ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 285 อย่ามารบกวน
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 285 อย่ามารบกวน
แนนนี่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
“คุณบอกได้เหรอ?”
เนลล์ตอบกลับในลำคอ
“แล้วทำไมคุณถึงปล่อยให้เธอมาร่วมงานกับคุณล่ะ? คุณไม่ได้จะกระโดดลงไปในกับดักที่เธอกำลังจัดให้คุณใช่หรือเปล่า?”
เนลล์ยิ้ม
“มันเป็นกับดักหรือเปล่า? เธอต้องการหางาน และมันไม่มีทางออกเลย แล้วตอนนี้ฉันต้องการผู้ช่วยที่มีความสามารถและฉันรู้จัก มันอาจจะไม่ชนะแบบใส ๆ แต่ว่ามันจะฆ่านกสองตัวด้วยการขว้างหินแค่ก้อนเดียว ถ้าเธอกลับมาอยู่ข้างเรา? มันจะเป็นกับดักแบบไหนน้า?”
แนนซี่ยังคงเงียบ
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็มองเนนล์ด้วยความแปลกใจ
“เอาล่ะ ถ้าคุณรู้สึกว่าเธอน่าไว้วางใจเรา และจะให้โอกาสเธออีกครั้ง คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะจับตาดูเธอและจะไม่ยอมให้เธอทำอะไรได้อีก”
เนลล์อยากจะหัวเราะกับใบหน้าที่ดูระวังมากของแนนซี่
พื้นฐานของแนนซี่เป็นคนที่มีแค่กล้ามเนื้อแต่ไม่มีสมอง
เธอไม่เคยเชื่อใจคนที่เคยทรยศมาก่อน
อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าอย่างน้อย หลายเหตุการณ์ในชีวิตที่ถูกทิ้งไม่มีทางอื่นให้เลือก
เธอให้ความเชื่อใจไปทั้งหมด เนลล์ตัดสินใจเช่นเดียวกับไคลี่ ในระหว่างแม่ที่ป่วย และคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักเธอ เธอคงเลือกอย่างหลัง
เนลล์ลงจากรถ และมุ่งหน้าไปยัง เฟิงเฉียว วิลล่า และปฏิเสธที่จะคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก
เธอกลับถึงบ้านตอนนั้นคือเวลา 21.00 น
กิดเดียนย้ายป้าจอยซ์กลับมาจากที่จินเฉิง และตอนนี้เธออาศัยอยู่ในเฟิงเฉียว วิลล่า ช่วยดูแลทำความสะอาดและดูแลเนลล์
ในขณะเดียวกัน ลิซซี่อาศัยอยู่ในบ้านพักของลีย์ เนื่องจากสุขภาพที่ไม่ค่อยดีนีก และจำเป็นต้องไปโรงเรียน และไปพบแพทย์เป็นระยะ ๆ ทั้งเนลล์และกิดเดียนต้องทำงานอยู่ที่นี่ พวกเขาจึงไม่สามารถดูแลเธอได้ตลอดเวลา
เมื่อไหร่ที่เนลล์ หรือกิดเดียนมีเวลาในช่วงสุดสัปดาห์พวกเขาก็จะพาลิซซี่มาเล่นด้วย
เนลล์และแนนซี่ลงจากรถ ซึ่งอยู่ใกล้กับทางเข้าบ้าน เมื่อประสาทสัมผัสของพวกเขารับรู้ถึงบรรยากาศของความรุนแรงภายในบ้าน
วิลล่ามีความสว่างจ้า และกลุ่มแม่บ้านในชุดสีเดียวกันยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น ป้าจอยซ์ยืนอยู่แถวหน้าเห็นเนลล์ และแนนซี่เข้ามาใกล้ ๆ ที่มุมหางตา เธอก็รีบไปหาเนลล์ทันที
