ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 365 ผู้หญิงของเขา
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 365 ผู้หญิงของเขา
จิมพลุ่งพล่านด้วยความโกรธที่ได้ยินแบบนั้น แต่ทำได้เพียงทำตามความปรารถนาของเธอ
“ได้ ฉันสัญญากับเธอ เธอต้องบอกฉันว่าเธออยู่ที่ไหนก่อน?”
“ไม่ต้องรีบฉันยังมีเงื่อนไขอยู่!”
“เธอยังมีเงื่อนไขอะไรอีก?” จิมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง “เธอยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้หรือไม่? ตอนนี้ฉันสามารถช่วยเธอได้ เธอมีโอกาสรอดแค่ไหนถ้ามีคนรู้ว่าเธอวางแผนที่จะฆ่าเนลล์”
เซลีนเย้ยหยัน “ถ้าฉันจะตาย คุณก็เช่นกัน อย่าลืมว่าคุณเป็นคนคิดไอเดียนี้ขึ้นมา”
จากนั้นเธอก็เล่นการบันทึกไปยังอีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์เพื่อเป็นการเตือนความจำ
จิมถึงขีดจำกัดของความอดทนแล้ว แต่ก็ต้องระวังหลักฐานที่มีอยู่ในมือ ในท้ายที่สุดเขาบังคับและกลืนความโกรธเข้าไปข้างใน
“ได้! เธอชนะแล้ว พูดมา! เงื่อนไขของเธอคืออะไร?”
“ง่ายมาก เตรียมเงินให้ฉันอย่างน้อยห้าสิบล้านและโอนไปยังบัญชีต่างประเทศของฉัน อย่าหวังว่าฉันจะเป็นขอทานในประเทศอื่น!”
จิมกัดฟัน “ห้าสิบล้าน? ทำไมเธอไม่ไปปล้นธนาคารซะ!”
เซลีนยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “ลุงทำไมการตอบสนองยิ่งใหญ่จัง? เงินห้าสิบล้านเป็นเพียงเงินก้อนเล็ก ๆ สำหรับลุง! ลุงทิ้งภรรยาและลูกสาวของลุงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เพื่อที่ลุงจะได้ใช้ชีวิตแบบทายาทในเมืองหลวง ลุงไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องราวของแม่ฉันกับฉันที่ผ่านมาเหรอ?
“บอกตามตรงว่าฉันอยู่กับลุงในช่วงเวลาที่ฉันอยู่ในเมืองหลวง! ลุงต้องการส่งฉันไปต่างประเทศในตอนนี้ ตอนที่เกมมันจบ แน่นอนว่าดูเหมือนว่าลุงกำลังปกป้องฉัน แต่ลุงทำเพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น
“แล้วฉันผิดหรือเปล่าที่ขอเงินห้าสิบล้านเพื่อปิดผนึกริมฝีปากของฉัน? ไม่ต้องกังวลตราบใดที่ลุงเต็มใจจ่าย ฉันจะปิดปากของฉันและหายไปเหมือนไม่มีชีวิตอยู่ และยังรวมถึงการติดต่อที่สกปรกอื่น ๆ ของลุงด้วย”
ดวงตาของจิมแดงก่ำจากความโกรธ
มีแววตาที่น่ากลัวในดวงตาของเขา
หลังจากนั้นสักครู่เขาก็หายใจเข้าลึก ๆ “ตกลง! ฉันสัญญา”
“ตอนนี้เรากำลังคุยกันอยู่! ฉันจะส่งที่อยู่ให้ลุงในภายหลัง อย่ามาฉลาดกับฉัน ฉันไม่ได้มีเพียงแค่สำเนาเดียว ฉันสำรองข้อมูลไว้ที่อื่นด้วย
“การบันทึกเหล่านี้จะรั่วไหลออกไปหากมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน ทุกคนจะรู้ว่าเจ้านายผู้อาวุโสที่สุดจะน่ารักและใจดีของการ์เร็ตต์ เป็นคนที่เลือดเย็นอยูเบื้องหลัง!”
