ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 237 เธอต้องการจับใครบางคน
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 237 เธอต้องการจับใครบางคน
เนลล์ตกตะลึง เธอมองเขาและจ้องลึกลงไปในดวงตาของเขา พร้อมกับการแสดงออกที่เข้มงวดบนใบหน้า มีรอยช้ำน้อย ๆ ที่ใต้ด้วงตาของเขา ดูเหมือนเมื่อคืนเขาจะไม่ได้พักผ่อนหลังจากที่ยุ่งมาทั้งวันเขาก็ดูเหนื่อยล้า
ในความจริงเธอรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เธอจึงรีบอธิบาย “ฉันขอโทษค่ะ ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันคิดผิดไปครั้งหน้าฉันจะไม่ประมาทอีกแล้ว”
“ยังจะมีครั้งต่อไปอีกเหรอ?” เขาเลิกคิ้วมองและถามกับเธอ
เธอเงียบ เธอพยายามจะเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของเขา แต่มือของเธอกลับถูกพันเป็นอุ้งเท้าหมี เธอแทบจะไม่สามารถขยับนิ้วของเธอได้เลย ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่เพียงใช้แขนของเธอกอดเขาเอาไว้
“ไม่มีครั้งต่อไป จะไม่ทำบ้าๆ อีก”
“สัญญานะ?”
“สัญญาค่ะ”
“ถ้ามีครั้งต่อไปจะเป็นอย่างไร?”
เนลล์ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดด้วยท่าทางจริงจัง “ถ้ามีครั้งต่อไปตุณสามารถลงโทษฉันได้ตามที่คุณต้องการและฉันจะไม่พูดอะไรสักคำเลย”
เขาดูดีขึ้นมากหลังจากที่เธอให้คำสัญญา เขาเอื้อมมือไปจับที่ใบหน้าของเธอและบีบจมูกของเธอ
“ถ้ามีครั้งต่อไปผมจะล่ามโซ่คุณเอาไว้ และพาคุณไปทุกที่ที่ผมไป คุณจะไม่มีวันอยู่ห่างจากผม”
เนลล์พยักหน้าแรง ๆ “โอเค โอเค ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรก็ตาม”
เธอรู้ว่าเขาห่วงใยเธอ เขากลัวว่าเธอจะได้รับความเจ็บปวด ดังนั้นเธอจึงยอมทำตามข้อเรียกร้องอะไรก็ตามที่เขามีต่อเธอ
หากความรักเป็นกุญแจที่ล็อคเธอเอาไว้เธอก็เต็มใจอย่างยิ่งที่จะถูกผูกมัดไว้
เธอเต็มใจที่จะถูกกักขังเอาไว้ตลอดชีวิตของเธอ
ด้านที่เชื่อฟังของเธอทำให้เขาพอใจ กิดเดียนยิ้มออกมาในที่สุดและจ้องมองเธอด้วยความอ่อนโยนในขณะที่เขาถาม “คุณหิวไหม?”
เธอยังไม่รู้สึกหิวเมื่อเขาพูดถึง แต่หลังจากที่เขาถามท้องของเธอก็ร้องขึ้น
หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลยตั้งแต่เมื่อคืนและหมดเรี่ยวแรงในขณะที่เอาตัวรอด เธอพยักหน้าซ้ำ ๆ
เขาออกไปสั่งอาหารให้เธอ ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีคนนำอาหารมาเสิร์ฟ
เธอไม่สามารถถือช้อนในขณะที่มือถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าพันมือ เขาจึงป้อนอาหารให้เธอ
เขาคิดว่าร่างกายของเธออาจจะยังอ่อนแอ ดังนั้นเขาจึงสั่งอาหารเหลวให้เป็นส่วนใหญ่ เช่น
โจ๊กและซุปไก่
เขาพยายามอย่างมากในการป้อนอาหารให้กับเธอ เขาเป่าให้ซุปคลายร้อนก่อนจะป้อน
เนลล์เอนตัวพิงที่หัวเตียง เธอรู้สึกเขินอายใจตอนแรก แต่มือทั้งสองข้างของเธอถูกพันเอาไว้แน่น สิ่งที่เธอทำได้คือซ่อนความอับอายเอาไว้และปล่อยให้กิดเดียนป้อนอาหารให้กับเธอ
กิดเดียนมองดูริมฝีปากสีชมพูของเธอขณะที่กำลังรับประทานซุป
“เป็นยังไงบ้าง? กลืนได้ไหม?”
