ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 231 ได้โปรดช่วยเธอ

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 231 ได้โปรดช่วยเธอ

“คุณยังไม่ได้คืนเงินที่ผมเสียไปกลับคืนมาทำไมผมต้องโง่หย่ากับคุณ? เด็กโง่”

เสียงของเขาฟังดูไม่ได้เอาจริงเอาจัง ทว่ากลับทำให้เซลีนรู้สึกหนาวสั่น

ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามคำพูดของเขาฟังดูรู้สึกเหมือนอสรพิษที่กำลังคืบคลานขึ้นมาบนหลังและลำคอของเธออย่างเชื่องช้า ในช่วงเวลาต่อมาราวกับว่ามันจะฉกเธอ

เธอตกใจมาก เธอรู้สึกได้ว่านิ้วของเขาเลื่อนลงมาตามใบหน้าของเธอ และเคลื่อนเข้าหาริมฝีปาก เธอจึงยกมือขึ้นผลักมันออกไป

“ไอ้สารเลว!” เธอด่า

“ฮ่าฮ่า!” เจสันหัวเราะเบา ๆ

“ถ้าผมเป็นไอ้สารเลว คุณก็เป็นเมียของไอ้สารเลว รู้สึกยังไงบ้างล่ะที่อยู่กับไอ้สารเลว กลัวไหม?”

เซลีพยายามเป็นอย่างมากที่จะสงบสติอารมณ์ เช่นนั้นเธอจึงยิ้มเยาะให้เขาแทน “ฉันสามารถเล่นเป็นสามีภรรยากับคุณได้ แต่ฉันขอเตือนคุณให้อยู่ให้ห่างจากฉัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อย่าได้มาแตะต้องฉันอีก”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้น และมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ

เจสันลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกยิ้ม เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กออกมา และเช็ดที่นิ้วที่สัมผัสกับเซลีนก่อนหน้านี้ก่อนที่เขาจะโยนมันทิ้งลงในถังขยะ

“แม่บ้าน! จัดห้องคุณผู้หญิงให้เป็นระเบียบ และซื้ออะไรก็ตามที่เธอต้องการ”

หลังจากนั้นเขาก็ออกจากห้องของเซลีน

ห้องน้ำไม่สามารถใช้งานได้หลังจากเมื่อคืน เซลีนแค่ล้างมือของเธอ และมุ่งหน้าไปยังห้องพักแขก

แม่บ้านต้องจัดห้องของเธอให้เป็นระเบียบเรียบร้อย และซื้อที่นอนใหม่ให้เธอรวมถึงสิ่งของที่จำเป็นทั้งหมด

เมื่อถึงเวลาที่ทุกอย่างเรียบร้อย ก็เป็นเวลากลางคืนเสียแล้ว และในที่สุดเซลีนก็สามารถกลับไปยังห้องของเธอได้

ในระหว่างช่วงเวลาอาหารค่ำ หนึ่งในผู้ช่วยของเจสันโทรหาเซลีน เขาบอกกับเธอว่าเจสันจะอาศัยอยู่ในวิลล่าอีกหลังหนึ่งในขณะนี้และจะยังไม่กลับมา

คนรับใช้สองคนอยู่ใกล้ ๆ เซลีน เมื่อเธอรับโทรศัพท์และพวกเขาก็อดที่จะสงสารคุณนายไม่ได้

พวกเขาแต่งงานกันเพียงไม่กี่วัน แต่พวกเขาก็เริ่มแยกกันอยู่แล้ว

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมพวกเขาไม่สามารถพูดคุยกันในฐานะสามีภรรยากันได้?

อย่างไรก็ตามเซลีนฮึดฮัดไม่พอใจ และวางสายโทรศัพท์เพื่อทานอาหารค่ำ

เธอดูสงบมากจนดูเหมือนไม่ใช่เธอเลย

คนรับใช้ต่างเป็นห่วงเธอ แต่เมื่อเฝ้าสังเกตเธอมาตลอดทั้งคืน นอกจากพูดน้อยกว่าปกติแล้ว นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอ

ด้วยเหตุนี้คนรับใช้จึงค่อย ๆ คลายความกังวลลง

ในตอนกลางคืน เซลีนนั่งอยู่ตรงระเบียงเพื่อรับลมยามค่ำคืนหลังรับประทานอาหารค่ำ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นและหลังจากที่เหลือบไปเห็นเบอร์โทรศัพท์ของผู้โทร เธอก็รับสายอย่างรวดเร็ว

“ในที่สุดคุณก็โทรหาฉัน”

เสียงจากปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง มีเสียงไอน้อย ๆ และพูดอย่างแผ่วเบา “ฉันขอโทษ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันรูสึกไม่ค่อยสบาย ดังนั้นฉันจึงไม่มีเวลาให้คุณ”

เซลีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ บนใบหน้าของเธอ “ตอนนี้คุณพอจะมีเวลาช่วยเหลือฉันไหม?”

