ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 302 ไปส่งเธอกลับบ้าน

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 302 ไปส่งเธอกลับบ้าน

คำพูดของโอเวนทำให้สติของธารากลับมา เพียงแค่นั้นเธอก็รู้ว่าเธอจ้องมองไปที่เขา หน้าของเธอก็แดง

เธอก้มหน้าและส่ายหัว แต่ก็ยังรู้สึกตลก เมื่อคิดว่าก่อนหน้านี้เขาตลกแค่ไหน

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดขึ้นว่า “ไม่มีอะไรบนใบหน้าของรุ่นพี่ ฉันแค่รู้สึกว่า…”

โอเวนเลิกคิ้ว “รู้สึกว่า?”

ธาราเม้มริมฝีปากและยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก แค่รุ่นพี่ดูเข้มงวด และได้รับการยกย่องจากคนอื่น ๆ ในฐานะเด็กเรียน ดังนั้นฉันเลยไม่เคยรู้จักด้านขี้เล่นของรุ่นพี่เลย”

เธอเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยแววตาของเธอ

โอเว่นรู้สึกแปลก ๆ กับการจ้องมองของเธอ แต่ความรู้สึกนี้จากไปอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุผลของเขาและเขาก็ยิ้มเขิน ๆ

“ขี้เล่น? นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้คำนี้กับผม!”

เขานึกถึงเรื่องนี้และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาบอกต่อว่า “คุณจอห์นเฝ้าดูพวกเราเติบโตขึ้น ดังนั้นพวกเราเลยสนิทกัน นั่นเป็นเหตุผลที่เราเล่นตลกได้โดยไม่ต้องรักษาภาพพจน์อะไรมาก แต่มันทำให้คุณหัวเราะ”

ในประโยคหนึ่ง เขากลับไปยังท่าทางที่อ่อนโยนและสุภาพ

ในขณะเดียวกันก็ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ห่างเหินไปด้วย แม้ว่าจะยังคงอ่อนโยนและถ่อมตัว แต่ก็ให้ความรู้สึกที่หมางเมิน

หัวใจของธารารู้สึกเสียใจ และรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เธอรอโอกาสนี้ เมื่อโอเวนเข้ามา

รอเขาอยู่คนเดียว

เธอคิดว่าตราบใดที่พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง ในฐานะผู้ชาย เขาจะพูดถึงคืนนั้น

ท้ายที่สุดหากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นและไม่ว่าใครจะเป็นคนเริ่มก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยมันผ่านไป

อย่างน้อยทั้งคู่ ควรมีข้อตกลงกันว่าคืนนั้นหมายถึงอะไร

แม้ว่าคืนนั้นเขาจะบอกว่าเขาเมาและมันเป็นความผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจเธอก็จะยอมรับมัน

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าชายคนนั้นไม่ต้องการพูดถึงอะไรเกี่ยวกับคืนนั้นเลย

เธอรู้สึกหดหู่เมื่อนึกถึงเรื่องนั้น

บางทีในคืนนั้นอาจจะไม่มีอะไร …

โอเวนไม่ได้สังเกตเห็นการแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปและพูดว่า “ผมไม่ได้ทักทายคุณ เมื่อตอนที่ผมเข้ามา ผมดูเสียมารยาทมากใช่ไหม?”

ธาราสูดหายใจเข้าลึก ๆ และระงับความเศร้าในใจพลางยิ้มออกมา “ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอไม่ได้โกหก เมื่อเทียบกับความสุภาพและระยะห่างของเขาในตอนนี้ เธอชอบตัวตนขี้เล่นของเขาเมื่อสักครู่นี้

อย่างไรก็ตาม หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วเธอก็รู้สึกโล่งใจที่คิดว่าเขาจะไม่ได้แสดงด้านนั้นของเขาให้ใครได้เห็น

โอเวนไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์แปลก ๆ ของเธอ เขาจึงพยักหน้า

พวกเขาสองคนยืนอยู่ที่นั่นและจู่ ๆ คำพูดก็หายไป ความเงียบนั้นมันน่าอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก

ธาราก้มศีรษะลงเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มีแสงไฟส่องเหนือศีรษะ ใบหน้าซีดเซียวของเธอก็เปล่งประกายไปด้วยอบอุ่น เธอไม่ได้ถูกมองว่าสวยงามกว่าใคร แต่เธอมีความดีบริสุทธิ์ที่สามารถกระตุ้นหัวใจได้

โอเวนเหลือบมองเธอ และรีบมองไปที่อื่น

เขาแก่กว่าเธอมากกว่าแปดปี และอาจจะเป็นลุงของเธอได้ ดังนั้นเขาจะไม่มีวันพัฒนาความรู้สึกใด ๆ ที่มีต่อเธอ

อย่างไรก็ตามทำไมหัวใจของเขาถึงกระพือปีกกันล่ะ?

เขาหายใจเข้าลึก ๆ อย่างเงียบ ๆ และรู้สึกว่ามันน่าอึดอัดสำหรับพวกเขาที่จะยืนอยู่ที่นั่นเขาจึงแนะนำขึ้นว่า “ ที่นี่หนาวผิดปกติ ทำไมเราไม่ไปข้างในกันล่ะ? ที่นั่นอุ่นกว่านี้นะ”

มันเป็นเพียงคำเชิญที่สุภาพ แต่ในหูของธารามันฟังดูแตกต่าง เธอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเขา เธอเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้า “ตกลง”

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ

โอเวนเหลือบไปเห็นใบหน้าแดงของเธอและตะลึง

เธอ…รู้สึกเขินเหรอ?

เขาไม่ได้พูดอะไรลามกเลยนะ แล้วเธอเขินอะไร?

เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยังไม่โต

โอเว่นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และอาการสั่นเล็กน้อยในใจก็หายไปเพราะสิ่งนั้น

ท้ายที่สุด เขายังคงมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง เขาไม่สามารถพาตัวเองไปทำอะไรกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่หน้าแดงเพราะคำพูดของผู้ชาย

กลับมาที่ห้องนั่งเล่น โจเอลและเจเน็ตไม่ได้เล่นเกมอีกต่อไป โจเอลนั่งอยู่คนเดียวบนโซฟาเล่นโทรศัพท์มือถือกับลิซซี่ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากำลังหัวเราะอะไร

เนลล์และเจเน็ต เขาไม่เห็นว่าอยู่ที่ไหน

โอเวนเดินเข้ามาถามว่า “พวกเขาอยู่ที่ไหน?”

โจเอลเงยหน้าขึ้นและเห็นเขาพูดว่า “พวกนายกลับมาแล้วเหรอ? ฉันไม่แน่ใจว่าพวกเขาออกไปข้างนอกไหม แต่พี่รองกับพี่สะใภ้อยู่ชั้นบน”

โอเวนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นบอกพวกเขาด้วย ว่าฉันต้องไปก่อน”

เขาพยักหน้าให้ธาราเป็นท่าทางทักทาย

โจเอลโบกมือ “ ได้เลยฉันจะบอกพวกเขาให้”

จากนั้นโอเวนก็หันหลังกลับไป

ธารางงงวยและคิดอะไรบางอย่างได้ในทันใด เธอรีบตะโกนเรียก“รุ่นพี่เดี๋ยวก่อน ฉันจะไปกับรุ่นพี่ด้วย”

เธอรีบวิ่งออกไป

ในทางกลับกันเจเน็ตมองดูเวลา และนึกได้ว่ามันไม่เร็วเกินไปที่จะกลับไป

เมื่อเธออยู่ที่ทางเข้า เธอถูกขวางกั้นโดยเลียมที่กำลังเดินเข้ามา

ในขณะนั้นโจเอลกำลังใช้โทรศัพท์อยู่บนโซฟา เนื่องจากทางเข้ามีฉากกั้น และอยู่ห่างจากห้องนั่งเล่นเขาจึงไม่สังเกตเห็นคนทั้งสองที่ทางเข้า

เจเน็ตมองไปข้างหลังและหลังจากแน่ใจว่าโจเอลไม่ได้มองมา เธอก็หันกลับมาและขมวดคิ้ว “คุณกำลังจะทำอะไร?”

เลียมพูดว่า “ผมจะไปส่งคุณ”

เจเน็ตฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไรฉันขับรถไปเองได้ ไม่จำเป็นต้องทำให้คุณเดือดร้อน”

เธอเดินผ่านเขาไป

เลียมขมวดคิ้วและจับแขนเธอไว้ ความแข็งแกร่งของเขานั้นมากมายมหาศาล และเจเน็ตก็รู้สึกเจ็บ

เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “ปล่อย”

เลียมไม่พูดอะไรและไม่ยอมปล่อย แต่พูดอย่างดื้อดึงว่า “ผมจะไปส่งคุณ”

เจเน็ตหันไปมองโจเอลที่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างลังเล

เธอไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาต่อหน้าคนอื่น เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นรู้เรื่องของพวกเขาที่มันอาจจะเป็นปัญหา

ดังนั้นเธอทำได้เพียงพยักหน้า และเดินออกไป

เธอไม่หยุดจนกว่าเธอจะออกไปข้างนอก ในตอนแรกเธอต้องการที่จะเดินให้เร็วขึ้น และขับรถออกไปเพราะผู้ชายคนนั้นอาจจะไม่ทัน

โดยไม่คาดคิดเลียมก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และสั่งให้พนักงานนำรถของเขามา ดังนั้นเมื่อพวกเขามาถึงทางเข้ารถก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

เลียมเปิดประตู และพูดอย่างเย็นชา “ขึ้นรถ”