ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 287 ไร้สาระ
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 287 ไร้สาระ
จากนั้นโจเอลก็ย่องเบา ๆ และวิ่งไปอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับแสงไฟที่หรี่ลง และผู้คนก็ไม่ได้ให้ความสนใจ
“พี่ชาย พี่สะใภ้ทำไมพวกคุณถึงมาที่นี่ล่ะ”
“คุณมาที่นี่ได้ แต่เรามาไม่ได้หรือไง?”
เนลล์แกล้งเขาอย่างขำๆ
ไม่ทันได้นึงถึงคำพูดโจเอล เขากล่าวอย่างสั้น ๆ ว่า “ขอบอกก่อนนะ ความจริงครอบครัวของเรากำลังจัดการประมูลในคืนนี้ พี่สามารถบอกให้เราทราบได้ว่ารายการไหนที่พี่ต้องการ เดี๋ยวตอนท้ายผมจะแจ้งให้ทราบเพื่อจะได้ไม่ไห้มีใครมาขวางพี่ได้”
ท่ามกลางความประหลาดใจของเนลล์ กิดเดียนเหลือบมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงห้าวว่า “ทำไมแกไม่ให้ของขวัญกับเราล่ะ ถ้าแกมีอำนาจขนาดนั้น”
โจเอลตะลึง
“นั่น … พี่ชายอย่าทำให้ผมอยู่ในจุดที่น่ารังเกียจ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้หรือไงว่าการเงินของครอบครัวเราอยู่ในมือของพ่อผม เขาคงจะฆ่าผมทิ้งแน่ ๆ ถ้าผมให้เป็นของขวัญจริง ๆ ”
เนลล์หัวเราะเบา ๆ กับท่าทางที่ตลกของเขา ตอนนั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาจากมุมหนึ่งของห้องโถง
“พี่ชาย พี่สะใภ้”
คนที่สวมชุดสูทสีเทาเข้ม มีใบหน้าที่ค่อนข้างหล่อเหลา ด้วยรอยยิ้มของเขาทำให้เขาดูดี และนำความอบอุ่นเข้ามาในห้อง
เมื่อได้พบเขาครั้งที่แล้ว เนลล์รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกิดเดียน ดูเหมือนเขาจะเป็นหมอที่มีความสามารถโดดเด่น ชื่อของเขาคือ โอเวน แจ็คแมน เธอรีบลุกขึ้นทักทายเขาทันที
ด้วนความงุนงงและวิ่งเข้าไปหาพวกเขา โอเวนจึงถามด้วยความอยากรู้ว่า “พี่สะใภ้ พี่สนใจเครื่องประดับบ้างไหม?”
เขาทราบดีว่ากิดเดียนไม่สนใจของพวกนี้
เนลล์ยิ้ม “ไม่นะ ฉันแค่มาดู”
โอเวนพยักหน้าโดยไม่ได้ถามอะไรต่อ
เนื่องจากพวกเขาอยู่ที่นี่ โจเอลไม่ได้ไปที่ด้านหน้าและอาจจัดให้มีการเปลี่ยนที่นั่งด้วย เขายังดึงโอเวนไปนั่งด้านหลังกับกิดเดียน และเนลล์
“พี่ ผมจะบอกพี่ให้ว่าคืนนี้มีรายการดี ๆ ไม่กี่อย่าง และมันเหมาะกับพี่สะใภ้จริง ๆ ผมจะแจ้งให้พี่ทราบ เมื่อพวกเขาเอาออกไปในภายหลัง พวกพี่ควรดูให้ดี”
เนลล์รีบหยุดเขา
“เดี๋ยวก่อนนะ นายอย่ามายุยงพี่ชายของนาย เรามาที่นี่เพื่อดูเท่านั้น ไม่มีความคิดที่จะซื้ออะไรเลย”
โจเอลยิ้มอย่างมีเลศนัย
“พี่สะใภ้อย่าเขินสิ ผู้หญิงไม่ควรประหยัดเพื่อพวกเขา แม้ว่าพี่จะไม่ได้อยากใช้เงิน แต่ใครบางคนก็จะยอมจ่ายเพื่อพี่ นอกจากนี้พี่ชายมีเงินมากมาย พี่จะไม่ … ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ โจเอลได้รับมะเงกที่หัว
โจเอลฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เขาจับหัวของเขาก่อนที่จะหันไปหากิดเดียนพร้อมกับมองหน้าด้วยความเสียใจ
