ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 40 เขาเป็นคนยั่วยวน
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 40 เขาเป็นคนยั่วยวน
ในท้ายที่สุดเนลล์บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และพูดว่า
“รอสักครู่ ฉันจะเปลี่ยนเป็นชุดอื่น”
จากนั้นเธอก็เปิดตู้เสื้อผ้าและเริ่มค้นหา เมื่อกิดเดียนมาที่นี่อาจไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะบอกว่าเธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นชุดนอนอื่น มิฉะนั้นเขาอาจคิดว่าเธอสวมชุดนอนเซ็กซี่โดยตั้งใจและตั้งใจจะเปลี่ยนตอนนี้เพื่อดึงดูดความสนใจของเขา แม้ว่าความจริงแล้วเธอไม่ต้องการใส่ชุดนี้ แต่เขาจะรู้เรื่องนี้หรือไม่?
เนลล์รีบหาเสื้อคลุมอาบน้ำที่เข้ากันได้จากตู้เสื้อผ้าและสวมมัน เสื้อคลุมอาบน้ำพอดีตัวและยาวถึงหัวเข่าของเธอ ขณะที่เธอผูกริบบิ้นไว้รอบเอวหน้าอกของเธอก็ถูกปิดไว้ด้วยทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
กิดเดียนนิ่งเงียบตลอดเวลา แต่แววตาของเขากลับมืดลง ไวน์ที่เหลืออยู่ในถ้วยของเขาก็ถูกดื่มหมดแล้ว
“คุณจะเปลี่ยน?” เนลล์พยักหน้า
“งั้นก็นอนกันเถอะ!”
เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่เตียงด้วยขายาวและทันใดนั้นก็เริ่มเปลื้องผ้า ตาของเนลล์กระตุก
“คุณกำลังทำอะไร?” กิดเดียนมองหน้าเธอที่กำลังทำหน้าบูดและขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณไม่อยากนอนเหรอ?” เนลล์กลับมามีสติและตระหนักว่าปฏิกิริยาของเธอเกินจริงเกินไป เธอฝืนยิ้ม
“เอ่อ…คุณอยากอาบน้ำก่อนไหม” กิดเดียนจ้องมองเธอครู่หนึ่งแล้วหยุด
“ได้” เขาหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ในที่สุดเนลล์ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และหลับตาลง ร่างกายของเธอผ่อนคลายและทิ้งตัวลงบนเตียงราวกับผ่อนคลายกับการจากไปของชายคนนั้น อย่างไรก็ตามในขณะนี้จู่ ๆ เสียงของชายคนนั้น
ก็ดังมาจากห้องน้ำ
“ที่รักคุณช่วยหาชุดนอนให้ผมได้ไหม?”
เนลล์ “ … ”
‘ทำไมคุณถึงเข้าห้องน้ำโดยไม่สวมเสื้อผ้า?’
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลุกขึ้นช้า ๆ และนำชุดนอนมาให้เขา เสื้อผ้าของชายคนนั้นถูกเก็บไว้ในช่องที่สองของตู้เสื้อผ้าเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่สวยงามของเธอ กิดเดียนดูน่าเบื่อกว่ามาก ส่วนใหญ่เป็นสีดำสีขาวและสีเทาโดยมีการสาดสีเล็กน้อยเป็นครั้งคราวแม้แต่ชุดนอนของเขาก็เป็นสีเทาเข้มเรียบง่าย
เธอหยิบชุดและไปที่ประตูห้องน้ำแล้วเคาะ ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว แต่ไม่เหมือนอย่างตอนที่เธอเปิด รอยแตกเขาเปิดมันจริง ๆ เปิดอย่างกว้างขวาง
กิดเดียน ลีย์ ยืนอยู่ตรงนั้นหยดน้ำหยดลงและยังคงปกคลุมด้วยโฟมแชมพูบนศีรษะ หยดน้ำนับไม่ถ้วนไหลลงตามกล้ามเนื้อหน้าท้อง ดวงตาของเนลเบิกกว้างทันที
“อ๊ะ!”
เสียงกรีดร้องสั้น ๆ ออกจากริมฝีปากของเธอก่อนที่เธอจะปิดปากของเธอได้ทันเวลา วินาทีต่อมาเธอโยนเสื้อผ้าอย่างแรงเท่าที่จะทำได้และปิดประตูดังปัง
“กิดเดียน ลีย์ ! คุณกำลังทำอะไร?”
