ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 378 เก็บเป็นความลับ
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 378 เก็บเป็นความลับ
“เป็นเรื่องดีที่พี่ยังไม่ได้บอกใคร พี่ต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับให้ฉัน ฉันไม่อยากรู้ให้คนอื่นรู้”
“เอาล่ะเข้าใจแล้ว ไม่ต้องกังวลไป! พี่จะแจ้งให้เธอทราบหากมีงานดี ๆ เข้ามา”
“แน่นอน ขอบคุณค่ะ”
ลูซี่วางสายและนั่งอยู่เฉย ๆ จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดไปที่บัญชีของเธอเพื่อตรวจสอบยอดเงิน
เมื่อมองไปที่ตัวเลขสี่หลักที่น่ากลัว เธอก็ยิ้มอย่างขมขื่น
ไม่มีใครในโลกนี้จะคิดว่านักแสดงหญิงอย่างเธอที่ได้รับรางวัลที่มีชื่อเสียงและความสามารถที่กำลังมาแรงมีบริษัทที่ลงทุนกับเธอ แต่เธอกับมีเงินในกระเป๋าเพียงสามพันกว่าบาทเท่านั้น!
โธ่ชีวิตของการเป็นดารา คนดังและคนสำคัญในสายตาของสาธารณชนได้แตกต่างจากภาพวาดที่เธอเคยคิดไว้
ลูซี่ถอนหายใจ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
สีหน้าของเธอมีการเปลี่ยนแปลงทันที เมื่อดวงตาของเธอมองไปที่จอแสดงผลของผู้ที่โทรเข้ามา
นิ้วของเธอวางอยู่เหนือปุ่มตัดการเชื่อมต่อขณะที่ เธอลังเลอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจรับสายในที่สุด
มันเป็นเสียงผู้ชายที่แหบและห้าวอยู่ที่ปลายสาย
“ฉันคิดว่าแกจะไม่รับสายฉันแล้วซะอีก ฉันเดาว่าแกก็ไม่ได้เย็นชาและไร้หัวใจขนาดนั้น”
ลูซี่ก้าวไปยังมุมที่เงียบสงบและพึมพำออกมา “ทำไมคุณถึงโทรมาหาฉัน?”
“ฉันเหรอ? ฉันคิดถึงสาวน้อยที่แสนดีของฉัน ฉันแค่โทรมาดูว่าแกเป็นไงบ้างอย่างเป็นพิเศษยังไงล่ะ!”
ลูซี่แค้นอย่างโกรธเคือง “ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ! อย่าเรียกฉันว่าสาวน้อยของคุณ นามสกุลของฉันคือแคทซ์ และคุณคือเซซิล เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด!”
คน ๆ นั้นหัวเราะเบา ๆ
“จริงเหรอ? รู้ไหมว่าฉันเลี้ยงแกมาสิบกว่าปี? มีคนเป็นจำนวนมากที่สามารถเป็นพยานให้ฉันได้ แกเป็นลูกสาวของฉันและตอนนี้แกเป็นที่นิยม แกไม่คิดที่จะช่วยอดีตพ่อของแกหรือไง?”
ดวงตาของลูซี่ฉายสีแดงไปด้วยความโกรธ
“ฉันเพิ่งฝากเงินให้คุณไปเมื่อสามเดือนก่อนไม่ใช่เหรอ? คุณเล่นการพนันอีกแล้วใช่ไหม?”
น้ำเสียงของบุคคลนั้นดูไม่พอใจ
“ไม่ ฉันแค่ … แค่ลองเสี่ยงโชคดู ใครจะรู้ว่ามันจะแย่ขนาดนั้นล่ะ?”
“ฉันไม่มีเงินแล้ว!”
ลูซี่พูดออกไปโดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว “ฉันบอกคุณแล้วว่าอย่าเล่นการพนัน แต่คุณก็ไม่ยอมฟัง คุณมาหาฉันทุกครั้งที่คุณเสียเงินทั้งหมดไปแล้ว คุณคิดว่าฉันเป็นบ่อเงินบ่อทอง ฉันไม่มีเงินสักบาทสำหรับฉันด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าฉันจะมี ฉันก็จะไม่ให้มันกับคุณ แค่นี้นะ ฉันจะวางสาย!”
เธอก็ยุติการโทร
บุคคลนั้นโทรเข้ามาอีกสองสามครั้ง แต่ลูซี่ไม่ยอมรับสาย
เธอขึ้นบัญชีดำหมายเลขของบุคคลนั้นให้หายไปอย่างสมบูรณ์
ผู้ช่วยเชอร์รี่เดินเข้ามาในห้องในระยะไม่ไกลมากนัก
“น้องลูซี่มีอะไรหรือเปล่า? ทำไมดูอารมณ์เสียล่ะ”
ลูซี่จับตัวเองทันทีและฝืนยิ้ม “ไม่มีอะไรค่ะ”
“โอ้ เยี่ยมมาก ถ้าไม่เป็นไร เอ่อใช่ ฉันต้องหยุดหนึ่งวัน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดแม่ของฉันและฉันต้องไปเป็นเพื่อนเธอไว้ในวันนั้น มันโอเคกับคุณหรือเปล่า?”
ลูซี่ชะงักก่อนจะพยักหน้า “แน่นอนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ คุณสามารถหยุดงานได้ในวันพรุ่งนี้”
เธอบอกขอบคุณด้วยความแจ่มใส พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณน้องลูซี่”
หลังจากเลิกงานในตอนกลางคืนแล้ว ลูซี่ก็ลากร่างที่อ่อนล้าของเธอกลับไปที่โรงแรมด้วยตัวเอง
เธอเพิ่งลงรถ ก็มีแขนยื่นออกมาปิดปากของเธอและดึงเธอไปที่มุม ๆ หนึ่ง
ลูซี่พยายามต่อสู้ แต่ก็ไม่สามารถเอาชนะคนที่ซุ่มโจมตีเธอได้ ขณะที่เขาลากเธอไปที่มุมเธอก็เหมือนจะหมดเรี่ยวแรง
ตอนที่เธอถูกปล่อย ลูซี่กำลังจะกรีดร้อง แต่ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย “ฉันเอง”
ลูซี่ตัวแข็งทันที
แสงไฟในลานจอดรถหรี่ลงนับประสาอะไรกับมุมอับแบบนี้ อย่างไรก็ตามเธอสามารถมองใบหน้าของบุคคลนั้นได้อย่างชัดเจนเมื่อเธอหันกลับมา
“พ่อ! คุณมาทำอะไรที่นี่?”
เธอร้องไห้ออกมาด้วยความประหลาดใจ เมื่อเขารู้ตัวเธอก็เปลี่ยนเป็นสีคล้ำในหน้าอย่างรวดเร็ว
“ฉันบอกคุณแล้วว่าเราตัดสัมพันธ์กันแล้ว อย่ามาหาฉันอีก!”
ลูซี่กำลังจะจากไป แต่ถูกชายคนนั้นดึงกลับไป
ชายคนนั้นเย้ยหยัน “แกเรียกฉันว่าพ่อก่อนหน้านี้ และตอนนี้แกจะปฏิเสธว่าไม่ใช่อีกหรือไง? แกนี่มันเปลี่ยนไปไวยิ่งกว่าการพลิกหน้าหนังสืออีกนะ”
เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ ก่อนจะกระซิบ “มันไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมที่จะคุยกันที่นี่ ไปเถอะ”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงลากเธอไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว
เมื่อพวกเขากลับไปที่ห้องของเธอ ลูซี่ก็ดึงผ้าม่านลงและตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีร่องรอยของปาปารัสซี่ก่อนที่จะโล่งอก
เธอหันกลับมาและจ้องมองชายวัยกลางคนที่เลอะเทอะอย่างไม่แยแส “ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”
นามสกุลของชายวัยกลางคนคือเซซิล ในขณะที่เขาเป็นลูกคนที่สี่ของครอบครัวผู้คนจึงเรียกเขาว่า เซซิลสี่
เขาเป็นพ่อเลี้ยงและพ่อบุญธรรมของลูซี่
เซซิลสี่นั่งลงบนโซฟาอย่างงัวเงียและพูดว่า ฉันถูกกดหนี้มากเกินไป ดังนั้นฉันจึงมาที่นี่เพื่อขอเงินจากแก”
“ฉันไม่มีเงิน!”
ลูซี่โกรธมากขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องนั้นและตอบด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน “ออกไปเดี๋ยวนี้! ฉันไม่อยากเจอคุณ!”
เซซิลสี่เป็นคนพาลจริง ๆ เขาเคยชินกับคำสบถของอันธพาลในท้องถิ่นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาโค้งริมฝีปากของเขาเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “แน่นอนฉันออกไปแน่ แต่หลังจากที่ฉันเดินออกจากสถานที่นี้ ในวันนี้ ลูซี่ แคทซ์ อาจจะทีเรื่องอื้อฉาวของแกกระจายแน่ในวันพรุ่งนี้ แกสามารถลองกับฉันได้ถ้าแกไม่เชื่อฉัน!”
“คุณ!”
ใบหน้าซีดเซียวและเป็นสีคล้ำของลูซี่โกรธเกินกว่าจะเอ่ยคำอื่น
เซซิลสี่ยิ้มด้วยความยินดี “ลองคิดดูสิว่าวันนี้แกจะอยู่ที่ไหนถ้าฉันไม่สงสารแกกับแม่ของแก และพาพวกแกทั้งสองเข้ามาเพื่ออะไรล่ะ? ตอนนี้แกทำให้มันใหญ่โตและเป็นอิสระแล้ว แกต้องการที่จะเตะฉันทิ้งและใช้ชีวิตแบบตามใจตัวเองงั้นเหรอ? แกไม่ได้เนรคุณเหรอแบบนี้?”
“ฉันเนรคุณเหรอ?”
ลูซี่โกรธมากจนปลายนิ้วของเธอสั่น “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาใครเป็นคนจ่ายหนี้พนันให้คุณ? คุณเสพยาเสพติด โดนทำร้ายร่างกายและเข้าคุก ใครคือคนที่ประกันตัวคุณออกมา? ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คุณก็จะถูกศัตรูของคุณไล่ฆ่าเป็นชิ้น ๆ!”
“แน่นอนอยู่แล้วสิ! เครดิตทั้งหมดเป็นของแก”
โดยไม่มีอะไรจะเสียเซซิลสี่ก็พยักหน้า “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่ได้ พวกเขาเอาปืนออกมาเลยแกรู้ไหม? มันคือปืน ถ้าฉันไม่คืนเงินพวกเขาจะระเบิดหัวฉัน ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ?”
ลูซี่ก้มลงไปที่ก้นของเธอบนโซฟาและตำหนิเขา “คราวนี้คุณเป็นหนี้เท่าไหร่?”
“ไม่มาก แค่สามล้าน”
“อะไรนะ?”
เธออยากจะกรีดร้อง “สามล้าน? คุณคิดว่าฉันเป็นธนาคารหรือไง?”
เซซิลสี่เหล่มาที่เธอและยิ้มเยาะ “แกล้งโง่ตามที่แกต้องการเถอะ ใคร ๆ ก็รู้ว่าแกเป็นคนดังในวงการ ภาพยนตร์ แกมีคนติดตามยอดทะลุหมื่นล้าน อะไรกับการแค่ให้เงินสองสามล้านกับฉัน ห๊ะ?”
“เงินไม่ได้อยู่ที่ฉันคนเดียว!”
ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวจากความโกรธ ลูซี่จึงโต้กลับอย่างรวดเร็วว่า “เงินจะส่งตรงไปที่บริษัทและหลังจากที่บริษัทผู้จัดการได้รับเงินแล้วจะเหลืออยู่ในมือฉันเท่าไหร่? ฉันต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการถ่ายทำรายการเหล่านี้ เพื่อเติมเต็มความต้องการที่ไม่สิ้นสุดของคุณ?”
เซซิลสี่เริ่มที่จะไม่อดทนอีกต่อไป ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
“แกไม่มีเงินจริง ๆ เหรอ?”
ลูซี่ยืนยันอย่างตรงไปตรงมา “ไม่มี!”
“ดีเลย!”
เซซิลสี่ลุกขึ้นยืนทันทีก่อนที่จะพูดเสริมขึ้นอย่างไร้ยางอาย “ฉันจะต้องมองหาคนอื่นถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันได้ยินมาว่าแกมีความสนิทสนมกับลูกชายของตระกูลที่ร่ำรวยที่มีนามสกุลยาร์ดใช่ไหม? เขากำลังจีบแกใช่ไหม? ถ้าฉันไม่สามารถขอจากลูกสาวของฉันได้ ฉันก็อาจต้องพึ่งลูกเขยของฉันแทน”