“พี่ชาย ทำไมพี่ถึงตีผมกะทันหันแบบนี้”
เห็นใบหน้าบึ้งตึงกิดเดียนโพล่งขึ้นอย่างเย็นชา “แกจะหุบปากไหม? แกจะเชื่อไหมว่า ฉันจะไล่แกออกจากที่นี่ถ้าแกยังไม่เงียบ”
โจเอลแสดงท่าทางบีบปากทันที เพื่อบ่งบอกว่าเขาจะไม่พูดอีกต่อไป
จากนั้นกิดเดียนจับมือของเนลล์ และพึมพำ “อย่าฟังเรื่องไร้สาระจากเขา เงินของผมคือเงินของคุณ ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่น”
เนลล์อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
โจเอลพึมพำในหัวของเขา และล้อเลียนกิดเดียนว่าน่ารังเกียจ ถึงกระนั้นเขาก็ยังแลบลิ้นและรอคอยอย่างเชื่อฟังเพื่อให้การประมูลเริ่มขึ้น
ในไม่ช้างาน งานก็เริ่มขึ้นพร้อมกับทุกคนในงาน
เนลล์ยังคงจำชุดเครื่องประดับปะการังสีแดงที่กิดเดียนมอบให้เธอได้ ในความเป็นจริงเธอรู้สึกว่าชุดนั้นเหมาะสำหรับคุณยายทวด เธอยังเด็ก และไม่ค่อยได้ไปงานเครื่องประดับประเภทนี้
มันแตกต่างกันสำหรับคุณยายทวด คนที่อาวุโสใช้ชีวิตมายาวนาน มักจะชอบของที่มีสีแดงและเขียวเพื่อความรื่นเริงและความเป็นมงคล
อย่างไรก็ตาม กิดเดียนมอบชุดนี้ให้เธอ มันไม่ถูกต้องที่จะยกให้คนอื่น เนลล์ได้แต่หวังว่าเธอจะสามารถหาเครื่องประดับที่คล้ายกัน ซึ่งมันจะทำให้การมาในคืนนี้คุ้มค่า
เมื่อรู้ถึงความคิดของเนลล์เหมือนหน้ามือเป็นหลังมือ กิดเดียน จึงกระซิบข้างหูว่า “เครื่องประดับมาพร้อมกับชุดที่เข้ากันจริง ๆ เป็นสีเขียวมรกตแต่คุณป้าได้จัดหาแล้ว ผมเดาว่าเธอจะมอบมันให้กับคุณยายทวดในวัยเจ็ดสิบปีของเธอ”
เนลล์ขมวดคิ้ว
“เราควรเปลี่ยนไปใช้อย่างอื่นดีไหม? ฉันไม่รู้ว่าจะดีหรือไม่ ถ้าเราทุกคนให้เครื่องประดับกับเธอ”
กิดเดียนส่ายหัว
“คุณรู้จักคนมีอ่นุดี พวกเขาแค่อยากมีความสุข มันเป็นสัญลักษณ์ของความเคารพของเรา ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องวุ่นวายกับเรื่องนี้”
เนลล์พยักหน้า
เนื่องจากโอเวนนั่งข้าง ๆ พวกเขา เขาจึงได้ยินบทสนทนา
เขาเอนตัวเข้ามาและพึมพำ “ผมวาดภาพภูเขาทางตอนใต้ซึ่งบ่งบอกถึงการมีอายุยืนยาวในวันเกิดของท่านผู้หญิง มันอยู่ที่บ้านของผม ไม่มีค่าอะไรมาก แต่เป็นของขวัญจากใจ พี่ชายลองมาดูได้ว่าถ้าพี่มีเวลา และบอกได้ว่ามีอะไรไม่ชอบหรือเปล่า ผมสามารถเปลี่ยนแปลงได้”
โอเวนไม่เพียง แต่มีฝีมือทางการแพทย์เท่านั้น แต่เขายังเป็นจิตรกรที่เก่งกาจอีกด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีความเชี่ยวชาญในการวาดภาพทิวทัศน์ ว่ากันว่าเขาได้สืบทอดมรดกส่วนหนึ่งของ นายท่านแจ็คแมนด้วย
กิดเดียนก้มหน้า
“คุณยายชอบนายมาตลอด เธอชอบทุกสิ่งที่นายวาด นายไม่ต้องผ่านการเห็นชอบอะไรจากฉันมาก
โอเว่นยิ้มจาง ๆ
แต่โจเอลกลับไม่
“ถ้าผมพูดยายลีย์ ก็ลำเอียง เวลาโอเว่นไปหาเธอ ทำไมเธอถึงมีความสุขราวกับว่าเธอกำลังต้อนรับหลานชายของเธอแต่เรียกผมว่า ลิงหลอกเจ้าแทนล่ะ?
