ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 322 ความผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจ

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 322 ความผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจ

ได้ยินเสียงดังและชัดเจนของแฮริสันเมื่อเข้ามาในห้อง

ที่นั่นมีคนลายคนนั่งอยู่ในห้องนั่นเล่น ในหมู่พวกเขาไม่เพียงแต่เป็นพวกตระกูลการ์เร็ตต์เท่านั้น แต่ยังมีคนที่มาเพื่อแสดงความยินดีกับการกลับมาของลูกสาว ลูกสาวของแฮริสัน

มันเป็นเรื่องปกติที่ทำให้น้ำในเมืองหลวงเต็มไปด้วยโคลน อย่างไรก็ตามสายลมที่พัดมาเพียงเล็กน้อยสามารถกระพือข่าวได้อย่างง่ายดาย

เนลล์และกิดเดียนมาช้า และในเวลาต่อมาเมื่อพวกเขามาถึงเกรแฮมและฟอสเตอร์ ก็อยู่ที่นั่นแล้ว

สีหน้าที่ไม่เต็มใจ โจเอลถูกดึงให้ไปนั่งกับพ่อของเขาซาเวียร์ ฟอสเตอร์

ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเนลล์และกิดเดียนกำลังเดินมาจากด้านนอก

“พี่ชาย พี่สะใภ้ พวกพี่มาด้วยหรอ?”

กิดเดียนเดินจับมือมากับเนลล์

พ่อบ้านของพวกการ์เร็ตเป็นชายชราชื่อคอลลินส์ เขาเข้าร่วมกับแขกในห้องนั่งเล่น และละเลยการจับตามองเพื่อตรวจดูทางเข้า

เมื่อกิดเดียนเข้ามาใกล้ เขาก็รีบก้าวออกไปในทันทีและยิ้มอย่างแสดงความขอโทษ “กระผมขออภัย กระผมไม่ทราบว่านายน้อยลีย์ให้เกียรติกับพวกเราด้วยการปรากฏตัวของคุณ ได้โปรดรับคำขอโทษของกระผมด้วยที่ไม่ได้ไปต้อนรับคุณที่ประตู”

กิดเดียนยิ้มและตอบกลับอย่างแผ่วเบา “นายคอลลินส์ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น ลีย์และการ์เร็ตต์เป็นมิตรเก่าแก่ ผมเคยมาที่นี่หลายครั้งเมื่อยังเด็ก ดังนั้นผมจึงไม่ใช่คนนอก”

ที่ด้านข้าง บางคนพูดขึ้นติดตลกในทันที “ใช่ มาลองคิดอีกที มีการเตรียมการหมั้นหมายระหว่างนายน้อยลีย์และคุณหนูการ์เร็ตต์เอาไว้ พวกเขาทั้งสองคนคงจะเป็นคู่รักกันถ้าไม่ได้เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น จริง ๆ ไม่จำเป็นต้อง…”

ก่อนที่คน ๆ นั้นจะพูดจบ ห้องนั่งเล่นก็ตกอยู่ในความเงียบ

คนที่พูดขึ้นคือผู้หญิงผิวขาวของตระกูลหนึ่ง

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเงียบที่เกิดขึ้นกะทันหันภายในห้อง ผู้หญิงคนนั้นตกอยู่ในความงุนงง ทว่าก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอปิดปากของเธอเอาไว้

ด้านข้างของเธอ สามีของเธอชำเลืองมองด้วยสายตาดุ ๆ มาที่เธอ

ในไม่ช้า เขาก็เข้ามากล่าวคำขอโทษด้วยรอยยิ้ม

“ฉันขอโทษจริง ๆ นายน้อยลีย์และคุณผู้หญิงลีย์ มันหลุดปากออกไป และเป็นความผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

เนลล์ยิ้ม

“ไม่เป็นไรค่ะท่านประธานเจมส์ คุณผู้หญิงเจมส์เพียงแค่พูดความจริงเท่านั้นและจริง ๆ มันก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ยิ่งไปกว่านั้นกิดเดียนและฉันแต่งงานกันแล้ว ดังนั้นแน่นอน พวกเราจะไม่กังวลกับเรื่องนี้”

