ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 133 น้าเพยส์มาเยี่ยม

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 133 น้าเพยส์มาเยี่ยม

เป็นเพราะเนลล์ยุ่งมาเป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็จัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นในสองวันที่ผ่านมาและในที่สุดความตึงเครียดก็คลายลง

มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อหิมะตกเมื่อวานนี้ หลังจากอาหารเย็น เนลล์ดึงกิดเดียนให้ไปที่สนามเพื่อเดินเล่นและรับลมเย็นๆสักพัก แต่เธอก็ไม่คิดว่าเธอจะป่วย

เธอรู้ว่าเธอเป็นคนผิดและไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปอีก

เธอกินยาที่หมอเตรียมมาให้อย่างเชื่อฟัง

กิดเดียนเห็นใบหน้าของเธอที่เคยสดใสบัดนี้อ่อนเพลียและอ่อนล้าจากการป่วยและไม่ได้พูดอะไรมากเพราะเขารู้ว่าเธอป่วย

เขาปล่อยให้เธอพักผ่อนที่บ้านและบอกป้าจอยซ์และคนอื่น ๆ ให้ดูแลเธอก่อนที่จะออกไป เนลล์เวียนหัวและทอดกายนอนเป็นเวลานาน มันเป็นเวลาเที่ยงวันเมื่ออาการของเธอดีขึ้นในที่สุดและเธอได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากด้านล่าง

เนลล์แปลกใจเล็กน้อย…

สวนลีย์เป็นที่พักส่วนตัวของกิดเดียนในจินเฉิง นาน ๆ ครั้งถึงจะมีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านเว้นเสียแต่ว่าจะเป็นคนรับใช้

นอกจากนั้นคนรับใช้ยังรู้ว่าเธอชอบความเงียบและจะไม่ส่งเสียงดัง

ใครอยู่ที่นั่น?

เธอกำลังจะลุกขึ้นเมื่อเธอเห็นป้าจอยซ์วิ่งเข้ามาอย่างลุกลี้ลุกลน

“คุณผู้หญิง มันไม่ดี”

เนลล์ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมข้างล่างถึงเสียงดัง?”

ป้าจอยส์ดูกระอักกระอวลมาก “น้าจีนมาค่ะ”

เนลล์หยุดไปชั่วขณะ

เธอรู้ว่ากิดเดียนเรียก จีน ลีย์ ว่าน้า

ว่ากันว่าในตอนหลังจากที่ครอบครัวของกิดเดียนเสียชีวิตลงอย่างกะทันหันน้าคนนี้นี่เองที่เป็นผู้เลี้ยงดูเขามา

ก็สมเหตุสมผลที่จะพูดว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าเนลล์จะอยู่กับเขามาเป็นเวลานาน แต่เธอไม่เคยได้ยินกิดเดียนพูดถึงน้าของเขาเลย

เธอเพิ่งจะเรียนรู้โดยบังเอิญเกี่ยวกับการเอาตัวรอดจากบุคคลอื่น

ขณะที่เธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเอ่ยถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นเธอถึงได้มาที่นี่? คุณดูเหมือนกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ

ป้าจอยซ์รู้สึกประหม่าจริงๆ

“คุณอาจจะไม่รู้ แต่เธอไม่ใช่คนที่อ่อนโยนมากนัก ทุกครั้งที่เธอมา เธอจ้องแต่จะจับผิด ทุกคนให้ความสำคัญกับเธอเพราะความเมตตาของเธอที่มีต่อคุณลีย์ ดังนั้นเราจึงไม่กล้าพูดอะไร พวกเราไม่กล้าท้าทายเธอแม้แต่น้อยเช่นกัน”

เนลล์พยักหน้าอย่างเข้าใจและไม่พูดอะไรอีก

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอกำลังจะลงไปข้างล่างเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงแผดเสียงดังขึ้นมาจากด้านล่าง

“คุณจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างไร นี่คือชาที่คุณเสิร์ฟให้กับนายน้อยหรือ? นายน้อยดูแลคุณดีเกินไปและทำให้พวกคุณลืมกฎไปหรือ?”