“นอกจากนี้ เมื่อโอเวนให้ใบชาแก่เธอเมื่อปีที่แล้วคุณยายตื้นตันจนเก็บไม่อยู่ ผมจัดการหาหมอนหยกจากต่างประเทศ แต่เธอแค่เหลือบไปมอง มันทำให้ผมเจ็บปวดจริง ๆ นะ”
โอเวนตอบเบา ๆ ว่า “มันมาจากใจของฉัน หมอนหยกของแกไม่มีอะไรเลยนอกจากดูดี”
“แต่มันแพง! ฉันใช้เวลาไปกับมันมากเลยนะ”
“ใบชาของฉันก็ไม่ได้ถูกเหมือนกัน”
“ใบชาของแก จะแพงกว่าหมอนหยกของฉันไหมล่ะ?”
“แม้ว่ามันจะไม่แพงเท่าหมอนหยกของแก แต่ความจริงใจก็มีมากกว่าหมอนหยกของแกอีก”
“เฮ้อ ไม่ โอเวนวันนี้แกกำลังทำให้เป็นบ้าสินะ!”
“ … ”
เมื่อทั้งคู่ยังเถียงกันอยู่ เนลล์จึงตัดบทพวกเขา
“เดี๋ยวก่อนหมอนหยกที่คุณกำลังพูดถึงมันคือหมอนหยกลายนกฟีนิกซ์สมัยราชวงศ์ฮั่นที่เพิ่งเปิดเมื่อไม่กี่ปีก่อนหรือเปล่า?”
โจเอลดีใจที่เธอจำหมอนหยกได้ ดังนั้นเขาจึงตอบว่า “ใช่ ๆ มันมีอันเดียวพี่สะใภ้ พี่มีความรู้มาก พี่รู้ว่ามันคืออะไร?”
เนลล์ยิ้มอย่างเชื่องช้า
“ไม่ ฉันแค่อยากรู้ว่า คนเราจะให้ของขวัญจากคนที่ตายแล้วเป็นของขวัญวันเกิดได้อย่างไร? มันไม่เหมือนกับการนำสิ่งโชคร้ายให้ใครสักคนหรือไง”
โจเอลพูดไม่ออก
โอเวน และกิดเดียนหัวเราะออกมา
โจเอลโต้เถียงด้วยฟันที่ขบกัน “เป็นไปได้ยังไงที่คนตายจะอยู่ด้วย พี่พูดเกิดจริงไปแล้วมันใช้ไม่ได้แล้ว?”
เนลล์เม้มริมฝีปากของเธอเป็นรอยยิ้มที่แสร้งทำ
“ใจเย็น ๆ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น เนื่องจากเป็นบทความเกี่ยวกับการฝังศพจึงอาจไม่เป็นมงคล หากนายคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันถูกฝังแล้วขุดออกมาเพื่อมอบเป็นของขวัญ นายไม่คิดว่ามัน … ”
“พอ!”
โจเอลน้ำตาไหล “ในที่สุดผมก็รู้ วันนี้พวกคุณทั้งสามคนอย่ามายุ่งกับผม ฮึ่ม! ผมจะไม่ให้เหตุผลกับพวกคุณ พวกคุณไม่เข้าใจถึงความพยายามของผม!”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงกอดอก และหันตัวออกไปด้านข้างด้วยท่าทางบึ้งตึง
