ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก - บทที่ 426 เขาจะกลายเป็นพ่อคน
ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 426 เขาจะกลายเป็นพ่อคน
หลังจากที่เบลีย์ออกจากอาคาร เขาก็ไปโรงพยาบาลทันที
เมื่อรู้ว่า กิดเดียน ลีย์ ไม่เป็นไร เขารู้สึกโล่งใจอย่างแท้จริง
ในเวลานี้ภายในวอร์ดวีไอพี
เนลล์ลืมตาขึ้นและยกผ้าห่มขึ้นโดยสัญชาตญาณเพื่อลุกจากเตียง แต่พยาบาลก็หยุดโดยสัญชาตญาณ
“คุณคะ การตั้งครรภ์ของคุณมีความเสี่ยง คุณต้องพักผ่อนให้มากกว่านี้”
พยาบาลพยายามช่วยเธอนอน แต่เนลล์จับแขนเธอแล้วถามว่า “กิดเดียน ลีย์ เขาฟื้นหรือยัง?”
เบลีย์ซึ่งกำลังจะป้อนอาหารเสริมบางอย่างสำหรับเธอ ได้ยินคำถามนี้ความเจ็บปวดท่วมท้นหัวใจของเขา ก็พุ่งขึ้นมาในดวงตาของเขา
สิ่งแรกที่พี่สะใภ้สนใจเมื่อตื่นนอนไม่ใช่ตัวเอง
เบลีย์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ในไม่ช้าสีหน้าของเขาก็กลายเป็นปกติ เขาเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เมื่อมองไปที่เนลล์ที่ยังคงยืนกรานว่าจะออกไปข้างนอก เขาก็ทำให้เธอสงบลง
“พี่ใหญ่สบายดี เขาเพิ่งได้รับการผ่าตัดใหญ่ ดังนั้นเขาจึงยังอยู่ในอาการโคม่า พี่สะใภ้ไม่ต้องห่วง พี่ต้องดูแลตัวเองก่อน ด้วยวิธีนี้เมื่อเขาตื่นขึ้นเขาจะได้รู้สึกโล่งใจ”
เนลล์หลับตาลงโดยไม่รู้ตัวและใช้ปลายนิ้วลูบท้องของเธอ หัวใจที่วิตกกังวลของเธอค่อย ๆ สงบลง
ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว เธอควรดูแลตัวเองให้ดี จากนั้นเมื่อเขาตื่นขึ้น เธอจะสามารถบอกเขาได้ว่าเธอกำลังอุ้มลูกของเขาอยู่
หางตาของเนลล์ย่นเล็กน้อย เธอนึกภาพใบหน้าของกิเดียนที่ดูประหลาดใจเมื่อเขารู้เรื่องนี้
เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของเนลล์คงที่แล้ว เบลีย์ก็เหลือบมองพยาบาลเพื่อส่งสัญญาณว่าเธอจะไม่จากไป แค่มีเขาอยู่ตรงนั้นก็พอ
หลังจากที่พยาบาลจากไป เบลีย์ก็ให้เนลล์กินอาหารเช้าของเธอ มีหลายเหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ และเธอกินน้อยมาก เธอไม่เพียงต้องการสารอาหารเท่านั้น แต่ลูกน้อยของเธอก็ต้องการสารอาหารเหล่านี้ด้วย
เนลล์ต่อสู้อย่างหนักเพื่อระงับความกังวลของเธอที่มีต่อกิดเดียน หลังจากรับประทานอาหารแล้ว เธออยากจะไปเยี่ยมเขาเป็นการส่วนตัว เบลีย์รู้ว่าเขาไม่สามารถหยุดเธอได้ เขาจึงพาเธอไปที่นั่น
“ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนเขา พวกนายช่วยออกไปก่อนนะ”
เนลล์นั่งเงียบ ๆ ข้างเตียงกิดเดียน เมื่อมองดูผิวที่ซีดบนใบหน้าของเขา หัวใจของเธอก็ปวดร้าวมากขึ้นไปอีก แม้แต่เสียงของเธอก็แหบแห้ง
“เอาล่ะ เราจะรอข้างนอก ถ้ามีอะไรก็บอกเราได้นะ”
เบลีย์และคนอื่น ๆ เห็นด้วยและออกไปข้างนอกเพื่อไม่ให้รบกวนพวกเขา
เนลล์จับมือกิดเดียนอย่างเบา ๆ ช่วงเวลาที่เธอจับมือเขา ความเหน็ดเหนื่อยที่เธอได้รับในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็ลดลง เธอรู้สึกปลอดภัยอีกครั้ง
เธอเอนกายลงข้างเขาและพักพิงกับเขา
กิดเดียน ลีย์ คุณจะต้องหายดีในเร็ว ๆ นี้!
คุณต้องดีขึ้น ทั้งลูกของเราและฉันต่างก็รอคุณอยู่
ในที่สุดกิดเดียนก็ตื่นขึ้นในตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น
แสงอาทิตย์ยามพลบค่ำส่องผ่านหน้าต่างอาบไปทั่วห้องด้วยแสงสีทอง
เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาเห็นใครบางคนนั่งอยู่ข้างเตียง ศีรษะของพวกเขามองไป ดูเหมือนกำลังปอกเปลือกแอปเปิ้ลอยู่
เธอจดจ่อมากจนไม่รู้ว่าเขาตื่นแล้ว
เขามองไปรอบ ๆ และเห็นว่ามีผลไม้ที่ปอกแล้วจำนวนหนึ่งวางเรียงรายอยู่ข้างเตียงของเขาอย่างเรียบร้อย เขาสงสัยว่าเธอนั่งอยู่ที่นี่และปอกผลไม้มานานแค่ไหนแล้ว
กิดเดียนรู้สึกว่าหัวใจของเขาละลาย
เนลล์เกิดมาอย่างงดงาม เธอยังดูน่าทึ่งอีกด้วยเมื่อทำงาน
คลื่นแห่งความอ่อนโยนเพิ่มขึ้นในหัวใจของเขา เขายกมือที่เข็มติดอยู่ขึ้นพร้อมกับนิ้วที่เรียวยาวของเขาแตะไปที่ข้อมือของเนล “เนลลี่”
เนลล์ชะงักไปชั่วขณะ
หลังของเธอยืดตรงขึ้น เธอหันกลับมา กิดเดียน ลีย์ หน้าซีดอย่างเหลือเชื่อแต่ก็รู้ว่าตื่นอยู่แน่ ๆ
เขาตื่นแล้ว!
วินาทีถัดมา เธอดึงเขาเข้าไปกอดแน่นโดยไม่รอให้ชายบนเตียงตอบสนอง “กิดเดียน”
แม้ว่า เนลล์จะมีรูปร่างเล็ก แต่เธอก็โอบกอดชายร่างใหญ่อย่างเขาไว้ได้
เธอจับเขาไว้ด้วยความแข็งแกร่งที่น่าประทับใจ เธอปรารถนาที่จะห่อหุ้มเขาไว้ในกระดูกของเธอ ผสานเข้ากับกระแสเลือดของเธอ เพื่อที่เขาจะได้อยู่กับเธอตลอดไป
“…เนลลี่!”
“กิดเดียน ลีย์! รู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหน เลือดบนร่างกายของคุณ… พื้นทั้งหมดนั้นถูกคลุมไปด้วยเลือด ฉันกลัวมากว่าคุณจะทิ้งฉันไป… คุณรู้ไหมว่าฉันดีใจแค่ไหนที่ได้เห็นคุณมีชีวิตอยู่… ฉัน… พวกเรา…”
“ผมรู้… เนลลี่”
กิดเดียนขยับจากอ้อมกอดของเนลล์และเช็ดน้ำตาแห่งความปิติออกจากใบหน้าของเธอ “ผมรู้”
เนลล์ก้มศีรษะลงจูบเขา
จากนั้น เธอยืนอยู่ต่อหน้าเขา มองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณลีย์สุดที่รัก ขอแสดงความยินดีด้วย”
ขณะที่เธอพูด เธอก้มลงมองเขาแบบตาต่อตา
เธออยู่ใกล้เขามาก
กิดเดียนคิดในใจ
“ฉันท้อง คุณกำลังจะเป็นพ่อคน”
คำพูดนั้นพูดออกมาเบา ๆ แต่รู้สึกเหมือนเป็นเสียงที่ไม่มีตัวตนในหูของเขา
คุณจะเป็นพ่อคน
พ่อ?!
