ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 42 รับเธอไปทานอาหารเย็น

ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 42 รับเธอไปทานอาหารเย็น

เนลล์มีความประทับใจต่อลูซี่มาก

ท้ายที่สุดแม้ว่าจะมีผู้มาใหม่มากมายในตอนนี้ แต่ส่วนใหญ่ก็ติดอยู่กับการล่อลวงของชื่อเสียงและโชคลาภ พวกเขาทุกคนใจร้อนและมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถดำดิ่งสู่ทักษะการแสดงของพวกเขาได้

ลูซี่ แคทซ์ มีภูมิหลังที่ยากจนและมีวัยเด็กที่หยาบกระด้าง แต่ด้วยเหตุนี้เธอจึงได้เห็นโลกมากมายในขณะที่เธอยังเด็กและมีความเข้าใจในหลาย ๆ อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้นเมื่อเทียบกับคนรอบข้าง ด้วยเหตุนี้เธอจึงเข้าใจว่าการแสดงเป็นรากฐานของชีวิตนักแสดง ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพียงความรุ่งเรืองชั่วคราว

การพบเธอที่ซิงฮุยก็เหมือนกับการพบหยกชิ้นหนึ่งที่สวยงามภายใต้กองเศษหิน เนลล์รู้สึกยินดีมาก มันเกิดขึ้นทันทีที่ตัวแทนที่พาพวกเขากลับมาเรียกลูซี่เข้าไปในห้องทำงานทันที ลูซี่ประหลาดใจมากที่เห็นเนลล์

เธอเคยพบกับเนลล์มาก่อนตอนที่เนลล์อยู่ที่เฟิงฮัว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สนทนาอะไรมากนัก แต่ทุกคนในบริษัทก็รู้ดีว่าเนลล์เป็นพนักงานประชาสัมพันธ์ของเฟิงฮัว ไม่มีเหตุการณ์ใดที่เธอไม่สามารถจัดการได้ ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอได้ยินว่า บริษัท มีเจ้านายคนใหม่ แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเป็นเนลล์!

อย่างไรก็ตามเมื่อพูดไปมังกรที่ไม่ได้อยู่ในสระน้ำ ไม่ช้าก็เร็วมันจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เมื่อนึกถึงความสามารถของเนลล์แล้วลูซี่ก็อดโล่งใจไม่ได้ เธอยิ้มขณะเดินเข้าไปในห้องทำงาน

“ประธานเจนนิงส์ คุณอยากพบฉันเหรอคะ?”

เนลล์เงยหน้าขึ้นและยิ้มเมื่อเห็นลูซี่

“ใช่ เข้ามาและนั่งลง!”

เมื่อลูซี่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอเนลล์เริ่มการสนทนาอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับทิศทางการพัฒนาในอนาคตของบริษัทตลอดจนแผนปัจจุบันของเธอ แผนกวางแผนและการโฆษณาของ บริษัท นั้นไร้ประโยชน์โดยพื้นฐานแล้วในตอนนี้ ดังนั้นแผนการสำคัญบางอย่างเกี่ยวกับศิลปินจึงต้องทำโดยเธอเอง หลังจากสนทนากันสองชั่วโมงในที่สุดแผนคร่าว ๆ ก็สำเร็จ ลูซี่จบการศึกษาจากศูนย์กลางสถาบันการละครและรักการแสดงงานหลักของเธอจึงยังคงถ่ายทำอยู่

เนลล์วางแผนที่จะให้เธอแสดงรายการวาไรตี้ยอดนิยมอีกสองรายการก่อนเพื่อเพิ่มความนิยม หลังจากลูซี่จากไปเธอก็โทรหาศิลปินคนอื่น ๆ อีกสองสามคนและคุยกับพวกเขา มีหลายคนที่ไม่พอใจกับบริษัทมากเกินไปและเธอไม่ได้บังคับให้พวกเขาอยู่ต่อ