เนลล์ขมวดคิ้วแล้วเดินลงไป

ในห้องนั่งเล่น หญิงวัยกลางคนในชุดสีขาวกำลังตำหนิคนรับใช้สองสามคน

บนพื้นด้านหน้าของเธอมีกาน้ำชาโบราณแตกอยู่ ใบชาและน้ำชากระจัดกระจายเต็มพื้น คนรับใช้ก้มหน้าลงไม่กล้าพูดอะไรออกไป คนอื่นยืนห่างออกจากประตูไปเพียงไม่กี่ก้าว

เนลล์เลิกคิ้วของเธอทั้งรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

“เกิดอะไรขึ้น?”

เธอเดินลงไปช้า ๆ เมื่อคนรับใช้ได้ยินเสียงของเธอ พวกเขาเงยหน้าขึ้นในทันทีราวกับพวกเขาเห็นผู้ที่จะมาช่วยชีวิตของพวกเขา

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นตามปกติเองก็สังเกตเห็นการปรากฏตัวของเธอด้วยเช่นกัน

เธอขมวดคิ้วและถามอย่างเป็นทุกข์ “คุณคือใคร?”

ป้าจอยซ์รีบเข้ามาเพื่ออธิบาย “น้าจีน นี่คือคุณนายน้อย”

จีนรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้ คิ้วของเธอขมวดมุ่น เธอหรี่ตาเพ่งมองเนลล์ด้วยความระแวดระวังและไม่ไว้ใจ

เนลล์ยิ้มและยื่นมือออกไปอย่างใจดี

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เนลล์ เจนนิงส์ ค่ะ ถ้าหากคุณไม่ถือสา คุณสามารถเรียกฉันว่า เนลลี่” ไม่คาดฝัน อีกฝ่ายเพียงแค่เย้ยหยัน

“อ๋อ คุณคือนังเล็ก ๆ ที่กิดเดียนเลี้ยงเอาไว้ในจินเฉิง ฉันคิดว่าคุณสินค้าชั้นดี แต่คุณกลับไม่มีอะไรเลย! ฮ่า ฮ่า ดูสิ่งที่คุณสวมใส่ คุณหยิบมันมาจากข้างถนนเหรอ? แม้แต่ขอทานข้างถนนก็ยังแต่งตัวดีกว่าคุณ!”

เนลล์เคยชินกับการสวมชุดลำลองอยู่ที่บ้าน ดังนั้นเธอจึงคว้าเสื้อแบบลวก ๆ มาเปลี่ยนเมื่อเธอได้ยินว่ามีคนมา

เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ใช่เสื้อผ้าที่ไม่ดี กิดเดียนดื้อรั้นที่ไม่ยอมก่อนหน้านี้ ห้องเก็บเสื้อผ้าที่บ้านหลังนี้มีขนาดใหญ่เกือบเท่าห้องปกติสามห้อง ทว่าเธอเคยชินกับการสวมใส่เสื้อผ้าสบาย ๆ เมื่ออยู่บ้าน

ห้องนอนถูกตกแต่งตามความชอบของเธอ เสื้อผ้าลำลองที่สวมใส่สบายนั้น ไม่จำเป็นต้องมีราคาถูก ราคาต่อเซ็ตเพียงไม่กี่ร้อนหยวนเท่านั้น แต่พวกเขาทำให้มันสวมใส่นุ่มสบายและมีสไตล์ที่เรียบง่าย เช่นนั้นเธอจึงชอบเสื้อผ้าแบบนี้มาก

อย่างไรก็ตามในสายตาของจีนก็ มันเป็นสิ่งที่ไม่ต่างอะไรกับขอทาน

เนลล์ยิ้ม แต่ไม่ได้ต้องการที่จะอธิบายอะไร ท้ายที่สุดแล้ว ด้วยความที่เป็นผู้ใหญ่ของกิดเดียน ในฐานะภรรยาของเขา เธอต้องการที่จะเกิดความขัดแย้งกับจีน

