ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 339 ไม่ต้องขู่
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 339 ไม่ต้องขู่
เนลล์เม้มริมฝีปากของเธอ เธอคิดไตร่ตรองและตอบตกลง
“ได้ เข้ามา”
สเตฟานี่ไปจอดรถของเธอเอาไว้ข้างหลังรถของเนลล์ จากนั้นก็ขึ้นมานั่งบนที่นั่งของผู้โดยสารบนรถของเนลล์
เนลล์รู้สึกอึดอัดใจ มันเป็นครั้งที่สองที่เธอบังเอิญมาเจอกับปัญหาของสเตฟานี่และจัสติน
ถ้ามันเกิดขึ้นถึงสองครั้ง มันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกต่อไป เนลล์ได้เจอกับคนทั้งคู่ถึงสองครั้ง เธอคงจะไม่เชื่อว่ามันเป็นความบังเอิญเหมือนกันนับประสาอะไรกับสเตฟานี่
“คุณการ์เร็ต คุณต้องการจะคุยอะไรกับฉัน?”
แม้ว่าเธอจะรู้เรื่อง ทว่าเนลล์ก็ยังคงถามคำถาม
แทนที่จะหันมาพูดกับเนลล์ สเตฟานี่มองไปข้างหน้าด้วยท่าทางเย็นชาและพูดขึ้น “คุณได้ยินที่พวกเราคุยกับก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”
“อะแฮ่ม!”
เนลล์ไออย่าเก้ ๆ กัง ๆ และอธิบาย “ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ จริง ๆ ฉันกำลังจะขับรถออกไปแต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะอยู่ที่นั่น”
สเตฟานี่มองเธอด้วยท่าทางเยาะเย้ย
“แบบนั้น คุณก็ได้ยินทุกอย่างใช่ไหม?”
เนลล์พูดอะไรไม่ออก
เธอไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ทำหน้าบึ้งหลังจากเห็นท่าทางที่สเตฟานี่พูดกับเธอ เธอตอบกลับไป “ใช่ ฉันยอมรับว่าฉันได้ยินทุกอย่าง แต่ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องของคุณไม่เกี่ยวกับฉัน ดังนั้นฉันจะไม่พูดออกไป”
ใบหน้าของสเตฟานี่บึ้งตึงเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็พูดขึ้น “แบบนั้นก็ดี”
เนลล์ทำอะไรไม่ถูก
สเตฟานี่พูดต่อ “ที่จริงแล้ว เราไม่ใช่คู่รักกัน แต่เขาคอยตามรังควานฉัน คุณก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เนลล์ และคุณควรจะเข้าใจว่าฉันรู้สึกอย่างไร ฉันไม่ชอบเขาเลยและไม่ต้องการให้กำเนิดเด็กคนนี้ ดังนั้นต้องไม่มีใครรู้เรื่องของเรา”
เนลล์ฝืนยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมถึงอยู่กับเขาล่ะ?”
สเตฟานี่นิ่งไปชั่วขณะ
การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทว่าเธอก็ยังไม่ได้ตอบ
เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และสบตากับเนลล์ด้วยความแน่วแน่ “ฉันจะเป็นหนี้คุณ ถ้าคุณช่วยเก็บความลับนี้ให้ฉัน ครั้งต่อไป ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือจากฉัน แค่คุณขอ สุดท้าย… คุณเข้าใจที่ฉันหมายถึง…”
เนลล์ยิ้ม
“ไม่จำเป็นต้องขู่ อย่างไรก็ตาม คุณก็ไม่สามารถขู่ฉันได้”
สเตฟานี่งงงวย
เนลล์วางแขนลงบนหน้าต่างของรถด้วยท่าทางไร้กังวลและมองไปที่สเตฟานี่ด้วยท่าทางพิจารณา
“ฉันจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับเพราะฉันไม่ส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ ฉันไม่สนใจที่จะซุบซิบนินทาถึงชีวิตเซ็กส์ของคุณเหมือนกัน นั่นคือเหตุผล ส่วนที่เหลือ ได้โปรดยกโทษให้ฉันกับสิ่งที่ทำไปด้วย คุณการ์เร็ตต์ แต่คุณคิดมากเกินไปแล้ว”
การแสดงออกของสเตฟานี่เปลี่ยนไปเป็นหม่นหมอง
เธอไม่ชอบท่าทางไม่แยแสของเนลล์ เธอรู้สึกว่าเธอถูกเหยียบย่ำโดยท่าทางเหย่อหยิ่งของเนลล์
เธอเป็นทายาทของตระกูลการ์เร็ตต์ ในขณะที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเธอเป็นเพียงเศรษฐีใหม่ที่มาจากพื้นที่เล็ก ที่เธอพูดด้วยท่าทางแบบนั้นถูกต้องแล้วเหรอ?”