เจ้าของเสียงนั้นประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “แน่นอน คุณต้องการให้ฉันทำอะไรให้คุณ แค่บอกฉัน”

“ฉันต้องการให้คุณฆ่าใครบ้างคนให้กับฉัน”

ในตอนนั้นเจ้าของเสียงนั้นตกใจเพราะเธอไม่คาดคิดว่าเซลีนจะขอร้องอะไรที่ผิดปกติเช่นนี้

“ใคร?”

“นังเนลล์ เจนนิงส์”

…

กิดเดียนต้องไปทำธุระในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเนื่องจากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับธุรกิจในต่างประเทศ

เกิดความขัดแย้งขึ้นระหว่างบริษัทของเขากับนักลงทุนในพื้นที่ และผู้ที่รับผิดชอบในเรื่องนี้เกิดล้มป่วยขึ้นมากะทันหันในเวลานั้น เป็นเพราะไม่มีใครสามารถควบคุมสถานการณ์นั้นได้ กิดเดียนจึงถูกบังคับให้ต้องบินไปที่นั่นด้วยตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้นเนื่องจากเนลล์เสร็จสิ้นจากการทัวร์โปรโมตภาพยนตร์กับทิม เธอจึงมีเวลาว่างมากขึ้น

เธอช่วยเขาจัดกระเป๋าให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปส่งเขาที่สนามบินด้วยตัวของเธอเอง

กิดเดียนมีความสุขที่ภรรยาของเขาอยู่เพื่อรอส่งเขาไป ก่อนที่เขาจะขึ้นเครื่อง เขาบอกแนนซี่ให้ดูแลเนลล์ให้ดี

หลังจากที่เธอส่งสามีของเธอไปแล้ว เนลล์ดูนาฬิกาข้อมือของเธอ เมื่อเห็นว่ายังเช้าอยู่เธอจึงกลับไปที่บริษัท

ซิงฮัวกำลังพัฒนาไปได้ดี แม้ว่าสเกลของมันจะเล็กกว่า แต่ศิลปินที่อยู่ภายใต้การดูแลของบริษัทก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพิจารณาว่าพวกเขามีนักลงทุนรายใหญ่อย่างอันนิง อินเตอร์เนชั่นเนล อนาคตของพวกเขาก็ชัดเจนในตัวเอง

ลูซี่ได้เข้าร่วมในภาพยนตร์หลายเรื่องตลอดทั้งปี ซึ่งทำให้เธอได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ผู้ติดตาม Weiboของเธอเพิ่มขึ้นจาก 3 ล้านเป็น 10 ล้านคน

ด้วยเหตุนี้เนลล์จึงวางแผนเพื่อหาบทที่เหมาะกับลูซี่ และมอบให้เธอรับบทนักแสดงนำหญิง

นอกเหนือจากนั้น ศิลปินคนอื่น ๆ อีกหลายคนเพิ่งเสร็จสิ้นจากรายการวาไรตี้โชว์ออนไลน์ซึ่งถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถรักษาตำแหน่งสูงสุดของการแข่งขันเอาไว้ได้ แต่พวกเขาก็สามารถทำให้ผู้คนจดจำพวกเขาได้

พวกเขาไม่ได้รับความนิยมเพียงชั่วข้ามคืน แต่พวกเขาสามารถดึงดูดความสนใจได้ ทำให้พวกเขามีแฟน ๆ ติดตามบน Weibo กว่าล้านคน

ถึงแม้ว่าจะไม่มากนักในฐานะมือใหม่ที่ยังไม่มีชื่อเสียง แต่พวกเขาก็ยังต้องพัฒนาขึ้นไปอีก

เมื่อจัดการกับเรื่องที่บริษัทแล้วเนลล์จึงกลับไปที่ อันนิง อินเตอน์เนชั่นเนล

เพราะมันเริ่มดึกแล้วเธอจึงพาแนนซี่มาด้วยกันและเลิกงานกลับบ้าน

“เนลลี่ พวกเราจะกลับบ้านกันได้หรือยัง?” แนนซี่ถามขณะที่เธอขับรถ

“ยังไม่กลับ ไปทานอาหารเย็นก่อน”

เนลล์จะไม่ยอมแพ้ให้กับโอกาสที่หาได้ยากในการเดินเที่ยวรอบเมือง

ดังนั้นพวกเขาจึงไปทานอาหารเย็นที่ร้าน เทารัน เฮ้าส์ ที่อยู่ใกล้ ๆ และแวะไปช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า

เนลล์ได้ยินมาว่าแนนซี่เป็นเด็กกำพร้าและนอกจากน้องชายคนเล็กที่ยังเรียนมัธยมอยู่เธอก็ไม่เหลือใคร

ต้นเดือนกันยายนซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เปิดภาคการศึกษาใหม่สำหรับโรงเรียนมัธยมปลายส่วนใหญ่ เนลล์ไปช้อปปิ้งของเธอพร้อมกับซื้อข้าวของมากมายรวมทั้งเลื้อผ้าสำหรับเด็กมัธยมปลาย เธอให้วันหยุดกับแนนซี่เพื่อให้เธอมีเวลาร่วมกับน้องชายก่อนโรงเรียนจะเปิดเทอม

เพียงแค่นั้นแนนซี่ก็มีความสุข เธอขึ้นเครื่องในคืนนั้นและเดินทางกลับ

วันที่สองเนลล์ไปทำงานตามปกติ

ขณะที่เธอกำลังพบกับลูกค้าในตอนบ่ายเธอก็ได้พบกับเซลีน

มันเป็นเรื่องบังเอิญล้วน ๆ ในความจริงเธอกำลังพบกับลูกค้าของเธอในร้านกาแฟก่อนที่เธอจะเห็นเซลีนนั่งอยู่ยังที่นั่งที่ห่างออกไป

เนลล์คิดว่ามันแปลกแต่ไม่ได้กังวลมากเกินไป

บางทีเธออาจจะคิดมากไป แต่เธอรู้สึกว่าการจ้องมองของเซลีนที่มองมาที่เธอในวันนี้แปลกไป

เซลีนดูเย็นชาและไม่พอใจมาก

เนลล์รู้สึกได้ว่ามันเป็นสัญญาณแห่งความเกลียดชังในตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเซลีนเป็นพิเศษอะไร

หลังจากประชุมเธอไม่ได้กลับไปที่บริษัทในทันที เธอขึ้นรถและบอกให้ไปส่งที่ร้านเครื่องปั้นดินเผาชื่อดังทางฝั่งตะวันออกของเมืองแทน

เธอไม่รู้ว่ากิดเดียนคิดยังไงตอนที่เขามอบแจกันให้เธอเมื่อสองสามวันก่อนและบอกว่าเขาทำเอง

พูดตามความจริงแล้วเธอไม่ได้ชอบแจกันมากเท่าไร ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบเครื่องปั้นดินเผา แต่เธอคิดว่าเขาทำได้ไม่ดีนัก

นอกเหนือจากความคมที่ไร้เหตุผลเวลามันแตกแล้ว ภาพวาดบนนั้นยังน่าเกลียดเกินกว่าจะรับไหว

อย่างไรก็ตามเขาบอกกับเธอว่าเขาเป็นคนวาดภาพบนแจกันเป็นตัวแทนของเธอและเขาเองพร้อมด้วยลูก ๆ อีกสามคน

ขณะที่เนลล์มองไปที่เด็กที่น่าสงสารบนภาพวาดทั้งสามคนบนแจกัน เนลล์เลือกที่จะเงียบเมื่อมองไปที่พวกเขา

สิ่งที่แย่ที่สุดคือกิดเดียนไม่คิดว่าแจกันไม่สวย

เขาเคยขอให้เธอซื้อคืนให้กับเขาด้วยซ้ำเพราะเขาบอกว่าเป็นมารยาทที่ดีที่จะให้ของขวัญคืน

เพราะว่าเขาได้มอบแจกันให้เธอแล้ว เนลล์จึงรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมที่ไม่ทำอะไรเลย

นอกจากนั้นเธอยังถูกแสดงให้เห็นถึงด้านหน่อมแน้มของเขา

เมื่อไม่มีทางเลือก เนลล์จึงตอบแทนความดีด้วยการจะมอบของบางอย่างให้กับกิดเดียน

ด้วยเหตุนี้เธอจึงขึ้นรถมา และตัดสินใจที่จะงีบหลับ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