ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 134 ฟ้อง

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 134 ฟ้อง

ทุกคนตกใจมาก

จำเอาไว้ว่าเพียงหยดเล็ก ๆ ของน้ำชาร้อนมาสามารถทำให้เกิดแผลพุพองได้ ไม่ต้องพูดถึงถ้วยที่ใครบางคนเพิ่งโยนออกไปทางนั้น

ทุกสายตาพุ่งไปหาเนลล์ในทันที เธอไม่ได้รับอันตรายขณะนั้นเธอหลบมันได้ทันเวลาพอดี ถ้วยน้ำชากระทบกับผนังและแตกกระจายลงบนพื้นในที่สุด

พวกเขาทั้งหมดถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สายตาที่ผิดหวังถูกส่งไปทางจีน

เนลล์รู้สึกรำคาญเล็กน้อยเช่นกัน

เธอนับถือจีนในเรื่องที่ว่าเธอเป็นผู้เลี้ยงดูกิดเดียนมาตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่ปรารถนาที่จะมีปากเสียงกับผู้หญิงคนนี้

อย่างไรก็ตามไม่ได้หมายความว่าจีนจะสามารถทำตามที่เธอต้องและก่อให้เกิดความขัดแย้งอยู่ตลอด

ท่าทางใจเย็นหายไปจากใบหน้าของเนลล์ ขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “คุณน้า คุณอายุสี่สิบปี แต่คุณกลับไม่รู้ว่า คุณควรจะรอให้น้ำชาเย็นลงก่อนจะดื่มหรือคะ?

“นี่เป็นเรื่องที่แม้แต่เด็กอนุบาลยังรู้ อย่างไรก็ตามคุณกำลังโยนความผิดให้กับคนที่รินน้ำชาให้คุณอย่างนั้นเหรอคะ? ดวงตาของคุณ นิ้วมือของคุณมีไว้เพื่อโชว์เหรอคะ? คุณมองไม่เห็นไอน้ำหรือไม่รู้สึกถึงความอุ่นของถ้วยเหรอ? เพิ่งรู้สึกว่ามันร้อนเมื่อมันอยู่ในปากเหรอคะ?”

จีนคาดไม่ถึงว่าคำถามนี้จะมาจากเนลล์

ในฐานะลูกสาวคนเล็กของตระกูลลีย์ จีนเคยชินกับการประจบสอพลอและคำชมเชยมาตลอดชีวิตของเธอ เธอไม่เคยอยู่ภายใต้ความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน

ผู้หญิงคนนี้กล้าตำหนิเธอได้อย่างไร?

ล้อเลียนว่าเธอแย่เสียกว่าเด็กอนุบาล?

โอ้ พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้เอากล้าแบบนี้มาจากไหน? เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังจัดการใครอยู่?

ไม่เพียงแค่จีนเท่านั้น สเตฟานี่และคนรับใช้คนอื่น ๆ ก็ตกอยู่ในความเงียบเช่นกัน

พวกเขาประหลาดใจที่เนลล์มีความกล้าหาญเช่นนี้

เมื่อพ่อแม่ของกิดเดียนไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ จีนรับหน้าที่เป็นแม่ของเขาไปโดยปริยาย

โดยหลักการแล้วเธอเป็นแม่สามีของเนลล์ด้วยเหตุผลนี้!

มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าเธอกล้าที่จะพูดกับแม่สามีของเธอด้วยกิริยาเช่นนี้… มหัศจรรย์! จีนรู้สึกพ่ายแพ้ “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร! กล้าพูดกับฉันแบบนี้ได้อย่างไร? เธอไม่รู้หรือว่าฉันเป็นคนเลี้ยงดูกิดเดียนมา? เพียงคำเดียวที่ฉันพูดและคุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้มาเหยียบที่นี่อีกเลย!”

“ด้วยเหตุผลนี้เองฉันจึงปฏิบัติต่อคุณด้วยความเคารพอย่างมาก ไม่ใช่ทุกคนในโลกที่จะมอบความสุภาพและเคารพนับถืออย่างเท่าเทียมกันกลับไป บางคนประพฤติตัวเย่อหยิ่งในความคิดของผู้อื่นโดยใช้บุญคุณในอดีตเป็นข้ออ้าง ฉันไม่คิดว่าจะจำเป็นต้องทนกับทัศนคติแบบนั้นเช่นกัน”

“เธอ! เธอ!”

จีนชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยความโมโห ใบหน้าของเธอแดงก่ำเพราะความโกรธ แต่ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากปากของเธอ

สเตฟานี่ขมวดคิ้ว และก้าวไปข้างหน้าเพื่อกอดผู้หญิงคนนั้นในอ้อมแขน

“น้าจีน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

จีนใช้เวลาพอสมควรในการปล่อยลมหายใจที่เธอกลั้นเอาไว้ เธอพยักหน้าอย่างควบคุมไม่ได้ นิ้วของเธอยังคงชี้ไปทางเนลล์

“ดี ดี ดี! นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดกับฉันแบบนี้ คอยดู! ฉันอยากรู้นักว่ากิดเดียนจะเลือกใครระหว่างเราสองคน”

ด้วยเหตุนี้จีนจึงกระทืบเท้าด้วยความเดือดดาลไปพร้อมกับสเตฟานี่

กลุ่มคนรับใช้ยังคงเงียบด้วยความกลัว

จนกระทั่งเสียงของเครื่องยนต์รถหายไปในที่ไกลจากบริเวณนั้น ป้าจอยซ์เดินเข้ามาหาเนลล์ช้า ๆ “คุณนาย ฉันกลัวว่าคุณน้าจะไม่ปล่อยปัญหานี้ให้ค้างคา คุณ…”

เนลล์หลุบสายตาลงหลายนาที ก่อนจะตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ปล่อยเธอไป!”

เธอไม่ได้กลายเป็นคนที่วันนี้ได้รับความพึงพอใจจากคนอื่น

แม้ว่าเธอจะเคารพในความสุภาพพื้นฐานระหว่างมนุษย์ เธอไม่มีวันยอมถ้าใครอีกฝ่ายยืนกรานที่จะทำให้เธอพ่ายแพ้ด้วยการใช้ลำดับความอาวุโส

ไม่ว่าใครคนนั้นจะเป็นใคร!

“แต่… นายท่านล่ะ…”

ป้าจอยซ์ไม่สบายใจ

เนลล์พยายามยิ้มจางๆ

“อะไรคือสิ่งสำคัญของการเป็นสามีภรรยากัน ถ้าเขาไม่เชื่อใจฉัน เมื่อมันเกิดเรื่องไร้สาระแบบนี้ขึ้น?”

เธอออกไปหลังจากนั้น ทิ้งให้ป้าจอยซ์ยืนอยู่เพียงลำพังกับสีหน้างุนงงที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า

ในอีกด้านหนึ่ง

ณ บริษัทลีย์

ใครบางคนผลักประตูห้องทำงานขอท่านประธานอย่างกะทันหัน กิดเดียน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองก็พบจีนผู้ที่สวมชุดเดรสหรูหราและสเตฟานี่เดินเข้ามาในห้อง

“น้าจีน พี่กิดเดียนกำลังทำงาน เรา…”

“สเตฟานี่ หยุดรั้งฉันเอาไว้สักทีเถอะ คุณก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นปฏิบัติต่อฉันอย่างไร คุณไม่คิดเหรอว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับฉันที่ต้องการคำอธิบายจากกิดเดียน? ฉันต้องพบเขาในวันนี้!”

พวกเขาทั้งสองเขามาหากิดเดียนในไม่กี่วินาที

เขาลุกขึ้นยืนตรงและมองไปที่แมทธิวที่ยืนอยู่ที่ข้างประตู หลังจากที่ถูกกำจัดความกังวลออกไป แต่เขาไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดผู้หญิงคนนั้น กิดเดียนละสายตากลับมาและเปลี่ยนความสนใจมาที่จีน

รอยยิ้มจางลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “คุณน้า มาเมื่อไรครับ?”