ด้วยความสบายใจของประธาน เขาจึงพูดคำพูดประจบประแจงอีกสองสามคำ

นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์อายุกำลังจะเพิ่มขึ้นเป็นแปดสิบปีในปีนี้ และมีสุขภาพไม่ดีนักเนื่องจากความเสียหายจากสถานการณ์สงครามเมื่อเขายังเด็ก

ปัจจุบันเขากำลังนั่งอยู่ที่โซฟา จ้องมองที่คู่รักหนุ่มสาวที่เขามา ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะทักขึ้น

“กิดเดียนและภรรยาอยู่ที่นี่ด้วย มาขอฉันดูหน่อย”

กิดเดียนดึงเนลล์ให้เดินไปหา

แม้จะมีอายุใกล้เคียงกัน นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์ดูค่อนข้างแก่ชราเมื่อเทียบกับนายท่านใหญ่ลีย์ และท่านผู้หญิงควินตัน

เขาเงยหน้าขึ้นมองคู่หนุ่มสาว ใบหน้าที่เหี่ยวย่นของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดี

“ดี ดีมาก นานมาแล้วตั้งแต่กิดเดียนมาที่นี่ เป็นอย่างไรบ้าง?”

กิดเดียนตอบ “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ ขอบพระคุณ”

“นั่นก็เยี่ยมมาก”

ชายชราตบเบา ๆ ที่หลังมือของเขาและถอนหายใจด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย “ปู่และย่าของนายมาเมื่อครั้งสุดท้าย แต่ฉันได้พบกับปู่ของคุณหลายครั้งติดต่อกัน เขาไม่สนใจฉันเลยตลอดเวลาสองวันที่ผ่านมา นายควรช่วยฉันหาเหตุผลของเขา และบอกให้เขาเลิกหัวแข็งสักที!”

กิดเดียนยิ้มออกมา

“ได้ครับ”

นายท่านใหญ่ลีย์และท่านผู้หญิงควินตันเป็นเพื่อนที่ดีที่ครั้งหนึ่งเคยผ่านอุปสรรคต่าง ๆ มาด้วยกัน

ทั้งคู่ดูเป็นเด็กในแง่ของนิสัย แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในช่วงอายุเจ็ดสิบและแปดสิบต้น ๆ แต่ทั้งคู่ก็ยังถูกจับได้ว่ายังทะเลาะกัน

โจเซฟที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง ริมฝีปากของเขาเหยียดยิ้มให้กิดเดียนและพูดขึ้น “โอ้ กิดเดียนตั้งแต่คุณมาที่นี่คุณกับภรรยาได้ทานอาหารกันหรือยัง? ทุกคนในวันนี้ดูมีชีวิตชีวา”

กิดเดียนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เป็นความจริงครับ”

ขณะที่ทุกคนกำลังสนทนาติดพันกันอยู่ เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานก็ดังขึ้นจากที่บันได

“โอ้ ทุกคนอยู่ที่นี่กันหมดแล้วเหรอ? นายน้อยลีย์และภรรยาของเขาก็ด้วย!”

กิดเดียนผงกศีรษะของเขาและตอบ “คุณป้ารอง”

ภรรยาของโจเซฟ แฮเรียต บร็อคแมน กำลังลงมาจากบันได

เธอเกิดในครอบครัวของนักวิชาการ ครอบครัวของแฮเรียตเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงที่เป้นที่ยอมรับระดับชาติ เด็กที่มีภูมิหลังเช่นนี้ควรจะมีนิสัยอ่อนโยนและมีท่าทางสุภาพเรียบร้อย ทว่าแฮเรียตโง่เขลาใจร้อน

แม้ว่าเนลล์จะไม่คุ้นเคยกับแฮเรียต การอาศัยอยู่ในเมืองหลวงระยะยาวทำให้เธอตระหนักถึงความหลัง

แฮเรียตอาจจะเป็นคนใจร้อน แต่เธอมีจิตใจดี

เธอสนิทกับท่านผู้หญิงควินตันด้วย แฮเรียตยิ้ม “ทำไมพวกคุณยังยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ? มาเถอะ มานั่ง อาหารค่ำจะเริ่มในอีกไม่ช้านี้ คืนนี้เราต้องมีงานเลี้ยงฉลองคืนสู่เหย้า”

จิม การ์เร็ตต์ อายุมากที่สุดในหมู่คนรุ่นหลังของพวกการ์เร็ตต์ เขาถาม “เซลีนอยู่ที่ไหน? ทำไมเธอถึงยังไม่ลงมาที่นี่อีก?”

