ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 271 เด็กจากตระกูลลีย์
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 271 เด็กจากตระกูลลีย์
หญิงชรามองผ่านไปและแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเปิดเผย
“ทำไมพวกเธอถึงจับตาดูฉันเหมือนฉันเป็นนักโทษ? ฉันแค่ออกมาถ่ายภาพ”
ชายวัยกลางคนไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ขมวดคิ้วกับคำพูดนั้น “ถ้าแม่ต้องการเห็น เชส เรมิงตัน ผมแค่ส่งคนมาพาเขาไปที่โรงแรมก็ได้ ทำไมแม่ต้องออกมาข้างนอกเพื่อดูเขา? แม่แอบถ่ายรูปของเขาเอาไว้ด้วยเหรอ? แม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอับอายมากแค่ไหนที่ท่านผู้หญิงจากตระกูลกริฟฟิน ผู้สูงส่งทำเรื่องแบบนั้น?”
หญิงชราโกรธนิดหน่อย
“ฉันทำอะไร? ไม่ใช่ว่าฉันทำผิดหฏหมายหรือทำผิดกฎระเบียบ ดังนั้นทำไมจะต้องอาย? นอกจากนี้ จะถือว่าวิ่งไล่ตามไอดอลอยู่หรือถ้าคุณเรียกเขามา? ฉันจะยังถือว่าเป็นแฟนคลับอยู่หรืเปล่า?”
เธอหัวเราะอย่างเย็นชา “ลืมไปซะ! ฉันไม่ใส่ใจที่จะเถียงกับแก เพราะแกก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แกก็เหมือนพ่อผู้โง่เขลาของแกทุกอย่างนั่นแหละ ไม่รู้จักวิธีตามเทรนด์กับคนอื่นเขาเลย”
ชายวัยกลางคนมีท่าทางหม่นลงเล็กน้อย “ถ้าคุณพ่อพบว่าแม่วิ่งออกไปเพื่อดู เชส เรมิงตัน ก็รอดูว่าเขาจะทำอย่างไร”
ท่าทางของหญิงชราเปลี่ยนไป
“แล้วอย่างไรถ้าเขาเจอ? เด็กสารเลว ฉันคลอดแกออกมาและเลี้ยงดูแก! แกดูเหมือนจะช่วยคนอื่นแทนที่จะช่วยแม่ของแกเอง”
เธอตีเขาด้วยความโกรธ
ชายวัยกลางคนไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เขายิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ครับ ครับ ครับ เป็บความผิดของผม ผมไม่ควรปล่อยให้แม่เอาแต่ใจ การได้รับสิ่งที่ดีที่สุดจากผมและพาแม่มาที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่กลับมาประเทศจีนหลังจากผ่านไปหลายปี และเราไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม ดังนั้นผมจึงเป็นกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่ ถ้าผมไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของแม่ ผมก็คงไม่ตื่นตระหนกแบบนี้”
“ฮึ่ม!”
หญิงชราไม่สนใจเขา ก่อนที่เธอจะหันกลับและเดินลงไปตามทางเดินวีไอพีขณะที่มีกลุ่มบอดี้การ์ดติดตามไปด้วย
เนลล์ไม่เข้าใจว่ามีอะไรเพิ่งเกิดขึ้น
หลังจากที่กลับถึงบ้านและอาบน้ำ เธอโทรหาเจเน็ต และหลังจากที่รู้ว่าเธอสบายดี เธอจึงวางสายโทรศัพท์ด้วยความพึงพอใจ
ในขณะนี้ ภายในโรงแรมส่วนตัวที่เก่าแก่
ทันทีที่ท่านผู้หญิงกริฟฟินเข้ามา เธอเห็นชายชรานั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่หม่นหมอง
ฝีเท้าของเธอชะงักลงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะยิ้มและเดินเข้าไป “ทำไมคุณถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้ ทั้งที่ดึกแล้ว? คุณทานอาหารเย็นหรือยัง?”
ชายชราไม่สนใจเธอ ขณะที่เขานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางบึ้งตึง
หญิงชราหัวใจเต้นรัวและคิดในใจตัวเอง ‘เขารู้แล้วหรือยัง?’
เธอรีบดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาเพื่อส่งข้อความถึงลูกชายของเธอ
สองนาทีต่อมา เธอก็ได้รับการตอบกลับ ชายชรารู้เรื่องในห้องและโกรธจัด เขาแน่นหน้าอกและไม่รับประทานอาหารเย็น!
