ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 208 หน้าอกของฉันเจ็บ
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 208 หน้าอกของฉันเจ็บ
“เมื่อคืน?”
เจสันเลิกคิ้วและคิดสักพัก “ไม่มีอะไรมาก มันแค่เรื่องที่ไม่สำคัญ”
รอยยิ้มใบหน้าของเซลีนตึงขึ้น
นี่เขาไปหาเธอเพียงเพื่อบอกอะไรที่ไม่สำคัญกับเธออย่างนั้นน่ะเหรอ?
ใครจะไปเชื่อเรื่องแบบนั้น?
อย่างไรก็ตาม เจสัน มอร์ตันที่เธอรู้จักในวันนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป บุคลิกและนิสัยใจคอของเขาเปลี่ยนไปและบางครั้งเธอก็พบว่ามันยากที่จะเข้าใจเขา
เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เธอก็ปฏิเสธที่จะกดดันเขาต่อไป เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร จริง ๆ แล้วพี่สาวตกที่นั่งลำบากเพราะข่าวลือเกี่ยวกับเธอและผู้กำกับคูมบส์ คุณโตมากับเธอ พี่เจย์และการปลอบใจอาจจะทำให้เธอรู้สึกดี”
เจสันมองเธอด้วยรอยยิ้มที่ว่างเปล่า
“คุณไม่หึงฉันเหรอถ้าฉันปลอบเธอ”
เซลีนส่ายหัว
“ไม่แน่นอน พี่สาวเป็นญาติของฉันและคุณเป็นสามีในอนาคตของฉัน พี่เจย์ ฉันรู้สึกมีความสุขเมื่อคุณสองคนดีต่อกัน ทำไมฉันจะต้องหึงด้วย?”
ในที่สุดเจสันก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“คุณเป็นผู้หญิงที่ดีมากเซลีน”
เซลีนยิ้มตอบกลับอย่างไม่จริงใจ
พวกเขาหยุดคุยกันและเจสันก็กลับไป
เมื่อเธอกลับไปที่กองถ่าย รอยยิ้มอันแสนหวานที่เซลีนแสดงต่อเจสันไม่ปรากฏบนใบหน้าของเธออีกต่อไป เธอแสดงออกอย่างแข็งกระด้างและเดินไปหาเนลล์ ก่อนที่ใครจะทันได้ห้ามไว้เธอได้ยกมือขึ้น
“เพี๊ยะ!”
เธอตบหน้าเนลล์อย่างแรง
ทุกคนต่างหวาดผวา
พวกเขาหยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำและมองไปที่เธออย่างไม่เชื่อสายตา
ในช่วงเวลาต่อมา
“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!”
ตบหนัก ๆ ลงบนใบหน้าของเซลีนสองครั้ง
เซลีนจับใบหน้าของเธอด้วยความตกตะลึง และถลึงตาใส่เนลล์ เธอตะโกนด้วยความโกรธ “แกกล้าตบฉันได้ยังไง!”
เธอจ้องมองด้วยความเกลียดชัง
แนนซี่กำลังยุ่งอยู่กับการรินน้ำ เธอจึงไม่สามารถไปดูเนลล์ได้ทันเวลา เมื่อเธอรู้ว่าเจ้านายของเธอถูกทำร้าย เธอจึงโกรธมากพลางพุ่งเข้าใส่เซลีนและเตะเธอเข้าที่หน้าอก
การตบเพื่อตอบโต้สองครั้งของเนลล์ มันเจ็บ แต่ไม่ได้สร้างความเสียหายมากนัก
ในทางตรงกันข้ามการเตะของแนนซี่นั้นไร้ความปราณี และส่งผลให้เซลีนล้มลง
“เนลลี่ คุณโอเคไหม?”
