ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 301 ดอกไฮเดรนเยียสีน้ำเงิน
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 301 ดอกไฮเดรนเยียสีน้ำเงิน
ชายสูงอายุที่รู้จักกันในนามว่าคุณจอห์น เขาทำงานที่นี่ เขาเคยทำงานให้กับตระกูลลีย์ ในตำแหน่งพ่อบ้าน
ในอดีตคุณจอห์นทำงานให้กับพ่อของกิดเดียน หลังจากพ่อของกิดเดียนจากไปเขาก็ไม่ได้อยู่กับลีย์อีกต่อไป แผนเดิมของเขาคือ เกษียณไปอยู่บ้านพักคนชรา แต่กิดเดียนขอให้เขาอยู่ ต่อมาเขามาที่นี่เพื่อบริหารร้านอาหารส่วนตัวของตระกูล
คุณจอห์นอายุมากแล้ว แม้ว่าเขาจะอายุหกสิบเศษ แต่ผมของเขาก็เกือบจะเป็นสีเทา เขามีรัศมีความใจดีและความเมตตา
สถานรับเลี้ยงเด็กก็เงียบ
ธารายืนอยู่ข้าง ๆ ขณะที่คุณจอห์นนำกระถางดอกไม้ออกมาอย่างระมัดระวัง เขาวางมันลงบนโต๊ะและถอดผ้าสีดำที่คลุมกระถางออกเผยให้เห็นดอกกุหลาบสีน้ำเงินบานสะพรั่ง
เธออุทานว่า “ว้าวสวยจัง! นี่คือ ไฮเดรนเยียสีน้ำเงิน ใช่ไหมคะ?”
มิสเตอร์จอห์นยิ้ม “ไม่ ไม่ ฉันปลูกสิ่งนี้ด้วยตัวเอง ไฮเดรนเยียที่เธอกำลังพูดถึงนั้นถูกย้อม และแตกต่างจากเจ้าอันนี้”
“จริงเหรอคะ? แต่มันดูเหมือนไฮเดรนเยียเลย”
นายจอห์นจ้องมองเธอและหัวเราะเยาะ “น่าเกียจ! พวกเขาไม่เหมือนกันเลย! ดูดอกไม้นี้สิ สีกลีบและผิวของมันสวยกว่าของไฮเดรนเยียมาก”
ธาราพิจารณาดอกไม้อีกครั้ง แต่ก็ไม่เห็นความแตกต่าง
เธอยิ้มอย่างเขินอายและถูจมูกของเธอ เธอไม่อยากทำให้นายจอห์นต้องอับอาย เธอจึงพูดว่า “เอ่อใช่ค่ะ มันต่างกันจริง ๆ”
คุณจอห์นเบิกบานด้วยความภาคภูมิใจหลังจากได้รับการยืนยันจากธารา
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นด้วยความยินดี “ มาเถอะมาถ่ายรูปฉันพร้อมกับดอกไม้นี้ ฉันต้องการโพสต์บน Weibo”
ธาราหัวเราะหนี “คุณเป็นชายชราแต่คุณใช้ Weibo?”
นายจอห์นจ้องมองเธอ “แล้วไง? Weibo ไม่ได้มีไว้สำหรับวัยรุ่นอย่างเดียวซะหน่อย”
จากนั้นเขาก็คุยโว “เธอรู้ไหมว่าบัญชีของฉันได้รับการยืนยันบน Weibo แล้วฉันก็เป็นนักปลูกพืชสวนที่มีชื่อเสียง มีผู้ติดตามเกือบล้านคน”
ธาราประหลาดใจ “น่าทึ่งมาก!”
คุณจอห์นรู้สึกพึงพอใจกับตัวเอง “ใช่มั้ยล่ะ? พอ ๆ กับพวกเด็ก ๆเลยใช่มั้ย?”
ธาราแสดงความคิดเห็นว่า “ใช่ คุณน่าทึ่งกว่าเราอีก”
นายจอห์นหัวเราะเบา ฉันจะให้เธอเป็นของขวัญ”
“ได้เลยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ”
นายจอห์นโบกมือ ดวงตาของเขาเกิดรอยแยกสองช่องขณะที่เขายิ้ม “ยินดีต้อนรับ ฉันชอบคุณสาวน้อย มาเยี่ยมฉันเมื่อคุณว่าง และเป็นเพื่อนกับชายชราคนนี้”
ธารายิ้มกว้าง แต่ไม่ได้ตอบกลับ
เธอรู้ดีว่าแม้จะเป็นเพื่อนกับเนลล์ในวันนี้ แต่เธอก็ยังเป็นการ์เร็ตต์
ปัจจุบันสี่ตระกูลใหญ่มีความสัมพันธ์ที่ไม่มั่นคงต่อกัน พวกเขาอาจเป็นเพื่อนในวันนี้ และเป็นศัตรูกันในวันข้างหน้า
ลีย์และการ์เร็ตต์เคยมีข้อตกลงการแต่งงาน แต่ก็ไม่ได้ผล กิดเดียนฝ่าฝืนข้อตกลงโดยการแต่งงานกับผู้หญิงที่มีประวัติธรรมดา สำหรับอีกสามตระกูลก็ไม่มีความหวังใด ๆ อีกต่อไปในการสร้างสัญญาการแต่งงานกับลีย์
ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งเป้าไปที่ประเด็นอื่น ๆ
ธารารู้ว่าชายจากเกรแฮมกำลังดำเนินการต่อกับสเตฟานีอย่างแข็งขัน
หากข้อตกลงการแต่งงานเกิดขึ้นระหว่างการ์เร็ตต์และเกรแฮม สิ่งต่าง ๆ ก็จะเหนียวแน่นขึ้น
แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงสมาชิกในตระกูลส่วนที่ขยายออกไปของการ์เร็ตต์ แต่เธอก็ยังรู้จักหน้าที่ของเธอ
เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยจากตระกูลของเธอ เธอต้องไม่ใกล้ชิดกับเนลล์มากเกินไป
เธอรู้สึกผิดหวังทันที เมื่อนึกถึงเรื่องนี้
ถึงกระนั้นเธอก็เก็บสิ่งนี้ไว้ในใจ และรับโทรศัพท์มา “ยืนใกล้ดอกไม้มากขึ้น คุณจะได้มุมที่มีแสงที่ดีกว่านี้”
จากนั้นเธอก็ปล่อยให้คุณจอห์นยืนอยู่ข้างโต๊ะ ในขณะที่เธอเดินไปทางเข้า
เธอก้าวถอยไปเรื่อย ๆ เพื่อค้นหามุมที่ดีและแสงที่เหมาะสมจากนั้นก็พูดว่า “โอเค ยิ้ม!”
ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงไอของชายคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้นข้างหลังเธอ เธอสะดุ้งและถ่ายภาพโดยสัญชาตญาณเธอถ่ายรูปนั้น
จากนั้นเธอก็หันกลับไปทันทีและเห็นโอเว่นยืนห่างจากเธอไปครึ่งก้าว ถ้าเธอถอยห่างออกไปเธอก็จะเหยียบเท้าของเขา
“เอ๊ะ รุ่นพี่คุณมาทำอะไรที่นี่?
เธอเขินเล็กน้อยและหน้าแดง จากนั้นเธอสังเกตเห็นรอยรองเท้าสีอ่อนบนรองเท้าหนังของเขา
ใบหน้าของเธอแดงก่ำ
เธอก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว “ขอโทษ ขอโทษ! ฉันไม่ได้ตั้งใจเหยียบเท้า รุ่นพี่!”
โอเว่นกลับยิ้มอย่างอบอุ่นและโบกมือให้ “ไม่เป็นไร”
เขาเห็นดอกไม้ในอ้อมแขนของคุณจอห์น และถามว่า “คุณสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่?”
คุณจอห์นโบกมือให้เขาอย่างเป็นมิตร “คุณหมอแจ็คแมน คุณคิดยังไงกับดอกไม้ของฉัน?”
โอเวนรู้ว่าชายชราชอบแก้โน้นแก้นี่กับสิ่งต่าง ๆ เขาจึงไม่แปลกใจ และเข้าไปดูใกล้ ๆ
เขาพยักหน้า “อืมไม่เลวนะ ดูดีเลยทีเดียว”
คุณจอห์นเบิกบานด้วยความภาคภูมิใจเมื่อได้ยินคำชมจากโอเวน “ ฃหมอแจ็คแมนเป็นคนที่มีวัฒนธรรม ทำไมคุณไม่ตั้งชื่อดอกไม้ของฉัน? ฉันจะให้คุณเมื่อคุณแต่งงาน”
โอเวนหัวเราะเบา ๆ “อ่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสกับความเอื้ออาทรของคุณ คุณจอห์น ผมจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป ขอคิดก่อนนะ”
เขาครุ่นคิดแล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้างเมื่อมีความคิดมาถึงเขา เขาตอบว่า “ดอกไม้ของคุณทำให้ผมนึกถึงดอกไม้ที่ผมเคยเห็นมาก่อน ทำไมคุณไม่ตั้งชื่อให้เหมือนกันล่ะ?”
คุณจอห์นตกใจและถามอย่างเร่งรีบว่า “ดอกไม้อะไร?”
“ไฮเดรนเยีย!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ธาราไม่สามารถกลั้นมันได้อีกต่อไป และปล่อยเสียงหัวเราะกังลั่น
สีหน้าของคุณจอห์นมืดลง เขาจ้องไปที่โอเวน และดุว่า “คุณสองคนไม่รู้คุณค่าของดอกไม้ได้อย่างไง คุณไม่ต้องตั้งชื่อมันอีกต่อไป”
จากนั้นเขาก็ถือกระถาง และออกไปด้วยความโกรธเคือง
โอเวนตะโกนเรียกตามเขาไปว่า “เฮ้อ คุณจอห์น คุณไม่ได้ให้ผมตั้งชื่อนี้เหรอ? ผมคิดว่าชื่อนั้นฟังดูดีออกนะ”
อย่างไรก็ตาม คุณจอห์นไม่สนใจเขา เขาเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับกระถางในอ้อมแขน
ในขณะที่เขาจากไป โอเวนก็ถูจมูกของเขาและยิ้มด้วยความสบายใจ
หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมาและสบตาเข้ากับธารา ในที่สุดเขาก็รู้ว่าเขาข้ามเส้นกับเรื่องตลกของเขา และลืมเรื่องหญิงสาวไปเลย
เธอยืนอยู่ที่นั่นและมองว่าเขามีส่วนของความสนุกสนานความอ่อนโยนและความเคารพเข้าด้วยกัน
โอเวนรู้สึกประหลาดใจ เขาจับใบหน้าของตัวเองขณะที่เขาคิดว่ามีบางอย่างอยู่บนนั้น เขาหายกังวลเมื่อเขารู้ว่ามันสะอาด
เขาจึงถามเธอว่า “ทำไมคุณจ้องมาที่ผม? มีดอกไม้บนใบหน้าของผมหรือไง?”
