ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 230 ปรารถนาถึงความตาย
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 230 ปรารถนาถึงความตาย
ในทางกลับกันเซลีนถูกบอดี้การ์ดส่งตัวกลับบ้าน
เมื่อสองวันก่อนโทมัสไปทำธุระ นอกจากคนรับใช้แล้วมีเพียง เซลีนและเจสันเท่านั้นที่อยู่บ้าน
พวกคนรับใช้ต่างตกอกตกใจเมื่อเซลีนถูกบอดี้การ์ดพากลับมา
คนรับใช้ตามบอดี้การ์ดขึ้นไปและดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่บอดี้การ์ดกลับจ้องมองเธอ
บอดี้การ์ดที่แข็งแรงทั้งสองมองไปยังคนรับใช้และพูดอย่างดุว่า
“นี่เป็นคำสั่งของคุณชาย คืนนี้คุณผู้หญิงต้องอยู่ในห้องของเธอ ไม่อนุญาตให้ใครปล่อยเธอออกมาหรือเยี่ยมเธอ เข้าใจไหม?”
“ทำไม?”
“ทำไมคุณถึงมีคำถาม? นี่เป็นคำสั่งของคุณชาย และเรากำลังทำตามคำสั่งดังนั้นอย่าถามในสิ่งที่คุณอยากรู้” จากนั้นบอดี้การ์ดก็เดินจากไป
เสียงตะโกนและเสียงร้องของเซลีนดังออกมาจากในห้องและเธอก็เริ่มขว้างสิ่งของไปรอบ ๆ
คนรับใช้มองหน้ากันอย่างสับสน แต่ไม่กล้าพูดหรือทำอะไร
เช้าวันที่สอง เจสันกลับมายังบ้าน
ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้านคนรับใช้มองเขาด้วยสายตาโหยหาราวกับว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิต
เขาถามอย่างเมินเฉยด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“คุณผู้หญิงอยู่ไหน?”
“เธออยู่ชั้นบน เธอขว้างปาสิ่งของทั้งคืน เธอจะหยุดตอนประมาณตีห้า”
เขายิ้มเล็กน้อย
เมื่อใดก็ตามที่เซลีนไม่มีความสุขเธอก็จะขว้างสิ่งของไปรอบ ๆ เพื่อระบายอารมณ์ของเธอ
ต่างจากเนลล์ที่จะแก้ปัญหาทั้งหมดอย่างใจเย็นและมีเหตุผล
เมื่ออยู่กับเธอ เจสันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะไม่ชอบด้านที่สงบและมีเหตุผลของเนลล์
แต่เขารู้สึกเหมือนว่าเนลล์ขาดอารมณ์อ่อนไหวของความเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
ในตอนนั้นความบ้าบิ่นและอารมณ์ร้อนของเซลีนนั้นดูน่ารักสำหรับเขาเพราะมันเป็นด้านที่บริสุทธิ์ที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่ง
เจสันเดินขึ้นไปชั้นบน
บางทีหลังจากขว้างของมาทั้งคืนอารมณ์ฉุนเฉียวเซลีนก็หมดแรงลงเมื่อคนรับใช้เปิดประตูและเจสันก็เดินเข้ามาสิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นไม่ใช่ห้องรก แต่เป็นผู้หญิงที่หลับสนิทบนพรม
เธอตัดเตียงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยมีดจากกระจกกรอบรูปบนผนัง โต๊ะแต่งหน้า,เสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า ทุกอย่างพังพินาศ
ควรเรียกห้องนี้ว่าเป็นการปล้นมากกว่าไม่ใช่มาจากการทำลายเธอ
แม้ว่าคนรับใช้จะเตรียมใจพร้อมสำหรับเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะเลวร้ายขนาดนี้
ทุกคนตกใจยกเว้นเจสัน
เขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นดังนั้นห้องที่ยุ่งเหยิงจึงไม่ทำให้เขาตกใจ
อย่างไรก็ตามเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นหลับสนิทบนพรม
ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่ใช้แรงจนหมด
เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ออกไปก่อน”
คนรับใช้มองหน้ากันก่อนที่พวกเขาจะทำเสียงไม่พอใจและเดินจากไป
เจสันปิดประตูขณะที่เขาเดินเข้าไป
เซลีนกำลังงีบหลับอยู่ เธอรู้สึกได้เลยว่ามีใครบางคนกำลังเดินอยู่ แต่เธอไม่อยากตื่นหรือขยับตัว
หลังจากที่เธอถูกทรมานในห้องมาตลอดทั้งคืนเธอก็หมดเรี่ยวแรงและหมดความอดทน
สิ่งที่เหลืออยู่ในใจของเธอตอนนี้คือความพ่ายแพ้ และความมึนงง
จากนั้นรองเท้าแตะนุ่ม ๆ คู่หนึ่งก็หยุดลงตรงหน้าเธอ
เจสันมองมาที่เธอ และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า
“นั่นคือทั้งหมดที่คุณทำได้เหรอ? ผมคิดว่าคุณจะพังประตู และหนีออกไปซะอีก”
เซลีนไม่ได้พูดอะไรสักคำ อย่างไรก็ตามเธอเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ ดังนั้นไม่ว่าเธอจะวางแผนมากแค่ไหนความแข็งแกร่งของเธอก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับผู้ชายได้
ร่างกายของเธอได้รับความเสียหายค่อนข้างมากหลังจากที่ทุบทำลายห้องภายในคืนเดียว ความรู้สึกของเธอเหมือนโดนตัดนิ้ว
นอกจากนี้เธอยังพยายามที่จะพังประตู และด้วยเหตุนี้แขนของเธอจึงฟกช้ำ
เนื่องจากเธอยังสวมชุดราตรีอยู่ สายตาของเธอที่นอนอยู่บนพื้นนั้นอ่อนแอ และหดหู่แต่มันทำให้เธอดูสวยแบบซาดิสต์
ครู่ต่อมาเธอขยับริมฝีปากพูด
“หัวเราะในสิ่งที่คุณต้องการได้เลย คุณไม่ต้องกลั้นเสียงหัวเราหรอก”
เจสันเลิกคิ้วขณะที่เขาย่อตัวลงนั่งต่อหน้าเธอ
ดวงตาที่เธอเคยรักกำลังมองดูเธออย่างลึกซึ้ง แต่มันไม่ได้ผลความอบอุ่นที่เธอเคยรู้สึกนั้น ตอนนี้มันแทนด้วยความรู้สึกที่เย็นเท่ากับน้ำแข็ง
“คุณไม่ได้พยายามที่จะฆ่าตัวตายเหรอ?”
เซลีนยกริมฝีปากขึ้นยิ้มเยาะ
“ทำไมฉันต้องตาย? การมีชีวิตอยู่นั้นมันดีมาก! มีเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ใส่ได้มีอาหารดี ๆ ให้กิน ฉันยังคงเป็นลูกสาวคนโตของเจนนิงส์ แม้ว่าคุณจะหย่าร้างกับฉัน ฉันก็ยังร่ำรวยและมีชีวิตที่สวยงามได้!
“นอกจากนี้ ฉันยังเด็ก แม้หลังจากที่ฉันเลิกกับคุณไป ฉันก็สามารถหาผู้ชายที่ดีกว่าได้ และฉันสามารถใช้ชีวิตที่เหลือได้อย่างสวยงาม ทำไมฉันต้องตาย?”
เจสันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะพูดอะไรแบบนั้น
เขายิ้มเยาะและพูดเบา ๆ ว่า
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้หลงใหลผมอย่างที่คิด เพราะผมคิดว่าคุณก็อยู่ได้โดยไม่มีผมเช่นกัน! ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมเมื่อคืนคุณถึงอารมณ์ฉุนเฉียว?”
เซลีนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า แต่ไม่พูดอะไรสักคำ
ดวงตาที่สวยงามของเธอดูเหมือนน้ำนิ่งขาดความสดใสและชีวิตที่เธอเคยมี
เจสันกล่าวต่อว่า
“โชคดีที่ผมสามารถหยุดข่าวไม่ให้แพร่กระจายได้ ผู้คนรู้ว่าคุณดื่มมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาจะไม่คิดถึงเรื่องอื่น มิฉะนั้นเงินที่บริษัท เฟิงฮัว ลงทุนให้กับคุณและการรับรองจากคาแรงจี้ จะสูญเปล่าทั้งหมดทันที”
เมื่อเห็นว่าเซลีนยังคงนิ่งเฉยเหมือนตุ๊กตา เจสันจึงเลิกคิ้วมองเธออย่างช่วยไม่ได้
“มีอะไรอยากจะพูดไหม?”
เซลีนหัวเราะคิกคัก
“ฉันจะพูดยังไงดี? ฉันควรขอโทษไหม ฉันควรพูดขอโทษหรือเปล่า? หรือฉันควรขอความเมตตา หรือความสงสารจากคุณ และขอให้คุณรักฉันอีกครั้ง? สิ่งนั้นจะมีประโยชน์หรือเปล่าล่ะ? คุณเป็นคนใจร้าย คุณสนใจแต่ผลประโยชน์ และกำไรของคุณเท่านั้นไม่มีอย่างอื่นเลย! ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมฉันต้องเสียพลังงานไปกับคุณ”
เจสันยิ้ม
“วันนี้ผมรู้แล้วว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ฉลาด อย่างน้อยหลังจากนี้คุณก็ไม่โง่ถึงขนาดร้องไห้ และขอร้องให้ผมกลับไปหาคุณ”
เซลีนเยาะเย้ยตัวเองพร้อมยิ้มเยาะไม่ตอบเจสันด้วยคำพูด
เจสันกล่าวต่อว่า
“ผมเริ่มชื่นชมคุณอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไงดี?”
“ขอบคุณสำหรับคำชื่นชม แต่มันไม่จำเป็น บอกฉันสิ คุณต้องการอะไรจากฉัน?”
“คุณเป็นภรรยาของผม ผมจะขออะไรจากคุณได้อีก? ผมแค่อยากให้คุณใช้ชีวิตในแบบของคุณ และหยุดสร้างปัญหา คุณรู้ไหมว่าการจัดการกับปัญหามันเป็นเรื่องยุ่งยาก และผมไม่ชอบแก้ปัญหา”
เซลีนประหลาดใจเล็กน้อย
“คุณจะไม่หย่ากับฉันเหรอ?”
“ทำไมผมถึงควรหย่าล่ะ?”
เขาก้มลงเล็กน้อย และขยับเข้าใกล้ใบหน้าของเธอเพื่อที่เธอจะได้มองใบหน้าของเขาได้ชัดเจน
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันเย็นชาไร้ความปรานีและรุนแรง มันเป็นรอยยิ้มที่ส่งผลให้กระดูกสันหลังของคน ๆ หนึ่งหนาวสั่นและทำให้ขนลุกได้