เช่นนั้นหญิงชราจึงเก็บโทรศัพท์ของเธอไป ด้วยความเรียบนิ่งที่แสดงออกผ่านสีหน้า เธอไม่ได้พูดอะไร
ในความเงียบ เธอไปที่ห้องครัวและให้แม้บ้านเตรียมอาหารก่อนที่จะนำมาให้เขาด้วยตัวของเธอเอง
“คุณข้ามมื้อเย็นไปได้อย่างไร? รีบมาทาน!”
ชายที่อยู่บนโซฟาคำรามออกมาทางจมูกด้วยความเย็นชาขณะที่เขาหันหน้าหนีไม่ยอมรับประทานอาหาร
หญิงชราระงับความโกรธภายในใจของเธอ และเริ่มคะยั้นคะยอ “คนดี คุณจะปวดท้องอีกนะถ้าคุณไม่ทานอาหารเย็น อย่าดื้อไปเลย รีบทานเร็วเข้า”
“หื้ม? ผมดื้อเหมือนกับคุณหรือเปล่า? คุณวิ่งออกไปเพื่อดูผู้ชายส่งเดชในช่วงกลางดึก และคุณยังกล้าให้ชาร์ลสพาคุณไปที่นั่น ตอนนี้คุณไม่สนใจผมมากขึ้นและมากขึ้น”
ท่าทีของหญิงชราเปลี่ยนไป
‘ใจเย็น ๆ และอดทน’
“ค่ะ ค่ะ ค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรจะออกไปดูเขา ทำไมคุณไม่ทานอาหารก่อนล่ะคะ?”
“ผมไม่กิน!”
“แค่กัดเท่านั้น”
“ไม่!”
ท่านผู้หญิงกริฟฟินพูดไม่ออก
ดังนั้นเธอจึงวางยาลงบนโต๊ะอาหาร และลุกขึ้น หันหลังกลับและขึ้นไปข้างบน
ชายชราบนโซฟาตะลึง เขาถามออกมาอย่างรวดเร็ว “คุณจะไปไหน?”
หญิงชราตะคอกใส่เขา “ไปนอน! คุณคิดว่าฉันจะไม่เหนื่อยหลังจากที่อยู่ข้างนอกมาทั้งวันอย่างนั้นหรือ?”
“แต่ผมยังไม่ได้กิน!”
“งั้นก็กินสิ!”
ท่าทางของชายชราเปลี่ยนไปอีกครั้ง และอีกครั้ง…
สุดท้ายแล้วการแสดงออกของเขาก็ยุติลงที่ความเสียใจ และดวงตาของเขาก็เป็นสีแดง “คุณสัญญากับผมว่าคุณจะไม่ได้พบผู้ชายคนนั้นอีก!”
เป็นอีกครั้งที่ท่านผู้หญิงกริฟฟินพูดไม่ออก
อย่างไรก็ตามการแสดงออกถึงความเศร้าของเขาทำให้เธอใจอ่อนลงในทันที
เธอเดินเข้าไปปลอบเขา “เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันพูดว่าฉันผิด ฉันเบื่อบ้าน และต้องการออกไปเดินเล่นข้างนอก มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ฉันไปอยู่ที่นั่น ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ถ้าคุณเบื่อ คุณควรจะออกไปกับผม ทำไมคุณต้องทิ้งผมไว้คนเดียว? ฮึ้ม คุณแค่ต้องการไปเห็นผู้ชายคนนั้น!”
“ฉัน…” หญิงชราเริ่มปวดศีรษะ
จู่ ๆ เธอก็นึกถึงอะไรบ้างอย่างขึ้นมาและพูดอย่างมีเลศนัย “ที่จริงฉันไมได้ไปที่นั่นเพื่อดูเชสซี่จริง ๆ …”
“ทำไมคุณถึงเรียกเขาว่าเชสซี่?!” ชายชราโกรธ
ท่านผู้หญิงกริฟฟินลังเล
“วันนี้ฉันไม่ได้ออกไปดู เชส เรมิงตัน ฉันออกไปตามหาหลานสะใภ้ของพวกเรา”
เป็นไปตามคาด ความสนใจของชายชราเปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงหลานสะใภ้
“หลานสะใภ้?”