แนนซี่หันไปมองเนลล์ด้วยความเสียใจและเป็นห่วง
เนลล์ไม่ทันได้ตั้งตัวดีนัก เพราะเธอไม่คิดว่าแนนซี่จะทำแบบนั้น เมื่อเธอรู้สึกตัวเธอจึงส่ายหัว “ฉันสบายดี”
“คุณจะพูดว่าคุณสบายดีได้อย่างไร ในเมื่อหน้าของคุณบวมแบบนั้น? เป็นความผิดของฉันเองที่มัวแต่ยุ่งอยู่กับการรินน้ำผลไม้และไม่ได้สนใจ”
แนนซี่เอาแต่โทษตัวเอง แต่ทีมงานที่เหลือเริ่มมีปฏิกิริยากับเหตุการณ์นี้และหลายคนก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ
ไคลี่หายไป ดังนั้นในช่วงสองวันที่ผ่านมาเซลีนจึงนำผู้ช่วยที่มีอายุมากกว่าไคลี่เล็กน้อยมากับเธอที่ชื่อว่าแองเจิ้ล
แองเจิ้ลกรีดร้องและวิ่งไปหาเซลีน และพยายามสุดกำลังเพื่อช่วยหลังจากนั้น
“พี่เซลีน คุณสบายดีไหม? เป็นอย่างไรบ้าง?”
เซลีนกดมือลงบนหน้าอกของเธอ ใบหน้าของเธอบวมและแดงอยู่แล้วในขณะริมฝีปากของเธอก็เจ็บ ด้วยความช่วยเหลือของแองเจิ้ลเธอจึงลุกขึ้นนั่งบนพื้นและหายใจไม่กี่ครั้ง หลังจากนั้นการหายใจของเธอก็สม่ำเสมอและเธอก็พึมพำออกมา “หน้าอกของฉัน…เจ็บ”
แองเจิ้ลเต็มไปด้วยความกลัวและตื่นตระหนก
“ฉันควรจะทำอะไรตอนนี้? ฉันจะ ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาล”
จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออก
หลังจากนั้นเธอก็พุ่งเป้าไปที่เนลล์และแนนซี่อย่างดุเดือด
“นี่มันมากเกินไป! คุณกล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร! ถ้ามีปัญหาอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับพี่เซลีน คุณจะต้องชดใช้สำหรับสิ่งนี้!”
เนลล์กระตุกริมฝีปากด้วยความโกรธเคือง
จริง ๆ แล้ว เธอคิดว่าการตบสองครั้งก็เพียงพอแล้วหลังจากที่เซลีนตบเธอ การเตะนั้นไม่จำเป็น
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำไปแล้วไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้ ดังนั้นเนลล์จะไม่ตำหนิแนนซี่ด้วยเช่นกัน เธอพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ใครไม่ตาบอดก็จะเห็นว่าใครเป็นคนเริ่ม! ทำไม? เธอกำลังบอกฉันว่าคนที่ตบฉันก่อนนั้นทำถูกแล้ว ในขณะที่ฉันปกป้องตัวเองก็ผิดใช่ไหม?”
อย่างที่คาดไว้ ทีมงานเห็นได้ชัดว่าเซลีนตบเนลล์ก่อน จึงไม่มีใครพูดอะไร
ลึก ๆ แล้ว แองเจิ้ลรู้ว่าเซลีนทำผิดเช่นกัน แต่เธอปฏิเสธที่จะยอมแพ้
เธอร้องอย่างโกรธเกรี้ยว “แต่ยังไงก็เตะเธอไม่ได้! และมันเป็นสองต่อหนึ่ง ตอนนี้พี่เซลีนไม่สามารถลุกขึ้นได้ คุณทำแบบนี้ได้อย่างไร?”
เซลีนตั้งใจไอออกมาและมองไปที่พวกเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก
“พี่สาว ไม่ว่าเธอจะเกลียดฉันมากแค่ไหน เธอก็ไม่ควรรุนแรงขนาดนี้! สุดท้ายแล้วเธอจะเป็นฝ่ายผิดเพียงคนเดียว เธอทำแบบนั้นกับฉันได้อย่างไร?”
คนอื่น ๆ ต่างก็สับสน
เนลล์ทำอะไรผิด?
เกิดอะไรขึ้น?