จิมตัดบทเธออย่างเย็นชา “พอ!”
เซลีนเม้มริมฝีปากด้วยความพอใจก่อนวางสาย
หลังจากวางสาย เธอก็เก็บของจำเป็นบางอย่างและส่งที่อยู่ให้จิม
ทันใดนั้นเสียงออดก็ดังขึ้นด้านนอก
เมื่อหัวใจของเธอตกลงสู่ตาตุ่มของเธอ เธอตัวแข็งทื่อ
“นั่นใคร?”
“รูมเซอร์วิส”
เซลีนถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอรู้ว่าไม่นานอาจจะถูกคน ๆ นั้นจับได้ แต่เขาจะไม่ยอมแพ้เร็วขนาดนั้น ถ้าพวกเขายังไม่สามารถเชื่อมโยงหาเธอได้
เซลีนขึ้นเสียงของเธอด้วยความคิดนั้น “ไม่จำเป็นสำหรับสิ่งนั้น”
อย่างไรก็ตามมีเสียงคลิกที่ประตูและในไม่ช้าประตูก็เปิดออก
“คุณ…”
ด้วยความตกใจเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นชายคนนี้มักจะทำงานหนักตั้งแต่เช้าจรดค่ำเดินเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดสองแถว
ดวงตาที่เย็นชาและมืดมนของเขาจับจ้องมาที่เธอ “เซลีน เจนนิงส์ เลือกวิธีตายของคุณซะ!”
…
เซลีนไม่เคยคิดมาก่อนว่าอาชญากรรมจะถูกเปิดโปงอย่างรวดเร็วขนาดนี้
เธอยืนอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น เธอเผชิญหน้ากับชายผู้เย็นชาด้วยเท้าที่หนักอึ้ง ราวกับว่ามีสารตะกั่วเจือปนอยู่ในตัวพวกเขา เธอไม่สามารถหาแรงที่จะยกขาของเธอขึ้นได้
“คุณกำลังพยายามจะทำอะไรอยู่? คุณชายลีย์ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันไม่ได้ทำให้พี่ของฉันโกรธนะ ฉันทำตามคำสั่งของเธอเพื่อขอโทษทุกคนแล้ว คุณไม่ควรมาอยู่ที่นี่เพื่อแก้แค้นนะ!”
เธอยังคงพยายามเล่นเป็นคนใบ้ เมื่อสูญเสียความอดทนครั้งสุดท้ายไปแล้ว กิดเดียนจึงมองไปด้านข้างและมีคนมาเตะเซลีนที่หลังเข่าของเธอ
เซลีนคุกเข่าลงอย่างจัง ความเจ็บปวดส่งผลให้น้ำตาของเธอไหล
วินาทีถัดมาเธอได้ยินเสียงรองเท้าหนังที่กำลังเคาะอยู่บนพื้น
“ผมไม่ตีผู้หญิง แต่อยู่ในเงื่อนไขที่ว่าผู้หญิงของผมต้องไม่ได้รับอันตราย!”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงเตะเธอ
เช่นเดียวกับว่าวที่มีเชือกขาด เซลีนกระแทกไปบนผนังก่อนที่จะล้มลงบนพื้นพร้อมกับเลือดเต็มปาก เห็นได้ชัดว่าใช้แรงในการเตะมากแค่ไหน
กิดเดียนจ้องมองเธออย่างเย็นชา ดวงตาของเขาถ้าพูดถึงความสงสารมันเป็นศูนย์
ไม่มีใครรู้ว่าเขาโกรธแค่ไหน เมื่อได้รับสายว่าเนลลี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะสายรัดของเธอถูกงัดแงะ และเธอเกือบจะถูกกระแทกจนเป็นรอยถลอกจากการตกหน้าผา
เมื่อเผชิญกับความโกรธเกรี้ยว หลักการไม่ตีผู้หญิงและความสุภาพถูกโยนทิ้งไปนอกหน้าต่าง
เซลีนเจ็บปวดมากเกินกว่าจะพูดอะไรได้ ด้วยสายตาที่เย็นชาของเขาที่ยังคงมองเธออยู่ กิดเดียนชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่ไม่ไกลจากเขา
“หยิบสิ่งนั้นมาให้ฉัน”
ผู้คุ้มกันคนหนึ่งเดินออกมา และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่จะส่งมันด้วยสองมือด้วยความเคารพ
กิดเดียนปลดล็อกโทรศัพท์ บนหน้าจอปรากฎเสียงที่กำลังเล่นการบันทึก
เขาคลิกเพื่อเล่นและได้ยินบทสนทนาเต็มรูปแบบระหว่างเซลีนและจิม
ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมขึ้นทีละนิดทันทีที่บันทึกเล่นจนจบ มันดูน่าขนลุก
เซลีนขยับริมฝีปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อาการเจ็บแปลบที่หน้าอกทำให้เธอไม่สามารถพูดได้
กิดเดียนขว้างโทรศัพท์ใส่คนของเขาก่อนจะโพล่งอย่างเย็นชา “พาเธอไปตลาดใต้ดิน พวกนายทุกคนสามารถพินาศไปพร้อมกับเธอได้ ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ในวันพรุ่งนี้”
ชายคนนั้นก็หันหลังและก้าวออกไป
ทุกคนต่างตอบรับด้วยความสั่นสะท้านว่า “ครับ!”
…
คืนนี้เนลล์นอนกระสับกระส่ายทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย
ในความฝันของเธอ เธอถูกทิ้งให้ลอยอยู่บนหน้าผาตลอดเวลา
เธอฝันว่าตัวเองแขวนอยู่กลางอากาศโดยใช้สองมือจับลวดเหล็กที่ขาด เจ้าหน้าที่โยนเชือกให้เธอในภารกิจช่วยเหลือ แต่เชือกนั้นขาดออกจากกันเมื่อเธอยื่นมือไปคว้ามัน
เธอไม่มีแรงทำได้เพียงแค่นั่งลง ในขณะที่เธอกระโดดกระแทกเข้ากับกระดานหินแข็งที่กระด้าง ร่างของเธอชนอย่างแรงจนกลายเป็นผุยผง!
เธอหายใจเข้าอย่างตกใจ หลังจากนั้นก็สะดุ้งตื่น
เนลล์ลืมตาขึ้นมาพบว่ามันเป็นเวลากลางคืน พระจันทร์สีเงินส่องผ่านหน้าต่างท่ามกลางความเงียบงันโดยรอบ
มันเป็นความฝัน!
เนลล์ปิดตาและเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผากด้วยความหวาดกลัวอย่างช้า ๆ ร่างกายของเธอเย็นผิดปกติ
ฉากในความฝันของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ รู้สึกเหมือนเป็นความจริงราวกับว่าเธอได้สัมผัสกับมันด้วยตัวเอง
สักครู่เธอก็หมดความอยากที่จะนอนหลับ อาการคอแห้งและกระหายน้ำมากราวกับว่าเธออยู่ในเปลวไฟ เธอจึงยกผ้าห้มขึ้น และก้าวลงไปเพื่อเทน้ำให้ตัวเอง
ด้วยความประหลาดใจเธอเพิ่งลุกจากเตียง ประตูก็ถูกเปิดจากด้านนอก ร่างที่แข็งแรงก็เดินเข้ามา
ด้วยความมึนงง เนลล์ร้องว่า “กิดเดียน?”
กิดเดียนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำ และกางเกงขายาวสีดำที่ท่อนล่างซึ่งเน้นให้เห็นถึงรูปร่างที่สูงสง่า
การจ้องมองของเขากวาดผ่านชุดนอนบาง ๆ ของเธอและลงไปที่เท้าเปล่าของเธอ
เนลล์หดขาทันทีแล้วถามว่า “คุณเพิ่งกลับมาจากข้างนอกเหรอ?
กิดเดียนก็เข้ามาใกล้และพยุงเธอขึ้นโดยไม่สนใจคำถามของเธอ
