ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 141 เธอโกหก
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 141 เธอโกหก
“ขออภัย แต่คุณคือแขกของห้อง 6602 หรือเปล่า?”
พวกเขาทั้งสามคนตกใจ หญิงชราตอบกลับอย่างเร่งร้อน “อืม พวกเรากำลังรีบ พวกเราสามารถแยกแยะอะไรก็ตามที่เป็นอยู่ได้!”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบเข้าไปด้านในกับเนลล์และลากลิซซี่ตามหลังมา
ผู้ดูแลขวางทางอีกครั้ง
นอกจากผู้ดูแลล็อบบี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนยังคงก้าวมาด้านหน้าเพื่อยืนอยู่ในตำแหน่งของตัวเองต่อหน้าคุณผู้หญิง
พวกเขาทั้งสามคนจ้องไปที่หญิงชราด้วยท่าทางตึงเครียด “ฉันขออภัย แต่คุณยังไมได้ชำระเงินสำหรับสองวันสุดท้ายของการเข้าพัก พวกเราตกลงว่าจะอดทนกับมันเพราะคุณสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะจัดการชำระเงินโดยเร็วที่สุด อย่างไรก็ตามพวกเราไม่สามารถติดต่อคุณได้ตั้งแต่เมื่อเช้านี้ ฉันเกรงว่าคุณและหลานสาวของคุณจะไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้หากคุณไม่ชำระเงินที่ค้างชำระภายในวันนี้”
เนลล์ตกตะลึง
เธอหันไปมองหญิงชรา
สีหน้าลำบากใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนที่อยู่ด้านหลัง
“อืม… ฉันวางแผนที่จะชำระเงินภายในวันนี้ แต่ฉันทำกระเป๋าเงินของฉันหายเมื่ออาหารเย็นก่อนหน้านี้ ขอเวลาพวกเราอีกสองวันได้ไหม? ฉันสัญญาว่าจะจัดการชำระเงินเมื่อฉันหากระเป๋าเงินของฉันเจอ”
ผู้ดูแลถอนหายใจอย่างไร้หนทาง
“มาดาม คุณใช้ข้ออ้างนี้ไปแล้วเมื่อสองวันก่อน”
“……”
หญิงชราพูดไม่ออก
เนลล์ไม่คาดคิดเลยว่าจะพบเห็นเหตุการณ์ที่น่าอับอายเช่นนี้
ลิซซี่ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนเสื้อของผู้ดูแลเอาไว้และดึงมันเบา ๆ
ศีรษะเล็ก ๆ น่ารักของเธอเอียงไปด้านหลังขณะที่เธอมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างไร้เดียงสาด้วยดวงตากลมโตของเธอ
“พี่สาวคนสวย นานะกับหนูสร้างปัญหาให้กับคุณมากเกินไปหรือเปล่า? หนูขอโทษจริงๆ แต่พวกเราทำกระเป๋าเงินหายจริง ๆ นะ คุณถามคุณป้าเนลล์เรื่องนี้ก็ได้ เธอสามารถเป็นพยานให้พวกเราได้”
นิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปที่เนลล์
“……”
เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี
ใครจะอธิบายได้ทำไมทุกสายตาถึงได้จับจ้องมาที่เธอตอนนี้?
เธอควรจะพูดอะไร?
เมื่อสัมผัสได้ถึงความลังเลใจของเนลล์ หญิงชรารีบเหลือบมองเธออย่างมีเลศนัย
เนลล์โกรธและความขบขันในเวลาเดียวกัน
ตอนนี้เธอเข้าใจสถานการณ์แล้ว เมื่อมองผ่านหญิงชราไปที่ผู้ดูแลล็อบบี้ เธอสอบถามว่า “พวกเขาเป็นค้างชำระค่าห้องเท่าไรคะ?”
“เป็นเงิน 17,664 หยวน สำหรับสามคืน”
เนลล์พยักหน้า โรงแรมอิมพิเรียลเป็นสถานที่ตากอากาศที่หรูหรา เป็นเรื่องธรรมดาที่บิลค่าใช้จ่ายจะมีราคาสูง
ไม่มีความคิดเห็นอีกต่อไป เธอดึงบัตรเครดิตของเธอออกมา
“เอาไปเลย!”