กิดเดียน “ … ???”
เสียงเสียใจของชายคนนั้นดังมาจากห้องน้ำ “ ที่รักผมกำลังอาบน้ำ?”
เนลล์ “ … ”
‘อ๊า! ฉันจะบ้า!’
เธอสาบานว่าชายคนนั้นทำโดยเจตนา ในห้องน้ำ เขาเม้มริมฝีปากอย่างเงียบ ๆ เขาไม่ได้พูดอะไรเลยในมือของเขาและวางมันไว้บนชั้นวางก่อนที่จะอาบน้ำต่อ เนลล์กลับไปที่ห้องนอนและนั่งลงบนเตียง แม้จะผ่านไปนานเธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนในอก ภาพที่เธอเห็นยังคงกระพริบอยู่ในใจของเธอ เธอพบว่าตัวเองมีร่องรอยของความชื่นชมและความเร้าอารมณ์อย่างน่าอับอาย
‘ฮื่อ! ฮื่อ! ฮื่อ!
‘ผู้ชายคนนั้นตั้งใจยั่วยวนเธอ ใจเย็น ๆ! เธอต้องใจเย็น! ‘
อย่างไรก็ตามยิ่งเธอพูดย้ำสิ่งนั้นในใจมากเท่าไหร่ภาพที่เซ็กซี่และมีเสน่ห์นั้นก็ยังคงอยู่ในหัวของเธอมากขึ้นเท่านั้น เธอไม่สามารถสลัดมันออกไปได้ เนลล์ปกปิดใบหน้าของเธอ
เธอรู้สึกหดหู่ ไม่นานกิดเดียนก็ออกมาจากห้องอาบน้ำ
ชุดนอนสีเทาเข้มเดิมมีสไตล์ลำลองและเรียบง่าย แต่อาจเป็นเพราะขายาวของผู้ชายหรือไหล่ที่กว้างและเอวแคบทำให้เสื้อคลุมเรียบง่ายดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของแฟชั่นบล็อกบัสเตอร์ เผยให้เห็นน่องที่เรียวและแข็งแรงสองข้างทำให้รู้สึกว่าเซ็กซี่มาก เนลล์สงสัยอีกครั้งว่าจินตาการของเธอแย่ลงหรือไม่! เธอหลบสายตาอย่างไม่สบายใจและหันไปดึงผ้าคลุมขึ้นมาเพื่อแสร้งทำเป็นพยายามซ่อนความอาย ไฟในห้องหรี่ลงเหลือเพียงโคมไฟติดผนังดวงเดียวที่มุมห้อง
จากระยะไกลดูเหมือนสลัวในความมืด มันไม่ได้ทำให้ไม่เห็น แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและสงบเงียบ ที่นอนด้านหลงัของเธอจมลงในขณะที่ผู้ชายนอนอยู่บนนั้น
ร่างกายของเธอตึงเครียดไปหมด โชคดีที่กิดเดียนไม่ทำอะไรอีกและเคารพความปรารถนาของเธอเหมือนทุกคืน แม้ว่าทั้งสองคนจะนอนด้วยกัน แต่เขาก็ยังทำตัวเหมือนสุภาพบุรุษและไม่เคยล่วงเลยขอบเขตของเธอเลย เนลล์ค่อย ๆ ทำใจให้สบาย เปลือกตาของเธอหนักขึ้นและในไม่ช้าเธอก็หลับไป
วันรุ่งขึ้นซิลเวียโทรหาเธอ แต่เช้า ทนายความที่เคยรับรองมรดกแม่ของเธอมาก่อนแล้วพบแล้วและซิลเวียบอกให้เนลล์ไปที่ธนาคารตอนสิบโมงเช้า ระหว่างทางออกไปกิดเดียนกังวลเรื่องที่เธอต้องอยู่คนเดียวเขาจึงส่งแมทธิวไปกับเธอ เนลล์ไม่ได้ปฏิเสธความตั้งใจดีของเขาและเห็นด้วย
เมื่อทั้งสองมาถึงธนาคาร ครอบครัวของเจนนิงส์ยังมาไม่ถึง แต่ทนายความมาถึงอยู่ก่อนแล้วนามสกุลของทนายความคือเนลสัน เขาเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของ เคธี่ มอร์ริสัน และได้รับความไว้วางใจจากเคธี่อย่างมากจึงได้ส่งมรดกสำคัญให้เขา ไปเพื่อเก็บรักษาไว้อย่างปลอดภัย เนลล์ได้พบกับเขาและแลกเปลี่ยนความพึงพอใจสั้น ๆ เล็กน้อย เธอจบลงด้วยความสงสัยและถามว่า
“คุณเนลสัน แม่ทิ้งอะไรไว้ให้ฉัน? ทำไมให้ฉันเลยไม่ได้จะต้องรอจนฉันแต่งงาน?”
