ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 247 หลงตัวเอง
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 247 หลงตัวเอง
ในมุมมองของสกายลาร์เกี่ยวกับการช่วยเหลือทำให้เซลีนหลุดจากความคิดของเธอ
เซลีนพึมพำ “โอ้ใช่ ฉันยังคงเป็นสะใภ้ของครอบครัวมอร์ตัน ตราบเท่าที่ฉันยังคงแต่งงานกับพี่เจย์ พวกเขาจะไม่ทอดทิ้งฉัน พี่สกายลาร์ช่วยโทรหาพี่เจย์ให้ฉันหน่อย”
สกายลาร์พยักหน้าแล้วเดินออกไป
ใช้เวลาไม่นานก่อนที่การโทรจะจบลง
เธอเดินเข้ามาและบอกเซลีนว่า “คุณชายมอร์ตัน และคนอื่น ๆ กำลังมา เขาได้ยินมาว่าคุณถูกจับ เขาบอกว่าเขาเกือบจะถึงที่นี่แล้วตอนฉันโทรหาเขา”
ในที่สุดเซลีนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอขอบคุณโชคชะตาของเธอที่เธอยังคงเป็นคุณนายมอร์ตัน
แม้ว่าเจสันจะไม่รักเธออีกต่อไป แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอกลายเป็นอาชญากรหรอก เพราะเห็นแก่ชื่อเสียงที่ดีของมอร์ตัน
สกายลาร์รอเธอสักพักไม่นานเจสันและโทมัสก็มาถึงที่เกิดเหตุ
ความคับข้องใจที่เกิดขึ้นภายในเซลีนระเบิดช่วงเวลาแห่งการปรากฏตัวของพวกเขา
เธอร้องไห้ออกมาว่า “พ่อ! พี่เจ!”
โทมัสที่มีมุมมองที่ห่างเหินเหมือนกันพยักหน้า
“พวกเธอควรจะคุยกัน ให้ฉันไปที่นั่นเพื่อคุยกับพวกเขา”
เจสันก้มหน้า
ครอบครัวมอร์ตันมีความสัมพันธ์ในจินเฉิง และเนื่องจากเซลีนอยู่ในอาชีพที่ละเอียดอ่อนทุกคนจึงให้พื้นที่กับพวกเขา
ห้องสอบปากคำถูกเคลียร์เพื่อให้พวกเขาพูดเป็นการส่วนตัว
เซลีนนั่งอยู่บนเก้าอี้ปลดปล่อยความขมขื่นและความเสียใจที่เก็บไว้ผ่านการร้องไห้
เจสันนั่งตรงข้ามเธอและจ้องกลับไปอย่างห่างเหิน
“คุณคิดว่าการร้องไห้จะช่วยแก้ปัญหาอะไรได้บ้าง หลังจากที่คุณสร้างปัญหานี้ขึ้นมา”
หน้าอกของเซลีนจุกแน่นไปหมด
เธอบีบน้ำตาออกมาและเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาท่ามกลางน้ำตาที่เอ่อล้น
“ฉันขอโทษพี่เจ ฉันทำให้พี่เดือดร้อน ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน ฉันสัญญาว่าต่อไปนี้ ฉันจะไม่สร้างปัญหาอีก”
เจสันดึงมุมริมฝีปากของเขาอย่างเยาะเย้ย
“จากนี้ไป?”
เขาเย้ยหยัน “จำไว้ด้วยแล้วกัน ตอนนี้บอกผมทีว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร?”
ด้วยความเสียใจเซลีนพยักหน้าทันทีและตอบว่า “พี่สกายลาร์จะประกันตัว แต่พวกเขาไม่ให้ประกัน พี่เจ พี่ต้องทำอะไรสักอย่างนะ”
เจสันพยักหน้า
“ผมช่วยคุณออกจากที่นี่ได้ แต่คุณต้องร่วมมือกับผมเข้าใจไหม?”
เซลีนรีบบอกเธอ
“พี่เจย์ คุณอยากให้ฉันร่วมมือยังไง? บอกมาฉันมาสิฉันจะทำ”
เจสันเม้มริมฝีปากของเขาอย่างประชดประชัน “เนลล์อยู่ไหน?”
เซลีน “ … ”
ความรู้สึกบนใบหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปเซลีนก็ได้ยินเสียงในหัวของเธอเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน
ตัวเธอเหมือนจะระเบิด
เธอจ้องมองเจสันด้วยความไม่เชื่อเธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “แล้วคุณเชื่อไหมว่าฉันซ่อนเนลล์ไว้?”
เจสันจ้องมองเธออย่างเย็นชา “ผมรู้ว่าคุณเป็นคนแบบไหน ผมรู้ด้วยว่าคุณเกลียดเนลลี่มากแค่ไหน เซลีนแต่เราเป็นสามีภรรยากัน ผมจะช่วยคุณได้ก็ต่อเมื่อคุณบอกผมว่าเธออยู่ที่ไหน คุณคิดอะไรอยู่?”
เซลีนพบว่ามันไร้สาระ
เธอไม่เคยเจออะไรที่ตลกขนาดนี้มาก่อนทั้งชีวิต
สามีของเธอซึ่งอยู่ในสภาวะวิกฤตที่สุดบังคับให้เธอเปิดเผยเบาะแสของผู้หญิงอีกคนก่อนที่เขาจะเต็มใจช่วยเธอ
เซลีนหัวเราะออกมา ในไม่ช้าเสียงหัวเราะที่ลุกลี้ลุกลนก็สังเกตเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ
เธอมองเจสันราวกับเป็นตัวตลก
“เจสัน มอร์ตัน อย่าบอกนะว่าคุณยังหวังว่าเนลล์จะกลับมาอยู่กับคุณอีกเหรอ?”