เนลล์เลิกคิ้ว
เธอเดินเข้าไปข้างในไม่กี่ก้าว และได้รับการต้อนรับด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง และเย็นชาของผู้หญิงคนหนึ่ง
“ที่นี่คือเมืองหลวง ไม่ใช่หมู่บ้านชนบทอย่างจินเฉิง พวกเธอควรรู้ว่า เธอกำลังทำงานให้กับใคร พวกเราตระกูลลีย์ มีกฎของพวกเรา อย่าปล่อยให้คนธรรมดาที่เคยอยู่ในชนบทวิ่งไปมาพร้อมกับแต่งตัวแย่ ๆ และแปลกประหลาด”
ตรงกลางโซฟา จีนนั่งไขว่ห้างในขณะที่หมุนถ้วยน้ำชาอย่างสบายใจในมือ ขณะที่เธอกำลังตำหนิอย่างรุนแรง
เมื่อแนนซี่ได้ยินสิ่งที่พูดนั้น แนนซี่จะรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นผู้รับคําวิจารณ์ ใบหน้าของเธอดําคล้ำ เมื่อเธอกําลังจะอาละวาด
เนลล์รีบหยุดเธอ เนลล์ขยับนิ้วให้แนนซี่อยู่เงียบ ๆ
ด้วยเหตุนี้แนนซี่จึงหยุด และถอยหลังไปหนึ่งก้าว
จีนไม่รู้ตัวว่าเนลล์กลับมาแล้ว เธอก็ยังจิบชาและพูดต่อไป “ตระกูลลีย์ เป็นตระกูลชั้นสูงที่ร่ำรวยและมีอำนาจ หากย้อนหลังไปเมื่อหนึ่งศตวรรษที่แล้ว บ้านและรวมถึงสิ่งต่าง ๆ เช่น แก้วน้ำ, โต๊ะ, กาแฟ และของตกแต่งอื่น ๆ สะท้อนให้เห็นถึงฐานะของครอบครัว แน่นอนว่ามันต้องดีที่สุด และเป็นที่น่าพอใจ
“ดูสิ พวกเธอกำลังอวดอะไรอยู่? อย่าบอกนะว่า ‘คุณผู้หญิงชอบแบบนั้น’ หรือ ‘มันคือรสนิยมของคุณผู้หญิง’
“คุณผู้หญิงของพวกเธอมาจากที่เล็ก ๆ และไม่รู้ว่าอะไรที่มันจะดีสำหรับเธอ แต่พวกเธอทุกคนแตกต่างกัน เธอทำงานให้กับครอบครัวที่มีอิทธิพลในเมืองหลวงมาตั้งนานแล้ว
“ก่อนที่จะเข้าทำงานกับลีย์ เธอต้องมีประสบการณ์มากมายในการทำงานกับครอบครัวอื่น ๆ เธอควรรู้ว่าสิ่งไหนดูดี และสิ่งไหนที่ไม่ดี
“แม้ว่าเธอจะไม่เคยทำมาก่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีประสบการณ์โดยตรง ยิ่งไปกว่านั้น เฟิงเฉียว วิลล่า ได้รับการออกแบบโดยสถาปนิกที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ ต้นไม้และดอกไม้ทุกต้น ถูกจัดวางโดยมีการวางแผนมาแล้วอย่างพิถีพิถัน
“ดูสิว่าสถานที่แห่งนี้กลายเป็นอะไร ดูเหมือนไม่ได้มาจากน้ำมือของคุณผู้หญิงผู้สูงศักดิ์ มันดูเหมือนหลุมโทรม ๆ อย่างกับชานเมือง
“ฉันไม่โทษคนอื่นหรอกนะ ฉันรู้ว่าพวกเธอไม่สามารถหยุดหล่อนได้ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ เธอควรย้ายสิ่งเหล่านี้ไปไว้ที่เดิม เหมือนที่ ๆ พวกมันเคยอยู่”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงสั่งให้สาวใช้จัดบ้านใหม่
เนลล์ยิ้มเยาะ
เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอก้าวไปข้างหน้าและตะโกนว่า “หยุด!”
