ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 244 เดินทางไปที่เกาะ
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 244 เดินทางไปที่เกาะ
รูม่านตาของเซลีนขยายออกเพราะความตกใจ
“คุณกำลังพูดว่า…”
สกายลาร์เย้ยหยัน
“สิ่งหนึ่งที่ประชาชนเกลียดชังมากที่สุดคือ การสมรู้รวมคิดโดยใช้เงินและอำนาจ แล้วถ้าเนลล์มีกิดเดียนหนุนหลังล่ะ? ยิ่งกิดเดียนอยู่เคียงข้างเธอมากเท่าไร ยิ่งทุกคนคิดว่าคนร่ำรวย และผู้มีอิทธิพลสามารถใช้อำนาจเท่าที่พวกเขาต้องการ”
“ผู้คนจะเริ่มเกลียดเธอ คุณคิดว่าลีย์อยู่ในอันดับต้น ๆ ของเมืองหลวงโดยไม่มีศัตรูคอยจับตามองเขาอย่างนั้นหรือ? ฮา! กองกำลังบางส่วนได้เปลี่ยนไปเพราะผู้นำ”
“ลีย์ คอร์ปอเรชั่น เมื่อเผชิญกับคำวิพากษ์วิจารณ์ ฉันแน่ใจว่าลีย์จะไม่เมิน เมื่อตกเป็นเป้า มาดูกันว่ากิดเดียนจะให้ความสนใจกับครอบครัวของเขาหรือผู้หญิงเป็นหลัก”
เซลีนตะลึง
ใช้เวลาชั่วครูก่อนที่เธอจะหลุดออกจากภวังค์ ใบหน้าของเธอมีความสุขปรากฏอยู่
“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว! พี่สกายลาร์ ความสำคัญอันดับแรกของเราคือตามหาเนลล์?”
“ใช่ เราต้องพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้หายไปไหน ด้วยวิธีนี้ทุกคนจะเชื่อว่าเป็นข่าวปลอมที่เธอสร้างขึ้น!”
เซลีนพยักหน้า
“เอาล่ะ ฉันรู้ว่าต้องทำอะไร ให้ฉันหาวิธีแกะรอยเธอ”
…
ในอีกด้านหนึ่งที่เซลีนกำลังหาวิธีรับมือกับเนลล์
ในด้านนี้ เนลล์ได้รับคำพูดล่าสุด
ท้ายที่สุด เธอมีความสงสัยว่าเซลีนเป็นคนถือหาง เฟอร์นันเดซคนขับที่ถูกเปิดเผย
กิดเดียน ลีย์ ยังคงไม่เคลื่อนไหว แม้ว่าเซลีนจะไม่กล้าบุกรุกเข้ามา แต่ตำแหน่งของเธอระบุชัดเจนเกินไป อาจจะมีคนสังเกตเห็นเธอได้
เนลล์ครุ่นคิดถึงพื้นที่ที่หลบซ่อนได้ดี เมื่อท่านผู้หญิงควินตันโทรเข้ามา
“คุณกำลังทำอะไรเนี่ยเนลลี่? คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
ท่านผู้หญิงควินตันโทรเข้าที่เบอร์โทรศัพท์ของกิดเดียนและให้เนลล์เข้ามารับสาย
เขากลัวว่าท่านผู้หญิงและลูกอาจจะเป็นห่วง กิดเดียนจึงบอกเรื่องนี้ล่วงหน้าแล้ว
เนลล์ตอบว่า “ฉันสบายดีค่ะและตอนนี้อยู่ที่บ้าน แล้วคุณล่ะคะ? สบายดีใช่ไหม?”
“ทุกอย่างดีมาก ลิซซี่คิดถึงคุณมาก เธอถามหาคุณด้วย ทำไมฉันถึงไม่พาเธอไปพักสักวันสองวัน คุณว่างไหม?”
“เอ่อ…”
เนลล์ลำบากใจ
นี่เป็นช่วงเวลาที่มีปัญหา ในขณะที่เธอกำลังจัดการให้ครอบครัวเซลีนยอมรับความผิดที่พวกเขาเคยก่อเอาไว้กับแม่ของเธอ มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะปรากฏตัว
อย่างไรก็ตามนี่เป็นลิซซี่…
เมื่อสังเกตเห็นอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ ท่านผู้หญิงควินตันรีบตอบกลับ “ฉันเพิ่งซื้อเกาะที่ทางใต้ ทิวทัศน์ที่นั่นอาจจะทำให้คุณชอบ ฉันมีคนมาเปิดโรงแรมที่นั่นด้วย มีเชฟที่เคยร่วมงานเลี้ยงของรัฐและมีทักษะในการทำอาหารมาก ทำไมเราไม่ไปพักผ่อนบนเกาะนั้น คุณมีเวลาไหม?”