นั่นเป็นคำถามที่เธออยากรู้มากที่สุดในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา น่าเสียดายที่ผู้คนเสียชีวิตราวกับเปลวไฟกำลังจะดับ ไม่มีทางที่เธอจะพบคำตอบ
นายเนลสันยิ้ม
“พูดตามตรงผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่างไรก็ตามผมแน่ใจว่าเธอมีเหตุผลของเธอ! สิ่งที่อยู่ข้างใน…คุณจะรู้ในไม่ช้า”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ต้องการที่จะพูดมากกว่านี้เนลล์ก็ไม่ได้บังคับ หลังจากสิบนาทีครอบครัวเจนนิงส์ก็มาถึง
หลังจากเหตุการณ์จัดเลี้ยงวันเกิด ความเกลียดชังของครอบครัวเจนนิงส์ที่มีต่อเนลล์ นั้นอาจกล่าวได้ว่าซึมเข้าไปในไขกระดูกของพวกเขา นั่นคือเหตุผลที่เนลล์รู้สึกประหลาดใจที่พวกเขาเต็มใจให้ความร่วมมือและส่งคืนมรดกของแม่ให้เธอ อย่างไรก็ตามเนลล์ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาได้รับตู้นิรภัยตามการนัดหมายก่อนหน้านี้
ภายใต้การรับรองของทนายเนลสัน ซิลเวียเปิดตู้เซฟด้วยตัวเธอเอง สิ่งที่อยู่ในตู้เซฟไม่ใช่เช็คขนาดใหญ่ หรือเงินสด หรืออสังหาริมทรัพย์ มันเป็นเพียงสร้อยคอโบราณธรรมดา ๆ
ทุกคนต่างตะลึง เนลล์ก็แปลกใจเช่นกัน
เธอจำได้ลาง ๆ ว่าเคยเห็นสร้อยเส้นนี้ครั้งหนึ่งเมื่อเธอยังเด็ก แต่เธอจำรายละเอียดไม่ได้ชัดเจนมีเพียงแม่ของเธอที่ดูจะหวงแหนมันมาก เธอเอื้อมมือไปหยิบสร้อยคอ นายเนลสันยิ้มและกล่าวว่า
“คุณเจนนิงส์นี่คือสิ่งที่แม่ของคุณทิ้งไว้ให้คุณ ตอนนี้ได้มอบให้คุณเหมือนเดิมแล้ว ผมหวังว่าคุณจะดูแลมันเป็นอย่างดี”
เนลล์พยักหน้า แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมแม่ของเธอจึงทิ้งสร้อยคอที่ดูธรรมดานี้ให้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายของเธอ แต่แม่ก็คงมีเหตุผลของเธอ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรตราบใดที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้มันต้องมีความหมายของมันอย่างแน่นอน เนลล์จะทะนุถนอมและรักษามันไว้เป็นอย่างดี
แมทธิวใส่สร้อยคอลงในตู้เซฟที่เขานำมาและคนกลุ่มนั้นก็เดินออกจากธนาคาร
เมื่อพวกเขาแยกจากกันซิลเวียทำให้เธอจ้องมอง ๆ เธอ แล่วพูดอย่างเย็นชา
“เนลล์ แกคงพอใจกับตัวเองมากแล้วสินะตอนนี้ ที่แกได้เป็นคุณผู้หญิงลีย์” เนลล์มองเธออย่างเฉยเมยไม่ถ่อมตัวหรือแสดงอาการอะไร
“เมื่อย่ารู้ว่าหนูพอใจ แล้วทำไมย่าถึงยังคงถามอีก?” ซิลเวียหัวเราะเยาะ
“แกจะเสียใจไม่ช้า เมื่อถึงเวลาแกจะคุกเข่าขอร้องฉัน” จากนั้นเธอก็พาเจนนิงส์ที่เหลือและขึ้นรถก่อนจะขับออกไป
เนลล์ขมวดคิ้ว ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอไม่สบายใจเกิดขึ้นภายในใจของเธอ