จีนสวมสูทสีขาวของ Chanel และยังคงดูสวยงามในวัยสี่สิบของเธอ

อย่างไรก็ตาม ความโกรธเคืองบนใบหน้าของเธอส่งผลต่อความสวยงามของเธอ

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แทนที่จะตอบคำถาม เธอโยนคำถามให้เขาโดยปราศจากการอ้อมค้อมด้วยตัวเธอเอง “กิดเดียน เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? พวกเราได้แนะนำหญิงสาวที่ได้รับการอบรมสั่งสองมาเป็นอย่างดีจากบ้านที่มีเกียรติในเมืองหลวง แต่เธอไม่ได้ชายตามองพวกเขาเลย เธอไม่รีบร้อน แต่สุดท้ายแล้วกลับเลือกสิ่งนี้! เธอมีอะไรดี เธอถึงไม่ยอมแต่งงานกับคนอื่น?” เมื่อจับใจความได้กิดเดียนรู้สึกแปลกใจ ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้น

“น้าไปที่สวนลีย์มาเหรอ?”

เธอโกรธจัดที่ได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

“แล้วไง? ตอนนี้ฉันไม่สามารถไปที่สวนลีย์ได้ เพราะที่รักของเธออาศัยอยู่ที่นี่นเหรอ? ฉันเพิ่งไปมา แล้วยังไงคุณจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้เหรอ? กิดเดียน ลีย์ ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรกับเธอ? เธอพูดกับน้าของคุณด้วยน้ำเสียงแบบนั้นได้อย่างไร?”

น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเธอ…

ความขุ่นเคืองภายในใจของเธอทวีความรุนแรงมากขึ้น

สเตฟานี่ขมวดเรียวคิ้วสวยเมื่อเห็นสิ่งนี้และทำการปลอบโยนจีนอย่างอ่อนโยน

“น้าจีน อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ พี่กิดเดียนให้ความเคารพต่อคุณมาตลอด ทุกคนรู้ดี”

เธอเหลือบมองกิดเดียนอย่างมีชั้นเชิงขณะที่เธอพูด

กินเดียนไม่สนใจมันทั้งสิ้น

“คุณน้า เนลล์ไม่ใช่สิ่งของหรือผู้หญิงแบบนั้น เธอเป็นภรรยาของผม และสวนลีย์ก็เป็นบ้านของเธอ น้าไม่ได้มาหาผมที่ออฟฟิศ เมื่อมาถึงจินเฉิงเป็นอย่างแรก แต่ทำให้เธอเดือดร้อน น้าจะโยนความผิดไปให้คนอื่นได้อย่างไร?”

คำพูดเหล่านั้นสร้างความเจ็บใจให้จีนมากยิ่งขึ้น แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะอ่อนโยนก็ตาม

“กิดเดียน ลีย์! รู้ตัวไหม? สวนลีย์เป็นบ้านของเธออย่างนั้นหรือ? นั่นคือพื้นที่ของคุณ! พื้นที่ของตระกูลลีย์! ทำไมไม่มีใคร… ไม่มีใครเหมือนเธอที่สามารถเรียกสถานที่นั้นว่าเป็นของเธอได้…”

“คุณน้า!”

ถ้าเป็นกิดเดียนคนที่เอาจริงเอาจังก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาเริ่มจะโกรธขึ้นมาจริงๆ

ท่าทางใจเย็นจางหายไปจากใบหน้าของเขาขณะที่เขาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ผมจะย้ำอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้ายว่าเธอเป็นภรรยาของผม!”

“…”

จีนพูดไม่ออก

สเตฟานี่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประนีประนอมการโต้เถียง

“พี่กิดเดียนคะ คุณน้าก็แค่พูดไปเพราะความโกรธเท่านั้น เช่นนั้นอย่าถือสามันเลยนะคะ นอกจากนี้ มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าก่อนหน้านี้…”

เธอขบริมฝีปากของเธอและพูดอย่างเชื่องช้าว่า “คุณเจนนิงส์ค่อนข้างเอาแต่ใจ แน่นอนค่ะ ฉันไม่ได้พูดเข้าข้าง แต่คุณป้าอาวุโสกว่าเธอ เธอไม่ควรพูดคำพูดเหล่านั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!”