อย่างไรก็ตามเธอบอกว่าถ้าพวกเขาเต็มใจที่จะอยู่ เธอจะปฏิบัติต่อพวกเขาทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ในอนาคตทรัพยากรของพวกเขาจะได้รับจากความสามารถของตนเอง หากพวกเขาไม่เต็มใจที่จะอยู่เธอก็ไม่บังคับให้พวกเขาทำความเสียหายจากการชำระบัญชีทั้งหมดจะถูกยกเลิกและพวกเขาจะไม่ต้องจ่ายเงินแม้แต่สตางค์เดียว เนลล์รู้ว่าคนเหล่านี้ถูกต้อนให้จนมุมเมื่อพวกเขาเซ็นสัญญากับซิงฮุย

หลังจากเซ็นสัญญากับซิงฮุยพวกเขาไม่ได้รับความสำเร็จใด ๆ ทำเงินได้น้อยลงมาก มีคนสองสามคนหวั่นไหว แต่เนลล์ไม่ได้เร่งรีบ เธอปล่อยให้พวกเขากลับไปคิดทบทวนก่อนจะให้คำตอบในวันพรุ่งนี้ หลังจากพวกเขาจากไป เธอก็อยู่คนเดียวในสำนักงานและสำรวจโปรไฟล์ของศิลปินสิบคนอีกครั้ง

จากนั้นตามความประทับใจที่เธอได้รับจากการพูดคุยของพวกเขาก่อนหน้านี้ เธอได้ระบุจุดแข็งและจุดอ่อนของแต่ละคนอย่างระมัดระวังรวมถึงทิศทางการพัฒนาที่เหมาะสมสำหรับอนาคต กว่าจะเสร็จก็ดึกมากแล้ว

เนลล์บิดเอวของเธอและยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาพบว่ามันเป็นเวลา 20.00 น. แล้ว ท้องของเธอคำรามออกมา เธอลุกขึ้นยืนและกำลังจะหาอะไรกินเมื่อจู่ ๆ เธอก็จำอะไรบางอย่างได้และหน้าซีด เธอรีบดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาและเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสายปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

พวกมันทั้งหมดมาจากกิดเดียน

ซวย ซวย ซวยแล้ว!

เธอเคยชินกับการปิดเสียงโทรศัพท์ขณะทำงานและเวลาที่เธอยุ่ง ชายคนนั้นคงกลับบ้านไปแล้วและพบว่าเธอไม่อยู่จึงโทรมาถามโดยเฉพาะ เธอสงสัยว่าเขาโกรธที่เธอไม่รับสายของเขา เนลล์เก็บข้าวของและโทรกลับหาเขาขณะที่เดินออกไป

รับสายทันทีที่เชื่อมต่อ

“คุณทำงานเสร็จหรือยัง”

เสียงของชายคนนั้นต่ำและหนัก เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นบ้าหรือไม่ เนลล์หัวเราะอย่างอึดอัดและพูดอย่างอาย ๆ ว่า

“เอ่อ…ฉันขอโทษ! ฉันปิดเสียงโทรศัพท์และไม่ได้ยินว่าคุณโทรมา” อีกฝ่ายเงียบไปสองสามวินาที

“ลงมาเมื่อคุณทำงานเสร็จแล้ว!”

“ฮะ?”

“ผมรอคุณอยู่ข้างล่าง” เนลล์เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อสิ้นสุดการโทร

เธอทำได้แค่รีบลงไปชั้นล่าง ตามคาดเธอเห็นโรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ข้างทางเข้า ร่างสูงสว่างวาบภายใต้ริ้วแสงจากรถยนต์ที่ขับผ่านดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย ในบางครั้งผู้คนที่เดินผ่านไปมาจะมองด้วยความอิจฉาหรือใช้นิ้วชี้ไปที่มันอย่างเงียบ ๆ และกระซิบใต้ลมหายใจของพวกเขา

เนลล์ปิดหน้าด้วยความลำบากใจ

‘คุณชายหาที่จอดรถที่ไม่เด่นกว่านี้ไม่ได้เหรอ? ทำไมคุณถึงสร้างภาพตัวเองโดยปิดกั้นทางเข้าด้วย? ‘

“เธอไม่อยากเป็นจุดเด่น” ของเนลล์ เจนนิ่งส์ วิ่งไปอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าไปในรถก่อนที่ใครจะไหวตัวทัน

ในที่นั่งคนขับแมทธิวสะดุ้ง ถ้าเขาไม่รู้เขาคงคิดว่าเธอกำลังถูกไล่ล่า!

