ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 371 ครบรอบวันแต่งงาน
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 371 ครบรอบวันแต่งงาน
ห้องนี้เป็นห้องที่กิดเดียนขอให้เจ้าหน้าที่จัดเตรียมเป็นพิเศษ
ห้องไม่ใหญ่เกินไปมันเพียงแค่สองพันตารางฟุต อย่างไรก็ตามมันได้รับการตกแต่งอย่างประณีต ที่สำคัญเขามีเจ้าหน้าที่ตกแต่งให้เป็นห้องสวีทคู่เป็นพิเศษเลย
ตั้งแต่ห้องน้ำกระจกใส ไปจนถึงกลีบกุหลาบและเทียนที่กระจัดกระจายไปทั่วห้องทุกอย่างล้วนแฝงไปด้วยความโรแมนติก
เมื่อกิดเดียนหั่นสเต็กในจานเสร็จแล้ว เขาก็ยื่นให้เธอแลกกับสเต็กที่ยังไม่ได้ตัดที่มันยังอยู่ที่เดิมในจานของเธอ
เนื่องจากทั้งสองมีรสนิยมที่คล้ายกัน พวกเขาจึงมักสั่งสิ่งเดียวกัน ดังนั้นเนลล์จึงไม่ปฏิเสธข้อเสนอนี้ เพราะเธอเพิ่งเริ่มกินสเต็กที่หั่นบาง ๆ ด้วยส้อมของเธอ
“กิดเดียน ลีย์ วันนี้โอกาสอะไรที่คุณจะพาฉันออกมาพักผ่อนในสถานที่โรแมนติกแบบนี้?”
ชายที่กำลังยุ่งอยู่กับการหั่นสเต็กชิ้นที่สองเลิกคิ้วขึ้นขณะที่เขามองเธอ
“คุณจำไม่ได้เหรอ?”
เนลล์ตะลึง “จำอะไรเหรอ?”
ความรู้สึกหมดหนทางปรากฏให้เห็นในสายตาของชายคนนั้น มันเหมือนกับว่าเขารู้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้น
ในขณะที่เนลล์ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ ทันใดนั้นเขาก็วางส้อมและช้อนลงก่อนจะดึงกล่องของขวัญสีแดงออกมาจากใต้โต๊ะ
“เนลล์ สุขสันต์วันครบรอบหนึ่งปีของเรา!”
เนลล์ตกใจมาก
อ่าาา วันครบรอบ?
“แค่ก ๆ แค่ก ๆ!”
เมื่อได้ยินสามคำ เธอก็แทบจะสำลักชิ้นสเต็กที่เธอยังเคี้ยวอยู่ หลังจากที่ไอเบา ๆ ออกมาเธอก็มองตรงไปที่กิดเดียนด้วยตาที่เบิกกว้าง
“คุณหมายถึง…วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานปีแรกของเราใช่ไหม?”
สีหน้าของกิดเดียนแข็งทื่อทันที
ไม่กี่วินาทีต่อมาในที่สุดเขาก็เปิดปากด้วยรอยยิ้ม “คุณคิดว่าไงล่ะ?”
เนลล์พูดไม่ออก
ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้ชายคนนี้ทำตัวแปลก ๆ !
เขาไม่เพียง แต่ขอให้เธอออกมาจากกองถ่ายเพื่อไปกับเขาเพียงวันเดียว แต่เขายังบังคับให้เธอเปลี่ยนชุดอีกด้วย
เขายังจองห้องสวีทคู่รักสุดโรแมนติกและหยิบไวน์แดงสองสามขวด …
วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกเขา!
สิ่งเดียวที่เนลล์รู้สึกได้ในตอนนี้คือ ความอับอายและความเสียใจอย่างแท้จริง
เพื่อความเป็นธรรม เธอรู้สึกว่าความจำของเธอยังค่อนข้างดี มีคำกล่าวว่าการตั้งครรภ์ทำให้สมองโตขึ้นสามปี แต่เธอยังไม่ได้ตั้งครรภ์ความจำของเธอจะแย่ขนาดนี้ได้อย่างไร?
คิดว่าเธอจำอะไรง่าย ๆ อย่างวันครบรอบแต่งงานไม่ได้ด้วยซ้ำ
เนลล์หัวเราะเล็กน้อยอย่างเชื่องช้า “อืมม…ฉันขอโทษ…ฉันไม่รู้ว่าวันนี้คือ…ฉัน…ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญ แต่ฉันจะให้คุณพรุ่งนี้!”
แม้ในขณะที่เธอพูดทเธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด!
วันครบรอบคือวันนี้! อะไรคือจุดสำคัญของการให้ของขวัญหลังจากผ่านวันครบรอบล่ะ?
หลังจากนั้นความรู้สึกอับอายของเธอก็เปลี่ยนเป็นความโกรธ โดยเฉพาะกับใครบางคน
เขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น แต่เขาก็ยังไม่เตือนเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้เธอถูกบังคับให้ดูอึดอัดต่อหน้าเขา … ผู้ชายคนนี้ก็แค่ …
กิดเดียนยิ้มแก้มปริ “ไม่ต้องห่วง เปิดของขวัญดูว่าชอบไหม?”
เนลล์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นกล่องของขวัญสีแดงบนโต๊ะ
จากนั้นเธอก็เหลือบมองไปที่กิดเดียนอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะยิ้มปลอม ๆ แบบดูดี และดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้โกรธ ด้วยความรู้สึกที่โล่งใจชั่วครู่เธอก็เอื้อมมือออกมาอย่างระมัดระวังและเปิดของขวัญ
ภายในกล่องของขวัญสีแดงมีกำไลหยกสีเขียวบริสุทธิ์วางอยู่บนผ้าไหมสีดำ
ดวงตาของเนลล์เป็นประกาย
“ว้าว! ช่างเป็นกำไลที่สวยงามจริงๆ!”
กิดเดียนมองเธออย่างตั้งใจ “คุณชอบมันไหม?”
“ชอบ!”
หยกที่ใหญ่และคุณภาพที่ดีนั้นหายากพอสมควร แต่จากการลงสีของกำไลข้อมือนี้นั้นมีคุณภาพสูงกว่าเครื่องประดับหยกของจักรพรรดิที่เธอเคยเห็นในการประมูล
เนลล์เป็นผู้หญิงที่ดีเลิศและสง่างามมาก เครื่องประดับทั่วไปไม่สามารถเติมเต็มความสง่างามของเธอได้
โดยปกติแล้วเครื่องประดับที่ทำจากหยก เป็นสิ่งที่เด็กสาวส่วนใหญ่จะพบว่าเป็น “โรงเรียนเก่า” ด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม วิธีที่เธอดึงพวกมันออกไปนั้นช่วยเพิ่มออร่าอันโอ่อ่าของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ ในขณะที่ช่วยเสริมความงามของเธอ
ด้วยเหตุนี้เนลล์จึงไม่เคยเป็นแฟนตัวยงของทองหรือเพชร เพราะเธอชอบหยกเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าเธอชอบ กิดเดียนก็มีสีหน้าพึงพอใจ
“ดีใจที่คุณชอบมัน มาให้ผมช่วยใส่ให้”
เนลล์รีบยื่นมือไปข้างหน้า ขณะที่กิดเดียนหยิบกำไลขึ้นมาสวมข้อมือ
สีของหยกนั้นเข้มข้นมากจนรู้สึกเหมือนว่าสีเขียวกำลังจะรั่วไหลออกมาจากกำไลข้อมือ เมื่อเทียบกับผิวสีขาวซีดของเธอมันดูน่าหลงใหลอย่างที่สุด
ขณะที่กิดเดียนคว้ามือนี้ขึ้นมาดูสิ่งที่ดูเหมือนงานศิลปะ มันเกือบจะรู้สึกเหมือนสวิตช์ที่พลิกอยู่ข้างในตัวเขา
“เนลลี่”
“หืม?”
เนลล์ยังคงจ้องมองไปที่กำไลที่วางอยู่บนข้อมือของเธอ แม้ว่าเธอจะตอบเขา แต่สายตาของเธอก็ยังจับจ้องไปที่ของขวัญชิ้นนี้อย่างสมบูรณ์
กิดเดียนพูดเสียงเบา “คุณได้รับของขวัญวันครบรอบแล้วของผมไปแล้ว”
ร่างกายของเนลล์แข็งทื่อ
เธอเงยหน้าขึ้นและสบตากับชายคนนั้นก่อนจะหัวเราะอย่างน่าอึดอัด
“อืม…เมื่อกี้ฉันพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ…ฉันลืม…”
“โอ้คุณหมายความว่าผมจะไม่ได้ของขวัญในคืนวันครบรอบของเราใช่ไหม?”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เขาก็ดึงมือกลับ ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นความผิดหวังอย่างสมบูรณ์
แน่นอนว่าเนลล์ไม่สามารถรับมันได้ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมาตลอด เธอเคยชินกับการเห็นด้านอ่อนโยนและท่าทีที่สงบนิ่ง เคยเห็นเขาหัวเราะและล้อเล่นเห็นอุบายของเขาและเห็นท่าทางที่เย็นชาและจริงจังของเขา …
อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยเห็นเขาดูน่าสงสารเท่านี้มาก่อน
เนลล์ไม่สามารถใช้เวลาแม้แต่วินาทีเดียว เธอรีบพูดว่า “ฉันสัญญาว่าพรุ่งนี้ ฉันจะพยายามชดเชยให้คุณเต็มที่! เลิกโกรธได้แล้ว โอเคไหม?”
กิดเดียนยิ้มอย่างฝืน ๆ
“ผมไม่ได้โกรธ”
“ … ”
“ผมแค่เศร้านิดหน่อย…ไม่เป็นไรทานอาหารของคุณต่อเถอะ…คุณไม่จำเป็นต้องสนใจผม…”
เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาก็ยังคงหั่นสเต็กในจานต่อไป
เห็นแบบนี้แล้วเนลล์เหมือนอกหักเลย ตอนนี้เธอสนใจอะไรได้อีกนอกจากการทำของเขา? เธอวิ่งเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังทันที
“ที่รัก…ฉันขอโทษ…มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด…ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันลืมมันอีกในอนาคต! จริง ๆ นะ! คราวนี้คุณช่วยยกโทษให้ฉันได้ไหม?”
เนลล์กอดเขาจากด้านหลัง ดังนั้นเธอจึงมองไม่เห็นรอยยิ้มที่ฉายไปทั่วใบหน้าของชายคนนั้น
กิดเดียนทำหน้าลูกหมาของเขาต่อไปและพูดว่า “อ๋อ เราก็แค่ลืมมันไปสินะ?”
เนลล์หนักใจ
‘เฮ้! มีคำแนะนำใด ๆ ไหมเกี่ยวกับวิธีการปลอบโยนสามี? รอคำตอบ! ด่วน! ‘
หลังจากคิดเรื่องนี้ได้ไม่นานเธอก็ดึงมือข้างหนึ่งกลับมาและค้นหาร่างกายของเธอ ทันใดนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งเป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ
“พูดตามตรงไม่ใช่ว่าวันนี้ฉันไม่ได้เตรียมอะไรเลย…ฉันแค่กลัวว่าคุณจะไม่ชอบสิ่งนี้ที่ฉันเตรียม…ดังนั้นฉันเลยไม่กล้าที่จะนำมันออกมา”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นกิดเดียนก็เลิกคิ้ว “นั่นอะไร?”
เนลล์รีบปล่อยมือจากเขา และเดินไปข้างหน้าเขาดึงเชือกสีแดงออกเพื่อทำเป็นสร้อยข้อมือเส้นเล็ก
กิดเดียนพูดไม่ออก
สร้อยข้อมือนี้ดูเรียบง่ายเกินไป มันธรรมดามากที่…มันไม่ได้ดูเหมือนของขวัญอีกต่อไป
มันเป็นเพียงสายสีแดงที่ผูกเป็นวงแหวน สิ่งเดียวที่พิเศษกว่านั้นคือลูกปัดนำโชคสีทองเรียบง่ายซึ่งมีคำว่า “ความเจริญรุ่งเรือง” เขียนไว้อย่างชัดเจน
โชคดีอยู่แล้วที่ กิดเดียนไม่ได้โยนสร้อยข้อมือนั้นออกไปนอกหน้าต่าง
เขาจ้องมองไปที่เนลล์ขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเริ่มแสดงความเศร้าหมอง “นี่คือของขวัญวันครบรอบที่คุณเตรียมไว้ให้ผมเหรอ?”
เนลล์ยิ้มอย่างดีที่สุดขณะที่เธอมองเขาด้วยความคาดหวัง “ใช่! ฉันทำเอง! ดูสิฉันยังเพิ่มความมีไหวพริบตรงนี้! มันดูน่าทึ่งไม่ใช่เหรอ?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นกลับมืดมนยิ่งขึ้น
