ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 229 ฉันไม่ได้เกลียดคุณเลย

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 229 ฉันไม่ได้เกลียดคุณเลย

ครู่ต่อมาเจสันก้มหน้าลง และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจว่า “เพราะว่าผมทรยศคุณ ผมทำร้ายคุณหลายอย่างและผมยังร่วมมือกับคนนอกเพื่อกลั่นแกล้งคุณ คุณยังเกลียดผมอยู่ไหม?”

เนลล์เลิกคิ้ว

‘เขาแสดงความรู้สึกผิดด้วยการก้มหัวเหรอ?’

เธอหัวเราะและยิ้ม “ไม่ฉันไม่ได้เกลียดคุณ”

เจสันตกใจเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความไม่อยากเชื่อพร้อมกับเบิกตากว้าง

“ทำไม?”

“เพราะความเกลียดหมายความว่า ฉันยังจำได้และฉันไม่อยากจำคนที่ไม่สำคัญสำหรับฉันเพราะว่าฉันเกลียดเขา”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เจสันยืนนิ่งในขณะที่เขามองดูภาพเงาของเธอที่ไม่อยู่ จิตใจของเขาตกใจมากราวกับว่าสายฟ้าฟาดใส่เขา เขาตกตะลึง

‘เธอพูดอะไร? ผมไม่มีความสำคัญกับชีวิตเธอ เธอเลยไม่เกลียดฉันเหรอ? ‘

‘ผมไม่สำคัญเหรอ?’

‘ฮ่าฮ่าฮ่า! หกปีเธอทุ่มเทเวลาหกปีในความสัมพันธ์นี้ และเธอก็โยนมันทิ้งไปเหรอ? ‘

‘เธอพูดอย่างนั้น เพราะเธอไม่ต้องการ?’

‘เธอพูดอย่างนั้น เพราะเธอไม่ชอบแล้วเหรอ?’

‘เธอพูดอย่างนั้น เพราะผมไม่สำคัญอีกต่อไป?’

‘ใครบอกว่าเธอถูก? อะไรทำให้เธอคิดว่าผมไม่สำคัญล่ะ? ‘

‘หกปีนั้นไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอเหรอ?’

‘แม้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะมีการเปลี่ยนแปลงและเธอมีคนอื่นอยู่เคียงข้างเธอตอนนี้ แต่เธอไม่ควรเรียกผมว่าเป็นคนที่ไม่สำคัญ!’

‘ผมเป็นรักแรกของเธอ! ความรักครั้งแรกทั้งหมดควรเป็นสิ่งที่ลืมยากที่สุดไม่ใช่เหรอ? มันควรจะเป็นส่วนที่ลึกลับที่สุดในใจไม่ใช่หรือไง? ‘

‘ไม่! ไม่เชื่อ! ผมจะไม่เชื่อ! ‘

ในขณะที่ความคิดท่วมท้นอยู่ในใจ ความร้อนในดวงตาของเจสันก็แสดงความรู้สึกออกมาอย่างหนักแน่น

จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าและเดินตามเธอไป

…

เนลล์ไม่ได้อยู่ในงานไม่ใช่เพราะใครบางคน แต่เป็นเพราะมันเริ่มดึกแล้ว ราชาปีศาจตัวใหญ่ที่บ้านจะเริ่มจู้จี้เธอถ้าเธอไม่รีบกลับบ้านเร็ว ๆ

กิดเดียนรู้สึกกังวลอย่างมาก เพราะเธอไม่ต้องการพาเขาไปร่วมงานบอลการกุศลนี้

เขาสาบานว่าวันหนึ่งเมื่อเธอตกลงที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขา เขาจะประกาศให้ทั้งโลกรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายของเธอและพวกเขาจริงจังกับการที่อยู่ด้วยกัน

ฮึ่ม!