แฮเรียตตอบกลับอย่างร่าเริง “เด็กน้อยคนนั้นเหนื่อยนิดหน่อยจากการต้อนรับแขกตลอดทั้งบ่าย เธอกำลังพักผ่อนในห้องของเธอ ฉันจะเรียกเธอลงมาเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น”

จิมพยักหน้า

ไม่นาน ก็เป็นเวลาอาหารเย็น

แฮเรียตส่งคนขึ้นไปตามเซลีนลงมา เป็นครั้งแรกที่เนลล์เจอเธอหลังจากผ่านไปหลายเดือน

เซลีนสวมเสื้อสเวตเตอร์ผ้าแคชเมียร์สีขาวคู่กับกระโปรงผ้าแคชเมียร์ที่ด้านล่างเผยให้เห็นขาเรียวยาว ผมสีเชียร์นัทของเธอถูกจัดแต่งเป็นทรงสวยและดัดเป็นลอน เธอดูไร้เดียงสาและน่ารัก เมื่อเทียบกับหลายเดือนที่ผ่านมา เซลีนไม่ใช่คนเดิมกับในช่วงที่ตระกูลเจนนิงส์ล่มสลาย

เซลีนก้าวลงบันไดหินอ่อนโดยมีคนรับใช้คอยดูแล และลงมาก่อนทุกคน เธอก้มศีรษะของเธอลง เธอทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้ม

“ฉันขอโทษ ตอนช่วงบ่ายฉันเหนื่อยเกินไปและหลับไปจนคงตอนนี้ มันเป็นความบกพร่องของฉัน”

ทุกคนโต้ตอบหยอกล้อกันในทันทีขณะที่เซลีนกลับมามีรอยยิ้ม ท้ายที่สุดเธอก็มองมาที่เนลล์

เนลล์จ้องกลับไปที่เธอเงียบ ๆ

เซลีนนิ่งไปชั่วขณะและแทบที่เธอจะทำตัวหลบเลี่ยงอย่างที่คาดไว้ เธอกลับยิ้มออกมาอย่างเปิดเผยแทน “พี่สาว คุณก็อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ?”

เนลล์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

มันแตกต่างจากสิ่งที่เธอคิดเอาไว้

เธอคิดว่าเซลีนจะรู้สึกผิดเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ ทว่าเรื่องนี้ไม่จริงเลย

อย่างไรก็ตาม เพราะเซลีนไม่ได้แสดงความกลัวออกมา เนลล์ยิ่งไม่มีอะไรต้องกลัว

เนลล์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่สวยงาม “ใช่ เราเจอกันอีกแล้วหลังจากที่ผ่านไปนานมาก ฉันเห็นว่าเธอก็สบายดี”

เซลีนดูดีใจ ไม่มีความขุ่นเคืองหรือความเกลียดชังต่อเนลล์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ มีเพียงความจริงใจ

“ต้องขอบคุณพี่ ฉันอาจจะไม่เคยใช้ชีวิตหรูหราเหมือนแบบนี้มาก่อนแต่มันเป็นชีวิตที่สงบและเรียบง่าย ที่ผ่านมาฉันทำผิดกับพี่แต่มันก็ผ่านมาแล้วและจบลงไปแล้ว ฉันหวังว่าพี่จะไม่เอาความเสียใจในอดีตมาเก็บไว้ในใจ”

เนลล์ยิ้มออกมา

“โอ้ น้องสาว นี่เธอต้องพูดเล่นแน่ ๆ เรื่องมันผ่านไปแล้วในอดีตและสิ่งสำคัญในตอนนี้คือปัจจุบัน เธอคือลูกสาวนอกสมรสของพ่อฉัน และตอนนี้เธอคือผู้เป็นที่รักที่หายสาบสูญไปของตระกูลการ์เร็ตต์ หลังจากที่เปลี่ยนตัวเอง ความขุ่นเคืองในอดีตทั้งหมดก็ควรหายไปด้วย”

ความอึกทึกวุ่นวายในห้องนั่งเล่นหยุดลงกะทันหัน