ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 236 ฉันควรทำอย่างไร

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 236 ฉันควรทำอย่างไร?

เนลล์กอดกิดเดียนเอาไว้แน่น และเอนศีรษะพิงไหล่ของเขา

ราวกับว่าเขารู้สึกถึงความเชื่อมั่นของเธอโดยการพิงแผ่นอกของเขา ชายหนุ่มจับเอวบางของเธอให้แน่นขึ้น เขาพูดด้วยความหนักแน่นว่า “ไม่เป็นไร ผมอยู่ที่นี่”

“อืมม”

เนลล์พยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่ขึ้นจมูกของเธอ “ฉันไม่เป็นไร”

เธอจะสบายดีได้อย่างไร? ไม่เหมือนกับมือของกิดเดียนที่ปกคลุมไปด้วยความแข็งกระด้าง เนื่องจากการทำงานหนักราวกับเครื่องจักรมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา มือของเธอนุ่มและยังคงมีเลือดออก

เธอไม่เคยใช้มือของเธอทำงานหนัก มือของเธอเล็กและบอบบาง แต่มันก็ต้องเกาะกับเข็มขัดของเธอและปีนหน้าผาที่สูงชันเป็นระยะทางค่อนข้างไกล การบาดเจ็บที่เกิดขึ้นทำให้มือของเธอได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง

ถ้ามันไม่เจ็บปวดจนทำให้รู้สึกชา เธออาจจะไม่สามารถอดทนจับมันเอาไว้ได้นานเท่าที่ทำได้

กิดเดียนรู้ว่าเธอผ่านอะไรมา จึงรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

ความปวดเจ็บแทรกลึกในความรู้สึกของเขาเป็นอย่างมากจนเขาไม่อยากโทษเธอด้วยซ้ำที่ทำตามใจตัวเองและการตัดสินใจผิด ๆ ของเธอ

ในไม่ช้าทั้งสองคนก็มาถึงด้านบน

เนลล์ไม่สามารถทนความหนาวเย็นได้อีกแล้ว กิดเดียนปลดเชือกที่รอบเอวของเธอ และตะโกน “รถพยาบาลอยู่ที่ไหน?!”

“จอดอยู่ที่ข้างถนน ด็อกเตอร์แลมเบิร์ตก็อยู่ข้างในด้วย”

หลังจากนั้นกิดเดียนก็อุ้มเนลล์เอาไว้ในอ้อมแขนและเดินไปที่รถพยาบาลข้างถนน

…

เนลล์ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

สิ่งที่เธอจำได้คือชายคนหนึ่งพูดด้วยสำเนียงอังกฤษและมักจะทำแผลให้เธอทั้งยังพูดภาษาจีนกลางขาด ๆ หาย ๆ ไม่กี่คำ

เธอพบว่าร่างกายของเธออยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น กลิ่นที่คุ้นเคยและการปรากฏตัวที่ทำให้ร่างกายและจิตใจของเธอได้พักผ่อน ความเจ็บปวดบนร่างกายของเธอรู้สึกทวีคูณขึ้นและซึมลึกเข้าไปยังกระดูกของเธอ

“ฮึ” เธอฮึดฮัด

กิดเดียนกอดเธอแน่น เขามองไปที่ด็อกเตอร์แลมเบิร์ตอย่างเย็นชา และพูดขึ้นว่า “คุณไม่รู้เหรอว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหน?”

ด็อกเตอร์แลมเบิร์ตไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ผมให้ยาแก้ปวดให้เธอไม่ได้ครับ เธอถูกฉีดยาไซยาไนต์ การใช้ยาแก้ปวดกับเธอในตอนนี้จะส่งผลบางอย่างตามมา แต่ถ้าคุณไม่สนใจ ผมสามารถให้เธอได้บ้างเล็กน้อย”

“ไม่!” ผู้ชายคนนั้นร้องตอบและกอดหญิงสาวแน่นขึ้น

“เนลล์ อดทนไว้ มันจะจบลงในไม่ช้า”

หญิงสาวในอ้อมกอดของเขาดูซีดเซียว แต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดของเขาริมฝีปากของเธอก็สั่นสะท้านอยู่ชั่วครู่ และไม่ได้ส่งเสียงด้วยความเจ็บปวดอีกต่อไป