แต่ถึงอย่างนั้น การได้รับการศึกษาและขัดเกลาของสเตฟานี่ส่งผลต่อปฏิกิริยาของเธอ
ไม่ว่าเธอจะไม่พอใจแค่ไหน เธอก็จะไม่แสดงออกมา
เธอเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น
“เอาล่ะ เมื่อคุณพูดแบบนั้น ฉันก็รู้สึกโล่งใจ อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นหนี้บุญคุณคุณ และฉันจะตอบแทนในสักวัน”
เนลล์ยิ้มและยังคงเงียบอยู่
เมื่อพวกเขาเข้าใจกันแล้ว สเตฟานี่ก็ไม่ได้อ้อยอิ่งและลงจากรถ
“ลาก่อนคุณเจนนิงส์”
เนลล์โบกมือให้เธอ
หลังจากที่สเตฟานี่ไปแล้ว เนลล์สตาร์ทรถและเดินทางกลับบ้านต่อ
เป็นเวลา 21:00 น. ตามเวลาที่เธอกลับมา
ลิซซี่เกือบจะหลับไปขณะที่รอเธอ เธอวิ่งออกมาจากห้องของเธอเมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเนลล์
“คุณแม่! คุณแม่กลับมาแล้ว”
เนลล์รู้สึกถึงคลื่นแห่งความรักที่มีต่อเจ้าเกี๊ยวตัวน้อยขี้เซา เธอรีบเข้าไปหาลิซซี่และอุ้มเธอ
“ขอโทษนะคะ คุณแม่มาช้า หนูง่วงไหมลูกลิซซี่?”
ลิซซี่หาวและส่ายหัวของเธอ “ลิซซี่ไม่ง่วง ลิซซี่กำลังรอคุณแม่อยู่ค่ะ”
เนลล์จูบเธอ แล้วอุ้มเธอกลับไปที่ห้องของเธอและวางเธอลงบนเตียง
“เอาล่ะ คุณแม่จะดูการ์ตูนกับหนู เราจะนอนหลังจากที่ดูหนึ่งตอน ดีไหม?”
ลิซซี่ตอบตกลงด้วยความเชื่อฟัง
การ์ตูนหนึ่งตอนใช้เวลาไม่นานและในไม่ช้าก็จบลง
เนลล์อุ้มลิซซี่เอาไว้ เมื่อเธอออกมาเธอไม่เห็นกิดเดียน เช่นนั้นเธอจึงถามกลับป้าจอยซ์ที่เพิ่งกลับมาจากสวนหลังบ้าน “ป้าจอยซ์ กิดเดียนอยู่ที่ไหนคะ? เขายังไม่ถึงบ้านเหรอ?”
ป้าจอยซ์ดูกังวลและถอนหายใจออกมา “เขากลับมาเมื่อเจ็ดนาทีที่แล้วค่ะ หลังจากนั้น เขาก็ได้รับโทรศัพท์และออกไปอีกครั้ง”
เนลล์นิ่งไป
“เกิดอะไรขึ้นคะ?”
ป้าจอยซ์ส่ายหัว
“ฉันไม่แน่ใจในรายละเอียดค่ะ ฉันคิดว่านายท่านใหญ่การ์เร็ตต์กำลังจะจากไป นายท่านใหญ่ลีย์จึงโทรหาคุณผู้ชายและบอกให้ไปกับเขา”
เนลล์กลืนน้ำลาย
นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์สุขภาพไม่แข็งแรง ทว่าเขาก็ไม่ได้แสดงอาการที่ดูเหมือนแย่ลงเช่นกัน
ทำไมถึงมีข่าวขึ้นมากะทันหันว่าเขาจะจากไป?
แม้ว่าจะความตึงเครียดระหว่างสี่ตระกูลใหญ่ นายท่านใหญ่การ์เร็ตและนายท่านใหญ่ลีย์ก็มีความผูกพันใกล้ชิดกัน
ความขัดแย้งและการแข่งขันระหว่างพรรคพวกนั้นแยกออกจากมิตรภาพส่วนตัวของนายท่านใหญ่ ดังนั้น ถ้านายท่านใหญ่การ์เร็ตจากไปจริง ๆ เป็นปกติที่นายท่านใหญ่ลีย์จะพากิดเดียนไปด้วย
เนลล์ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูดขึ้น “เข้าใจแล้วค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว ไปพักผ่อนได้แล้วค่ะ”
ป้าจอยซ์พยักหน้าและเดินจากไป
กิดเดียนกลับมาหลังจากเนลล์กลับไปที่ห้องนอนและอาบน้ำ
ในช่วงแรกของปีใหม่และเมืองหลวงซึ่งตั้งอยู่ทางเหนือยังคงหนาวเย็นแม้ว่าจะมีความอบอุ่นเป็นบางครั้งบางคราว ทว่าอากาศตอนกลางคืนกลับหนาวจัด
เมื่อเธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถดังขึ้น เนลล์รู้ว่าสามีของเธอกลับมาแล้ว เธอลงไปและสัมผัสได้ถึงความเย็นสบายโดยรอบตัวสามีของเธอจากระยะไกล เธอจามออกมา
กิดเดียนหยุด จากนั้นก็ปิดประตูเดี๋ยวนั้น เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าชุดนอนของเธอนั้นเนื้อผ้าบางเบาแค่ไหน
“ทำไมคุณถึงใส่เสื้อผ้าบางจังเลย?”
เนลล์กอดอกพลางยักไหล่ เธอเข้าไปช่วยกิดเดียนถอดเสื้อคลุมออกและพูดขึ้น “ก็ฉันอยู่ที่บ้านแล้วนี่ค่ะ เป็นอย่างไรบ้างคะ? นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์สบายดีไหมคะ?”
กิดเดียนดูค่อนข้างท้อใจเมื่อเธอถามถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
“พวกเขาช่วยเขาเอาไว้ครับ แต่ดูจากสภาพการณ์แล้วเขาเหลือเวลาไม่มากนัก”
เนลล์ผงะ ตระกูลการ์เร็ตต์สามารถสรรหาบุคลากรทางการแพทย์ที่ดีที่สุดในโลกได้อย่างแน่นอน ถ้าพวกการ์เร็ตต์บอกว่านายท่านใหญ่จะไม่รอด มันคงเป็นเรื่องจริง
เธอไม่ได้รู้จักนายท่านใหญ่การ์เร็ตต์ดีนักและไม่ได้มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับพวกการ์เร็ตต์ ทว่าเธอก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาบ้างเหมือนกัน เมื่อเธอได้ยินข่าวนี้
แต่ถึงอย่างนั้น เนลล์ก็เศร้าได้เพียงไม่นาน เพียงไม่นานเธอก็หาย และบอกกับกิดเดียน “มีซุปอุ่น ๆ ที่ป้าจอยซ์เตรียมเอาไว้ให้ ฉันจะไปเอาชามให้คุณนะคะ”
กิดเดียนพยักหน้ารับ