ชายคนนั้นกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่บ้านจนกระทั่งได้ยินเสียงเครื่องยนต์คิ้วของเขากระตุกและเขาก็ลุกขึ้น

อย่างไรก็ตามในวินาทีถัดมาเขาก็เอนหลังลงบนโซฟา

‘เดี๋ยวก่อนทำไมผมถึงต้องกังวลขนาดนี้?’

‘เธอจะไม่กลับเหรอ? เธอจะต้องกลับมาสิ! ฮึ่ม! ‘

เขาจึงนั่งลงบนโซฟาหนังและเพื่อให้ตัวเองดูผ่อนคลายเขาจึงไขว่ห้างยืดขายาว ๆ

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคว้านิตยสารข้างโต๊ะ และแกล้งทำเป็นอ่านมัน

ในขณะที่เนลล์เข้ามาเธอได้รับการต้อนรับเมื่อเห็นเขาอ่านนิตยสารด้วยการไขว่ห้าง

ภายในห้องนั่งเล่นที่กว้างขวางและหรูหรามีชายหนุ่มรูปหล่อนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาและกำลังอ่านนิตยสารการเงินในมืออย่างจริงจัง

เธอยิ้มกว้างแล้วเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะก่อนเดินไปหาเขา

“สามี ฉันกลับมาแล้ว”

กิดเดียนไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำเขาแค่ส่งเสียง “อืม…”

เนลล์วางกระเป๋าของเธอลงก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆเขาและเอามือกอดรอบแขนของเขา

“สามีเป็นเวลาหลายชั่วโมงเลยที่เราเจอกันครั้งสุดท้ายคุณคิดถึงฉันไหม? อยู่บ้านคุณเป็นเด็กดีหรือเปล่า?”

กิดเดียนทำหน้าตาเฉยเมย และดึงแขนออกจากมือของเธอ จากนั้นเขาก็พูดอย่างเมินเฉย

“ ไม่”

เมื่อสังเกตเห็นว่ากิดเดียนดึงมือเขาออกเนลล์ก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น

‘เฮอะ พวกปากไม่ตรงกับใจ!’

เมื่อเป็นแบบนั้น เธอก็ลุกขึ้นและเดินขึ้นไปชั้นบน

กิดเดียนประหลาดใจกับการกระทำของเธอเพราะเขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเดินจากไปในทันที

‘เดี๋ยวก่อนเธอไม่ควรอยู่เคียงข้างผม และเป็นปลอบใจผมหน่อยเหรอ? ผมทำให้ตัวเองดูไม่น่าพอใจ แต่เธอก็ไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลอบใจผมดลย เธอใช้ความพยายามอีกนิดได้ไหม? ‘

‘ผมน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ? ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเองเธอเบื่อผมแล้วเหรอ? ‘

ความคิดในหัวของเขาทำให้อารมณ์ไม่พอใจของเขาแย่ลงเรื่อย ๆ

ดังนั้นเขาจึงกระแทกนิตยสารลงบนโต๊ะน้ำชาและครุ่นคิด เขาเริ่มโกรธเคืองตัวเองบนโซฟา

‘ดี ถ้าคุณไม่ต้องการให้ปลอบใจผมก็อย่าทำ! ผมก็ไม่ต้องการเหมือนกัน! ‘

‘หลายคนบอกว่าผู้ชายไม่ควรตามใจผู้หญิงมากเกินไปเพราะยิ่งตามใจมากก็จะยิ่งเอาเปรียบผู้ชาย ดูเหมือนว่าผมให้อิสระกับเธอมากเกินไปจนถึงจุดที่เธอไม่ได้จริงจังกับผมอีกแล้ว! ‘

ประธานลีย์นั่งลงที่โซฟาและคิดโกรธเคืองในใจ

ตอนนั้นเองที่เนลล์เดินลงมาจากบันไดพร้อมกับแก้วในมือของเธอ

“โอเค หยุดทำหน้าบึ้งตึง ฉันรู้ว่าคุณไม่มีความสุขเพราะฉันไม่ได้พาคุณไปด้วย ฉันขอโทษ กินยาของคุณซะ”