เนลล์คงไม่ได้เรียนรู้อะไรในชีวิตเลยของเธอ ถ้าเธอยังคงไม่เข้าความหมายที่แฝงอยู่เบื้องหลัง
เธอตอบ “โอเคค่ะ ฉันสบายดี คุณนัดมาได้เลยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ก็เป็นพรุ่งนี้ ฉันจะให้กิดเดียนมาส่งคุณ”
“ได้เลย”
หลังจากที่กำหนดวันเรียบร้อยแล้วท่านผู้หญิงก็วางสายไป
ข้าง ๆ กิดเดียนมองเธอด้วยสายตาที่คาดหวัง เมื่อวางสายแล้วเขาจึงถามขึ้น “คุณบอกตกลงหรือเปล่า?”
เนลล์พยักหน้า “ใช่ค่ะ ท่านผู้หญิงบอกให้เราไปพรุ่งนี้ค่ะ”
“โอ้”
แววตาของเขาไม่ได้เปิดเผยความคิดเห็นของเขา
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เนลล์ถามขึ้น “ท่านผู้หญิงบอกกับฉันว่าเธอซื้อเกาะที่ทางใต้หรือคะ? ที่เกาะต้องเสียค่าใช้จ่ายมากใช่ไหมคะ? ท่านผู้หญิงวางแผนสำหรับธุรกิจการท่องเที่ยวหรือเปล่าคะ?”
กิดเดียนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่หรอก เธอแค่แก่แล้วและซื้อไว้สำหรับวัยเกษียณในอนาคต”
เนลล์ “…”
เอาล่ะ! เธอไม่สามารถทำตามแบบความคิดคนรวยได้
ซื้อเกาะเพื่อเกษียณอายุ? อืมม มันเยี่ยมมาก!
ท่านผู้หญิงปฏิบัติการเชิงรุกมาก เมื่อจัดการเรื่องทุกอย่างแล้ว เธอก็บอกให้กิดเดียนจัดการเรื่องเครื่องบินให้เธอ
ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เนลล์มาถึงที่เกาะโดยเครื่องบิน
เกาะนี้ไม่เพียงแต่มีความสวยงามเท่านั้น แต่ยังมีชื่อที่ดีอีกด้วยคือ หมู่บ้านแห่งความสงบ
ตามคำพูดของท่านผู้หญิงเกาะนี้มีนกที่อนุรักษ์เอาไว้อาศัยอยู่ ด้วยส่วนหนึ่งของพวกมันถูกชาวประมงที่อาศัยอยู่บริเวณใกล้เคียงจับไปด้วยความสะเพร่าและสภาพที่อยู่อาศัยก็น่ากลัว พวกมันกำลังเผชิญกับการสูญพันธุ์
เหตุผลประการหนึ่งที่ท่านผู้หญิงซื้อเกาะนี้คือเพื่อให้เป็นที่อยู่อาศัยที่เงียบสงบสวยงาม
เมื่อลิซซี่รู้ข่าวว่าเนลล์กำลังจะมา ลิซซี่จึงตื่นเต้นตั้งแต่เช้า
ในที่สุดเมื่อเนลล์มาถึงในช่วงบ่าย ลิซซี่ก็มุ่งตรงไปต้อนรับเธอ
หลังจากที่พวกเขาได้พบกันมาสักพักแล้ว เนลล์คิดถึงลิซซี่มาก คู่แม่ลูกโผเข้ากอดกันที่จุดนัดพบ ทั้งคู่กอดกันแน่นก่อนจะปล่อยออก
เมื่อตรวจดูเนลล์ใกล้ ๆ ท่านผู้หญิงออกความเห็นอย่างรักใคร่ “โอ้ ดูคุณสิผอมลงแค่ไหน เนลลี่ ฉันได้ยินว่าคุณถูกลักพาตัว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? เจ็บตรงไหนไหม?”