เนลล์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เธอคิดว่าเซลีนทำอะไรโง่ ๆ
เซลีนทำหน้าน่าสงสาร
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉันมาตลอด ตั้งแต่เราเริ่มถ่ายทำฉันก็รักษาระยะห่างจากเธอมาตลอด เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา แต่ทำไมเธอถึงทำแบบนั้นล่ะ? ทำไมเธอถึงขัดขวางฉันกับพี่เจย์? เธอไม่รู้เหรอว่าเขาสำคัญกับฉันมากแค่ไหน? เธอ…”
“อะไร? เนลล์ขัดขวางระหว่างเซลีนกับ เจสัน มอร์ตัน เหรอ?”
“พระเจ้า ทำไม? เธอดูไม่เหมือนคนไม่ดี”
“คุณไม่สามารถตัดสินหนังสือจากปกได้ ใครจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่?”
“เธอคงอิจฉาที่น้องสาวของเธอมีแฟนที่ดี แต่เธอยังโสด!”
“เฮ้ ฉันได้ยินข่าวลือ เธอรู้หรือเปล่า? เนลล์ไม่ได้อาศัยอยู่กับพวกเจนนิงส์ เห็นได้ชัดว่าเธอถูกไล่ออกมา ถ้าครอบครัวของเธอเกลียดเธอ นั่นหมายความว่าเธอมีปัญหากับบุคลิกของเธออย่างนั้นสิ?”
“นั่นเป็นไปไม่ได้! ฉันเคยคุยกับเธอและเธอเป็นคนดี ฉันไม่พบว่าเธอผิดปกติ”
“ฟิวว คุณสนิทกับเธอเหรอ? คุณแค่เป็นคนรู้จักของเธอและเธอไม่ทำอะไรคุณแน่นอน”
“แม้ว่าเธอจะนิสัยไม่ดี แต่เธอก็ไม่ใช่หมาบ้าที่จะกัดใครก็ตามที่เธอเจอ เซลีนเป็นน้องสาวของเธอและฉันได้ยินว่าแม่เลี้ยงของเธอสร้างเรื่องขึ้นในอดีต จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เนลล์อิจฉา”
“ถ้าเป็นแบบนั้นสิ่งที่เซลีนพูดก็เป็นความจริง…”
ทุกคนแสดงความคิดเห็นออกมา แนนซี่รู้สึกหงุดหงิดเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น
เธออยากจะพูดอะไรบ้าง แต่เนลล์หยุดเธอเอาไว้
เนลล์มองไปที่เซลีนด้วยความว่างเปล่าและเข้าไปใกล้เธอ
“เธอพูดว่าฉันขัดขวางเธอกับเจสัน บอกเราสิ ว่าหลังจากนั้น ฉันทำได้อย่างไร?”
เซลีนกลืนน้ำลายและไม่รู้จะพูดอย่างไร
เนลล์นั่งยอง ๆ ตรงหน้าเธอ
“ฉันแค่แนะนำบางอย่างกับเขา บอกให้เขาระวังบริษัทที่เขาดูแล ในกรณีที่เขาถูกใช้เป็นเครื่องมือและเกิดปัญหากับมอร์ตัน แต่เธอกลับรู้สึกว่าฉันพยายามทำให้เธอสองคนเลิกกัน เซลีนเธออยู่กับเจสันมาสองสามปีแล้ว เธอไม่มั่นใจในตัวเองเลยเหรอ?”
ใบหน้าของเซลีนกลายเป็นสีแดงราวกับไฟ “นัง!”
“และ…” ทันใดนั้นเนลล์ก็โน้มตัวเข้ามาหาเธอ และจ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชาและแข็งกร้าวของเธอ เธอพูดกับเธอด้วยเสียงต่ำ “เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเธอลงเอยกับเขาได้อย่างไร?”
“หรือเธอพอใจกับบทบาทของเธอในฐานะแฟนตัวจริงมากเกินไปจนหลงลืมการกระทำในอดีตไปแล้วเหรอ? อะไรที่ทำให้เธอกล้าพูดกับฉันต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้?”