หญิงชราพูดอย่างเขินอาย “นี่…ฉันขอโทษจริงๆ”
เนลล์กระตุกริมฝีปาก แต่ตัดสินใจที่จะไม่เปิดเผยเรื่องโกหกของหญิงชรา เธอลูบศีรษะของลิซซี่อย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรค่ะ ให้เป็นของขวัญสำหรับเด็ก พวกเราเจอกันหลายครั้งแล้วแต่ฉันยังไม่เคยให้ของขวัญกับเธอเลย!”
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏทั่วใบหน้าของลิซซี่ขณะที่ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความยินดี “ขอบคุณป้าเนลลี่”
ผู้ดูแลล็อบบี้รับบัตรของเนลล์ไปและเดินกลับไปที่แผนกต้อนรับ
“แผนของคุณคืออะไร? มีที่ไหนบ้างที่คุณสามารถไปได้?” เนลล์ถามกับหญิงชราเมื่อพวกเขาจัดการชำระเงินที่ค้างชำระ
หญิงชราเกรงใจเป็นอย่างมาก เธอพยายามจะทำตัวของเธอให้เล็กเท่าที่เธอจะทำได้ ด้านที่ช่างพูดของเธอระหว่างรับประทานอาหารเย็นก่อนหน้านี้ได้หายไปจนหมดสิ้น “อืม ไม่”
เนลล์ลังเล ในความจริงแล้วเธอแอบไม่พอใจสำหรับพฤติกรรมของหญิงชรา
ใคร ๆ ก็สามารถพูดได้ว่ากระเป๋าเงินของเธอหายและการพูดถึงเรื่องการเดินทางอาจจะเป็นเรื่องโกหก
เป็นเหตุผลที่เธอพาเด็กมาด้วยเพื่อกินฟรีและอยู่ฟรี ไม่ต้องพูดถึงโรงแรมที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ เนลล์เข้าใจว่าบางคนมีชีวิตที่ยากลำบากมาก แต่นี่…
เธอถอนหายใจอย่างหนักหน่วงเพราะไม่มีอะไรมากกว่านี้ที่เธอจะสามารถพูดได้อีกแล้ว เธอก้มตัวลงเพื่ออุ้มลิซซี่ขึ้นมาในอ้อมแขนของเธอ
“เอาล่ะ คืนนี้ไปค้างที่บ้านของฉันกันดีกว่า ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว พวกเราค่อยมาคุยเรื่องอื่น ๆ ในวันพรุ่งนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของหญิงชรากะพริบด้วยความตื่นเต้น
แม้แต่ลิซซี่ก็ยังมีความตื่นเต้นปรากฏทั่วใบหน้าของเธอ
เธอโอบรอบคอของเนลล์เพื่อฉลอง “เย้! หนูจะได้นอนกับคุณแม่อีกครั้งแล้ว”
“…..”
เนลล์ยังคงเงียบ
เมื่อเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เด็กหญิงก็ลืมไปอีกแล้ว!
เธอไม่สนใจที่จะแก้ไขให้เด็กหญิง เมื่อเห็นว่าหญิงชราไม่คัดค้าน เธอจึงอุ้มเด็กหญิงเอาไว้ในอ้อมแขนและมุ่งหน้าไปที่ประตู
รถเคลื่อนไปเรื่อย ๆ ตามทางหลวงเส้นกว้าง
เนลล์ได้โทรหาป้าจอยซ์ล่วงหน้าเพื่อแจ้งให้เธอทราบเกี่ยวกับแขก
กิดเดียนเคยบอกว่าเขาจะอยู่ทำงานล่วงเวลาที่ออฟฟิศเพื่อประชุมคืนนี้ เพื่อเป็นการไม่รบกวนเขา เธอจึงแจ้งให้เขาทราบถึงสถานการณ์ผ่านทางข้อความของ WeChat โดยหวังว่าเขาคงจะอ่านมันหลังจากการประชุมของเขา
รถมาหยุดอยู่ตรงหน้าสวนลีย์ เนลล์ไปเปิดประตูให้พวกเขาโดยไม่ลืมที่จะช่วยเด็กลงจากรถ
ป้าจอยซ์ออกมารอแล้ว เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถ เธอรีบเดินออกมาต้อนรับเนลล์และแขกของเธอ
“คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้ว! แขกของคุณควรจะ…”
ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจในขณะที่เสียงของเธอขาดหายไป เธอตกตะลึงกับการปรากฏตัวของหญิงชราและเด็กหญิงที่ยืนอยู่ข้างรถ
หญิงชรามองไปที่เธอในความเงียบ
แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยสัญญาเตือนไม่ให้พูด
ป้าจอยซ์ยกมือขึ้นปิดปากโดยสัญชาตญาณ ลิซซี่รีบวิ่งไปที่บ้านด้วยความตื่นเต้น
“เย่! หนูได้มาที่นี่อีกแล้ว คืนนี้ลิซซี่อยากจะนอนกับคุณแม่”
อีกนัยหนึ่งของความประหลาดใจปรากฏขึ้นทั่วดวงตาที่เบิกกว้างของป้าจอยซ์
อะไร?