เนลล์พยักหน้า “อร่อยค่ะมันจากร้านอาหารบาเบาใช่ไหมคะ?”
“อืมม”
เขารู้ว่าเธอต้องหิวเมื่อตื่นขึ้นมา เขาจึงส่งคนให้ไปซื้อซุปและโจ๊กจากร้านอาหารบาเบามาก่อนที่เธอจะตื่น โจ๊กและซุปถูกอุ่นอีกครั้งเมื่อเธอตื่น และมันถูกส่งเข้ามาในห้องหลังจากที่กิดเดียนสั่ง
ดวงตาของเนลล์เป็นประกาย บางทีอาจเป็นเพราะความสุขใจที่ได้หนีรอดจากความตาย หรืออาจจะเป็นความพอใจที่ได้กินของอร่อย ๆ
เธอขยับเข้าไปใกล้กิดเดียนและจูบเขาที่แก้ม เธอพูดด้วยเสียงหวาน “กิดเดียน คุณดีที่สุด”
เขามองมาที่เธอด้วยความรัก ลมหายใจของเขาถี่ขึ้นกะทันหัน
“ตอนนี้คุณรู้อะไรไหม?”
“ไม่ ฉันรู้เมื่อนานมาแล้ว” ดวงตาของเธอฉายแววเจ้าเล่ห์ราวกับว่าเธอเป็นแมวที่ได้นกขมิ้น ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ เขาจับที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และประทับริมฝีปากเอาไว้กับเธอ
ริมฝีปากของเขายังคงเย็นน้อย ๆ แต่ก็มีกลิ่นหอมสดชื่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา เนลล์ไม่ได้ขัดขืนในขณะที่เธอสนุกและปล่อยให้เขาจูบตามที่เขาต้องการ
ผู้ชายของเธอเริ่มต้นด้วยการจูบอย่างแผ่วเบาแต่รสชาติของหญิงสาวนั้นชื่นใจ ยิ่งเขาจูบมากเท่าไรเขาก็ยิ่งรับรู้ว่าเขาไม่สามารถหยุดได้
จนกระทั่งเสียงไอดังขึ้นเบา ๆ ดังขึ้นจากทางเข้า
เนลล์เป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยา เธอเบิกตากว้างขณะที่ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอผลักเขาออกด้วยความเขินอาย
ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของเธอทำให้เธอลืมไปว่ามือของเธอเจ็บ แรงผลักเพียงเล็กน้อยก็ทำให้มือของเธอเจ็บและเธอก็อ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด
ชายหนุ่มเหล่มองด้วยสายตาดุ ๆ
แมทธิวที่ยืนอยู่ตรงนั้นรู้สึกว่าเขามาผิดเวลา เขาไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะ!
ไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองคนกำลังจูบกันโดยที่ประตูเปิดออก นอกจากนี้กิดเดียนเป็นคนบอกให้เขารายงานเมื่อได้ข่าว
อย่างไรก็ตามแมทธิวไม่กล้าแก้ตัวแบบนั้น
ด้วยความข้องใจที่ยังคงอยู่ แมทธิวพูด “ท่านประธาน เราพบรถที่ลักพาตัวคุณผู้หญิงแล้ว”
เนลล์ตกใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยิน
จากนั้นเธอก็ได้ยินกิดเดียนพูดขึ้น “คุณรออะไรอยู่ จับส่งตำรวจไปเลย”
แมทธิวพยักหน้ารับ เขากำลังจะออกไปทำตามคำสั่งแต่เนลล์รั้งเขาเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน!” เธอดันตัวเองขึ้นและพูด “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งส่งให้ตำรวจ เราจะพักเรื่องนี้เอาไว้ก่อน”
กิดเดียนมองไปที่เธอด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น “คุณมีความคิดอื่นอยู่ในใจใช่ไหม?”