เขาหวังว่าเขาจะเจ็บปวดแทนเธอได้

ในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขารับโทรศัพท์และเสียงของแนนซี่ก็ดังขึ้น “คุณผู้ชายคะ มันคือ เซลีน เจนนิงส์ เธอพบว่าคุณผู้หญิงหนีไปได้แล้ว และกำลังออกตามหาเธอในตอนนี้ค่ะ”

กิดเดียนหัวเราะเยาะ “ตามหาเนลลี่งั้นเหรอ? ใครให้นังชั่วคนนั้นลักพาตัวผู้หญิงของฉันไป?”

หัวใจของแนนซี่เต้นระรัวและเธอพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ค่ะว่าต้องทำอะไร”

โทรศัพท์วางไปแล้ว ด็อกเตอร์ที่ได้ยินบทสนทนาตกใจเล็กน้อย

“ลีย์ ใจเย็น ๆ ผมรู้ว่าคนเหล่านั้นไม่ให้เกียรติภรรยาของคุณ แต่ตอนนี้คุณได้เธอกลับคืนมาแล้ว แค่จับผู้หญิงที่ต้องรับผิดชอบกลับมา อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์”

กิดเดียนมองไปที่หมอด้วยความโกรธเคือง “บริสุทธิ์? คุณรู้ว่าใครลักพาตัวภรรยาของผม และความสัมพันธ์ที่เธอมีกับภรรยาของผมด้วยอย่างไรเหรอ?”

ด็อกเตอร์แลมเบิร์ตรู้จักเพียงแค่เนลล์เท่านั้น ดังนั้นเขาจึงถามออกมาด้วยสัญชาตญาณ “แล้วมีความสัมพันธ์อย่างไร?”

“เป็นน้องสาวของเธอ”

ด็อกเตอร์แลมเบิร์ตเบิกดวงตาสีฟ้าด้วยความตกใจ เขาอ้าปากค้าง

“ในตอนนี้ คุณยังเชื่อว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์อยู่อีกไหม?”

ด็อกเดอร์แลมเบิร์ตเงียบท่ามกลางคำถาม

ถ้าพวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกัน พ่อแม่จะไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ที่ข่มขื่นเช่นนี้เลยหรือ?

มันมีความเป็นไปไม่ได้สูง

กิดเดียนถอนหายใจและเงียบ

หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาหลับไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว กิดเดียนมองดูเธออย่างลึกซึ้ง ความอ่อนโยนและความสงสารฉายแววในดวงตาของเขาชั่วขณะ

ด็อกเตอร์แลมเบิร์ตสังเกตเห็นปฏิกิริยา และเขาพบว่ามันแปลก

“ลีย์ เธอคือผู้หญิงที่คุณเจอที่แคลิฟอร์เนียเมื่อห้าปีก่อนหรือเปล่า?”

กิดเดียนพยักหน้า

“เธอดูเด็กมาก! นี่เธออายุมากขึ้นแล้วใช่ไหม? พวกคุณมีความสัมพันธ์แบบพ่อกับลูกสาวหรือเปล่า?”

กิดเดียนตอบด้วยสีหน้าโกรธเคือง เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “พ่อกับลูกสาวมีความสัมพันธ์อะไรกัน?! ผมดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ!”

“ไม่ใช่เหรอ? คุณอายุเกือบ 30 แต่ผู้หญิงคนนี้เธอดูไม่เหมือนคนอายุ 20 ปี”

ด้วยคำพูดของหมอทำให้กิดเดียนเงียบไป เขาไม่มีทั้งความอดทนและอารมณ์ที่จะมาอธิบาย

ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึงโรงพยาบาล

แม้ว่าด็อกเตอร์แลมเบิร์ตจะดูแลบาดแผลของเนลล์และตรวจดูอาการของเธออย่างใกล้ชิด แต่กิดเดียนก็ยังคงกังวลกลัวจะมีบาดแผลบางอย่างซ่อนอยู่ในตัวเธอ

หลังจากที่พวกเขาไปถึงโรงพยาบาล เขาก็เรียกแพทย์หญิงมาตรวจร่างกายของเนลล์อย่างละเอียด