ผู้คนต่างตกใจและหันกลับมา ในที่สุดก็สังเกตเห็นว่าเนลล์อาจจะกลับมาได้สักพักแล้ว
เนลล์พยักหน้า ขณะที่ทุกคนทักทายเธอ เธอจับจ้องไปที่จีนขณะที่นั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่มองพวกเขา
จีนก็ตกใจกับเสียงของเนลล์เช่นกัน อย่างไรก็ตาม เธอกลับมารวบรวมสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว
เธอเป็นป้าของกิดเดียน และเธอต้องเสียเหงื่อมาก ที่ต้องใช้ความพยายามในการนำกิดเดียนกลับมา
พูดอย่างชัดเจนก็คือ เธอก็เป็นแม่ของกิดเดียนครึ่งหนึ่ง
ก่อนที่เนลล์จะมาถึงเมืองหลวง เธอมีอิสระที่จะไปไหนมาไหนก็ทำตามความพอของเธอ ในขอบเขตของ เฟิงเฉียว วิลล่า
แม้ว่าจะไม่ได้รับผลตอบแทนนี้
จีนนั่งลง และคิดไตร่ตรองอีกครั้ง
เธอชำเลืองมองไปที่เนลล์
เนลล์พูดออกมากับจีนอย่างสุภาพว่า “คุณป้า”
จีนตอบด้วยท่าทีก้าวร้าวว่า “กลับมาแล้วเหรอ? เธอคงได้ยินสิ่งที่ฉันบอกพวกเขาไปแล้วใช่ไหม?”
เนลล์พยักหน้า “ใช่ค่ะ”
“อย่าตำหนิที่ฉันมายุ่งกับเธอเลยนะ ฉันเลี้ยงดูกิดเดียนมาตั้งแต่เขายังเป็นทารก เขาก็เหมือนลูกชายของฉัน
“ฉันรู้ว่าเขาชอบเธอและหวงเธอมาก เป็นความโชคดีของเธอ และฉันไม่สามารถควบคุมมันได้ แม้ว่ามันจะเป็นปัญหากับฉันก็เถอะ
“ตอนนี้เธอเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลลีย์แล้ว มันก็มีบางสิ่งที่ฉันต้องบอกให้คุณทราบ
“ลีย์ไม่ใช่พวกคนชั้นต่ำ พวกเราตระกูลลีย์ มีกฎและสิ่งที่ตกแต่งภายนอกของตัวเองที่เธอต้องปฏิบัติตาม เธอควรละทิ้งมารยาท และรสนิยมที่ดูแย่ของเธอให้เร็วที่สุด
“จะเป็นการดีที่สุด ที่จะเริ่มเรียนรู้วิธีที่จะเป็นผู้หญิงที่มีค่ากับสถานะของเธอ ก่อนที่เธอจะหัวเราไม่ออก”
เนลล์เยาะเย้ยอย่างเย็นชา
“ฉันสงสัยว่า ฉันไปทำอะไรมาถึงกลายเป็นคนที่น่าหัวเราะ? ถ้าป้ารู้บางทีป้าอาจจะให้ความกระจ่างแก่ฉันได้”
จีนขมวดคิ้วอย่างเย็นชา “เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทำอะไรลงไป? น่าละอายใจที่กล้าถาม ลองดูที่ตัวเธอเอง” จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่ของที่โชว์อยู่ข้างห้องนั่งเล่น
“ถ้าความทรงจำของฉันถูกต้อง ตรงนั้นควรจะมีแจกันโบราณราคาแพงอยู่ในนั้นสักสองสามใบ เหตุใดจึงนำของพวกนี้มาจัดโชว์แทน เธอไม่รู้หรือไงว่าใช้เงินเท่าไหร่ในการออกแบบและตกแต่ง เฟิงเฉียว วิลล่า นี้?
“ทุกตารางนิ้วของสถานที่นี้ได้รับการตกแต่งอย่างพิถีพิถัน เธอได้ขอความเห็นจากกิดเดียน ก่อนนที่เธอจะย้ายอะไรก่อนหรือเปล่า? เธอเคยขอความคิดเห็นของฉันหรือยัง?”
เนลล์หัวเราะเยาะ
“คุณป้า ฉันไม่สามารถคาดคั้นเรื่องนี้ได้จริง ๆ นี่คือบ้านของกิดเดียนและฉัน ฉันเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์แค่ไม่กี่ชิ้นทำไมฉันถึงต้องการความคิดเห็นจากคุณป้าคะ”
“แก!”
จีนโกรธแทบคลั่ง
“ฉันมอบแจกันโบราณให้กิดเดียนเป็นของขวัญ นอกจากนี้ ฉันเป็นป้าของกิดเดียน … ”
“ฉันรู้”