เนลล์พยักหน้า “อืมม คุณไม่ได้ช่วยฉันจากมือของเธออย่างแน่นอน ดังนั้นถ้าเธอปฏิเสธมัน แม้ว่าตำรวจจะมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ตราบใดที่ยังไม่มีหลักฐานที่ชัดเจน เธอก็จะสามารถหลบหนีได้ แน่นอนว่าเธอจะต้องตกเป็นแพะเพื่อรับบาป”
กิดเดียนหัวเราะเยาะ “ถ้าคุณต้องการให้เธอรับผิดชอบจริง ๆ เธอคงไม่สามารถหนีมันพ้นไปได้”
เนลล์เม้มริมฝีปาก
“ถ้าคุณใช้พลังของคุณเพื่อทำให้มันเกิดปัญหา มันจะไม่จบลงด้วยดีกับทุกคน เมื่อเรื่องนี้แตก มันอาจจะส่งผลกระทบต่อตระกูลลีย์ทั้งหมด รู้ว่าบางครั้งความคิดเห็นที่ดีที่สุดคืออาวุธต่อต้านอำนาจ”
กิดเดียนเงียบไปเมื่อได้ฟังคำอธิบายของเธอ
เป็นความจริงที่ว่าอำนาจของตระกูลลีย์และสถานะ พวกเขาแทบจะไม่มีศัตรูเลย แต่ก็มีพลังที่มองไม่เห็นที่สามารถตรึงพวกเขาไว้ได้นั่นคือพลังของความคิดเห็น
ไม่มีใครอยากทำให้ตระกูลของตัวเองต้องรับโทษหรืออับอาย
เนลล์ยิ้ม “นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมีเหตุผลบางอย่างในใจ”
“คุณคิดอะไรอยู่?”
เธอหัวเราะคิกคักและพูดว่า “ฉันอยากให้มันยอมรับความผิดที่มันทำกับฉันด้วยการสารภาพออกมาจากปากของมันเอง”
…
บ่ายวันนั้นมีคนทราบข่าวการลักพาตัวของเนลล์ และโพสต์ข่าวลงบนโลกออนไลน์ การลักพาตัวเธอนั้นทำให้เกิดกระแสอย่างมากในโลกอินเตอร์เน็ต
ข่าวนี้มาจากแหล่งที่เชื่อถือได้ ดังนั้นหลังจากนั้นได้ไม่นานบัญชีอย่างเป็นทางการ Weibo ของ ซิงฮุยสตูดิโอจึงได้ออกแถลงการณ์เพื่อยืนยันข่าวดังกล่าว
ในขณะเดียวกันในแถลงการณ์ได้ขอให้แฟน ๆ หยุดเผยแพร่ข่าวปลอมและการคาดเดาที่ปราศจากการไต่ตรอง เนื่องจากอาจส่งผลต่อการสอบสวนของตำรวจ
จากนั้น Weibo อย่างเป็นทางการของกรมตำรวจจินเฉิงยังได้แบ่งปันแถลงการณ์และขอให้ประชาชนแจ้งเบาะแสหรือแหล่งข้อมูลที่เกี่ยวข้องโดยไม่ระบุตัวตนเพื่อช่วยในการสืบสวน หากรายงานได้รับการตรวจสอบแล้วว่าเป็นความจริงจะได้รับรางวัล
เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้เกิดปฏิกิริยาอย่างมากในอินเตอร์เน็ต เกิดแฮชแท็กอย่าง “#NellJenningsAbducted” ทำให้เกิดการติดเทรนการค้นหาและพาดหัวข่าวทุกประเภท
ทิม เจเน็ต และคนอื่น ๆ ต่างก็กังวลเช่นกันหลังจากที่ทราบข่าว
เจเน็ตติดต่อกับกิดเดียนโดยตรง กิดเดียนไม่รู้ว่าเธอได้เบอร์โทรศ้พท์มาจากที่ไหน แต่เขาบอกกับเจเน็ตว่าเนลล์สบายดีโดยไม่ได้ให้รายละเอียดอะไรเพิ่มเติมและวางสายไป
เจเน็ตงงเล็กน้อยในตอนแรก แต่หลังจากที่คิดอย่างรอบคอบแล้วเธอก็มีปฏิกิริยากับสถานการณ์ดังกล่าว
“เห้ยแม่ง! เนลล์พยายามจับไอ้บ้านั่น!”
เจเน็ตวางใจหลังจากที่รู้ว่าเนลล์สบายดี เป็นเพราะเนลล์ต้องการวางกับดักผู้ลักพาตัวเธอ เธอก็แค่นั่งและรอการแสดง ไม่จำเป็นที่จะต้องกังวลอีกต่อไป
กิดเดียนคุยกับตำรวจด้วยเพราะเมื่อเขาช่วยเนลล์จากหน้าผา เจ้าหน้าที่ตำรวจก็อยู่ที่นั่นด้วย และเขาไม่สามารถซ่อนสิ่งที่เกิดขึ้นได้
ดังนั้นทั้งที่เขาทำได้คือพยายามใจการจับคนร้ายที่ลักพาตัวและให้พวกเขาชดใช้