คุณแม่?
คุณหนูน้อยและคุณผู้หญิงยอมรับกันแล้วหรือ?
โอ้ พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้นกัน?
ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของป้าจอยซ์ เนลล์พาหญิงชราและเด็กหญิงเข้าไปในบ้าน
“ป้าจอยซ์ นี่ลิซซี่ และนี่คือคุณย่าทวดของลิซซี่ท่านผู้หญิงควินตัน กรุณาจัดห้องพักสองห้องสำหรับพวกเขา เพราะพวกเขาจะพักที่นี่ในคืนนี้ค่ะ”
ป้าจอยซ์กล้ำกลืนความต้องการที่จะพูดบางสิ่งบางอย่างของเธอลงไป ภายใต้การจ้องมองเขม็งของหญิงชรา คำพูดเหล่านั้นติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอหันหลังกลับไปทำตามที่เธอสั่ง
หญิงชราเปลี่ยนความสนใจของเธอมาที่เนลล์อีกครั้งและยิ้ม “มิสเจนนิงส์ ฉันขอโทษจริงๆที่เกิดความไม่สะดวก”
เนลล์ระบายยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ เด็กเล็ก ๆ ต้องการความสบาย”
ลิซซี่ดึงมือของเธอ เมื่อคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อาจจะมีบางอย่างจะพูด เนลล์จึงก้มตัวและเอนตัวลงตามสัญชาตญาณ
ทันใดนั้นเด็กเขย่งปลายเท้าขึ้นและจูบที่แก้มของเธอ
นี่ทำให้เนลล์ตะลึง
จากนั้นเสียงที่คมชัดของเกี๊ยวตัวน้อยก็ดังขึ้นที่ข้าง ๆ หูของเธอ “ขอบคุณนะคะคุณแม่”
เสียงหัวเราะดังออกมาจากปากของเนลล์
เธอบอกกับแขกของเธอให้นอนพักในคืนแรกหลังจากที่จัดเตรียมห้องพักของแขกเสร็จ ลิซซี่เอาแต่กวนเรื่องที่จะใช้เวลาทั้งคืนกับเธอ โดยปกติแล้วเธอเธอไม่กล้ายินยอมเพราะว่ากิดเดียนจะกลับบ้านในคืนนี้
ในที่สุดเธอก็สัญญาว่าเธอจะอ่านนิทานก่อนนอนและออกไปเมื่อเด็กหญิงตัวเล็กหลับไปเท่านั้น เจ้าเกี๊ยวตัวน้อยรู้สึกพอใจ
ป้าจอยซ์รู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้เห็นว่าทั้งสองคนนั้นเข้ากันได้ดีเพียงใด
เธอเคยไปเที่ยวในช่วงวันหยุดก่อนที่ลิซซี่จะมาเยี่ยมดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรมาก่อน
เธอทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจที่ได้เห็นเด็กหญิงตัวเล็กได้ใกล้ชิดกับเนลล์มากขนาดนี้
ปรากฏว่าคุณหนูน้อยยอมรับคุณผู้หญิงเป็นแม่ของเธอ นี่ควรเป็นข่าวดีอย่างยิ่ง
อย่างไรก็ตาม ท่านผู้หญิงก็ยังยืนยันที่จะเก็บตัวตนของพวกเขาเอาไว้เป็นความลับจาก
คุณผู้หญิง เธอจะอธิบายอย่างไรเมื่อถึงเวลา?
คุณผู้หญิงผู้น่าสงสาร!