เจสันขมวดคิ้ว
เขารู้สึกโกรธเคืองกับการเปิดเผยจุดอ่อนที่อ่อนไหวบางอย่างที่เขาฝังอยู่ภายใน
“ไม่เกี่ยวกับเธอ”
“ใช่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย! ฉันเป็นเพียงภรรยาของพี่แค่ในนาม พี่สามารถหย่ากับฉันได้ทุกวันที่พี่ต้องการ!
“แล้วพี่คิดว่าพี่เป็นใคร? พี่คิดว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณ และถ่านไฟเก่ามันจะกลับมาหรือไง เนลล์ทนรับตำแหน่งต่อจากฉัน และพี่รับบทเป็นฮีโร่ที่ช่วยชีวิตหญิงสาวที่ตกอยู่ในความทุกข์งั้นเหรอ!”
“เจสัน มอร์ตัน คุณโง่จริง ๆ หรือแค่แกล้งโง่? คิดว่าเนลล์จะปล่อยกิดเดียนไป และเลือกคุณแทนเหรอ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่ไหน คุณคิดว่าเรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้นกับคุณหรือไง!
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า … ”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงแยกข้างราวกับว่าเธอเสียสติ
ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย เจสันกำมือแน่นในขณะที่เขาอดกลั้นความโกรธที่เดือดพล่านพร้อมที่จะเหวี่ยงผู้หญิงบ้าคนนี้ออกไปนอกประตู
“แล้วคุณไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนสินะ?”
“แน่นอน! ทำไมฉันต้องติดอยู่ที่นี่อีกถ้าฉันรู้”
“คุณโกหก! คุณพาเธอไป!”
“ใช่ถูกต้อง ฉันลักพาตัวเธอไป แต่เธอหนีไปกลางคัน มีอะไรไหม? คุณมีเธออยู่ในใจ แต่เธอไม่ได้ติดต่อกับคุณเพื่อบอกคุณว่าเธออยู่ที่ไหน?
“ฮิฮิ ดูสิว่ามันน่าขบขันแค่ไหน! คุณหลงตัวเองอยู่ที่นี่ในขณะที่เธอกำลังมีเวลาในชีวิตของเธอ! เจสัน มอร์ตันฉันคิดเสมอว่าฉันโง่ แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนที่นิสัยแย่ขนาดนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า … ”
เธอทุบเจสันทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจางหายไปตามเฉดสีต่างๆ
เขากำมือแน่นจนได้ยินเสียงข้อนิ้วที่มาการจากกำมือ
ในที่สุดเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ และยืนขึ้น
ในสายตาของเขามีแต่สายตารังเกียจขณะที่เขามองไปยังที่ผู้หญิงคนนั้นที่หัวเราะและร้องไห้พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม
“เสียสติไปแล้วหรือไง!”
เขาจึงเดินออกไปอย่างไม่ลังเล
ในที่สุดเจสันก็ไม่ได้ประกันตัวเซลีนออกมา
แม้ว่าสกายลาร์จะไม่เข้าใจกับสถานการณ์ แต่เธอก็บอกได้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ดีเลย
เธอมีสายตาที่เฉียบแหลม หลังจากหลายปีที่ผ่านมาในธุรกิจเธอสามารถรับมือกับสถานการณ์ได้ดีที่สุด
ตอนนี้ไม่ได้ดีขึ้นเลย เซลีนไม่ตำหนิตัวเธอเอง เมื่อมอร์ตันยอมแพ้เรื่องเธอ สกายลาร์ในฐานะผู้จัดการก็ไม่มีอำนาจที่จะประกันตัวเธอออกไปแม้ว่าเธอจะต้องการก็ตาม
ดังนั้น สกายลาร์จึงรีบพูดคำสองสามคำก่อนที่จะแก้ตัว
ตอนนี้เซลีนดูราวกับว่าวิญญาณของเธอออกจากร่างไปแล้วแตกต่างจากที่เธอเคยเป็น
แม้ว่าสกายลาร์จะเคลื่อนไหว แต่เซลีนก็ไม่ได้กระตุ้นให้เธออยู่ต่อหรือขอความช่วยเหลือ
เธอเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นโดยก้มหน้าลงและแสดงความรับรู้อย่างว่างเปล่า
สกาาร์สามารถบอกได้ด้วยรูปลักษณ์ที่เซลีนทำมาตลอดชีวิตของเธอ เธอมีอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า แต่เธอก็ต้องเจอกับความไม่พอใจเล็ก ๆ ระหว่างพวกเขา ในท้ายที่สุดมันทำให้เธอต้องเสียทุกอย่าง
แม้ว่าสกายลาร์จะหยิบยกแนวคิดและแผนการมากมายมาใช้ แต่เธอก็ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับ เซลีนเท่านั้น เธอไม่คาดคิดว่าเซลีนจะลงเอยด้วยวิธีนี้
ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และหันหลังจากไป
เมื่อทุกคนหายไปเจ้าหน้าที่สองคนก็เข้ามาและพาเธอไปที่ห้องขังชั่วคราว