เนลล์ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มออกมา “ฉันสบายดีค่ะ ฉันกลัวมากกว่าเจ็บ”
บาดแผลของเธอไม่ลึกนัก มันใช้เวลาไม่กี่วันในการรักษา
เธอถอดผ้าพันแผลออกก่อนจะมาที่นี่เพื่อท่านผู้หญิงและลิซซี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แม้ว่าจะยังคงมองเห็นรอยแผลเป็นจาง ๆ บนฝ่ามือของเธอ แต่มันก็ไม่ดูแย่และน่ากลัวเหมือนก่อนหน้านี้
เมื่อเธอวางใจแล้ว ท่านผู้หญิงควินตันก็พยักหน้ารับ
เธอพาทั้งคู่เข้ามาในบ้าน
มีโรงแรมเพียงแห่งเดียวบนเกาะ ก่อนที่เนลล์จะมาถึงท่านผู้หญิงได้เตรียมห้องพักไว้ให้พวกเขาแล้ว
อันดับแรกเนลล์เข้าไปในห้องพักพร้อมกับกิดดียนเพื่อพักผ่อนและออกมาในช่วงเวลาอาหารเย็น
คุณผู้ชายมีสุขภาพไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มาร่วมทริปนี้
อย่างไรก็ตามท่านผู้หญิงควินตันเธอเป็นคนช่างพูด แม้จะอยู่ในวัยทองอายุของเธออยู่ระหว่างหกสิบถึงเจ็ดสิบ เธอยังมีหัวใจเป็นเด็กสาว และไม่อาจอดทนต่อการแสดงความดูถูกที่ชั่วร้าย
เมื่อพบว่าเนลล์ถูกรังแกเธอก็ไม่สามารถระงับความไม่พอใจต่อความชอบธรรมที่อยู่ภายในและคร่ำครวญที่ปกป้องเธอไม่ได้
ปฏิกิริยาของท่านผู้หญิงแสดงความชื่นชมเมื่อเห็นเช่นนั้นเนลล์จึงยิ้ม อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าท่านผู้หญิงคิดว่าเธอเป็นคนในครอบครัวและเป็นห่วงเธอ เช่นนี้เนลล์จึงรู้สึกประทับใจเกินจะบรรยายได้
“คุณย่า อย่าเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย เนลล์มีแผนของเธอ”
เมื่อไม่สามารถทนต่อสายตาเช่นนั้นได้ กิดเดียนจึงพูดขึ้น
ท่านผู้หญิงกรอกตามองมาที่เขา
“โอ้ย ประสาท! คุณไม่แม้แต่จะปกป้องภรรยาของคุณได้ คุณเป็นสามีแบบไหน? ภรรยาของคุณจำเป็นต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองในเวลาแบบนี้หรือ? โตขึ้นมาแล้วสมองหายไปไหนหมดกิดเดียน?”
ท่านผู้หญิงต่อว่าหลานชายของเธอ
สีหน้าของกิดเดียนเปลี่ยนไปทันที เนลล์จึงช่วยอธิบาย
“คุณย่าคะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ช่วยฉันนะคะ แต่เป็นฉันเองที่ไม่ให้เขาช่วย”
จากนั้นเธอก็พูดถึงความบาดหมางระหว่างเธอกับเซลีน รวมถึงสาเหตุการตายของแม่ของเธอ แคธี่ เมอร์ริสัน
นี่รวมถึงการที่เธอถูกไล่ออกจากตระกูลเจนนิงส์เมื่อห้าปีก่อน และวิธีที่สองแม่ลูกนั่นยึดมรดกไปอย่างไร เธอจนตรอกหลายครั้งในการพยายามเอาข้าวของของแม่คืนมา
ท่านผู้หญิงเดือดดาลตลอดเวลาที่เนลล์เล่าเรื่องทั้งหมดจนจบ
“น่าแค้นใจอะไรอย่างนี้! โลกนี้ยังคงมีกฎหมายอีกไหม? แม่ลูกคู่นี้ช่างไร้ยางอายจริง ๆ ทำไมฟ้าถึงไม่ผ่าพวกเขาให้ตายไปเลย”
เนลล์หัวเราะเบา ๆ
“แม้แต่ผู้พิพากษาที่เก่งที่สุดก็ไม่สามารถตัดสินความขัดแย้งนี้ได้ค่ะ ไม่มีใครจับได้ นอกจากนั้นเมื่อห้าปีที่แล้วฉันก็ยังเด็ก ฉันไม่ได้จำเอาไว้ในหัวของฉันเลย ถ้าฉันฉลาดกว่านี้ ถ้าฉันสังเกตมาก่อนว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเกี่ยวกับการตายของแม่ ฉันคงไม่ต้องมาเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดครั้งใหญ่เช่นนี้”
เมื่อหัวใจของท่านผู้หญิงกำลังสงสารเนลล์ เธอจึงลูบแขนของเนลล์อย่างแผ่วเบา
ด้วยความคิดนั้นเธอถามด้วยความอยากรู้ว่า “แม่ของคุณทิ้งสร้อยคอเอาไว้ให้คุณก่อนที่เธอจะจากไปอย่างนั้นหรือ?”
