยืนยันข้อสงสัยของเธออีกครั้ง แท้จริงแล้วมีใครบางคนกำลังร้องไห้

ขณะนี้เธออยู่ในถนนซึ่งอยู่ห่างจากวิลล่ามากพอสมควร พุ่มไม้เตี้ย ๆ ถูกปลูกตลอดสองข้างทางของถนนกว้างเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว เนลล์ลงจากรถและเริ่มเดินไปยังแหล่งที่มาของเสียงดัง เธอใช้เวลาเพียงไม่กี่ก้าวก่อนที่จะพบเด็กอายุประมาณสามถึงสี่ขวบร้องไห้อย่างน่าอนาถบนตอไม้

เธอรู้สึกหวาดกลัว

แสงจันทร์อ่อน ๆ พุ่งผ่านใบไม้หนาทึบเพื่อส่องสว่างในความมืดมิดอันน่าอัศจรรย์ ความเงียบที่รุนแรงในสภาพแวดล้อมทำให้เสียงร้องไห้ของเด็กทำให้หูตึงเป็นพิเศษ เสียงสะท้อนที่ดังไปตามท้องถนนที่ว่างเปล่าส่งผลให้กระดูกสันหลังของเธอสั่น เนลล์กลืนความกลัวของเธอกลับไป ในท้ายที่สุดเธอรวบรวมความกล้าที่จะเดินไปข้างหน้าทีละก้าว

“คุณสบายดีไหมสาวน้อย?” เธอร้องเรียก เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังนั่งอยู่บนตอต้นไม้หันกลับมาเผยให้เห็นใบหน้าที่น่าหลงใหลเล็ก ๆ แม้จะมืด แต่แสงจันทร์อ่อน ๆ เผยให้เห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สวมชุดสีขาวชั้นในใต้แจ็คเก็ตถักสีชมพู ผมของเธอม้วนงอเล็กน้อย

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักนั้นซ่อนอยู่ใต้ปลอกคอขนสีขาวของแจ็คเก็ตทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้าที่บอบบางในยามค่ำคืน เธอทำสายตาที่น่ารักเมื่อมองไปที่ ดวงตาของเนลล์เป็นประกายด้วยความสดใส