กิดเดียนเป็นหวัดมาสองวันแล้ว หมอได้ให้ยากับเขาและบอกให้กินยาก่อนนอนทุกคืน

เมื่อเขาเห็นมือขาวที่กำลังยื่นยาและน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้เขา สายตาของเขาก็จ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอ

ความบึ้งตึงจางหายไปทันที

เนลล์ไม่ได้เพิกเฉยต่อเขาเธอเพียงแค่ขึ้นไปเอายามาให้เขา

เธอห่วงใยเขาและนั่นหมายความว่าเขามีตำแหน่งที่สำคัญต่อหัวใจของเธอ

มันปลอบใจกิดเดียนทันที

อย่างไรก็ตาม กิดเดียน ลีย์ เป็นหัวหน้าที่ไม่ดี แม้ว่าเขาจะมีความสุขเขาก็จะไม่แสดงสีหน้าบนใบหน้าของเขา

เขาเพียงแค่ฮึดฮัดอย่างไม่ไยดีและกินยาพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว จากนั้นเขาก็ถามว่า

เราจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราได้เมื่อไหร่?”

เนลล์หัวเราะคิกคักอย่างเชื่องช้า

“พูดกันตรง ๆ นะ ฉันคิดว่าตอนนี้เราไปได้ดีทีเดียว!”

“ดีบ้าอะไร!”

ชายคนนั้นก็สาปแช่งออกมาโดยสัญชาตญาณ

“ผมทำให้คุณอับอายขนาดนั้นเลยเหรอ? จนคุณไม่ต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราเหรอ? ฮะ?”

เธอส่ายหัวอย่างกังวล

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…เอ่อ…มันคือ…มันยังไม่ถึงเวลา”

“ฮึ่ม! คุณคิดว่าผมจะเชื่อคุณไหม? บอกผมว่าคุณต้องการซ่อนความสัมพันธ์ของเราตลอดไปใช่ไหม? ฮะ?” กิดเดียนฮึดฮัดและตั้งคำถามกับเธอ

เนลล์ปฏิเสธพร้อมกับส่ายหัว

“ไม่ฉันสาบานว่าฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ!”

“ถ้าการสาบานมันใช้ได้ผลตำรวจก็ไม่มีประโยชน์”

“อะไร?”

“ผมไม่สนบอกผมทีว่าเมื่อไหร่คุณจะจบความลับนี้!”

เนลล์ครุ่นคิดอย่างรอบคอบและคำนึงถึงความหึงหวงของชายคนนี้ เธอรู้ดีว่าการซ่อน

การแต่งงานของพวกเขาไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดในระยะยาว

เธอบอกว่า

“ให้เวลาฉันหน่อยสิ เมื่อฉันจัดการเรื่องของแม่เสร็จแล้วฉันจะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ”

ในที่สุดกิดเดียนก็พยักหน้า

เนลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากที่เธอทำให้ราชาปีศาจสงบลง

จากนั้นเนลล์ก็นึกถึงฉากที่น่าสนใจที่เกิดขึ้นในงานบอลการกุศลเธอจึงเล่าเรื่องนี้ให้กิดเดียนฟัง

หลังจากที่กิดเดียนได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วเขาก็หัวเราะและเยาะเย้ย

“ไอ้เจสันคนนั้นคู่ควรกับความรักเหรอ? เขาดูถูกคำว่ารัก!”

เนลล์มองเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ถ้าเขาไม่คู่ควรคุณล่ะ?”

“แน่นอน!” ชายคนนี้ไม่พบปัญหาใด ๆ ในการพิจารณาว่าตัวเองมีค่าควรแก่ความรัก เขากอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนและกระซิบ

“ก่อนที่ผมจะพบคุณผมไม่เคยคิดว่าตัวเองมีค่า แต่หลังจากที่ผมได้พบคุณ ผมรู้ว่าผมต้องตื่นมาเจอคุณ”

เนลล์กล่าวว่า “ เอ่อ…อย่าขึ้นไปชั้นบน…”