จิตใจของกิดเดียนว่างเปล่าไปสามวินาที สามวินาทีต่อมา เขาดึงเนลล์อย่างไม่ต้องสงสัยเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา เสียงของเขาสั่นด้วยความตื่นเต้น
“จริง ๆ เหรอ?”
“ใช่”
“ลูกของเรา”
กิดเดียนเหลือบมองไปยังหน้าท้องที่แบนราบของเนลล์และพูดช้า ๆ
มีเสียงเคาะประตูด้านนอก
จากเสียงนั้น กิดเดียนก็รู้ว่าแขกคนนั้นคือ แมทธิว สตาร์ค
ทั้งสองคนก็สงบลง เนลล์รอให้กิดเดียนปล่อยเธอไป ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า แล้วเดินไปเปิดประตู
“คุณจับ เอเวลิน บรู๊ค ได้ใช่ไหม?”
เนลล์พาแมทธิวไปที่เตียงในโรงพยาบาลของกิดเดียน เธอเอาไม้จิ้มฟันจิ้มไปที่แอปเปิ้ลชิ้นหนึ่งแล้วยื่นให้กิดเดียน
“เธอถูกจับแล้ว อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เธอดูเหมือนเป็นคนที่ป่วยทางจิต ผมเลยให้เธออยู่ที่อื่นแล้ว เมื่อเธอดีขึ้น…”
แมทธิวลังเล
“พาเธอมาที่นี่”
กิดเดียน ลีย์ ไม่ได้ให้โอกาสแมทธิวลังเลใจเลย
เขามองดูบาดแผลที่หน้าอกของเขา ความอ่อนโยนในดวงตาของเขาลดลงและถูกแทนที่ด้วยออร่าสีดำ
หลังจากลังเลอยู่บ้าง แมทธิวก็ส่ง เอเวลิน บรู๊ค เข้าไปในห้องของโรงพยาบาล
เนลล์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เอเวลิน บรู๊ค ไม่ใช่ เอเวลินที่เธอจำได้อีกต่อไป
ความงามและเสน่ห์ที่ครั้งหนึ่งเคยมีความหมายเหมือนกันกับเอเวลินตอนนี้ไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบ ผมของเธอกระเซิงและเธอดูเหมือนหมาป่าที่ดุร้าย เธอมองดู กิดเดียน ลีย์ ที่ดูสงบด้วยแววตาที่อาฆาตแค้น เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“อีฟ…” เนลล์กำลังจะพูด
“คุณลีย์… คุณโชคดีมาก”
เอเวลินเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างประชดประชัน
เนลล์หันไปมองกิดเดียน
เมื่อเห็นว่า กิดเดียน ลีย์ ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เนลล์จึงหันกลับมามองเอเวลิน
“กิดเดียน ลีย์! คนอย่างคุณแต่งกายด้วยชุดสูทและรองเท้าหนังตลอดทั้งวัน สั่งสอนเกี่ยวกับความยุติธรรมและศีลธรรม แต่คุณยังคงก่ออาชญากรรมต่อมนุษยอย่างนับไม่ถ้วน คุณไม่สนเรื่องชีวิตมนุษย์สักนิด! เพื่อเงินและอำนาจ คุณยอมทำทุกอย่าง!
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันบอกคุณไว้ก่อนในไม่ช้านี้ คุณจะต้องได้ชดใช้ความผิดทั้งหมดของคุณ!”
อารมณ์ที่สั่งสมมาเนิ่นนานได้ปะทุขึ้นในพริบตาเดียว อดีตที่สงบเยือกเย็นและสง่างาม เอเวลิน บรู๊ค คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขาตอนนี้ถูกควบคุมด้วยการล้างแค้นถึงเจ็ดปี และตอนนี้ก็กรีดร้องใส่พวกเขาเหมือนคนบ้า
ไม่ใช่เพื่อนสนิทและคนสนิทของเธออีกต่อไป ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาดูดุร้ายและน่าสมเพช ไม่มีร่องรอยของ เอเวลิน บรู๊ค หลงเหลืออยู่ในตัวเธอเลย