จีนเห็นว่าเธอนิ่งเงียบและคิดว่าเธอคงจะกลัวและยิ้มเยาะอีกครั้ง

“ฉันได้ยินมาว่าคุณมาอยู่ด้วยกันกับกิดเดียนได้ระยะหนึ่งแล้วเหรอ? มันคงจะเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ คงจะต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการไต่จากครอบครัวเล็ก ๆ ไปหากิดเดียน อย่างไรก็ตามบางสิ่งบางอย่างก็อยู่นอกเหนือความเข้าใจของคนเช่นคุณ ไม่เห็นด้วยหรือ สเตฟานี่?”

จีนหันไปหา สเตฟานี่ การ์เร็ตต์ ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

สเตฟานี่ถือกระเป๋าของเธอและเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “น้าจีน คุณเล่นตลกอีกแล้ว” เสียงของเธอน่าฟังมาก และท่าทางที่แสดงออกของเธอก็ดูอ่อนโยนและเรียบร้อย รอยยิ้มอบอุ่นและอ่อนโยนบนใบหน้าของเธอยังสร้างความประทับใจให้กับผู้คน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อยืนอยู่ใกล้จีนผู้เย่อหยิ่ง เป็นนิสัยที่โดดเด่นของเธอและความอ่อนโยนถูกเข้ามาแทนที่

จีนเบะปาก “คุณสงบเสงี่ยมและไม่เคยพูดอะไรที่คุณคิดจริง ๆ ไม่เช่นนั้นกิดเดียนคงอยู่กับคุณไปนานแล้ว จะมีปัญหากับจิ้งจอกตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างนอกนั่นได้อย่างไร?

ทุกคนรู้ว่าใครที่เธอกำลังพาดพิงถึง

คนรับใช้บางคนอดไม่ได้ที่จะไม่พอใจ หลังจากนั้น เนลล์และกิดเดียนแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฏหมาย

พวกเขาดีกับคนรับใช้ในบ้านเสมอมา และไม่เคยปฏิบัติกับพวกเขาด้วยความหยาบคาย หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา เธอจะพยายามช่วยเหลือพวกเขา ทุกคนยอมรับเนลล์

แม้จะเป็นเช่นนั้น เธอถูกชี้ในทันทีและตำหนิ ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม เนลล์เพียงแค่ยิ้มรับราวกับไม่ได้ยินและบอกให้คนรับใช้กวาดขยะบนพื้นและชงชากาใหม่

“ฉันไม่ทราบว่าน้าจีน และคุณการ์เร็ตต์ จะมาหาในวันนี้ เช่นนั้นให้อภัยฉันด้วยนะคะที่ล่าช้า! กิดเดียนไม่ค่อยชอบดื่มชาที่บ้าน ดังนั้นน้ำชาที่คุณดื่มคือสิ่งที่ฉันเคยใช้เมื่อนานมาแล้ว กานี้คือชาผู่เอ๋อคุณภาพดี ได้โปรดลองชิมดู”

เธอรินน้ำชาลงในถ้วยแต่ละคนด้วยตัวของเธอเอง

จีนว่าร้ายเธอว่าครึ่งวัน แต่เนลล์ไม่ได้ตอบโต้เลย มันเหมือนกับว่าเธอกำลังชกลงไปบนผ้าฝ้ายนุ่ม ๆ

ด้วยความหนาวเย็น เธอจึงยกถ้วยขึ้นและจิบ

วินาทีต่อมา…เสียงกรีดร้องดังขึ้นและถ้วยน้ำชาในมือของเธอลอยมาหาเนลล์พร้อมกับร้อง “กรี๊ดดด”

“เธอร้ายกาจมาก! เธอพยายามลวกฉันด้วยการให้ดื่มอะไรร้อน ๆ ใช่ไหม?”