“ใช่แล้ว!” ท่านผู้หญิงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาอย่างรวดเร็วและเปิดรูปภาพ
“ดูสิ เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่น่ารักเหรอ? ฉันจะบอกคุณว่าตัวจริงเธอสวยกว่านี้อีก ในอนาคต ลูกที่เธอมีกับลีของพวกเราคงจะสวยกว่านี้มาก”
นายท่านกริฟฟินดูรูปสักพักก่อนเขาจะหน้ามุ่ย “เธอสวยได้ไม่เท่าคุณเมื่อตอนคุณยังสาว”
หญิงชรารู้สึกเขินอายกับคำพูดนั้น “โอ้ คนโง่! ฉันสวยไม่เท่าเธอหรอก”
“ในหัวใจของผม คุณสวยที่สุดแล้ว”
ในเวลานั้น ชาร์ลส กริฟฟิน ที่เพิ่งเข้ามาได้ยินเสียงสนทนาของพวกเขาและรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดที่ชวนเลี่ยน
เขากังวลว่าแม่ของเขาจะไม่สามารถจัดการกับชายชราได้ ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่เพื่อดู แต่ดูเหมือนว่าเขาจะกังวลจนเกินไป
เมื่อท่านผู้หญิงเห็นเขา เธอรีบเรียกเขาเอาไว้ “ชาร์ลส มานี่!”
สิ่งที่ชาร์ลสทำได้ในตอนนี้คือเดินไป
“ดูสิ คุณคิดอย่างไรกับสาวน้อยคนนี้?”
เธอยกโทรศัพท์ของเธอขึ้นขณะที่เธอกำลังพูด
หลังจากที่ชาร์ลสมองดู เขาก็แสดงความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมา “เธอน่ารักมาก”
“เธอน่ารักใช่ไหมล่ะ?” ท่านผู้หญิงยิ้มราวกับว่าเธอเป็นคนที่ถูกยกย่อง ดวงตาของเธอเป็นประกาย “แนะนำเธอให้เป็นว่าที่ภรรยาของลีย์อย่างไรดี?”
ชาร์ลสเลิกคิ้วขึ้น
เขาพบว่ามันค่อนข้างเป็นเรื่องตลก
หลังจากนั้นท่านผู้หญิงและนายท่านช้าไปหลายปี แม้ว่าท่านผู้หญิงจะปฏิเสธที่จะยอมรับอายุของเธอและยืนกรานที่จะไล่ตามไอดอล เธอไม่ได้เป็นสาวอีกต่อไปแล้ว และมีหลายสิ่งหลายอย่างบนอินเตอร์เน็ตที่เธอไม่รู้
เขามองไปที่ผู้สูงอายุทั้งสองด้วยรอยยิ้มบาง ๆและถามขึ้น “แม่ชอบเธอมากจริง ๆ เหรอครับ?”
“ใช่!” หญิงชราเงยหน้าขึ้น มองดูภาพถ่าย เธอรู้สึกพึงพอใจไม่ว่าเธอจะมองมากเท่าไรก็ตาม
“ฉันคิดว่าเธอดูดี ฉันพบเธอ และเธอก็มีบุคลิกภาพที่ดีด้วย นอกจากนี้เพราะลีไม่ชอบพูด ความมีชีวิตชีวาตามธรรมชาติของเธอจึงเหมาะกับเขา พวกเขาจะส่งเสริมซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี” ชาร์ลยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เอาล่ะ ผมบังเอิญรู้จักเธอ ดังนั้นผมจะแนะนำเธอให้พวกแม่ได้รู้จักสักวัน”
ท่านผู้หญิงตกใจ
เธอดีใจมากและพูดขึ้น “จริงเหรอ?”
“ทำไมผมจะต้องโกหก? แต่เพียงเพราะผมไม่เป็นไรกับมัน ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่เป็นไรเหมือนกัน เมื่อถึงเวลา และแม่เจอเด็กจากตระกูลลีย์ ถ้าเขามาพร้อมกับมีด อย่าหาว่าผมไม่เตือนแม่”
ผู้สูงอายุทั้งสองตะลึงไป
“เด็กจากตระกูลลีย์เหรอ? คุณหมายถึง กิดเดียน ลีย์หรือ? เขาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?”
“เขาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ? เด็กผู้หญิงคนนั้นที่พวกแม่พูดถึงเป็นภรรยาของเขา พวกเขาแต่งงานกันอย่างเป็นทางการ และจดทะเบียนสมรสกันแล้ว แต่แม่ต้องการให้เธอเป็นหลานสะใภ้ของแม่ แม่จะพูดได้อย่างไรว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้?”
ท่านผู้หญิง และนายท่านกริฟฟินต่างพูดไม่ออก