กิดเดียนสงบนิ่งเช่นเคย หลังจากไปรับเธอแล้วเขาก็บอกให้แมทธิวขับรถไปที่ร้านอาหารที่เขาจองไว้ก่อนหน้านี้ เนลล์แปลกใจเล็กน้อยที่ได้ยินที่อยู่

“วันนี้เราจะไม่กลับไปกินมื้อเย็นที่บ้านเหรอ?”

กิดเดียนกำลังพลิกดูนิตยสารการเงินแล้วเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“คุณนายลีย์ คุณไม่รู้ว่าเหรอตอนนี้กี่โมงแล้ว?” เนลล์ตกตะลึงและจำได้ว่ามันเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว

เมื่อเธอมาถึงสวนลีย์เป็นครั้งแรกป้าจอยซ์ได้บอกเธอเกี่ยวกับกฎของครอบครัว จะไม่มีอาหารเย็นหลัง 20.00 น. นั่นเป็นกฎที่ คุณปู่ลีย์ตั้งไว้เมื่อเขาส่งเธอไปดูแลกิดเดียน เพื่อป้องกันไม่ให้หลานชายของเขาทำงานหนักเกินไป นอกจากกิดเดียน ทุกคนในตระกูลลีย์ยังต้องอยู่ภายใต้กฎนี้

เนลล์ยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

“ฉันขอโทษจริง ๆ! ฉันจดจ่อกับการทำงานจนลืมเวลา! อืม…เพื่อให้เป็นไปตามนั้นอาหารเย็นวันนี้ฉันเลี้ยงเอง”

ในที่สุดกิดเดียนก็ยกศีรษะขึ้น ดวงตาสีเข้มของเขามองมาที่เธอพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ซ่อนอยู่

“จริงรึ?”

“จริง ๆ ”

“ได้สิ” ไม่นานรถก็มาถึงทางเข้าร้านอาหาร ทั้งสองคนลงจากรถ เนลล์เงยหน้าขึ้นและเห็นคำขนาดใหญ่สองคำอยู่ตรงหน้าเธอ

เคลียร์วอเตอร์วิลล่า

สถานที่นี้คืออะไร? เนลล์คิดว่าตัวเองเป็นชาวจินเฉิงเนื่องจากเธออาศัยอยู่ที่นี่มายี่สิบปี อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่นี้มาก่อน

อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ๅ ดีที่เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ตอนนี้เธอได้เรียนรู้สถานที่ใหม่ กิดเดียนจับมือเธออย่างเป็นธรรมชาติและเดินเข้าไปข้างในด้วยกัน มีคนเฝ้าประตูมืออาชีพอยู่ที่ประตู หลังจากถามเกี่ยวกับห้องส่วนตัวที่จองไว้เขาก็พาพวกเขาเข้าไปข้างในอย่างสุภาพ

วิลล่ามีขนาดใหญ่มีต้นไม้ประดับหินและต้นไม้เขียวชอุ่มและทางลูกรังชั้นดีที่ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในชนบท ทิวทัศน์ยังมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวโดยเฉพาะในเวลากลางคืน เราสามารถเห็นได้ว่าหินและต้นไม้ทุกต้นได้รับการตกแต่งอย่างพิถีพิถัน

เนลล์คิดอย่างรวดเร็วว่าการที่วิลล่าจะจัดอย่างประณีตนั้นจะต้องเป็นของส่วนตัวและเปิดให้เฉพาะแขกพิเศษเท่านั้นซึ่งเป็นสาเหตุที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน