ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 15 ตั้งธุรกิจของตัวเอง
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 15 ตั้งธุรกิจของตัวเอง
“ผู้จัดการเนลล์!”
“เนลล์ คุณ…อย่าใจร้อนสิ!”
“คุณเจนนิงส์ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ประธานมอร์ตันหมายถึง!”
การแสดงออกของผู้บริหารระดับสูงทั้งหมดของเฟิงฮัวเปลี่ยนไปตามคำพูดของเนลล์
ต่างก็เปิดปากห้ามเธอ
ท้ายที่สุดอาจมีบางคนไม่พอใจที่เนลล์ เป็นผู้จัดการแผนก แต่นั่นเป็นเพียงเพราะพวกเขาอิจฉาที่เด็กสาวอย่างเธอสามารถก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงเช่นนี้ได้ด้วยฝีมือของเธอเอง
อย่างไรก็ตามไม่มีใครต้องการให้เธอจากไปอย่างแท้จริง
ท้ายที่สุดความสามารถของเธอก็ดี เป็นเพราะเนลล์ที่แผนกประชาสัมพันธ์ของพวกเขาพัฒนาขึ้นมากในช่วงสองปี
เมื่อแผนกประชาสัมพันธ์มีความเข้มแข็งก็จะช่วยให้แผนกศิลปินและฝ่ายบริหารลดปัญหาได้มาก
ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฝ่ายบริหารคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับศิลปินภายใต้พวกเขา ในอดีตทันทีที่เกิดอุบัติเหตุมันจะได้รับการแก้ไขถ้าพวกเขาไปที่เนลล์ มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะพลิกโต๊ะและกลับมาจากสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะถึงวาระ
อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอต้องการลาออก!
ทิ้งปัญหาว่าใครทั้งสองแผนกจะไปแก้ปัญหากันเองอย่างไร หากเธอจากไปแม้ว่าพวกเขาจะเคยได้ยินชื่อ สกายลาร์ เทอร์เรลมาก่อน แต่พวกเขาก็ไม่เคยทำงานร่วมกันกับเธอและไม่เข้าใจเธอ
จะเป็นอย่างไรถ้าเธอไม่มีความสามารถเท่าเนลล์?
ทุกคนตื่นตระหนกทันทีและการแสดงออกของเจสันก็มืดลงเช่นกัน
“เนลล์! หยุดก่อน! นี่ไม่ใช่เรื่องตลก!
เนลล์หัวเราะเยาะ “คุณคิดว่าฉันล้อเล่นเหรอ? ประธานมอร์ตันใช้ปัญหาในการเดินเป็นวงกลมใหญ่เพียงเพื่อบังคับให้ฉันริเริ่มที่จะลาออกเพื่อแสดงให้เห็นว่าคุณไม่ใช่คนที่กำจัดใครบางคนอย่างไร้ความปราณีเมื่อพวกเขาทำตามวัตถุประสงค์ ฉันแค่ทำตามความปรารถนาของคุณ คุณต้องการอะไรอีก?”
สีหน้าของเจสันมืดลงอย่างสิ้นเชิง
“ผมบอกคุณแล้วว่า ผมไม่ได้พยายามบังคับให้คุณลาออก! สกายลาร์มีประสบการณ์มากกว่าคุณดังนั้นตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ควรเป็นของเธออย่างถูกต้อง”
เนลล์ยักไหล่อย่างไม่แยแส
“คุณสามารถให้ใครก็ตามที่คุณต้องการนั่งตรงนั้น! นอกจากนี้แม้ว่าวันนี้คุณจะไม่ได้พาเธอมาที่นี่ แต่ฉันก็ลาออก! ประธานมอร์ตันฉันขอให้คุณและเฟิงฮัวโชคดี!”
จากนั้นเธอหัวเราะเยาะเย้ยและปิดสมุดบันทึกของเธอด้วยท่าทางที่มั่นใจและจากไปโดยไม่หันหลังกลับ
ประตูห้องประชุมปิดลงพร้อมเสียง “พึมพำ”
ออร่าที่เยือกเย็นและเด็ดขาดของผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะยังคงอยู่ในห้อง
เจสันกัดฟันแน่นและกำหมัดแน่น
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้คาดหวังผลลัพธ์นี้ก่อนที่เขาจะนำ เซลีน และ สกายสาร์ เข้ามาในวันนี้
เขาไม่ได้คาดหวังให้เธอจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว
ดวงตาของเขาเย็นชาเมื่อมองไปที่จดหมายลาออกข้างมือ จากนั้นความพึงพอใจจาง ๆ ก็โผล่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
ในช่วงสองปีที่ผ่านมาแม้ว่าเนลล์จะทำงานหนักเพื่อ บริษัท แต่เธอก็กดดันเขามาตลอด
เธอเป็นเพียงผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์ แต่เธอมักจะพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับแผนการพัฒนาในอนาคตของ บริษัท ตลอดจนสถานการณ์ปัจจุบันของ บริษัท เป็นการส่วนตัว
บางครั้งเขาพบว่ามันน่ารำคาญจริงๆ อย่างไรก็ตามการแกล้งไม่ได้เป็นเพราะเธอผิด แต่เป็นเพราะเธอถูกเสมอ!
เขาไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าผู้หญิงในการบริหาร บริษัท
ใช่มันเป็นเรื่องดีที่เธอจากไป
อย่างน้อยในอนาคตเขาจะไม่รู้สึกว่าความสำเร็จและความสำเร็จของเฟิงฮัวเป็นเพราะเขายืมความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนหนึ่ง
หลังจากนั้นไม่นานการแสดงออกของเจสันก็ค่อยๆคลี่คลายลง
ผู้ช่วยข้าง ๆ เขาถามด้วยเสียงเบา“ ประธานมอร์ตัน ตอนนี้เราควรทำอย่างไร”
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และหันไปเผชิญหน้ากับผู้บริหารระดับสูง
“เนื่องจากเธอยืนยันที่จะจากไปเราไม่สามารถบังคับให้เธออยู่ต่อไปได้ ในอนาคตแผนกประชาสัมพันธ์จะอยู่ภายใต้การดูแลของสกายลาร์ เธอจะยังคงทำหน้าที่เป็นตัวแทนของเซลีนต่อไป ลินดา พาสกายลาร์เดินผ่านขั้นตอนการเข้า”
ผู้บริหารสบตากัน แต่เรื่องก็สงบลงแล้วจึงไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก
หลังจากเนลล์ออกจากห้องประชุมเธอก็ตรงกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
ในเวลานี้ผู้บริหารระดับสูงของ เฟิงฮัวยังคงอยู่ในห้องประชุมดังนั้นจึงมีเพียงพนักงานธรรมดาในสำนักงาน
เมื่อฮันนาห์เห็นเนลล์เดินออกไปด้วยใบหน้าเย็นชาเธอก็รู้สึกแย่และรีบวิ่งตามเธอไปทันที
“คุณเจนนิงส์ ประธานมอร์ตันประกาศจริง ๆ หรือไม่ว่าเขาปล่อยให้คุณเทอร์เรลจัดการแผนกประชาสัมพันธ์ของเรา คุณจะลาออก?”
เนลล์เดินเข้าไปในห้องทำงานของเธอและปล่อยให้ฮันนาห์ปิดประตูก่อนจะพยักหน้า
“ดีล่ะ ในอนาคตทำงานอย่างหนักกับสกายลาร์ เทอร์เรล ฉันไม่รู้ว่านิสัยของเธอเป็นอย่างไร แต่ความสามารถของเธอดีมาก ถ้าสิบปีที่แล้วบอกได้เลยว่าเธอเป็นคนแบบที่คุณไม่สามารถร่วมงานด้วยได้แม้ว่าคุณจะจ่ายเงินให้เธอก็ตามดังนั้นคุณควรใช้โอกาสนี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด!”
ฮันนาห์กังวลมากจนน้ำตาแทบไหล
“แล้วคุณล่ะ?”
“ฉัน?” เนลเงยหน้าขึ้นและยิ้ม “ ฉันมีความคิดของตัวเอง โลกมีขนาดใหญ่มีบริษัทบันเทิงอื่น ๆ นอกจากเฟิงฮัว”
“ผู้จัดการเนลล์คุณมีความคิดที่จะไปที่ไหนต่อไปหรือไม่?”
เนลล์หรี่ตาเล็กน้อยแล้วหัวเราะ
“ฉันจะไปที่ไหนต่อ…ฉันยังไม่ได้วางแผนที่เลย นอกจากนี้แทนที่จะอยู่เฉย ๆ ตลอดเวลา จะดีกว่าไหมถ้าฉันตั้งธุรกิจของตัวเอง”
สีหน้าของฮันนาห์เต็มไปด้วยความตกใจ
เนลล์ตบไหล่เธอแล้วหัวเราะเบา ๆ “ตั้งใจทำงาน เรายังสามารถเจอกันได้เมื่อมีเวลาว่าง”
เธอเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วเธอจึงถอดเสื้อกันลมออกจากชั้นวางและพาดไว้ที่แขนก่อนจะออกไป
จู่ ๆ ฮันนาห์ก็วิ่งมาหยุดเธอ
“คุณเจนนิงส์ คุณกำลังเริ่มต้น บริษัท ของคุณเองหรือไม่?”
เนลล์ยกนิ้วขึ้นและทำท่า “ชู่”
“อย่าบอกคนอื่น ฉันจะไม่สามารถทำสำเร็จได้หากมีคนรู้เยอะเกินไปก่อนที่ฉันจะเริ่ม อย่าเพิ่งทำให้ฉันลำบาก”
ฮันนาห์จ้องมองเธอและพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
“ฉันรู้คุณเจนนิงส์ เมื่อคุณเริ่มต้น บริษัท คุณต้องการคนอย่างแน่นอนใช่ไหม? เมื่อถึงเวลาฉันจะตามคุณไป!”
เนลล์หยุดชั่วคราวแปลกใจเล็กน้อย
พูดตามตรงนิสัยปกติของเธอเย็นชาและห่างเหินดังนั้นเธอจึงไม่มีคนใกล้ชิดในหมู่เพื่อนร่วมงานของเธอ
ฮันนาห์ค่อนข้างภักดีกับเธอเพียงเพราะเธอเป็นมือใหม่ที่เพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัยและไม่มีแผนอื่น
ดังนั้นเนลล์จึงไม่คาดคิดว่าฮันนาห์จะร้องขอเช่นนี้
เธอมองเข้าไปในดวงตาที่จริงใจของฮันนาห์สักครู่แล้วยิ้ม
“มันจะเหนื่อยยากนะในบริษัทใหม่มัน มันอาจจะหนักหนากว่าที่เฟิงฮัวอย่างน้อยร้อยเท่า เธอไม่กลัวเหรอ?”
ฮันนาห์ส่ายหัวอย่างแน่วแน่
“ไม่ค่ะ.”
หลังจากหยุดชั่วขณะเธอพูดต่อด้วยเสียงกระซิบ “คุณเจนนิงส์ แม้ว่าคุณจะไม่ได้สนิทกับทุกคน แต่ฉันก็บอกได้ว่าคุณเป็นคนดี หากใครมีปัญหาในการทำงานคุณจะสอนและช่วยเหลือพวกเขาเสมอ แม้ว่าการติดตามคุณจะยากและเหนื่อย แต่ฉันก็จะสามารถเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ได้อย่างแน่นอน”
“อย่างไรก็ตามคุณเทอร์เรล นั้นแตกต่างออกไป ฉันถามเมื่อเช้านี้และได้ยินว่าเธอเห็นแก่ตัวและมีจิตใจเย็นชา เธอชอบเอารัดเอาเปรียบพนักงานและทุกอย่างที่ได้รับจากการทำงานหนักของเธอเป็นของคนอื่น ฉันไม่อยากทำงานกับหัวหน้าแบบนั้น”
เนลล์มองดูการแสดงออกของเธอที่เต็มไปด้วยความรังเกียจแล้วยิ้ม
“เอาล่ะ แต่คงต้องใช้เวลาสักพักในการจัดตั้งบริษัทใหม่ฉันจะแจ้งให้เธอรู้ หากตอนนั้นเธอยังเต็มใจ”
ฮันนาห์ยิ้มกว้างทันที
“ตกลงค่ะ.”
“อืม ตกลง”