ผลปรากฏว่าเนลล์ไม่เป็นไร และในที่สุดกิดเดียนก็รู้สึกเบาใจลง

…

เนลล์ตื่นขึ้นมาเวลา 16:00 น. ของวันนั้น

เมื่อเธอลืมตาของเธอ แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างในแนวทแยงมุมและส่องลงมา เครื่องปรับอากาศเปิดอยู่จึงไม่ร้อนแม้จะมีแสงแดดอยู่ภายใน แต่ก็รู้สึกสบายตัว

เธอกะพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้ชินกับแสงแดด เธอพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่เมื่อกดมือลงบนเตียงก็รู้สึกเจ็บ

เธอจำได้ในที่สุดว่ามือของเธอได้รับบาดเจ็บ เธอยกมือของเธอขึ้นและเห็นว่าพวกเขาใช้ผ้าพันแผลพันเอาไว้แน่นราวกับเป็นอุ้งเท้าของหมี

ใบหน้าเรียวดูหม่นลง

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก

ผู้ชายร่างสูงปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าและใบหน้าของเขาดูเศร้าหมองเมื่อเห็นว่าเธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง

“ใครอนุญาตให้คุณเคลื่อนไหว?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาที่สุดเท่าที่จะทำได้และเขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางไม่พอใจ

เนลล์ตะลึงกับท่าทางดุ ๆ นั้น เธอรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

“ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะขยับตัว ฉันแค่อยากจะลุกขึ้นนั่งหลังจากนอนหลับมาเป็นเวลานานค่ะ ร่างกายของฉันรู้สึกเหมือนซากศพ” เธออธิบาย

เขาดูดีขึ้นหลังจากที่ได้ฟังคำอธิบายของเธอ แต่เขาก็ยังไม่พอใจ

เขามองไปที่มือที่พันแน่นของเธอ และดุเธอ “ถ้าคุณอยากจะลุกขึ้นนั่ง ให้กดกริ่งขอความช่วยเหลือ ทำไมต้องลุกขึ้นนั่งด้วยตัวเอง?”

เนลล์เงียบไป เธอมองไปที่เขาด้วยดวงตาสีดำกลมโตของเธอเพื่อระบายความคับข้องใจของเธอ

กิดเดียนเรียกหมอมาตรวจอย่างรวดเร้ว

หลังจากการตรวจเสร็จเรียบร้อย แพทย์บอกกับเขาว่าเธอไม่เป็นไร ไซยาไนต์ที่ฉีดเข้าไปได้ถูกระบบภายในร่างกายของเธอชำระล้างออกไป แต่สำหรับมือของเธอนั้นยังคงต้องใช้เวลาอีกนาน

กิดเดียนสบายใจขึ้น หลังจากที่หมอออกไปแล้วเขาก็นั่งลงข้าง ๆ เตียงคนป่วย

เขาเอื้อมมือไปโอบกอดเธอเอาไว้แน่น แล้วถาม “คุณยังเจ็บอยู่ไหมครับ?”

เนลล์รู้สึกผิดหลังจากที่เขาดุเธอ เธอจึงทำหน้าตาบูดบึ้งพลางส่ายหน้า

กิดเดียนเลิกคิ้วเมื่อสังเกตเห็นปฏิกิริยาบนใบหน้าของเธอ มีความสุขฉายแววอยู่ในดวงตาของเขา แต่เขาแสร้งทำเป็นมองด้วยความเข้มงวดและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “คุณรู้สึกผิดหรือเปล่า?”

เนลล์เงียบ แต่เธอใบหน้าเรียวของเธอมีความ “ความคับแค้นใจ” อยู่เต็มไปหมด

“ถ้าคุณรู้สึกผิด แล้วผมล่ะ? คุณคิดเกี่ยวกับความรู้สึกของผมอย่างไร? ผมสามารถจัดการผู้หญิงคนนั้นได้อย่างง่ายดาย แต่คุณต่อสู้กับเธอด้วยชีวิตของคุณเอง จะทำอย่างไรถ้าเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับคุณ? ผมควรจะทำอย่างไรกับตัวผมหลังจากนั้น?”